چیزی که شاید درباره‌ی این رمان می‌تواند عجیب باشد این است که کافکا هیچوقت به "آمریکا" نرفته بود و تنها سفرنامه‌ها و روزنامه‌ها منبع الهام او بوده‌اند. 
با این حال تصویری که او از آمریکا می‌سازد با گذشت حدود صد سال از نوشتن این رمان، به تصویری که ما امروز از آمریکا داریم بسیار نزدیک و باورپذیر است. چیزی مثل تصویری که در روزمره از تهران امروز روایت میشود: شلوغ، پر سروصدا، هرج و مرج، شکاف طبقاتی شدید، دود، هر کی به فکر خودش و رها شدگی و از این حرف‌ها.
حالا بماند که این هراس از مدرنیته و غربی شدن - غربی شدن به معنای آن سبک زندگی منطبق با سرمایه - در بسیاری از روشنفکران آن دوره تاریخی مشترک بوده است. روشنفکران عبوس. همین صادق هدایت خودمان یکی از آن‌ها است.
خلاصه این که این کتاب نشان می‌دهد سوالی که ذهن ما هم خیلی وقت‌ها درگیر آن می‌شود، در ذهن کافکاهای ان دوره هم بوده است؛ در غرب چه خبر است؟
و ادامه این رابطه‌ی عشق و نفرت همیشگی. با دست پس می‌زنیم و با پا پیش می‌کشیم‌.
        

          بعد مدت ها، این کتاب من رو به دنیای رمان برگردوند. لذت بردم. هر چند یه جاهایی حرصم رو در می‌آورد. نمی‌فهمیدم چرا کارل بعضی جاها سکوت می‌کنه.
اما باز هم خوندنش برام جالب بود، دوست داشتم ببینم چه واکنش هایی داره و زندگی رو چجوری می‌بینه.
با وجود ناتمام بودن کتاب، باز هم جزو کتاب های جالب حسابش می‌کنم. شاید حرف هایی که میخواسته بزنه، همینجا تموم شده. البته که دوست داشتم بدونم چه بلایی سر یه سری ها اومد، اما خب اون تیکه ها نوشته نشده بودن. کاش حداقل طرح کلی رو نوشته بود و باقی مونده بود که بدونیم اون جاها چه اتفاقی قرار بوده بیفته
        

          دیدگاه کافکا درمورد آمریکا، با اینکه به این کشور سفر نکرده، برام جالب بود..توضیح و توصیفاتش و همچنین نمادهایی که ازین کشور می‌سازه.. سیر داستانی خوبی داره.روان و سلیس نوشته شده اما سوال‌هایی برای خواننده ایجاد میکنه که بدون جواب باقی‌ می‌مونه..


⚠️ هشدار اسپویل: 
طبق یادداشت‌های بجا مونده از کافکا، قرار بود شخصیت اصلی داستان از یه جایی به بعد طعم خوشبختی رو بچشه (چیزی که حس میکنم خواننده، مثل من، منتظرش باشه) ولی ناتموم موندن داستانه که همه چیز رو خراب میکنه..
و این باعث میشه تصویر نهایی تو ذهن مخاطب، به اما و‌ اگر، یا یادداشت‌های نصفه نیمه‌ی منتسب به کافکا، وابسته باشه..
و اینو دوست نداشتم :)
        

          بعد از خواندن محاکمه و قصر به سراغ آمریکا اومدم و باید بگم که واقعا فضای روشن‌تری داره نسبت به دو اثر دیگه ولی خب هنوز داریم در مورد کافکا صحبت می‌کنیم پس اوضاع خیلی گل و بلبل هم نیست 😅
وجه اشتراک سه اثر به صورت مشخصی چه در ساختار و چه مفاهیم کاملا مشخصه و موقع خوندنش تکه‌ها و اتفاقات دو کتاب دیگه برام یادآوری می‌شد.
چیزی که واقعا ناراحتم می‌کنه اینه که این سه تا اثر ناقص هستن و هیچ وقت کامل نشدن...
        

          به قول خود کافکا او یکی از بهترین ادم هایی است که ادم ها را میشناسد.
و به نظرم داخل این کتاب یکی از جالب ترین شخصیت هایش را یعنی کارل، را به ما معرفی میکند‌.