"مکان‌های عمومی" کتاب جمع‌وجور و مختصری از نادر ابراهیمی است، با مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه که موضوعات متفاوتی دارند.  
"مکان‌های عمومی" برخلاف سایر کتاب‌های ابراهیمی از نثر شعرگونه و احساسیِ کمتری برخوردار است.
در برخی از داستان‌ها، تحول شخصیت چشمگیر بود و داستان به دل می‌نشست ولی برخی هم جذابیت چندانی نداشتند.
        

          نادر ابراهیمی در (مکان های عمومی) دنیای عجیبی بنا کرده که تجربه اش برایم تأمل برانگیز بود،
ولی از میان داستانها یکی بیشتر از همه به جان ام نشست! 
حال و هوای (خوب ها کمی پایین تر زندگی میکنند) به قدری ملموس است که انگار در لحظات آخر ما به عنوان شخص سومی در کنار آق محسن و قاسم، قدم میزنیم و سرشار از شور می‌شویم و بی شک این لحظات فراموش نخواهد شد... 
        

          کتاب یک شاهکار کوچک 133 صفحه‌ایست که حرف‌های ناب زیادی برای شنیده شدن، فهمیدن و عمل کردن درونش موج می‌زند. ابراهیمی این‌بار از مردمانی سخن گفته است که خواسته یا ناخواسته به انزوا کشیده شده‌اند و گاه چاره‌ای جز بودن در مکان‌های عمومی ندارند.
        

          مکان های عمومی مجموعه داستان های کوتاه نادر ابراهیمی با حال و هوای قبل از انقلابه. 
بعضی از داستان ها راوی مشترک داشتن. شخصیت های مهری و محمود، که ما داستان رو از زبان محمود می شنیدیم. راوی بقیه داستان ها آدم های متفاوتی بودن و یک داستان هم که وقایع توی زنگ تفریح مدرسه رو می گفت، راوی سوم شخص داشت.
فضای داستان ها درباره زندگی اجتماعی قبل از انقلابه.  روشنفکر درس خونده، طبقات متمول، مبارز چپ گرا و مردم عادی. 
توی هر داستان یک شخص بود که می تونستم حس کنم خود نادر ابراهیمیه. مثل محمود که مبارز چپی کنار کشیده بودنش و رابطه ش با همسرش من رو یاد نادر می انداخت یا اون معلم که شاید شبیه فرزانه خانم_همسر نادر_باشه، یا میرزای حجره فرش فروشی که یادمه نادر توی ابن مشغله می گفت یک دوره ای میرزایی حجره فرش فروشی رو می کرده. 
داستان های کوتاه نادر ابراهیمی خیلی عجیبن. برعکس مردی در تبعید ابدی و سه دیدار که نادر باتجربه و شیرین و پرامیده، توی این مکان های عمومی و آرش در قلمرو ترید نادر تلخ و سنگینه. شاید علتش موضوع و دوره نگارش کتاب ها باشه.
داستان مورد علاقه من توی اون مجموعه خداحافظ داستایوفسکی بود
        

          "مکان های عمومی"
مجموعه داستانی از نادر ابراهیمی است.

یکپارچه نوشتن از یک سلسله داستان های مختلف آسان نیست اما همین بس که در یک داستان به ملال انگیزترین وجه ممکن شخصیت کرخت و سوخته ای چون شاعر و ادیب را به تصویر کشیده و گفتگوهایی که در مرز میان بی ربطی و معناداری سرگردانند تو را وادار می کنند با توجهی مضاعف به آنها بنگری. اسم شاعر یا تخلصش"نادم" است!

نادر در ماجرایی دیگر از یک مهمانی خسته کننده و بی ربط به تنهایی پرهیاهوی خویش پل می زند. وقتی که ظرافت شاعرانه با کم حوصله گی نویسنده نسبت به رسومات معمول چنین نشست و برخاست هایی همراه می شود، خاطره یک مهمانی اعصاب خورد کن با رفتار تصنعی و تهی میزبانان در ذهن و جان مخاطب زنده می شود.

اجازه دهید یک توصیه کوچک تقدیم نگاه تان کنم: "مجموعه داستان" که می‌خوانی بین هر داستان تنفس و وقفه ای قرار بده، از فضایش بیرون بیا و سعی کن هرچه زودتر وارد فضای داستان شوی، اشکالی هم ندارد که در صفحات اول چند بار برگردی و دوباره بخوانی تا فضای داستان بهتر تو را بگیرد.

به گمانم درک برخی از داستان های این مجموعه در اوقات پس از تاهل سهل تر باشد. منظور این است که آنهایی که چندی از زندگی مشترک شان گذشته و تجربه های زیستی یکسانی دارند و با به ثبات رسیدن دغدغه های جوانی "گذران عمر" می کنند و در پی یافتن دوباره هویت خویش اند، بهتر  با آنها ارتباط برقرار می کنند.

پ.ن: از شما چه پنهان با یکی از داستان ها که گویا روایتی از اتفاقات یک دبیرستان پسرانه بود خیلی ارتباط برقرار نکردم.
        

          کتاب مکان‌های عمومی مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه است که نادر ابراهیمی در آن، نه با لحن نرم و شاعرانه معمول ، بلکه با زبانی سرد و  گاهی گزنده، به روایت انزوا، سردرگمی و کلافگی جامعه ایرانی می‌پردازد . فضای این کتاب، در قیاس با دیگر آثار ابراهیمی، تاریک‌تر و سنگین‌تر است؛ جایی که گره‌ها نه از بیرون، بلکه از درون شخصیت‌ها می‌جوشند و بر زندگی آن‌ها سایه می‌افکنند. در این مجموعه دیگر از عاشقانه‌های آرام و دلگرم‌کننده خبری نیست. این‌بار ابراهیمی سراغ آدم‌هایی رفته که در دل شهر، در روابط روزمره، در هراس‌ها و در خویش گرفتار شده‌اند.

شخصیت‌های این داستان‌ها – از معلمی که زیر بار فقر له می‌شود، تا هنرمندی که در مرز جنون با یک روزنامه‌نگار گفت‌وگو می‌کند، و خانواده‌ای که از نحسی سیزده‌بدر به وحشت افتاده‌اند – همگی بازتابی از خستگی نسلی هستند که امید در آن کمرنگ و فاصله‌ها عمیق شده‌اند.

یکی از هوشمندانه‌ترین وجوه این مجموعه، خلق گفتگوهایی‌ست که میان مرز معنا و بی‌ربطی حرکت می‌کنند، مانند گفت‌وگوهای  یکی از شخصیت های کتاب"نادم" که گویی در خلأ معنا و واژه‌ها دست‌وپا می‌زند و همین بی‌قراری ذهنی، توجه خواننده را دوچندان می‌طلبد. داستان‌هایی چون مهمانی خسته‌کننده با میزبانانی تصنعی، روایت‌هایی هستند از بی‌حوصلگی نادر نسبت به ظاهرگرایی و سطحی‌نگری روابط شهری که با ظرافت شاعرانه‌اش در تضاد قرار می‌گیرند.

فارغ از تمامی نقاط قوت و ضعف، این کتاب برای من چندان دلچسب نبود؛ چرا که به‌طور کلی علاقه‌ای به قالب داستان کوتاه ندارم.
        

          گفت و گوهای عامیانه میان افراد ساده دل و نثر روان ،حکایتی دلنشین را روایت میکند