شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        اولین اثری که از داستایفسکی خوندم ، این کتاب بود . شاید اوایل کتاب خیلی خسته کننده باشه ، ولی بعد یه مدت  آدم رو جذب میکنه و راغب میکنه به ادامه دادن . درد و رنج خیلی ملموس توی کتاب به تصویر دراومده و پایان کتاب همزمان هم واقع بینانه بود و هم دردناک . پیرمرد تا ابد تنها میمونه و به این فکر میکنه که کاش فقیر نبود و می تونست دخترک رو پیش خودش نگه داره . هرچند دیگه افسوس خوردن هم کمکی نمیکنه . و اما دختر به نظرم در آغاز ماجرا داشت تمام تلاششو می کرد که یه جوری مستقل باشه و روی پای خودش وایسته ، ولی بعد یه مدت تسلیم شد و انگار با این حقیقت کنار اومد که درد و فلاکت هرگز رهاش نمیکنه ، در نتیجه به خفت و خواری تن داد . 
      

        روز رهایی داستانی است درباره‌ی فقر، مهاجرت و دخترکی که در میانه‌ی همه‌ی این تلخی‌ها، به دنبال راهی برای نفس کشیدن می‌گردد. اینس کانیاتی، با انتخاب صدای راوی کودک، ما را به دل تجربه‌ای انسانی و ملموس از به حاشیه‌رانده‌شدن می‌برد؛ تجربه‌ای که ممکن بود در زبان یک بزرگسال، صرفاً گزارشی از فقر باشد، اما در زبان یک دختر بچه، به روایتی پرشور، دردناک و بی‌پیرایه بدل می‌شود. 

داستان، دو روز زندگی فلاکت بار دخترک مهاجرت‌زده‌ای است که همراه خانواده‌اش در جنوب فرانسه، در حاشیه‌ی جامعه‌ای نابرابر زندگی می‌کند. او بین مسئولیت‌های طاقت‌فرسا، شرم اجتماعی، خشونت پدر و فقدان مهر مادری، در تقلای حفظ امید است. دختری که باید خواهرانش را تیمار کند، مدرسه برود، کار کند، و در عین حال رویای آزادی‌اش را جایی در دل خود زنده نگه دارد. برای او، «روز رهایی» یک تعطیلی ساده نیست، بلکه فرصتی نادر برای تجربه‌ی خود بودن است؛ بی‌زنجیر، بی‌قید، حتی اگر فقط برای چند ساعت. 

از همان نخستین صفحات، یاد دخترانی دیگر به ذهن می‌آید: جین ایر، آن یتیم مستقل و سرسخت که با تمام بی‌پناهی‌اش، کرامت انسانی‌اش را حفظ می‌کند؛ یا دخترک کبریت‌فروش، کودک نحیفی که تنها در رویاهایش گرما و امنیت را تجربه می‌کند و گالا چند بار از آن یاد می‌کند. گالا، راوی کوچک رمان، مانند این شخصیت‌ها، در برابر بی‌عدالتی قد علم نمی‌کند چون قهرمان است، بلکه چون انتخاب دیگری ندارد. و همین، صدای او را به‌یادماندنی می‌کند. 

در دل روایت، می‌توان شباهت‌هایی میان گالا و هولدن کالفیلد، شخصیت اصلی ناطور دشت، یافت. هر دو نوجوانانی‌اند که خود را در جهانی بی‌رحم و بی‌درک می‌یابند، پر از ریا، بی‌اعتنایی و بی‌مهری. هر دو میان مراقبت از دیگران و گم‌گشتگی درونی در نوسان‌اند. و هر دو، جهان را با چشمانی خسته اما صادق، نگاه می‌کنند.
گالا فاقد طنازی های عاشقانه ی جین ایر و شیطنت های هولدن است اما گویی هولدن و جین و گالا برادر و خواهرانی هستند که در عین نسبت خونی هر یک دنیایی متفاوت دارد. 

اینس کانیاتی ایتالیایی است که زندگی‌اش میان فرهنگ‌های متفاوت شکل گرفته است. او خود زاده‌ی خانواده‌ای مهاجر است و تجربه‌ی زیسته‌اش در حاشیه‌ی جامعه، به‌روشنی در نوشته‌هایش منعکس می‌شود. کانیاتی در کنار نویسندگی، در حوزه‌ی آموزش زبان و ادبیات نیز فعال بوده است. دغدغه‌هایش همواره پیرامون به‌حاشیه‌رانده‌شدن، جنسیت، طبقه و ریشه‌های قومی می‌گردد؛ مضامینی که در روز رهایی با نثری شاعرانه و بی‌ادعا به آن‌ها پرداخته است.
      

        درباره دختری به نام آمیتیس که پدر و مادرش پزشک‌اند و اغلب تنهاست. هیولاها به خانه‌شان حمله می‌کنند اما آمیتیس بی‌کله از آنها نمی‌ترسد و این اعصاب هیولاها را خرد می‌کند. کمی حرف‌های بی‌تربیتی دارد و ترسناک هم هست. سرشار از خلاقیت زیانی نویسنده است. در کتاب قصه‌های بترس برای بچه‌های نترس نویسنده باز هم در زمینه داستان‌های ترسناک تلاش کرده. اینجا هم همین طور است و البته با چاشنی طنز که به نظرم موفق هم بوده
      

        مغزم قفل کرده بود و نمیتونستم هیچ کتابی دست بگیرم ...سراغ کتابای کتابخونه رفتم و هیچکدوم منو ترغیب به ادامه نمی کرد.کتابای نصفه نیمه بهم حس عذاب وجدان می دادند و بدتر اینکه یه سریشون رو فقط بخاطر هوا و هوس کتاب جدید گذاشته بودم کنار؛ نه الزاما به این دلیل که بد بوده باشند. پیکارگسل یکی از همین کتاب های نوع آخر بود...با خودم گفتم وقتی حتی دست و دلم به کتاب جدید نمیره پس بذار سراغ یکی از نصفه نیمه ها برم...صد و خرده ای از پیکارگسل رو خونده بودم و رها کرده بودم ...کتاب رو باز کردم کتاب منو کشید داخلش و غرق رنگ ها کرد و منی که از بچگی عاشق تنوع رنگ ها بودم سیراب شدم و غرق لذت...جوری که من مثلا ناتوان از کتاب خوندن ادامشو دو سه روزه خوندم  و این تنها قسمت عجیبش نبود...مدتی هست که نوددرصد مواقع کتاب های غیر هیجانی جذبم نمی کنند.این کتاب تونست منو طوری  دنبال خودش بکشونه که لحظه شماری کنم برای خوندن و ادامه دادنش و هرچیز قابل حذفی رو بخاطرش گذاشتم کنار...🥲🥲واقعا نویسنده نبوغ عجیبی داره به نظرم ...چجوری تونسته بود شخصیت هارو جوری خلق کنه که حتی شخصیت های بد هم دوست داشتنی باشند؟من خیلی سخت میتونم شخصیت های کتابارو دوست داشته باشم ولی این کتاب فرق داشت...این کتاب برای من دریافت داشت و قبل تموم شدنش هم میگفتم که دوباره باید بیام سراغش و بخونمش...توصیفات شهر ،منطق پشت هر اتفاق  اینکه داخل هرقسمت و هراتفاق نویسنده دو وجه خوب و بد قرار داده بود بی نظیر بود و واقعا هنر میخواست خلق داستانی که نه تنها شبیه کلیشه ها نبود، بلکه یه سر و گردن ازونا بالاتر بود.حتی عشق این کتاب هم قشنگ بود بااینکه من علاقه ای به عاشقانه های کتاب ها ندارم ...خلاصه که بعد از کینگ سندرسون شد دومین نویسنده ای که خوشحالم به سرعت نور کتاب می نویسه و من غصه تموم کردن کتاباشو ندارم ...فقط میمونه مشکل مترجم ها که سرعت ترجمشون از سرعت نوشتن سندرسون پایین تره که دیگه باید تحمل کرد.😅😅
      

        مسخ، فریادِ خاموش کافکا علیه جهانی‌ست که انسان را از خودش تهی می‌کند.

انسانِ امروز، بدون آن که متوجه شود، درونش مدت هاست به حشره تبدیل شده. . موجودی زائد، جایگزین‌پذیر، بدون صدا و بی‌حقوق.

«مسخ» صرفاً داستانی درباره‌ی تبدیل یک مرد به حشره نیست؛ این داستان، تصویری روشن از جهانِ پوچ، بی‌معنا، بی‌رحم و بی‌توضیحی است که کافکا آن را با دقتی هولناک به تصویر می‌کشد. در این جهان، قوانین ناپیدا هستند، دلیل اتفاقات گفته نمی‌شود، عدالت وجود ندارد و هیچ پاسخی برای پرسش‌های انسانی نیست.

      

        آیا شخصیت اصلی داستان، یک عاشق حقیقی، صادق، و از جان گذشته‌ست؟ قطعا خیر!! لطفا فریب واکنش‌های پیچیده‌ی ذهن انسان رو نخورید. شاید بشه گفت چیزی که در ابتدا عاشقانه به‌نظر می‌رسه، در واقع یه واکنشه به تنهایی و نیاز و زخم‌های عمیقی که شخصیت اصلی داره (که به خاطر داشتنشون سرزنشش نمیکنم) 


این مرد یک نمونه بارز از طرحواره رهاشدگی شدیده. 
این طرحواره باعث میشه فرد فکر کنه: «من همیشه تنهام و قراره همیشه هم تنها بمونم... همه در نهایت رهام میکنن... پس خودم از الان تنها میمونم و به کسی اجازه نزدیک شدن نمیدم». (البته این تنها واکنش ممکن نیست) اما وقتی کسی از راه برسه که اندکی توجه و درک نشون میده برای این آدم یک منجی آسمانی محسوب میشه دنیاش در یک روند صفر و صدی همونقدر که تاریک و مملو از انزوا بود حالا با عشق و شور پر میشه و قراره با این فرد همه مشکلاتش به سر برسه! بنابراین هنوز منجی از راه نرسیده باهاش احساس راحتی بسیار زیادی میکنه در مدتی که برای شکل دادن یه رابطه سالم خیلی کوتاهه کاملا وابسته میشه و حاضره برای اینکه این احساس امنیت خوشبختی و درک شدن ادامه داشته باشه هرکاری بکنه! اما با یه پس‌زمینه مضطربانه‌ی ترس از رفتن اون منجی و تنها شدن دوباره... آشناست مگه نه؟ :)

چیزی که شاهدش هستیم گرچه بسیار اتفاق میفته و بسیار هم با عشق واقعی اشتباه گرفته میشه اما عشق واقعی نیست! بلکه یک توهم کم‌دوامه از حال و هوای عاشقی به علت غلیان احساسات و نیازها... و احتراما چون توان توضیح کامل رو در خودم نمیبینم ر.ک به فصل سوم کتاب پنج زبان عشق از گری چاپمن. اگه از اول خوندید که چه بهتر :))) 

خاضعانه تبریک میگم به جناب داستایوفسکی برای این سطح عمیق از شناخت انسان و واکنش‌های پیچیده‌‌ای که نشون میده! اون هم زمانی که هیچ کدوم از مباحث روان‌شناسی‌ای که بنده بهشون استناد کردم مطرح نشده بودن!! 
      

        تابحال شده به شکلی عجیب و اتفاقی، کتابی که نیاز دارین خودش بیاد سراغتون؟ این کتاب توی بهترین زمان ممکن به سراغم اومد؛ اوایلِ کتاب تاثیرگذار بود ولی به مرور زمان کمتر شد.
🍂
ساعتها مرگ خودم یا اطرافیانم که بهشون شدیداً وابسته‌م (و تظاهر میکنم نیستم) رو تصور میکردم و هنوز  هم اینکار رو انجام میدم، در حدی که تبدیل به عادت شده. یک روز این افکار برخلاف همیشه که فقط تصاویر ساخته‌ی ذهنم بود، به شکل استرس به من رخنه کرد در حدی که یکدفعه میترسیدم همون لحظه بمیرم و براش آماده نباشم!
با گوش دادن به فایل صوتی کامل کتاب به این نتیجه‌ی بزرگ رسیدم که ۱_ برای مکالمه درمورد این زمینه با آدما محتاط باشم و ۲_منتظر یه کتاب از نویسنده‌ای ایرانی در ارتباط با همین موضوع بمونم!
----------------
و در آخر چیزی که بدجور حرصم رو درآورد🥰:
جناب اروین چندبار تکرار کرد که کتاب رو جوری نوشته که چه آدمی مذهبی و چه غیرمذهبی بتونن ازش بهره ببرن، خیلی ممنونیم ازش ولی چقدر بهتر بود اگر دو بار تاکید نمیکردن که به هیچ چیزی اعتقاد ندارن و خوشبختن! اعتقادت برای خودت، چرا اینقدر تکرار؟لزومش چیه؟ من کی باشم بخوام انتقاد کنم از ایشون ولی مکانی بهتر از بهخوان برای ابراز حسم پیدا نکردم😅!
      

        اگه به رمان‌های ژول ورن مثل بیست‌هزار فرسنگ زیر دریا علاقه‌مندین، مطمئنا از خوندن این کتاب هم لذت می‌برین.
در واقع نویسنده با استفاده از شخصیت‌های رمان ژول ورن و واقعی در نظر گرفتن اونا، این رمان رو نوشته.
هیجان داستان خوب بود، دنیای داستان به خوبی توسط نویسنده توصیف شده و به اندازه کافی برام هیجان‌انگیز بود تا مشتاقانه دنبالش کنم.
داستان از زبان نوادگان شخصیت‌های رمان ژول ورن روایت میشه. طبق این رمان، زیردریایی ناتیلوس هنوز وجود داره و کاپیتان نمو مخترع بسیاری از تکنولوزی‌هایی بوده که بشر همچنان ظرفیت درکش رو نداره.
دو موسسه‌ی آموزشی که دیدگاه‌های کاملا مخالفی با هم دارن، سال‌هاست تلاش می‌کنن این زیردریایی گم‌شده رو پیدا کنن. یکی (هاردینگ پنکروف) معتقده باید از از این میراث ارزشمند محافظت بشه و دیگری (انستیتو لند) معتقده باید در دسترس همه قرار بگیره.
آنا و برادرش، از شاگردان موسسه هاردینگ پنکروف هستند. آنا تازه سال اول رو به پایان رسونده و داره خودش رو برای آزمون پایان سالش آماده می‌کنه.
همه‌چیز با یه اتفاق غیرمنتظره و ناگوار شروع میشه. آنا که هنوز توی شوکه، باید بین نجات جون خودش و کُشته شدن یه راه رو انتخاب کنه. اما ربط این اتفاقات ناگوار به آنا چیه؟  آیا کاری از دست آنا برمیاد تا جلوی فاجعه‌ رو بگیره و قبل از اینکه موسسه‌ی رقیب موفق بشه، زیردریایی ناتیلوس رو پیدا کنه؟
امتیاز در گودریدز: 4.21
      

        من  هم مانند اکثر کسانی که پس از بادبادک باز  سراغ آثار خالد حسینی را گرفتند به این کتاب رجوع کردم ، و با خوشحالی میگویم که ناامید ام نکرد . 
شاید مهم ترین نکته برای لذت بردن از این کتاب ، انتظاری است که خواننده اثر باید از هزار خورشید تابان داشته باشد . انتظار افراد از این کتاب ، نباید مشابه انتظار آنها از بادبادک باز باشد . یعنی چه؟
یعنی بادبادک بازی که یک داستان درام تلخ با پستی بلندی ها ی متنوع شیرین و آزار دهنده را داراست نباید با اثری مقایسه شود که داستان زنان افغانستانی را روایت میکند ، و این یعنی یک تراژدی خالص !
اتفاقات مثبت و خوب در این کتاب ، صرفا فاصله بین دو بدبختی است ! حقیقت کتاب کوبنده است ، اذیت کننده است . این ذات این کتاب است . باید اینگونه باشد . به عنوان یک مرد ، گاهی در هنگام خواندن این کتاب از مرد بودنم خجالت می‌کشیدم . 
شخصیت اصلی های این کتاب گناهکارند ! 
ولی گناهشان زن بودن است ، همین . در مکان اشتباه و یا شاید زمان اشتباه . 
شخصیت پردازی خالد حسینی ، به وضوح به نسبت بادبادک باز ارتقا داشته . آیا با  این کتاب گریه میکنید ؟ به عنوان یک مرد شاید ، ولی به عنوان یک زن قطعا ! 
همان طور که گفتم انتظار خواننده از کتاب تعیین کننده است . اگر دنبال کتابی میگردین که در ماوای گرم و نرمتان با یک فنجان چای داغ و لذت بخش بخوانید و به دنبال حال خوب و لذت بخش از نوع کتاب های مونتگومری  باشید، این کتاب برای شما نیست . ولی اگر به دنبال کتابی درگیر کننده و جدی میگردین  که پس از خواندش برایتان تمام نشود ، این کتاب را پیشنهاد میکنم