قبل از نوشتن یادداشت رفتم کتابای کالین هوور رو چک کردم...کتاب "یاد او" و "نهمین روز از ماه نوامبر" کتابایی بودن که از این نویسنده خوندم و اگه قرار بود اینو بدونممم سراغ این کتاب نمیرفتم😅 اون دو تا کتاب...یا سلیقه‌ی من نبودن یا واقعا انگار یه چیزی کم داشتن.
🌸
حالا برم سر این کتاب...آخ که جگرم سوخت تا تموم شه، احساسات [لی‌لی] رو با تموم وجود حس میکردم با اینکه زندگی لی‌لی رو تجربه نکردم (امیدوارم هیچکس تجربه نکنه،خیلی سخته)
البته از نویسنده ممنونم که شخصیت رایل رو فراتر از اون چه که بود نبرد.
🌸
حالا از احساساتم بگم...اولین بار بود سر یه داستان عاشقانه من از استرس خشک میشدم تا اون فصل تموم شه، و در عین حال یه مکالماتی این کتاب داشت که هی باید از اول میخوندم که تا ابد یادم نره.
just keep swimming  ~
و اطلس تا ابد تو قلب من میمونه. کالین هوور عزیز، ممنون از خلق این شخصیت ♡🌸
اینم بگم که اولای کتاب نزدیک بود دراپ کنم (دیگه ادامه ندم) چون خیلی آشنایی و عشق بین رایل و لی‌لی برام بیخود و لوس بود، اصلا درک نمیکردم ولی بعد توجیحاتش از اینکه رایل شبیه پدرش بود قانعم کرد. ولی وقتی...رسید به خاطرات بچگیش...فهمیدم ارزششو داره، خوب شد زودتر اطلس رسید!
جلد بعدی امیدوارم بهتر از این جلدش باشه و کمتر استرس بکشم.
پ.ن=ممنون یادداشتمو خوندین💕 خیلی عکس یادداشتم خوشگل شدددد،والپیپر بود قبلش. ولی دلم نمیاد والپیپر پست کنم،عکس افقی برای یادداشت خوشگل‌تره >-<
      

        اول از همه بنظرم اسم کتاب دوست داشتنیه.
من دوکبوکی تابحال نخوردم ولی مطمئنم ازش خوشم نمیاد؛ کلا چیزای تند دوست ندارم. در هر صورت اسم کتاب برای من شبیه " دلم میخواد بمیرم ولی نمیتونم‌ از زندگی دل بکنم" هست.
▪︎
خودم بارها به این فکر کردم ( همینجا بگم دوران کنکور) که الان میتونم با بلایی سر خودم آوردن این استرسو تموم کنم ولی...هنوز کلی کارها هست که نکردم...مامان بزرگم دق میکنه...مامانم ناراحت میشه، نه، نمیتونم. خلاصه اینا بودن که هی جلوی منو گرفتن. شما دقت کنی سختی های بیشتری علاوه بر کنکور توی زندگی هست ولی برای من تبدیل به غولی شده بود که هر آن میتونست منو از پا دربیاره. صدالبته اینم باید لحاظ کنم که یه دوست تاکسیک (سمی) اون دوران بیشتر منو گذاشته بود تحت فشار، خیلی دوران سختی بود.
▪︎
بگذریییییم...مکالمه‌ی روانشناس (شایدم روان پزشک ، آخر نفهمیدم کدومشون بود چون روان‌پزشک میتونه دارو تجویز کنه نه روانشناس) و سه‌هی رو دوست داشتم. هر سوالی که میپرسید به جواب دکترش دقت میکردم ببینم چی میگه، کتابش یکم حس همدردی هم به خواننده میداد.
ولی خب اونقدرم مفید نبود...شبیه خوندن دفترچه خاطرات بود که تو یا باهاش همدردی میکردی و یه راهکاری از حرفاش بهت میرسید یا هم که هیچی، کلا یه بار میخونی بعدم میذاری کنار، دیگه هم نگاهش نمیکنی چون خاطراتش مال تو نیست.🤷🏻‍♀️
      

        نویسنده‌ی عزیز شخصیت هارو به میل خودش تغییر داد و خیلی از سوالاتم رو بی پاسخ گذاشت...
یه رمان جنایی از نظر من باید یا پایان غافلگیر کننده‌ای داشته باشه (اگه قصد داره همه چیز رو به ما نگه)...یا همه چیز رو در اختیار منِ حقیر بذاره و بمونه من براش تئوری بسازم تا آخرش ببینم درست حدس زدم یا نه...ولی این کتاب نه تنها آخرش شوکه نشدم حتی اعصابم خورد شد که چرا واضح هر شخصیتی رو نشون نمیداد که لاقل بشینم با حدس زدن خودمو سرگرم کنم!
تیکه های تخیلی هم که زیاد داشت ولی در هر صورت میخواست برای هر چیز دلیل منطقی بیاره😑
این نیم ستاره ای که دادم بخاطر وسط کتابه که یه جایی واقعا ذهنم درگیر شد ولی بعدش کسل شدم اینقدر که کش داد...میدونین،دیگه مطمئن شدم نویسنده نمیخواد اطلاعات بیشتری تقدیم منِ خواننده کنه پس دیگه کنجکاویم رو خاموش کردم.
البته سلیقه ها متفاوته قطعا کتاب خوبی بوده که جزو کتابای جنایی و ترند محسوب شده...من که عذاب کشیدم تا تموم کنم.
      

        هروقت سمت این کتاب میرفتم تا نصفه میخوندم بعد میذاشتم کنار...انگار میدونستم باید این کتابو درک کرد و پشت کلماتش یه داستانی هست.
(سه یا چهار بار از بچگی این کتاب دستم میومد، هیچوقتم خودم نرفتم بخرمش؛ از اون دسته آدمایی‌ام که چیزایی که خیلییی معروف‌ باشن و همه ازش حرف بزنن رو دیرتر میرم سروقتشون)
☆
شازده کوچولو یه انیمیشن سینمایی قشنگ هم داره که یادمه دوران کرونا..شایدم قبل‌تر از اون موقع دیده بودمش ولی در حدی قشنگ نبود که مجابم کنه سمت کتاب بیام؛فکر میکردم دیدن همون سینمایی کفایت می‌کنه.
تا اینکه خونه‌ی خاله‌م کتابخونه‌شون چشممو گرفت.
من تقریبا ده سال اختلاف سنی با دخترخالم دارم؛ وقتی اون میاد پیش من، اسباب بازی هارو قرض میگیره؛ با خودم گفتم پس چطوره منم چند تا کتاب قرض بگیرم؟ که این شازده بین‌شون بود.
☆
خلاااصه... انتهای کتاب احساس کردم شازده کوچولو دیگه پیشم نیست و یه جوری گریه‌م انداخت که فکرشم نمیکردم )"::
وقتی دیدم نوشته آنتوان مرگ رازآلودی داشت رفتم سرچ کردم و به یه سایتی برخوردم که مشخص بود برای تک تک جملاتش وقت گذاشتن...اگه این سایت رو ندیده بودین پیشنهاد میکنم حتمااا برین بخونین-> راز مرگ آنتوان دوسنت اگزوپری از سایت یک پزشک
❣
      

        تجربه‌ی عجیبی بود ! کافی بود یک لحظه حواسم پرت شه کلا گم میشدم داخل متن و دیگه نمیفهمیدم داره راجع به چی حرف میزنه که ناچار میشدم هی برم عقب |:<
یه بار که نه، چند بار همینجوری حواسم می‌پرید ، خودِ متن کتاب هم که یک جاهایی حالت تهوع بهم دست می‌داد. (گلاب به روتون (چه اسم بجایی داره کتاب))
قلم نویسنده رو دوست داشتم و در کنارش شخصیت کتاب رو بعضی قسمت ها کاملا درک میکردم و دلم به حالش میسوخت.(مخصوصا اون تیکه هایی که از فکر زیاد غرق میشد داخل تصوراتش(دلیل تنها ستاره ای که دادم😂))... خلاصه فقط با جریانش پیش میرفتم تا تموم شه...در تعجبم چجوری تا ته رسوندمش.
      

        خوب بود، جداً هیجانی که باید انتقال میداد رو حس کردم، فصل ابتدایی و فصل پایانی از کل کتاب هیجان‌شون بیشتر بود که یه امتیاز مثبت داره.
حتی مرگ شخصیت های کتاب برخلاف انتظارم کم بود و الکی الکی کسی نمرد که جای خوشحالیه، واقعا کم کتابی پیدا میشه که نزنه شخصیت های خوب‌شو نکشه.💔💀
+
جدا از داستان قشنگ و خلاقانه‌ش مشکل بزرگِ کتاب ترجمه بود. یعنی انگار که مترجم فقطِ فقط کلمات رو فارسی کرده، یه جاهایی واقعا اعصابم خورد شد. مکالمات هم کتابی بود که اونم اعصاب خوردکن بود.
-
آخر کتاب نویسنده از این حرف زد که ایده‌ی این داستان از کجا اومده که خیلی دوستش داشتم؛ دلم میخواد به دوستام پیشنهادش بدم ولی اینقدر ترجمه‌ش بده که خودِ من دوباره نمیشینم بخونمش و فقط تیکه هایی که دوست داشتم رو یه نگاهی میندازم.
پ.ن:برای موضوع کتاب عکس پایینی رو پیدا کردم ادیت کردم بنظرم خیلی وایب(حس‌وحال؟) کتابو داره. این کتاب توی دسته‌ی بهترین جنایی ها بود منم هول کردم خریدم اصلا اون موقع نمیفهمیدم فرقی بین ترجمه‌ ها هست! سر این قضیه جداً مراقب باشین رکب نخورین D:
      

        یکی از چیزایی که این جلدش به من یاد داد (بی اشتهایی و شباهتش به OCD) باعث شد نگران یکی از افراد نزدیکم بشم و همش برم تو فکر که نکنه اونم این اختلال رو داشته باشه ولی نسبت بهش بی تفاوت باشن و اهمیت ندن...!
چقدر خوبه در کنار اینکه برای تقویت زبانم سراغ این کمیک اومدم، حتی دارم همچین اطلاعات جدیدی یاد میگیرم!
      

        قبل از رسیدن به اواسط کتاب سردرگم بودم که چرا اینجوریه، مکالمات کوتاه یا سکوت، اکثرا تصویر...ولی تا نشستم خودمو جای این روح کوچولو بزارم، دردم گرفت. جدی میگم، یکدفعه عجیب درکش کردم‌ و دلم میخواست پیشش باشم از تنهایی دربیاد.
~
قبل از رفتنش به مهمونی فکر کردم همه روحن، نگو هدف این بوده این دسته از آدما رو جدا کنه تا نشون بده چجوری میتونن یکی مثل خودشون رو پیدا کنن. امیدوارم توی دنیای واقعی هم این آدما سریعتر همدیگه رو پیدا کنن.
      

        چقدر عجیب بود...چجوری زن جوونی که میدید همون زن پیر بود؟ این که میگفت لمسش کرده چجوری از روی لمس پوست فکر میکرد...حالا ولش در هر صورت نتونستم با کتاب ارتباط بگیرم |:< ولی توصیف کردناش رو خیلیی دوست داشتم، قلم نویسنده عالی بود.
      

        خیلی خوب توصیف میکرد ذهن بابابزرگ رو با آلزایمرش،دردناک و در عین حال قشنگ.
یه چیزی کم داشت یا شایدم متن‌ش سلیقه‌م نبود برای همین نتونستم ستاره کامل بدم.
      

        عاشقش شدم، پادکست کامل کتاب رو گوش دادم و به معنای واقعی کلمه داخل متن داستان غرق شدم. یه خسته نباشید هم میگم به تیم ایران‌صدا و اجرای فوق‌العاده‌شون.
•.°
بعد از تموم کردنش دلم میخواست دوباره و دوباره برگردم به لحظه ای که گوش دادنش رو شروع کردم، برگردم به اون تیکه که مرد آبی به اِدی گفت " تو به من مدیونی چون من بخاطرت! (اسپویل نمیکنم کسی که خونده میدونه مرد آبی چی گفته)" درحالیکه ادی اصلا روحشم خبر نداشت! بعد از شنیدنش وقفه ای داخل پادکست بود و یه آهنگی پخش شد که بره پارت بعدیش، توی اون ثانیه ها داشتم به این فکر میکردم که چقدر راه وجود داره که زندگی ما وصل شه به کسی، چه از طریق دوستی، حرف‌هامون به هم و چه از طریق مرگ ...
•.°
خلاصه که این کتاب چشم و گوش آدم رو باز میکنه، تجربه‌ی فوق العاده‌ای براتون رقم میزنه پس ردش نکنین.
      

        یه اردوی پاریس با عشق‌مون نشه؟ لعنتیای خوش شانس! ینی من یه سینگل به زور بینشون پیدا میکردم😂
این جلد هم طبق معمول بامزه بود و من عاشق شخصیتای جدیدش شدم بخصوص معلم بی اعصابشون *-*
      

        دوست داشتنی مثل جلد یک ولی این جلدش نزدیک بود گریه کنم.
      

        یه روزه تموم کردم تمام مدت هم ذوق میکردم...هم آرتش خیلی خوبه هم از اینکه مکالماتشون رو دستی نوشته بود خیلی دوست داشتم، فقط داخل لپ تاپ و گوشی نوشته ها تایپی بود.
در کنار خود شخصیتای اصلی، عاشق شخصیت خواهر چارلی شدم. توی موقعیت های سختِ چارلی نقش فرشته‌هارو داشت.☺
      

        دوست داشتنی و بامزه، هم شخصیت هاش هم داستانش💛
تابحال شده موقع خوندن کتاب احساس کنید داخلش هستید و داره بهتون خوش میگذره؟! قسمت های کمدی کتاب همین حسو بهم میداد و من قشنگ کنارشون بودم و میخندیدم.
صدالبته یکجاهایی احساس کردم داره کش میاد و اون جذابیت اولش رو داره از دست میده ولی پایان قشنگی داشت.
کلا از این مدل داستانا که سرنوشت آدمارو کنار هم میذاره و اولش فقط از روی ناچار کنار هم موندن ولی کم‌کم میفهمن احساسی نسبت به هم دارن رو خیلی دوست دارم!