مکس به ایوری گفته بود: تو نمیخوای بخوای که خواسته بشی!
تنها جمله از کتاب که سرش مکث کردم.
الللبته آخرای این جلد واقعا مهیج شده بود، خوشم اومد💫
°.•
خاندان هاثورن‌، پیچیده بودن و باکلاس بودنشون داره مرزهارو جابجا میکنه؛ از ناکجا آباد یه آدم به اعضای خانواده‌شون اضافه میشه و دعوا کردنشون اَداییه!!😭
من گریسون رو بیشتر از جیمسون دوست داشتم ولی بعد از این جلد و اون اتفاق توی ایستگاه تلویزیون (درست گفتم؟😐) ازش متنفففر شدم. آخرای کتاب چرا محو شده بود؟!
خلاصه، بنظرم جلد دوم فقط آخراش هیجان‌انگیز بود و ریتم کتاب خیلیییی کند و آروم بود؛ اکثراً ایوری تمرین می‌کرد چجوری جلوی مردم خودشو نشون بده و با اعضای خانواده‌ی سلطنتی وقت می‌گذروند🏂🏻
انتهای یادداشتم محض شوخیه.
•.°
نویسنده core:
(این جمله یعنی نویسنده از نظر من حین نوشتن همچین افکاری داشته)
_اون اوایل وقتی از ایوری میپرسیدین رابطه‌ت با جیمسون چیه میگفت:
{ من و اون فقط دوستیم، هیچ "ما"یی وجود نداره!...
با هم داخل کمد قایم شدیم؟ پیش میاد!
اتفاقِ توی جکوزی؟ اونم پیش میاد! }
ولی دیگه اذیتتون نمی‌کنم و اعتماد به نفسشو می‌برم بالا [:
_در خصوص رابطه‌ی ربکا و تئا اگه هنوز شک دارین بینشون چی وجود داره دوباره یه تیکه رو بهشون اختصاص بدم! از اون طرف فروش کتاب بالا میره!😼 (داداش باور کن از جلد اول میدونستیم)
_داشت یادم میرفت!!! مهم‌تر از همه‌ی اینا اگه یادتون رفته دوباره این صدای مامان ایوری رو یادآور بشم که:
"من یه راز دارم"🥰 (ناخودآگاه چشم غُّره میزنم وقتی این جمله میاد😭)

مرسی خوندی، یه جیمسون و زندگیِ میلیاردری برات آرزومندم💋
      

        قطعا جلد های بعدی دیگه قرار نیست شاهد همش شوکه شدن ایوری از این حجم از سلطنتی بودن خونه و عمارت و جذابیت اون چند تا برادر باشیم که این نکته‌ی بدجور مثبتیه.💯
همون اول گفت من نباید عاشق این آدما بشم اونوقت...😭
این جلد از جیمسون پر شده بود، امیدوارم جلدهای بعدی بیشتر معلما و بازی داشته باشه تا یه داستان عاشقونه که جفتشون هی با خودشون میگن "من و تو نمیتونیم ما بشیم"😑
معماهای چندانی هم داخل این جلد نبود فقط همون جملاتی که اول کتاب هی تکرار می‌کرد تا تهش آدمو درگیر می‌کرد.
پ.ن: به لطف باشگاه‌ِ کتابِ گرین گیبلز قراره جلد‌های بعدی این مجموعه رو هم بخونم وگرنه خیلی وقت پیش ولش کرده بودم.
      

        "خواهرها به ترتیب گفتن: بخت...ریسک....خطر💢
و خود مرد گفت: شانس رو ترجیح میدم، طنین قشنگتری داره!"
الا، ایزابل و تابی سه خواهرن که به مرور زمان صمیمیتی که بینشون وجود داشت کمرنگ و کمرنگ‌تر میشه و تا جایی میرسه که تابی و ایزابل خواهرخونده‌های زشت خطاب میشن.
الا مثل داستان سیندرلا به قصر میره و خواهرهاش میمونن و زخم هایی که روی پاهاشون ایجاد کردن.
تابی یه پا دانشمنده واسه‌ی خودش ولی از نظر مردم اون فقط عجیبه و همین باعث شده هیچ دوک و شاهزاده‌ای عاشقش نشه! (یه تیکه‌ی کتاب تابی داشته کتاب خوارزمی رو می‌خونده و با ذوق برای ایزابل از خوارزمی صحبت می‌کنه🥰)
این داستان بیشتر از ماجرای ایزابل نقل می‌کنه، دختری که علاقه‌ش شمشیربازی و کتاب‌هایی در مورد ژنرال‌هاست که از نظر مردم اصلا دخترونه نیست.
شانس و تقدیر با هم شرط می‌بندن که آیا ایزابل به سرنوشت فلاکت‌باری میرسه که از اول برای اون نوشته شده یا در آخر تغییرش میده؟ شما بودین کدوم رو انتخاب می‌کردین؟...
~👠•
کتاب یه جاهایی خیلییی کش می‌داد ولی به پایان قشنگ‌ش می‌ارزید.
قسمت فانتزی ذهنتون رو به شدت تقویت می‌کنه.
      

        انتظاری نباید داشت...ولی چیزی که من فهمیدم این بود که به ما ثابت بشه زندگیِ میلی بخاطر خوبی های بی حد و اندازه‌ش همچنان با ترس و نگرانی همراهه حتی در روز مبارکی مثل عروسیش ولی چون شوهر گلی مثل انزو گیرش اومده دیگه جای نگرانی نیست ^-^
راستی برام جای سوال بود که چرا با اینکه لباسِ عروسی میلی آبی بود، جلد کتاب بنفشه. پس رفتم از Chatgpt پرسیدم😬
"رنگ بنفش روی جلد نماد احساسات پیچیده، رازآلودی و وقار هست که با فضای کلی داستان و شخصیت میلی هماهنگی داره"
بله.
      

        اعتراف می‌کنم وحشتناک‌ترین کتابی بود که خوندم.
تا قبل از این کتاب فکر می‌کردم کتابِ ژانر وحشت یعنی کتابی که روح، جن یا چیزی ماورای ذهن داشته باشه؛ ولی داخل این کتاب فقط آدم‌ها بودن.
من قطعا به اینکه آدم باشن شک کردم، خنده‌دار بود که فکر می‌کردم این داستان ساخته‌ی ذهن نویسنده‌ست.
و اصلا آمادگیِ همچین جنایتی رو نداشتم، اون همه جزئیات از نحوه‌ی شکنجه‌ی اَلن و کاری که باهاش کردن...انگار که همونجا ایستادیم و شاهد صحنه‌ایم، خوندنش سخت بود...قلم نویسنده قوی بود و ستاره‌ای که میدم صرفا بخاطر حس بدیه که محتواش به من داد، ترجیح میدم ماجرارو برای یه نفر تعریف کنم؛ بجای اینکه کتابو بدم بخونه.
امیدوارم هیچوقت این خوی وحشی از انسان رو شاهد نباشیم و آخرین بارها، آخرین بار باقی بمونن.
      

        پایان کتاب مثل جلد قبلی عالی بودددد...این جلد، رازِ میلی بیشتر رو اعصاب بود تا نگران کننده ، آخه مگه مجبوری به بروکلی (😂) بگییی، از آنزو بهتر کی هست برای تو؟!
یعنی فریدا مک فادن شخصیت میلی رو فوق‌العاده ساخته، همیشه‌ی خدا اون پوزخندِ شیطنت‌آمیزِ میلی رو آخر کتاب می‌بینم و کیفففف می‌کنم.
آنزو توی این جلد اوایلش باعث شد هنگ کنم که چجوری هدف عشقی خودشو تغییر داد😬 ولی بعد دیگه مهم نبود، جنتلمنه جنتلمننننن.
از حق نگذریم کاش خانوم مک‌فادن یهو پرش نمی‌کرد، دلم میخواست تمام کارایی که میلی برای همسرای آسیب‌دیده کرد رو بخونم ولی این ایده‌ش که این جلد معکوس جلد قبلی بود درحالیکه شباهت جذابی داشتن رو خیلی دوست داشتم💯 (اگه کتابو نخوندی جمله‌م رو دوباره نخون😂)
و یه سری میگن که از جلد قبل هیجانش کمتر بود...طبیعیه چون ما از جلد قبل یه چیزایی یاد گرفتیم و فهمیدن تئوریش توی این کتاب آسون‌تر شده بود؛ من که خیلی دوستش داشتمممم.
      

        اوایل کتاب قشنگ و آموزنده بود ولی وقتی به تیکه ای رسید که ورونیکا عاشق ادوارد شد...متاسفانه اصلا خوشم نیومد، مخصوصا از نوع ابراز علاقه‌ش، همون یه تیکه، تا آخر توی ذهنم رژه رفت؛ به زور کتاب رو تموم کردم.
حالا در کنار کتاب من همزمان یه سریالی می‌دیدم که مربوط میشد به بخشِ روانپزشکیِ یه بیمارستان. از اونجایی که این کتاب هم داخل بخش روانپزشکی بود، برای همین ادامه‌ی یادداشتم رو اختصاص میدم به سریال "Daily dose of sunshine/دوز روزانه آفتاب"
اگه رشته‌تون روانشناسیه یا علاقه زیادی بهش دارین پیشنهاد می‌کنم حتما این سریال رو تماشا کنین.
☀️🤍
این کیدراما (سریال کُره‌ای) از یه پرستار مهربون روایت می‌کنه که به تازگی به بیمارستان جدیدی انتقالی گرفته. سریال، مشکلاتی که این پرستار، با بیمار‌ها و زندگیِ خودش دست‌و پنجه نرم می‌کنه رو نشون میده.
از خوبیای این سریال اینه که هر قسمت رو به یه اختلال و مشکل از بیمارهای اون بیمارستان یا آدم‌های اطراف اون پرستار (و حتی خودش) اختصاص داده.
•°•°•
من مواردی که از این سریال یاد گرفتم رو به‌ترتیب براتون می‌نویسم=
 اختلال دوقطبی، اضطراب اجتماعی، پنیک‌کردن، توهم و هذیان، زوال عقل کاذب و روش هایلایت زرد، استرس و افسردگی، اختلال اضطراب پس از سانحه، بازمانده‌ها(PTSD)، فراموشی تجزیه‌ای و اختلال چند شخصیتی، افسردگی و روش تعریف از خود، شیزوفرنی(روان گسیختگی)، اختلال هراس و در آخر خودآزاری
•°•°•
همه‌ی این عوامل رو بازیگر‌ها خیلی حرفه‌ای بازی و اجرا کردن و دکتر‌ها و پرستارها هم راهی برای درمانش پیدا میکردن که به منِ بیننده حس خیلی خوبی می‌داد.
امیدوارم نورِ امید همیشه به پنجره‌ی دلتون بتابه💛
      

        بخاطر عنوان کتاب تمام مدت دنبال آدمی غریبه بودم که به صحنه بیاد و رفتاری پر سروصدا داشته باشه بدونِ اینکه بدونم اون بیگانه میتونه آدمی باشه که مثل مردم عادی رفتار نمیکنه.
هزار بار خداروشکر که به مرور زمان آدم‌ها، تلاش بیشتری برای درک کردنِ آدم های متفاوت از خودشون کردن. این بیگانه‌ی مظلوم تنها کاری که می‌کرد شک کردن به خودش بود. باید گریه می‌کردم؟ باید پشیمون باشم؟و...
◇
البته من هنوز نفهمیدم علت قتلش چی بود و یه سوال از خوانندگان کتاب...علت خنثی بودن احساساتش بیماری سل بود؟!
      

        لطفا هرچه سریع‌تر به سراغ این کتاب از فریدا مک فادن برین.
هرچی از غافلگیر شدنم بگم کم گفتم. اوایل کتاب اونقدر کنجکاو شدم که داشتم دیوونه می‌شدم.🥜
این نشر سانسور داشت ولی کامل معلوم بود چه اتفاقی اون وسط افتاده، راضی بودم، ترجمه هم عااالی بود☺
همین دیگه، زودتر این کتاب رو شروع کنین اگه هیجان خون‌تون کم شده.
      

        با دیدن فیلمِ این کتاب قلبم رو دوباره شکستم.
من با کتاب‌های زیادی گریه کردم و در کمال تعجب این کتاب جزوشون نبود! چون درکِ پایان کتاب برام خیلی سخت بود.
ویل پسری از خانواده‌ای پولدار و با ذکاوت و جذاب، قبل از اینکه تصادف کنه و همچین اتفاق تلخی در زندگیش بیوفته تمام لذت‌های دنیا چشیده و به کل جهان، جز کره شمالی، سفر کرده.💸 (احتمالا نویسنده میخواسته هشدار بده که زندگی هیچوقت قابل پیش‌بینی نیست پس تا میتونین همه چیز رو امتحان کنین.) دختری وارد زندگی این مرد میشه، یعنی کلارک.🐝
کسی که تفریحاتش خلاصه میشه به شهر و محل زندگیش و از این کار به اون کار رفتن و درآمد مختصری داشتن.
آشنایی این دو نفر منجر به تغییراتی در افکار کلارک میشه، متوجه میشه لیاقتش بیشتر از این‌هاست درنتیجه جرئت نه گفتن به پاتریک رو پیدا میکنه...(نظر شما هم این بود که پاتریک اصلا به چیزی که کلارک بود اهمیت نمیداد؟ این دختر باید زودتر باهاش بهم میزد...چجوری هفت سال تحملش کرد؟!)
خلاااااصه...از پایان کتاب و از اطلاعات عمومی‌ای که نصیبم کرد متنفرررررم...سوئیس و کلینیک دیگنیتاس...اصلا نمیدونم باید طرف کی رو بگیرم، این که ویل خودخواه بود یا کار درستی کرد...(واقعا میتونیم اسمشو بزاریم کارِ درست؟؟؟) احتمالا نویسنده یه اشتباهی این وسط کرده که من نمیتونم پیداش کنم.
فیلمی که از کتاب ساختن بازیگرای خوبی داره ولی...بدجور صرفه‌جویی شده بود، کتاب بهتره ۱۰۰٪
و اینکه...من جلدهای دیگه‌ی این کتاب رو نمیخونم چون امکان نداره یاد ویل نیوفتم و دوباره اعصابم خورد نشه.
      

        کتاب بر محور خوندن نامه ای که از طرف کسی که خیلی وقته دیگه پیش پسربچه‌ی داستان نیست، میگذره.
قشنگ بود فقط یه جاهایی زیادی توضیح و اغراق بود که حتی خودِ نویسنده‌ی نامه معذرت‌خواهی می‌کرد😅
تیکه‌ی موردعلاقم از این کتاب تیکه‌ای بود که پسرک میگفت برای چی اینهمه پرتقال میخری وقتی فقط یدونه لازم داری؟ اینا که همشون شبیه همن؟!
دختر پرتقالی گفت : هیچ پرتقالی شبیه به هم نیست. که اگه بود، تو اینجا نبودی!🍊
خیلی خوشحال شدم این کتاب رو داخل باشگاهِ کتابخونی‌ای که توشم دیدم چون حدود ۵ سال پیش رفیقی داشتم که وقتی ازش پرسیدم کتاب مورد علاقه‌ش چیه، این کتاب رو به من معرفی کرده بود.
امیدوارم هرجا که هست حالش خوب باشه؛ (البته بهش دسترسی دارم ولی با رفیقِ پنج سال پیشِ من کاملا فرق داره و احساس میکنم دیگه اون نسخه‌ی قبلیش نیست.) حین خوندنِ کتاب امکان نداشت یادش نباشم.
پ.ن= کتابی که منو یادِ اون میندازه= "دختر پرتقالی" و کتابی که بقیه باهاش یادِ من میوفتن="محدوده مرگ" یا "تاول"😂💀
      

        یکی از انگیزه‌هایی که برای خوندنِ کاملِ کتاب داشتم یه بازی اندرویدی بود که در ادامه اسمش رو میگم.
طریقه آشنا شدنم با این داستانِ نه‌چندان معروف از طریق لیست کتابِ بهخوانی‌ها بود. (مثلا شرلوک هلمز رو کمتر کسی هست که نشناسه ولی دکتر جکیل رو از زبون هیچکس نشنیده بودم.)
داستانی از ادبیات گوتیک که پشت جلد کتاب قشنگ توضیح داده که محتوای این ادبیات دقیقا چیه. قبل از اینکه برام لو بره که آقای هاید دقیقا کیه، دلم میخواست رفیقِ دکتر جکیل باشه و اونقدرم بیریخت نباشه ولی خب اونوقت کلا ماجرا فرق میکرد😂
یه بازی هم هست به اسم Jekyll and Hyde: MazM، شخصیت هارو خیلی خفن طراحی کرده و همین داستان رو به شکل معمایی و داستانی پیش میبره.
و نظری بابت دو داستان آخرِ کتاب ندارم...اگه توی تمرکز کردن برای خوندن کتاب مشکل دارین ابداً سمت این کتاب نیاین، من اینقدر تمرکز میکردم معانی جملاتش رو بفهمم که خسته‌م میکرد و کتاب رو میذاشتم کنار. بدون چالشِ بهخوان نمیتونستم تمومش کنم.
      

        دقیقا توصیف یه شخصیتِ Infj بود.کاش میتونستم یه سیلی نثار ناستنکا بکنم.
      

        اول به زمان عقب برگشتم؛ روزهای ده سالگیم رو تصور کردم و دیدم مامانم توی آشپزخونه مشغوله؛ پس برای گذروندنِ وقت این کتاب رو باز کردم.
قشنگی این کمیک اینه که سن‌وسال نداره. وسطاش توی چرخه‌ی زمانی‌ای که ساخته بودم گم شدم، یاد هیولاهای وجود خودم افتادم و صدای بارونی که داخل داستان اتفاق افتاده بود رو واضح می‌شنیدم.
دو سه بار سرش واقعا بغض کردم، خیلی قشنگ بود🥲🌿
چقدر شخصیت ها ناز بودن، هر صفحه‌ای رو دو سه بار نگاه میکردم تا تصاویرش توی ذهنم هک شه، دم این تصویرگر گرم و ممنون از نشر پرتقال🍊
      

        عاشق داستانش شدم چون مدتها بود همچین کتاب متفاوتی به تورم نخورده بود.
یکم ماورائی میزد ولی مصور بود و سرنخ هایی داشت که باعث می‌شد از کنجکاوی زیاد برم از گوگل بپرسم؛ اونم تمام تلاششو میکرد که سرنخ هارو کدگشایی کنه😂
•°•°•
تصاویرِ کتاب دلهره‌آور و در ژانر خودش فوق‌العاده‌ست! فکر کن یه پسر بچه نقاشی‌هایی بکشه که توی سن خودش اون نقاشی‌ها زیادی ترسناکن...مثل یه جسدِ در حال کشیده شدن، یه پرتره از یه زن در حال زجه زدن و یه روح...
اوایلِ کتاب که بودم میترسیدم داخل یه اتاقِ تاریک برم، ولی خداروشکر کتاب، پایان قشنگی داشت و دیگه از تصور اون روح نمی‌ترسم👻
•°•°•
در اسرع وقت دلم میخواد کتاب رو تهیه کنم ولی یه سوال دارم اونم این که چرا جزو دسته‌ی کتاب‌هایی که اکثراً حرفش رو میزنن نیست؟! خودِ من شانسی بهش برخوردم و ممکن بود هیچوقت سمتش نرم...من ترجیح میدم کتاب با ژانر وحشت نخونم ولی از خوندن این کتاب اصلاً پشیمون نیستم حتی دلم میخواد دوباره از اول مرورش کنم.
🐇
(از طریق castbox و با صدای قشنگِ خانم نرگس جعفری کتاب رو گوش کردم، اسمشونو Narges jafari سرچ کنید.)