به شکل قابل درک و ملموسی سیاست رو روایت کرده ، به نظرم به جای خوندن هزاران کتاب درمورد تاریخ و سیاست ، میشه همین کتاب رو خوند و به درک نسبی ای رسید .
      

        با سوزی تو این کتاب واقعا همذات پنداری کردم . غم از دست دادن یه عزیز و تلاش برای منحرف کردن ذهن از موضوع و غم اصلی و متمرکز کردن ذهن روی یه موضوع دیگه جالب بود . به نظرم مکانیسم دفاعی مغز سوزی بود که باعث می‌شد به جای سوگواری برای دوستش ، به علت مرگش و عروس دریایی فکر کنه،  اون فقط می خواست ذهنشو از موضوع اصلی منحرف کنه .
      

        کتاب قشنگیه و ارزش خوندن داره . به آدم ارزش زندگی و انتخاب کردن رو نشون میده ، اینکه هر انتخابی ما انجام میدیم چقدر روی زندگیمون تاثیر داره و اینکه حتی اگه جایی انتخاب اشتباهی بکنیم هم با انتخاب های بعدیمون می تونیم اونو جبران کنیم . آدم میتونه زندگی خوبی داشته باشه ولی همش در حسرت زندگی های بهتری که می تونسته داشته باشه و نداره ، بمونه و قدر همون چیزی که داره رو هم ندونه .
      

        روایت داستان با وجود ساده بودنش ، دلنشین بود . رابطه ی این خواهر و برادر ها و اینکه حتی با وجود مشکلاتی که هرکدومشون جداگانه داشتن ، باز هم با همدیگه شاد بودن ، قشنگ بود . 
ترجمه ی مترجم خیلی جالب نبود و باعث شده بود که کتاب گیرایی لازم رو نداشته باشه . 
      

        همه همیشه از درد کسانی که ترک شده اند ، حرف می زنند اما آیا تا به حال به درد کسانی که رفته اند فکر کرده ای ؟ 
و همین این یه جمله ذهن منو ساعت ها مشغول کرد . آدم باید این جمله رو زندگی کرده باشه تا بتونه درکش کنه . 
از بین کتاب هایی ‌که از آنا گاوالدا خوندم ، این بهترینشون بود . 
      

        شازده کوچولو سه ساله که یکی از کتاب های مورد علاقمه و قطعا هم میمونه . زیبایی این کتاب میتونه تا ابد در ذهن آدم باقی بمونه . 
      

        واقعا ایده ی کتاب و داستان پردازیش خیلی خوب بود . ارزش خوندن داشت . ترکیب خاصی از جنایی و علمی تخیلی بود ( به دلیل سفر در زمان ) 
      

        نسبت به بقیه ی آثارش یکم ضعیف تر بود ، ولی به عنوان یه کتاب نسبتا کوتاه خوب بود . من از نظر خودم اون سبک شدن نشان دهنده ی جدا شدن از تعلقات دنیوی بود و اوج گرفتن و پرواز کردن آخرش نشان دهنده ی مرگه . اینکه تو هرچقدر به مرگ نزدیک تر میشی ، روحت بیشتر اوج می گیره . 
      

        اولین کتابی که از استیون کینگ خوندم . بسیار قلم و طرز فکر و نوشتن نویسنده منو جذب خودش کرد و باعث شد که به یکی از نویسنده های مورد علاقه ام تبدیل بشه . در ژانر وحشت قطعا استیون کینگ نویسنده ی معروف و قدریه.  این هم‌ از کتاب های خیلی خوبشه.  فقط اگه برگردم عقب ، قطعا این کتاب رو با ترجمه ی امیر حسین قاضی میخونم .
      

        تاثیر امید بر روی زندگی انسان به خوبی به تصویر کشیده شده بود و ایده ی داستان هم جدید و جالب بود .
      

        گیلیاد کین ، به خوبی فکر کردن بیش از حد و زوال عقلی که مرحله به مرحله پیش میره رو به تصویر کشیده بود . شاید انسان واقعا باید از خودش بترسه ، تنها کسی که یه آدم رو میتونه شکست بده و بشکنه خود اون آدم و افکارشه. ما تو این کتاب شاهد نابود شدن مرحله به مرحله ی گیلیاد کین به دست افکار خودش بودیم .
      

         بعضی مواقع احساس میکنم‌ که یک گره گوار هستم .
اینکه تا لحظه ی آخر خانوادش رو دوست داشت و بهشون حق میداد ولی اونا میخواستن بکشنش واقعا .‌‌..
البته تا حدودی خانوادش هم حق داشتن به هر حال زندگی با یه حشره ی گنده کار سختیه ولی بازم اون کل جوونیش رو به پای اونا گذاشت ولی اونا ترجیح دادن فقط از دستش خلاص شن و حتی از مرگش خوشحال هم شدن . 
البته مرگش هم واسه خودش خوب بود هم خانوادش ، چون قطعا هیچکس دوست نداره تا آخر عمرش یه موجود زشت و ترسناک باشه و هیچ کاری هم نتونه بکنه پس خوبه که حداقل مرد و خلاص شد . درکل کتاب خوبی بود .
      

        راستش پایانش خیلی غافلگیرم نکرد ، چون دیزی دارکر رو خونده بودم تونسته بودم حدس بزنم تا حدودی . قلم نویسنده خوب بود ولی داستان به اندازه ای معروف شده و تبلیغش رو میکنن ، خوب نبود .
      

        یه کتاب خارق العاده ی دیگه از آگاتا با حضور هرکول پورآرو . 
شخصیت پردازی و روند داستانی مثل همیشه عالی بود . ارزش خوندن داشت .
      

        کتابی دردناک ولی واقعا ارزش خوندن داشت . یکی از کتاب های مورد علاقمه . نه آدمی از اوسامو دازای رو تموم کردم .
عالی بود ، شخصیت یوزو با وجود دیوونه بودنش جهان واقعی رو درک کرده بود و میدونست انسان ها واقعا چجوری ان . 
به نظرم اگه اعتیاد رو کنار میذاشت قطعا زنده میموند . تصمیماتی که می‌گرفت با اینکه مضخرف بودن ولی خب همش از روی ناچاری بود .  و شاید حق با یوزو باشه ، شاید جامعه صرفا رابطه ی انسان در مقابل انسانه.  
شاید واقعا وقتی هوریکی به یوزو درمورد نحوه ی قضاوت در جامعه هشدار داده بود منظورش از جامعه طرز فکر خودش بوده . 
آیا قوانین جامعه چیزی بیشتر از افکار و باور های خود انسان هاست ؟ 
آیا واقعا متضادی برای جنایت وجود دارد ؟ آیا جنایات و مکافات متضاد یکدیگر هستند ؟ 
به راستی که هیچکس نمی داند ..
اما در گوشه ای از قلبم معتقدم که این کتاب هم مثل بیگانه از آلبر کامو‌ تا مدت ها در خاطرم می ماند .