شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        بسم الله الرحمن الرحیم ؛

از آنجا که سووشون خواندنم همراه شد با سریالش نظرم هم تأثیر پذیرفت ابتدا سریالش را دیدم همش منتظر چیزی بودم که من را به ادامه دادنش ترغیب کند اما روند سریال بسیاااااااار کند بود و ازحوصله ام خارج شد بنابراین رهایش کردم.. اما به سراغ کتابش آمدم همیشه جزئیات در کتاب بیشتر به چشم می‌خورد دیگر تطبیق این دو رسانه از اینجا کلید خورد و وارد فاز مقایسه شدم گاهی از توصیفات شرم زده بودم که چه نیازی بود وارد این مباحث در کتاب شد؟! اگر بگویید این همان چاشنی کتاب است که می گویم اصل داستان گنگ بود این چاشنی ها به چشم نمی آید.. تمام تصویر ما از گذشته شخصیت ها به تکه گویی های آن ها بند بود خب طبیعتاً کامل نشد همچنان آن قسمت کتاب که بر محور جنگ جهانی بود و وضعیت ایران تا حدودی کمرنگ بود حتی شخصیت یوسف یا ملک سهراب و .. این ها و اقداماتشان گنگ بود و منظور من از هیجان یا چیزی در این مایه ها در واقع پستی و بلندی داستان است چیزی که شما از پنجره این کتاب می بینید شخصیت زری در یک عمارت بزرگ می باشد که دیگر اعضای خانواده در ارتباط با او دیالوگ هایی را ادا میکنند و همه ی اطلاعات ما از شخصیت ها و اتفاقات فقط در حد آن گفتگو هست حتی ما از خان کاکا بیشتر از یوسف اطلاع داریم تا حدود زیادی میپذیرم چرا که یک زن در خانواده در همین زاویه زندگی می‌کرده اما ابهامات من رفع نشد و بنظرم این نقص داستان است نه شیوه زندگی یک زن در آن سال ها!
چرا یوسف کشته شد؟ چه کسی او را کشت؟
چه بلایی سر کلو آمد ؟ چرا شایعه ساختند که عموی کلو او را کشته؟
چرا در آخر عزت الدوله راضی شد که خانم زهرا با ۴ تا بچه زن حمید شود؟ و اصلا پرونده این ماجرا هم باز موند..
آقای فتحی به کجا رسید؟ می دانید همه ی تصویرم از اتفاقات کدر است و نمی توانم به خوبی آن ها را به مانند یک پازل کنار هم جفت کنم . نماد های جالبی در داستان مخفی شده اما دیگران عنوان کردن و ..
انتظارم این بود که نویسنده زیرکانه اتفاقات را بهم ربط داده باشد و بعضی چیز ها و کس ها را پر رنگ تر بنویسد..

      

        سیزدَهمین کتابِ تابستون!
تنها چیزی که میتونم با توجه به پایان این کتاب بگم:
"نه نه نه نه... نه! نباید اینطور میشد!"
 اصلا نمیتونم هضم کنم اتفاقی که افتاد رو تو شُک ام اصلا نمیدونم چی کار کنم.:) باید بگم فوق العاده بود. البته، نه به اندازه‌ی جلد اول ولی خیلی قشنگ بود:) 
خصوصا که از زبان ابر تندر خیلی جاها خوندیم باعث شده بود خیلی جالب تر بشه و من خیلی از این که از زبان ابر تندر بشنویم خوشم اومد! اوایل کتاب یکم کند پیش میرفت و بنظرم باید اوایل باید یه اتفاق هیجان انگیزی می افتاد. یک سریع جاها قابل پیش بینی بود. این نقطه ضعف ها به نظر من بود.
ولی در کل دوستش داشتم.
      

        در دل صحرای سوزان اردن، جایی میان ویرانه‌های باستانی پترا، مرگ سایه‌اش را گسترده است. خانواده‌ای انگلیسی با مادری مستبد و دیکتاتورگونه، در سفری عجیب گرفتار سرنوشتی خونین می‌شوند. خانم بوینتون، زنی که نگاه سردش کافی‌ست تا هر اراده‌ای را در هم بشکند، ناگهان در چادرش بی‌جان پیدا می‌شود.

خودکشی؟ مرگ طبیعی؟ یا قتلی حساب‌شده؟ 🤔
همه اعضای خانواده دلیل کافی برای کینه داشتن از او را دارند. هر کدام انگیزه‌ای پنهان در سینه نگه داشته‌اند. اما کدام‌یک جرأت کرده است؟

وقتی هرکول پوآرو قدم به ماجرا می‌گذارد، بازی ذهنی آغاز می‌شود. معمایی که مثل شن‌های بیابان مدام از میان انگشتان سر می‌خورد، اما هیچ سرنخی از نگاه تیزبین پوآرو نمی‌گریزد.

"ملاقات با مرگ" فقط یک پرونده قتل نیست؛ نمایش قدرت روانشناسی کریستی است؛ جایی که قاتل درست مقابل چشمانت ایستاده، اما تا لحظه آخر نمی‌بینی‌اش. 🕵🏻‍♀️


      

        به نام خداوند جان و خرد 
.
.
رمان *«برایم شمع روشن کن»* با نثری ساده و در عین حال تأثیرگذار، به روایت زندگی دختری یازده‌ساله می‌پردازد که با بحرانی جدی در خانواده‌اش مواجه می‌شود. با این حال، یکی از نکاتی که در همان آغاز داستان ذهن مخاطب را درگیر می‌کند، این است که چگونه ممکن است دختری در این سن و سال، آن هم با روحیه‌ای حساس، از سکته مغزی مادرش بی‌خبر بماند؟ این مسئله تا حدی باورپذیری داستان را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد و باعث می‌شود خواننده در درک فضای احساسی ابتدایی داستان دچار سردرگمی شود.
از سوی دیگر، ساختار نامه‌نگارانه‌ی داستان تا مدت‌ها برای خواننده روشن نیست. شخصیت مخاطب نامه‌ها تا مدت زیادی ناشناخته باقی می‌ماند، و این ابهام نه از آن نوعی است که تعلیق سازنده ایجاد کند، بلکه بیشتر موجب فاصله گرفتن مخاطب از متن و کاهش همذات‌پنداری با راوی می‌شود. گویی ما با دختری طرف هستیم که نه تنها به خوبی نمی‌داند چه اتفاقی برای مادرش افتاده، بلکه حتی مخاطب نامه‌هایش را هم به‌درستی نمی‌شناسد و این عدم شفافیت تا میانه‌های روایت ادامه دارد.
با این‌ حال، نقطه‌قوت مهم داستان در پایان آن نهفته است؛ جایی که نویسنده با پرهیز از تلخی مطلق و بدون پناه، روزنه‌ای از امید و آینده را برای خواننده باقی می‌گذارد. پایانی که نه فقط گره‌ها را تا حدی می‌گشاید، بلکه ذهن مخاطب را به تأمل و دلش را به امید وامی‌دارد.
      

        💥انجمن شاعران مرده 
🌟وقتی که این اسم به گوشتان می خورد شاید این تصویر در ذهنتان شکل بگیرد که شاعرانی همچون سعدی ،حافظ خیام و رودکی از قبر هایشان برمی خیزند و در گوشه ای دنج و تاریک درباره زندگی ،عشق و دلدادگی مشاعره می کنند.
😙اما نه اینطور نیست 
✨خلاصه: داستان درباره یک دبیرستان است.یک مدرسه برتر که برپایه اصول خلل ناپذیری استوار است معلم ادبیات جدیدی پا به این مدرسه می گذارد او با سبک تدریس منحصر به فرد و ساختار شکن خود آزادی عمل را در آنها بیدار می کند و بچه ها سر شب در گوشه دنجی جمع می شوند آزادانه گفت وگو می کنند و نام آن «انجمن شاعران مرده» می گذارند و...
(البته خیلی قبل پیش هم آن انجمن وجود داشته)
💫نقات قوت: شخصیت پردازی های دوست داشتنی ؛نوجوانانی با ظرافت ها ،خلق و خوی متناسب با سن خود و همچنین ضعف ها و  حساسیت ها ،ریتم داستانی آرام اما آرامش بخش (کل داستان به شکل یک برش از زندگی است.)،و توصیفات معقول ،استفاده از حرکت های نمادین و نماد سازی
✨مفاهیم :در این زمینه این داستان حرف های زیادی گفتن دارد و ما با مدرسه ای روبه رو هستیم که بر پایه اصول خلل ناپذیر خود پیش می رود و هر چه غیر آن باشد نمی پذیرد (تک بعدی) و در ادامه نشان می دهد که این موضوع چگونه می تواند خلاقیت را محکوم یا سرکوب کند (البته به نظرم متاسفانه به خوبی به این موضوع پرداخته نمی‌شود ) و همچنین والدین سلطه گر را به تصویر می کشد چیزی که در حال حاضر در جامعه خودمان هم شایع است.
👈این کتاب برگرفته از فیلم نامه ،فیلمی به همین عنوان است  مثل اینکه اول فیلم بود و بعد کتاب منتشر شده اما باید حال انتظار می رفت در کتاب قدری عمیق تر به موضوعات پرداخته شود چون فضا برای کند و کاو عمیق تر  فراهم بود ولی این کار صورت نگرفت تا در حد همان فیلم نامه باقی بماند.
✍️در کل با وجود تمام نقص ها چه از نظر فنی و چه از نظر عمیق نشدن در مفاهیم باید گفت که این کتاب تلنگر ی است برای آگاه شده از یکسری موضوعاتی که کمتر مورد توجه قرار می گیرند و مطالعه آن خالی از لطف نیست اما به نظر تماشای فیلم این داستان می تواند جذاب تر باشد.(سلیقه ای هست)

      

        این کتاب شامل ۷ تا داستان کوتاه با اسم های چمدان، قربانی، عروس هزار داماد، تاریخچه‌ی اتاق من، سرباز سربی، شیک پوش و رقص مرگ.
در تمامی داستان ها به جز شیک پوش، زن نقش کلیدی دارد و نقش مهمی را ایفا می‌کند گاهی اوقات راوی، گاهی اوقات سازنده و گاهی اوقات ویران کننده.
بعضی از داستان ها پایان های غافلگیر کننده دارد و توقع میره که دیگر داستان‌ها حداقل در بدترین حالت پایان خوبی داشته باشد ولی اینگونه نیست.
یک داستان با پایان به شدت عالی و داستان بعد از اون با پایان بندی معمولی که واقعا تو ذوق میزنه و واسه همین یک ستاره کم دادم.
...
      

        و دوباره آقا منصور دوست داشتنی.من از وقتی کتاب نوشابه زرد رو خوندم مطمئن بودم قراره ی عالمه از این نویسنده کتاب بخونم و طرفدار پرو پاقرصشون بشم.این کتاب درمورد سفر به ژاپن بود و بی نظیر بود.وقت هایی که از معبد ها دیدن میکردن و درمورد باورهاشون صحبت میکردن بخش مورد علاقه من بود و نیازی نیست که بگمچقدر چیز های جدید از این کتاب یاد گرفتم، چه رسم های ژاپنی ها، چه غذا هاشون، چه اعتقاداتشون، چه تفریحاتشون...
درکل بی نظیر بود،من مثل کتاب قبل عاشق این کتاب شدم.از همه بهتر اینه که تصویر داره و درمورد جزئیات هر چیزی صحبت میکنن.
      

        پایان داستان، تراژدی بود ☹️ از همان فصول اول، مقصر اصلی مشخص بود و نمیتوان  کتاب را معمایی دانست .نکته مهمش این است :اگر راهی برای صحبت کردن درباره مشکلات و مسائل باز نباشد ،ما در تاریکی درون خود گیر میافتیم و در آن صورت یک اشتباه کوچک منجر به فاجعه جبران ناپذیر می‌شود.
+مادر شخصیت اصلی داستان (اونجو) به معنای واقعی حرص درآر بود. همان کسی که خوب گوش نمیداد و همیشه در حال برچسب زدن به اطرافیانش بود.
اسمهای کره ای خیلی به هم شباهت داشت. یونگجه ، یونگجو، اونجو  بعضی موقع نمی‌دانستم نقل قول از کدام شخصیت است.🥴
      

        نمی‌دونم چرا پایان‌های که به مزاج هر انسانی باید خوش بیاد و قابل پیش بینی باشه برای ما آدمها این روزها یه کم دور از انتظار شده، در زمانه خودش جالبه این کتاب نقد دیگر نویسنده‌ها در دل اثر رو داره، با خواننده مستقیم حرف میزنه راوی... اما خب کمبود عمیق شدن در احساسات هست، انگار شخصیت‌ها با یک خصیصه تا آخر پیش میرن، تک بعدی 
اما گاهی جملاتی داره توی مکالمه ها که خیلی سنجیده س و من خیلی دوستشون داشتم.