یادداشت الی

        به پیشنهاد دوست عزیزم شروع به خوندنش کردم.
ایده پشت کتاب خیلی سادس؛ پذیرش درد و توانایی زندگی همراه با اون، نجنگیدن با فقدان و مشکل ندونستن داشتن دردهای عمیق. به بیان دیگه؛ اولتیماتوم ندادن به خودمون برای رهایی از درد
تمام کتاب حول محور اسمش می‌چرخه "عیبی ندارد اگر حالت خوش نیست!"
کتاب به شدت به درد بخوره و حاوی جملاتی هست که هرکسی که می‌خونه می‌تونه بگه "دقیقا حرف دل منو زدی"
اما ایرادی که بهش وارده اینه که طولانی بودن کتاب خسته کننده میشه. نه برای مخاطب عام، برای کسی که در حین تجربه فقدان بهش مراجعه می‌کنه و عموما سطح تمرکز انسان پایین تره.
جالب اینه که خود نویسنده هم اواسط کتاب به این موضوع و ضعف اشاره می‌کنه!
در کل ارزش خوندن رو داشت و تلاش می‌کنم خیلی زود بریده‌هایی که برای خودم دلنشین بودن رو ثبت کنم😇