شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        سلام و نور 
داستان جالبی داشت و آگاتا مثل همیشه با یک پایان غافلگیر کننده شگفت زدمون کرد . 

پاراگرافی از کتاب:
خب الآن سالها گذشته، بیشتر جاهای دنیا را گشته‌ام. اثری از برابری در دنیا ندیده‌ام. البته هنوز به دموکراسی اعتقاد دارم. ولی دموکراسی را باید از بالا به مردم تحمیل کرد. باید بهشان زورچپان کرد. انسانها دوست ندارند با هم برابر باشند. شاید روزی اینطور خواسته‌ای داشته باشند ولی الآن نه... نمی‌شود انسانها را فقط با تکیه به خصایل نیک انسانی به فرشته تبدیل کرد... الآن فقط باید با قوه‌ی قاهره آن‌ها را وادار کرد با هم رفتار بهتری داشته باشند. شاید ده هزار سال دیگر اوضاع تغییر کند. عجله فایده‌ای ندارد. تکامل روند آهسته‌ای دارد.

🎤 حالا حدس بزنید چه کسانی میتوانند با قوه‌ی قاهره  این دموکراسی رو برای مردم کل دنیا به ارمغان بیاوند؟؟ انگلیسیها!! تعجب نکنید، انها که از همه‌ی دنیا برترند، متمدن ترند و حق دارند کل دنیا را استعمار کرده و دموکراسی را در آنجاها پیاده کنند. انها حتی فرانسویها را هم آدم حساب نمی‌کنند هیچکس توانایی انگلیسیها را ندارد. هیچکس! حالا چطوری  ایجاد دموکراسی کنند؟؟ اول با پادشاه و حاکم منطقه وارد معامله می‌شوند، در آن منطقه کمپانی میزنند، یواش یواش به صورت کاملا نامحسوس حکومت را تصاحب میکنند و سپس مردم آن منطقه را برده‌های بی جیره مواجب خود می‌کنند و اینگونه دموکراسی در سرتاسر ممالک دنیا برقرار می‌شود.

_با سپاس از خانم آگاتا کریستی که در لالوهای تمام نوشته‌هاشون  به این موارد اشاراتی دارند .

_ و با سپاس از انگلیسیها که انقدر خیر خواه مردم دنیا  بودند، هستند و خواهند بود. ❤️
      

        بسم الله الرحمن الرحیم 

داس مرگ، کتابی در کمال تعجب در رده نوجوانان ولی محتوا محور!

گرچه جلد دوم از مجموعه داس مرگ امتیاز مشابهی با جلد اولش از من گرفت، اما به طور کلی به اندازه جلد قبلی برای من رضایت‌بخش نبود!

در ابتدا از نثر و ترجمه کتاب حرف می‌زنم که خب در حد همون کیفیت جلد قبلیه، گرچه بنظرم این جلد حاشیه پردازی ها به علت دنیاسازی خوب جلد قبلی کمتر شده بودن. (این جلد کمتر تمایل داشتم از روی توصیفات کتاب بپرم)

کم کم دارم حس می‌کنم اینی که از داس ها غالبا فقط رنگ‌ رداشون رو می‌دونیم، خودش بخشی از محتوای کتابه. انگار می‌خواد بگه اینا فقط داسن و دیگه هویتی جز این ندارن.

خب حالا که حرف از محتوا شد، می‌تونم بگم که چرا این جلد رو کمتر دوست داشتم. 
به طور کلی ما سه دسته اثر داریم: شخصیت محور، داستان محور و دسته سوم و کمتر شناخته شده، محتوا محور!

در جلد اول من بیشتر فکر می‌کردم که داس مرگ یک اثر داستان محوره. داستان قوی، چیدمان بندی خوب، پرش های مکرر برای کاهش گزارش نویسی، غافلگیری های هوشمندانه، همه اینا باعث شدن که فکر کنم داس مرگ داستان محوره!
اما بعد این جلد به این نتیجه رسیدم که این کتاب محتوا محوره. حالا چرا؟ یکی از دلایلش شیوه شخصیت پردازی کتابه. در جلد قبلی با اینکه به طور کلی حضور سیترا بیشتر بود، اما وقتی حرف از محتوا وسط میومد، شخصیت روئن تاثیرگذار تر و کلیدی تر می‌شد.( اضافه می‌کنم که روئن و فارادی شخصیت های محبوب من هستن) حالا در این جلد چونکه ظاهرا کار نیل شوسترمن در زمینه محتوا با روئن تمام شده، این شخصیت رو تا حدی می‌بره به حاشیه. عوضش شخصیت گریسون رو وارد ماجرا می‌کنه.
احتمالا خواننده های دیگه هم حس کردن که ابر تندر در جهان داس مرگ جایگاهی شبیه به خدا پیدا کرده. شاید به همین خاطر بهترین راه برای زمینه چینی پردازش شخصیت یک هوش مصنوعی، استفاده از شخصیت انسانی باشه که شدیدا به هوش مصنوعی وابسته‌ست. این ایده شوسترمن تحسین برانگیزه! ولی من به قدر کافی با گریسون ارتباط نگرفتم.
تو یادداشت جلد قبلی نوشته بودم که بیشتر محتوای داس مرگ در دیالوگ و یادداشت های انتهای فصل هاست و در روند کتاب به اندازه‌ی جملات کتاب پررنگ نیست. در حالی که یک اثر محتوا محور بجز دیالوگ، باید در روند هم محتوای خودش رو خوب به تصویر بکشه. بنظرم این جلد هم بیشتر محتوا محدود به دیالوگ ها شده بود هم اینکه انگار یه جاهایی نیل شوسترمن تو همون هم کم آورده بود(چندتا از فصل ها یادداشت نداشتن)

یک سراغی هم از شخصیت پردازی کتاب بگیریم: تنها شخصیتی که بعد این جلد توی ذهنم جایگاهش عوض شد داس رند بود. گرچه سیترا هم به عنوان داس آناستازیا پیشرفت چشم‌گیری داشت. درباره رابطه سیترا و روئن هم باید بگم که شوسترمن به خوبی تونسته اینکه چطور دو فرد متضاد مکمل  میشن و با مسیری متفاوت برای هدفی مشترک می‌جنگن رو به نگارش در بیاره.

در رابطه با داستان: این جلد پر از غافلگیری بود و پایانی داشت که قشنگ یه یک ساعتی منو توی حال و هوای کتاب نگه داشت.

در کل که این کتاب ارزش خوندن داره، ذهن خلاق و گاها خشن شوسترمن خوب بلده سناریو های خفن خلق کنه.
      

        دو داستان اول قابل تامل و شیرین بودند. داستان سوم و تعدد آدمها بیشتر گیج کننده بود آنقدر که ولش کردم. البته داستان برای مخاطب خاص چخوف بود. 
داستان اول زنیست که برای یاد دادن وفاداری به مرده ی شوهرش  تصمیم گرفته ازدواج نکند . در روند داستان با طنز موقعیت زن تغییر می کند.
داستان دوم مردیست که سن ازدواجش دارد می گذرد و برای زن گرفتن پیش مرد همسایه می رود تا دم دست ترین دختر موجود را بگیرد.
چخوف، آدم ها و رفتارشان را به خوبی به  تصویر می کشد. همراه تبسم، آدم را فکری می کند که: عجب!
      

        همه ما یه کاکا درونمون داریم 
یکی که اوضاع اطراف خودش رو نمیتونه کنترل کنه اما همه چی داره خوب پیش میره تا تو رو از راه به در کنه 
ولی کاش مامانش بعد از رفتن خواهرش بجای افسرده شدن به فکر بقیه بچه هاش بود 
کاش خواهرش فقط خودشو نمی دید و فرار کنه کاش به فکر بقیه هم بود 
کاش خواهر دیگه ش مهاجرت نکرده بود که ننه ش افسرده بشه 
کاش بابا میخواست زن بگیره خیلی اصولی حرف میزد و بعدش زن میگرفت 
کاش کاکا انقد تنها نبود 
کاش انقد تحقیر نمیشد 
کاکا انقد هم بد نبود خیلی تنها بود 
کاش هر جوری بود کنار ارمنی ها مونده بود 
کاش گول جیبی رو نمیخورد 
ولی این ای کاش ها فایده نداره 
کاش مهربونتر باشیم باهم 

کاکا کرمکی ممنون 
نگاهم به پسر کوچولوی ویلچری هیاتمون عوض شد 
دیگه منفی نیست دیگه بدم نمیاد ازش دیگه آزارم نمیده 

      

        "بنی‌آدم" مجموعه‌ای از داستان‌ کوتاه است که بین سال‌های ۹۱ تا ۹۴ و تحت‌تأثیر فضای جامعهٔ آن روز نوشته شده. داستان‌هایی غریب و وهم‌آلود با شروعی مبهم و شخصیت‌هایی گذرا، گنگ و نامفهوم که مقصد و چشم‌اندازی ندارند.
در این میان‌ داستان "چوب خشک بلوط" جذابیت بیشتری دارد. تمرکز داستان بر نبود اقتدار پدرانه در جامعهٔ امروزی و بی‌توجهی به پدر است.
مهاجرت و عدم پذیرش قهرمان در جامعه‌ای که ظرفیتش پر شده، از سایر موضوعات کتاب است.
در یکی از داستان‌ها ارجاعات گذرایی به "سمک عیار" یا قصه‌های "هزارویک‌ شب" می‌شود.
در پشت جلد، که بخشی از داستان اول کتاب است آمده:
«گفتم، همان اول کار گفتم که نوشتن داستان کوتاه کار من نیست. این هنر بزرگ را کافکا داشت، ولفگانگ بورشرت داشت و می‌توانست بدارد که در همان "بیرون، جلو در" جان سپرد و داغش لابد فقط به دل من یکی نیست، و پیشتر از او چخوف داشت که بالاخره خون قِی می‌کرد در آن اتاق سرد، و چند فقره‌ای هم رومن گاری، آنجا که پرندگان پرواز می‌کنند می‌روند در پرو می‌میرند.»
دولت‌آبادی دربارهٔ این کتاب می‌گوید:
«زمانی که این کتاب را می‌نوشتم می‌دانستم که جوابی برای سؤال‌‌هایش ندارم، من در آن لحظه فقط می‌دانستم که باید این‌ها را بنویسم و نوشتم! ... در همان داستانی كه می‌گویم كار من داستان‌نویسی نیست، من داشتم برای خودم چیزی می‌نوشتم. اما خود سوژه سراغم می‌آید و می‌گوید مرا بنویس! و من نوشتمش. به این ترتیب من در ابتدا تصمیم نمی‌گیرم چه كار كنم. ... شاید برایتان جالب باشد كه بگویم یكی از داستان‌های این مجموعه را كه ماجرای آن در آلمان می‌گذرد، ابتدا كه شروع كردم، می‌خواستم در قالب رمان بنویسم ولی دیدم چیزی كه می‌خواهم را در رمان پیدا نمی‌كنم، پس به این صورت نوشتمش و خیلی هم خوب شد كه آن را به صورت داستان كوتاه و با فشردگی و ایجاز نوشتم. اگر آن را در رمان پیدا می‌كردم، دو سه سال از وقت و عمرم را برای نوشتنش می‌گذاشتم. مثلاً داستان "اتفاقی نمی‌افتد" در واقع ذهنیتی بود كه سالیان پیش برای نوشتن رمانی با این مضمون داشتم، ولی به این شكل درآمد. در ذهنم همیشه این بوده كه آدم‌ها چگونه در یک جامعه‌ به‌تدریج به چیز دیگری تبدیل می‌شوند و در این پروسه خودشان متوجه این دگرگونی می‌شوند یا نه. داستان "اتفاقی نمی‌افتد" مقولهٔ فشارهای سیاسی و خشنی است كه بر انسانی وارد شده و او طی این مراحل خشونت‌بارِ زندگی به‌تدریج از آدمی كه بوده دچار مسخ‌شدگی می‌شود تا جایی كه او را خرچنگ صدا می‌كنند. این آدم دیگر خود را باور ندارد. خرچنگ، درواقع اسم مستعاری است كه ساداس به او داده است و به این ترتیب تفاوتش در بافت اجتماعی هم دیده می‌شود.»
او دربارهٔ آگاهانه نوشتن و بازنویسی می‌گوید:
«نوشتن داستان برای من با یک تلنگر از ندانستن آغاز می‌شود. درحقیقت وقتی آگاهانه به داستان نگاه می‌كنم كه آن را نوشته باشم و تمام شده باشد. در گذشته وقتی داستانی می‌نوشتم، یک سال صبر می‌كردم و مدام به آن رجوع می‌كردم و ویرایشش می‌كردم و مثل یک بیگانه به آن نگاه می‌كردم. حالا هم این كار را می‌كنم، منتها در مدت زمان كمتر. این همان نگاه آگاهانه به داستان است كه گفتم. بعد مثل یک خواننده، آن را می‌خوانم و خودم متوجه می‌شوم كه شاید چیزی اضافه شده باشد یا بیرون زده یا ... بنابراین وقت نوشتن اصلاً به صورت آگاهانه نگاه نمی‌كنم.»
      

        جالب نبود.
این رو به عنوان کسی میگم که عاشق کتاب های روانشناسی و رشد فردیه.
نویسنده روش متفاوتی رو انتخاب کرده بود.شرح دادن بخشی از جلسات تراپی خودش که ضبط کرده بود.
اما تمام کتاب این نبود.حدود سی صفحه آخر یه سری از نوشته های نویسنده رو می‌خونیم که انگار از دل دفتر خاطراتش بیرون اومده و دوست داشته اون ها رو با جهان اطرافش در اشتراک بذاره.یه تعدادی از این نوشته ها مطالب آموزنده و جالبی داشتن یا فرد رو دعوت میکردن که نگاه متفاوتی داشته باشه اما بقیه از نظر من کاملا بی معنی بودن.در واقع مطالب شخصی درباره نویسنده بودن که از نظر من جذابیت چندانی نداشتن.
چرا بعد از شرح دادن جلسات تراپی یهو آخر کتاب درباره مادربزرگش و خانواده ش و خاطراتشون بنویسه؟ آیا این کتاب روند داستانی داشته یا هدف شناخت نویسنده بوده که درک احساسش درباره مادربزرگش برای خواننده مهم باشه؟
اعتراف میکنم نیمه اول جملاتی داشت که با تمام وجودم درکشون کردم.و اصلا هدف این کتاب همین بود.اینکه این احساس رو به من خواننده بده که تنها نیستم و درکم می‌کنه.اما صرفا همین.
این جلساتی که شرح داده بود به من کمک چندانی نکرد.حتی از بس پراکنده بود روند تغییر خود نویسنده هم مشخص نبود.در واقع جلسات تراپی بعد از یه مدت تاثیر خودشون رو نشون میدن و من دوست داشتم به جای خاطرات نویسنده این تاثیر رو به نحوی مشهودتر لمس کنم.
میدونم جلد دوم داره ولی من هیچ تمایلی به خوندنش ندارم.
احساس میکنم این کتاب صرفا به این دلیل نوشته شده که نویسنده می‌خواسته احساسات و افکارش رو به اشتراک بذاره.
و چه بهتر میشد که به جای بیان خاطرات الکی و تراوشات ذهنی نویسنده کتاب تموم میشد چون من صفحات آخر رو به زور خوندم.
اگه مثل کتاب آسایش مت هیگ تمام صفحات نوشته ها و دریافت های خود نویسنده بود میشد اون صفحات آخر رو قابل قبول دونست اما نه این کتاب مشابه آسایشه و نه نوشته ها به اندازه قلم مت هیگ غنی و دلنشین.
آیا پیشنهاد میدم ؟ خیر.وقتی کتاب های روانشناسی قوی مثل ( چرا تا به حال کسی این ها را به من نگفته بود) وجود دارن دلیلی نمی بینم این کتاب رو معرفی کنم و حتی دلیل این همه معروف شدنش رو نمی دونم.
برگردم عقب باز هم میخونم ؟ باز هم خیر
      

        نقدهای مثبت زیادی در رابطه با قلب سگی خوندم و دیدم اما در مقایسه با مرشد و مارگریتا کتاب ضعیف‌تری بود.
اگر کتاب رو به دو بخش تقسیم کنیم، نیمه‌ی اول کتاب که فضای سیاسی بیشتری داشت برای من جذاب‌تر از نیمه‌ی دوم بود.
من به قلب سگی ٣ از ۵ می‌دم.

      

        کتابی کوتاه اما پرکشش
اینکه از زندگی چه چیزی طلب میکنیم؟ و پاسخی که زندگی به مطالبات ما می‌دهد هم در جای خود قشنگ بیان شده بود.
شاید همیشه ولع چیزهایی که دوستشان داریم از واقعیت آن‌ها لذت‌بخش‌تر باشد.
با اینکه به یک کتاب کوتاه نمی‌آمد اما کتاب لحظاتی نفس‌گیر داشت لحظاتی که ترس وجود خواننده را در برمی‌گرفت.

      

        درباره دوستی و مهاجرت و همدلی و خیلی چیزهای دیگر. تصویرگری را هم دوست داشتم