همه ما یه کاکا درونمون داریم 
یکی که اوضاع اطراف خودش رو نمیتونه کنترل کنه اما همه چی داره خوب پیش میره تا تو رو از راه به در کنه 
ولی کاش مامانش بعد از رفتن خواهرش بجای افسرده شدن به فکر بقیه بچه هاش بود 
کاش خواهرش فقط خودشو نمی دید و فرار کنه کاش به فکر بقیه هم بود 
کاش خواهر دیگه ش مهاجرت نکرده بود که ننه ش افسرده بشه 
کاش بابا میخواست زن بگیره خیلی اصولی حرف میزد و بعدش زن میگرفت 
کاش کاکا انقد تنها نبود 
کاش انقد تحقیر نمیشد 
کاکا انقد هم بد نبود خیلی تنها بود 
کاش هر جوری بود کنار ارمنی ها مونده بود 
کاش گول جیبی رو نمیخورد 
ولی این ای کاش ها فایده نداره 
کاش مهربونتر باشیم باهم 

کاکا کرمکی ممنون 
نگاهم به پسر کوچولوی ویلچری هیاتمون عوض شد 
دیگه منفی نیست دیگه بدم نمیاد ازش دیگه آزارم نمیده 

      

        بعد از خوندن کتاب بغض کردم 
انگار تازه فهمیدم این همه سال مشکل از کجا بوده 
این وابستگی عمیق عاطفی 
این جدا نشدن بند ناف عاطفی 
با خوندن این کتاب نگاهم به زندگیم بازآفرینی شد
      

        نمی گویم از مجازات بپرهیزیم، چون مجازات بدون داوری تحمل پذیر است  وانگهی نامی برخود دارد که بی گناهی مان را تضمین میکند و آن تیره روزی است.  

قیافه ی آدم موفقی را داشتن، آن هم به روش خاص، هر آدم بیشعوری را به خشم می آورد
      

        شوک آخر کتاب 
روند داستان 
قلم آروم 
و اینکه زندگی با شخصیتها سخت نبود 
دوسش داشتم
      

        راستش آخرای کتاب یه چیزایی تو وجودم زنده شد 
انگار تلنگر خوبی بود برام حیف که مفصله و یه کمی هم غیر قابل پخشه 

خود کتاب یه جوری اضطراب داشت ولی شیرین بود و گذشت 

ابزوردیسم 
یا 
نهیلیسم 

محض قلقلک ذهن هم شده توصیه میکنم بخونید

      

        چی میشه که یه جمع ۳۲ نفره از بچه ها میتونن زبان خاص خودشون رو ابداع کنن؟ 
کلی تو شهر خرابکاری کنن حتی قتل انجام بدن ولی گروهشون رهبر نداره؟ 
چرا جدا افتادن؟ 
جنگل در کنار نشانه و نماد چی میتونه باشه؟ 
چرا اون یکی بچه که پیدا شد از گروه جدا بود؟ 
چرا بچه ها اینقد غریبانه دسته جمعی مردن؟ 
      

        درسته که گفتن قصه اصلی دیدار شمس و مولانا اینجور نبوده 
ولی خب نویسنده خب تخیل خودشو به رخ کشید 
لذتشو بردم مخصوصا اونجا که به مولانا گفت برو دو تا جام می بگیر و از بازار بیا مولانا که شهره شهر بود باید یاد میگرفت حرف و قضاوت مردم نباید مهم باشه ولی تو داستان میگه و ماهم تحسین میکنیم 
اما چقد میشه عمل کنیم نمیدانم 
      

        ۴۵۰ صفحه بود ولی تا صفحه ۲۴۰ دووم اوردم بخونم 
جلوتر نتونستم برم شاید چون آینه زندگی خودم شده بود 
همه داستان و جملات و اتفاقات برای من بود انگار 
لعنت به صفحه ۱۵۹ اون روز که خوندمش باید یکی بود تو بغلش گریه میکردم ولی نداشتم  باید کمی کنار بذارمش و بعد دوباره بیام سراغش باید تمومش کنم حالا که آزارم میده حتما نقطه روشنی داره برام
      

        متنش روان بود 
تا اخر خوندمش 
نمیدونم دقیقا چیو فهمیدم 
ولی فقط مطمئنم فصل ۲۳ رو خیلی دوست داشتم 
باهاش بغضی شدم 
اونجایی که خواهرش فوبی رو بغل گرفت و گریه کرد 
      

        نتونستم تمومش کنم 
چون رئالیسم جادویی بود 
من سلیقه م بیشتر رئالیسم هست 
حتی تازه فهمیدم اگه به جنایی هم علاقه دارم چون به نپعی رئالیسم محسوب میشه
      

        کمتر نصف کتاب رو خوندم یعنی جلوتر نمیشد رفت و به نظرم نحوه ارتباط من با کتاب گواه من درباره نظر منم هست 
      

        بعد از کار سخت 
ظهرها موقع استراحت یکی دو ساعته 
تموم خستگیم در می رفت 
      

        وقتی از صفتی در دیگران بدت میاد 
در واقع در وجود خودت اونو داری 

و چقدر من از اینا دارم
      

        بعد از خوندن این کتاب گریه کردم 
انگار یه گمشده داشتم تو وجودم 
ولی یادم رفته بود 
ممنون خانم صالحی 
معرفی این کتاب خیرات روح پدرتون
      

        هنوزم نمی فهمم چرا آخرش یهویی داستان رو جمع کرد 
شاید بهش گفتن زود تمومش کن