ـ ویلیام کریستول راجع به این نویسنده گفته: «او باید جایزه نوبل را ببرد و مگر داوران نوبل شوخ‌طبعی هم سرشان می شود؟»

ـ حالا داستان این کتاب راجب چیه؟ شخصیت اصلی این کتاب در کارش به دلیل تعدیل نیرو اخراج شده و تصمیم میگیره که دونه دونه رقیب های شغلی‌اش رو از جاده رقابت خارج کنه.

ـ کتاب روایت ساده و تقریبا بدون تعلیقی رو داره داستانی که به دنبال غافلگیر کردن مخاطب نیست بلکه روایت کننده یه زندگی معمولی و یه سوال رو مورد توجه قرار میده، اینکه اگر جایگاه زندگی ما در خطر باشه حاضریم تا چه مقدار پیش بریم.

ـ نوشتار کتاب به صورت اول شخص هست و ما دائما در حال مواجه شدن با درونیات شخصیم و به خوبی حرکت شخصیت از یک فرد عادی صلح طلب رو در جامعه به یک قاتل سریالی می‌بینیم.

ـ آمریکا و جامعه آمریکا در متن کتاب به طور کامل غالب شده و من تصمیم گرفتم که راجع به اقتصاد این کشور در زمان نوشته شدن این کتاب یعنی سال ۱۹۹۷ بررسی کنم، جالبه بدونید در آن زمان اقتصاد آمریکا فوق العاده بوده اما خیلی از شاغلان از شغلشون به خاطر تعدیل نیرو اخراج شدن؛ چرا؟ چون که جامعه به سوی کامپیوتری شدن پیش می‌رفت و خیلی از شرکت ها برای نیروی کار ارزان تر یا مالیات کمتر به کشورهای دیگه مثل کانادا انتقال پیدا می کردن و این دقیقا موضوعی هست که به خوبی تاثیرش در کتاب مورد بررسی قرار گرفته.

ـ ترجمه اثر به خوبی با لحن نویسنده سازگاره اما در جاهایی برای فهم بهتر بعضی از اصلاحات ایرانیزه شده.

ـ در آخر اگه از این کتاب لذت بردید می تونید به سراغ کتاب شکارگاه از همین نویسنده برید که جزو بهترین آثارش حساب میشه.
      

        ـ در این کتاب با دو داستان کوتاه مواجه هستیم، اگر بخوام در یک جمله توصیف کنم در داستان اول زن و مردی عاشق هستند، زن میمرد.

 ـ با اینکه در داستان اول از همان ابتدا نویسنده پایان رو لو میده اما همچنان خواننده کشش مورد نیاز رو برای دنبال کردن و خوندن یک عاشقانه ی غمگین داره.

 کتاب بیشتر شبیه به قدم زدن در کوچه و خیابان با نویسنده هست، هیچ هدفی رو دنبال نمی‌کنه اما با این حال زیباست. حتی در دل داستان آنچنان دیالوگ هایی رد و بدل نمیشه و روایت به صورت اشاره ای دنبال میشه که تجربه جذاب و شدیدا گیرایی رو به وجود میاره.

ـ در بخشی از داستان شخصیت به راننده پول میده تا راننده بی هدف در دل خیابون بگرده و او بیرون رو تماشا کنه و به نظر من این بخش کتاب بهترین توصیف برای داستان اول این مجموعه هست.

ـ اما در داستان دوم روایت فرق داشت بعضا می گویند این داستان خودنگاری نویسنده از خود است.

ـ برعکس داستان اول شخصیت مورد نظر در پروسه ترک سیگار است و روند این پروسه را برایمان بازگو می کند شاید اگر انسانی باشید که به سادگی تحت تاثیر قرار می گیرد این روایت از ترک سیگار شما را معتاد به سیگار کند.

ـ نویسنده سیگار را چیز خوبی می بیند که به دنبال ترکش است پس او سیگار و خوشحالی را با هم ترک می کند.


پ.ن: تغییر لحن بخش اول و دوم مرور بخاطر متفاوت بودن لحن داستان اول و دوم هست.


      

        ـ داستان کتاب از جایی شروع میشه که یک نویسنده بدبخت گیر یک زن دیوونه که طرفدار درجه یکش هست میوفته. همین!

 ـ این کتاب سخت ترین تجربه کتابخوانی من از لحاظ محتوایی بود، داستان تمومش در یه خونه ویلایی اتفاق میوفته اما پرداخت به صحنه ها و جزئیات به حدی کامل و انزجار انگیز هست که بارها در بینش حالت تهوع داشتم، پس اگه روحیه حساسی دارین به هیچ‌وجه خوندن این کتاب رو پیشنهاد نمی کنم.

ـ کتاب در برانداختن احساس فوق العادست نفرت رو جوری در مخاطب برمی انگیزه که انگار شخصیت منفی داستان تمام بلاها رو سر شخص خواننده آورده.

ـ همون‌طور که گفتم داستان فقط در یک مکان روایت میشه و به همین دلیل پرداختن به درون ذهن شخصیت و جزئیات شدیدا زیاده برای همین می تونه برای کسانی که به کتاب دیالوگ محور علاقه دارن خوندنش سخت باشه.

ـ روند داستان هم در اوایل برای آشنایی مخاطب کنده اما رفته رفته به انفجار میرسه و اتفاقات پشت هم رقم میخوره.

ـ مترجمه کتاب خوب کار کرده و کامل میتونه حس استیون کینگ رو به مخاطب القا کنه که میتونه دلیلش تمرکز مترجم روی آثار کینگ باشه.

ـ یکی دیگر از نکات مهم در کتاب های تقریبا طولانی پایان بندی‌اش هست، آیا ارزش خوندن  این همه صفحه رو داره؟ بله اگه بتونید در طول داستان دوام بیارید.
      

        - داستان کتاب در یک آینده نزدیک در پاد‌آرمان شهری اتفاق میوفته، جایی که دیگر محکومین به اعدام درجا اعدام نمیشن بلکه زندگی خوبی رو در زندان می‌گذرونن تا ناگهان یک روز به دست اسلحه ای به نام ساشا به قتل برسند.

- پر جلوه ترین بخش این کتاب نگاه آبزورد شخصیت به زندگی و معنای اون هستش کتابی که لحن سرد و بی اهمیتی رو نسبت به مسئله اعدام داره که من رو بسیار به یاد کتاب بیگانه آلبرکامو انداخت، فرد محکوم شده به راحتی با شرایطش کنار می آد و حتی به این زندانی بودن وابسته میشه و هر چقدر سعی می‌کنه از این حکم معنایی پیدا کنه موفق نمیشه، اون حتی با مرجع هایی از دین های دیگه ملاقات می کنه اما بازم این موضوع براش کمک کننده نیست.

- اولین چیزی که با شنیدن کلمه زندان به ذهنتون میاد چیه؟ نبود آزادی! در این داستان اما زندانی ما بسیار آزاد است  و می‌تونه هر چی می خواد سفارش بده، به شغلش برسه یا حتی به اینترنت دسترسی داشته باشه. تا اینجا همه چی عالی به نظر می آد و شاید حتی بگید چطور می تونم وارد این زندان بشم اما در جایی از کتاب دسترسی قهرمان داستان ما نسبت به فضای مجازی (به دلیل لو رفتن داستان نمیگم چرا) محدود میشه و اونجاست که شخصیت های ما با مرده هیچ فرقی پیدا نمی کنه او ارتباطش رو با نزدیکان و دیگران کم کم از دست میده و این برای او مرگ واقعیه نه گلوله گلوله شدن بدن، بلکه بودن اما وجود نداشتن.

- نکته ای که باید راجع به نویسنده‌ی این اثر بدونید اینه که نویسنده‌ی ما بیشتر یک نمایشنامه نویسه نه رمان‌نویس و تاثیر این موضوع به خوبی در کتاب قابل مشاهده هست، داستان به صورت گفتگو محور جلو میره و اشاره به جزئیات خیلی کوتاه و خلاصه شده هستش و این یک تجربه متفاوت از خوندن رو به من ارائه کرد.

- ترجمه به لحن نویسنده وفادار و به خوبی ترجمه شده اما گاهی پا نوشته ها به اندازه‌ی کافی نیست که می‌تونه مقداری اذیت کننده باشه.

-  در آخر اگه دنبال یه تجربه متفاوت از خوندن ادبیات روسی هستید این کتاب دقیقا چیزیه که می‌تونه مناسبتون باشه.
      

        این کتاب را فقط  چنین می‌توانم معرفی کنم:
تمام زندگی اش به دنبال چیزی جز نفی بود، چرا در هیچی معنایی وجود نداشت؟ کمترین توانایی این حیوانات ناطق مگر چیزی جز دوست داشتن بود، پس چرا، به خاطر رضای خدا چرا اون حتی نمی‌توانست دوست داشته باشد حتی اگر شده مرگ را؟
کل زندگی اش قدم زدن در جاده ی نهیلیست بود به امید اینکه در ته جاده شاید خدا را ملاقات کند تا به او بگوید اشتباه می‌کرده است یا شاید حتی به آبزورد برسد، به اینکه زندگی بی‌معناست و انسان زیادی آزاد است، اینکه انسان آزادی وحشتناکی را در دستان خود دارد، آزادی که در کمالش به این سوال ختم می‌شود: آیا خودم را بکشم یا بهتر است یک لیوان قهوه بنوشم.
      

        - داستان در محور محله ای ساده و روستایی می‌گذره که خانم های خانه دار و شوهرانی خوشحال داره که اهالی این محله رو تشکیل میدن، اما چرا تمام زنان در این محله شخصیتی مطیع دارند؟

- با خوندن اولین صفحات مواجه شدن با یک کتاب شدیدا فمنیستی حس میشه،  لحن انتقاد کتاب اوایل فوق العاده تنده  به شکلی که خونه دار بودن و مادر بودن رو برای زن ننگ می‌بینه اما به مرور با گذشت صفحات لحن انتقادها به واقعیت نزدیک تر میشه و به خوبی به دنبال برابری جنسیتی می‌گرده. 

- شخصیت پردازی به جز شخصیته اصلی داستان در دیگر افراد خوب نیست به گونه ای که جنسیت مذکر به عنوان شر مطلق به مخاطب شناخته میشه و بدون شخصیت سازی تبدیل به یک شخصی تک بعدی میشه.

-روایت داستان خیلی سریع رو به جلو میره اما به طور ناگهان روایت از چیزی به چیز دیگر میپره و باعث میشه مخاطب حتی نفهمه که صحنه به روز دیگه یا جای دیگه ای منتقل شده. هرچند که نمی دونم این موضوع به علت سانسور بوده یا کلا روایت داستان به همین شکل هستش.

- هرچقدر که شخصیت سازی ضعیف کار شده دقت به جزئیات محیط شدیدا قوی بوده جوری که در اواخر کتاب جوری فضا ترسناک می شه که باید مطمئن بشی آقا لولو زیر تختت لونه نکرده باشه.

- پایان بندی کتاب می تونست بهتر باشه اما بازم حداقل از روند خود داستان بهتر بود. اگه می خواید سراغ خوندن این کتاب برید حواستون باشه پایانش براتون لو نره چون کل ارزش این داستان در پایانشه.

- جالبه بدونید که این کتاب باعث شده اصطلاح زن استپفوردی وارد فرهنگ لغت عامه بشه که اشاره به زنان مطیع و فاقد اهمیت داره.

- از این کتاب دو اقتباس سینمایی به همین اسم تولید شده یکی در سال ۱۹۷۵ و یکی در سال ۲۰۰۴ که اون قدیمی تره بیشتر به لحن کتاب وفادار مونده.

- به امید جامعه ای برابر برای تمام جنسیت ها.
      

        - دو کشور متفاوت با عقاید سراسر ضد هم یک معاهده ای درست می کنند که شاهزاده خانم با پادشاه ازدواج کنه و اینجوری جلوی جنگ گرفته بشه، اما صرفا این معاهده برای جلوگیری از جنگ کافیه؟

- در اینجا ما با متفاوت ترین کتاب سندرسون مواجه هستیم در این کتاب کلی رنگ، طبیعت و گل می بینید اما تمام این ها به این معنی نیست که خبری از خون و خونریزی نیست و  مثل همیشه دین در این کتاب هم جایگاه پررنگی داره و بخش عظیم از داستان رو به دوش می کشه، به شکلی که اگه سندرسون معلم دینی بود من که صد در صد با علاقه تو تمام کلاسش ساکت می نشستم و گوش می کردم.

-سیستم جادوی کتاب پیچیده تر از سیستم جادوی مجموعه مه‌زاد هست و چون کتاب تک جلدیه فرصت کافی برای قدم به قدم توضیح دادن این جادو نیست اما به مرور و با گذشتن صفحات خوب قلقش دستت می آد و می تونی کم کم درکش کنی.

- یکی از جذاب ترین بخش های این داستان برای من خاکستری بودن تمام شخصیت های  کتاب بود، شما حتی شخصیتی پیدا نخواهید کرد که تماما بد یا تماما خوب باشه و جالب اینه که حتی حقیقت در نگاه و دیدگاه هر شخصیتی متفاوته پس نمی تونه اگه خانم X داره درست می گه آقای Y در اشتباه باشه.

- با وجود تک جلدی بودن کتاب شخصیت پردازی ها به طور کامل پر جزئیات نوشته شده و خبری از حفره های باب اسفنجی مانندی تو روح شخصیت ها نیست اما همین شخصیت سازی کامل باعث می شه نیمه اول کتاب روندی کند داشته باشه اما در نهایت جمع بندی و نیمه دوم کتاب ارزش صبر کردن داره.

- این اثر باعث شد که من بخوام کل آثاری که نشر هوپا از سندرسون چاپ میکنه  رو بخونم، حالا چرا هوپا؟ چون کپی رایت نویسنده رو دارن و با خرید این کتاب هم شما جزو آمار جهانی خواننده ها حساب می شید و هم نویسنده به حق خودش میرسه و فرهنگ کپی رایت در کشورمون جا میوفته، از اون طرف به خاطر حق کپی رایتی که نشر هوپا خریده آقای امیر‌کسرا آرمان مترجم این کتاب به طور مستقیم و غیر مستقیم با نویسنده این کتاب در ارتباط بوده و معادل های فارسی با انتخاب نویسنده در کتاب جای گرفته.

- در آخر اگه به دنبال شروع کردن جهان کتاب های سندرسون هست و می خواید با یک تک جلدی ببینید از این جهان لذت می برید یا نه این کتاب رو بهتون پیشنهاد می کنم.
      

        • پدر سرگی که در دسته ی داستان های رئالیسم قرار میگیره داستان یک پرنس زیبا و رشیده که به دلایلی  سمت خودش رو رها می کنه و تبدیل به یک پدر روحانی میشه رو روایت میکنه.

• قبل از خوندن باید این رو بدونیم که این داستان یک جورایی نشونه از درگیری های معنوی و درونی خود تالستوی میده و درون این نویسنده رو برای مخاطب روشن میکنه، جالبه که بدونید خودت تالستوی هم مدتی یک زندگی انزواطلبانه همراه با سختی رو در پیش می گیره.

• تو این کتاب با صفحات کم خبری از هیچ اضافه گویی نیست و به خوبی سیر رشد و نزول شخصیت داستان به تصویر کشیده میشه و نکته ی آشکار کتاب نقد کلیسا و ایمان های رایج در جوامع مسیحیت که به خوبی نشون می ده که ایمان خالصانه چگونه میتونه تبدیل به یک گناه بشه و شکل غرور رو به خود بگیره.

• از ترجمه استاد حبیبی که نمیشه چیزی گفت پس سراغ این میرم که چقدر این کتاب با درون مایه های روان شناختی خودش قابل لمس بود و تالستوی در این چند صفحه نشون میده انسان رو به چه اندازه میشناسه و در کنارش از عقیده خودش دفاع می کنه و ایمان واقعی به خدا رو نه در انزوا بلکه در زندگی عادی و کمک به دیگران میبینه.

• خطر لو رفتن داستان اجازه تحلیل بیشتر این اثر رو بهم نمیده اما خوندنش رو بهتون پیشنهاد می کنم چون این کتاب باعث میشه به کارهای خیر خودتون نگاه جدیدی داشته باشید.
      

        •داستان این کتاب از جایی شروع میشه که یک دکتر برای نوشتن کتابی میاد تو این عمارت به ظاهر تسخیر شده و آدمایی رو همراه خودش میاره که تو زندگیشون اتفاق های فرا طبیعی ای افتاده.

• تو کل کتاب من منتظر شروع داستان بودم و این شروع حتی تا آخر کتابم اتفاق نیفتاد شخصیت سازی خیلی گمراه کننده بود و شخصیت ها طبق تعریفی که ازشون شده بود عمل نمی کردن برای مثال یه شخصیت که در حرف زدن توانایی نداشت مثل یه سخنور بلبل زبانی می کرد و شخصیتی که دزد بود و آدم بدی تعریف شده بود حتی یک دزدی هم در طول کتاب نکرد کل داستان یه علامت سوال بود، شخصیت ها بی هدف در دل داستان قدم می زدن و حتی یه خط داستانی مشخص هم نداشتن.

• ترجمه هم بهتر از کتاب نبود جدا از سانسور بعضی از گفتگوها به صورت نامفهومی ترجمه شده بود.

• تنها بخش جالب این  کتاب گوتیک شخصیت سازی عمارت هیل بود نوع تصویرسازی و پرداخت به جزئیات باعث به وجود اومدن شخصیتی مستقل برای این خونه شده بود که در ادبیات داستانی من تا امروز بهش برنخورده بودم.

• راجع به پایان هم داستانی وجود نداشت که بخواد پایانی داشته باشه. انگار نویسنده از نوشتن خسته شده بود و به شخصیت ها می گفت: خب کافیه نخود نخود هر کی رود خانه خود.

• همین طور که بعد این همه غر زدن فهمیدید خوندن این کتاب رو به هیچ وجه پیشنهاد نمی کنم اما اگر می خواید نویسنده بشید تصویرسازی این کتاب میتونه براتون مثل یه کلاس درس باشه.
      

        • بهترین راه برای معرفی این کتاب میتونه این باشه: برایم بکشم و من برای تو می کشم.

• قبل از خرید این کتاب توی نمایشگاه کتاب امسال گهگاهی تعریفش را از افراد دیگه می شنیدم پس با یه دید مثبت و انتظار زیاد سراغ خوندن این کتاب رفتم و می دونی چیه؟ این کتاب یکی از بهترین جنایی های زندگیم بود.

• داستان از دید چند شخصیت روایت میشه که خط داستانی مخصوص خودشون رو دارن و در عین حال هر چقدر که داستان رو به جلو میره این خط های داستانی به هم نزدیکه میشن و روی همدیگه تاثیر می ذارن نکته ای که برام جالب بود این بود که با وجود چند خط داستانی در یک کتاب چهارصد صفحه ای خبری از هیچ حفره ی پر نشده ای نبود و به همه چیز خوب پرداخته شده بود و نویسنده هیچ عجله ای برای جلو بردن داستان نداشته؛ فکر نکنید منظورم اینه که داستان روایت کندی داشت، نه بلکه روایت نه مثل کتاب های مک فادن اونقدر تند بود که  نور بهش نرسه و نه اونقدر کند.

• جزئیات داستان شدیدا زیاد و دارای خون و بکش بکشه پس اگه در دسته عیووووو خون قرار دارید بهتره سمت این کتاب نیاید و لذت خوندنش رو از دست بدین.

• ترجمه ام که همه چیش خوب بود و نون مثل اکثر اوقات خوب کار کرده بود.

• در کل طولانیش نکردم که یه جوری نشه که نتونید بخونید اما حتما سراغ این کتاب برین اگه هم سوالی داشتید بگید تا بیشتر راجع بهش بنویسم.
      

        • کتاب به پوچ ترین حالت روایت میشه شخصیت اصلی بی هیچ دلیلی عمه خودش را با ضربات چکش میکشه و حتی دلیلی برای اینکار  نداره.

• شاید در نگاه اول و خوندن خلاصه داستان یاد کتاب بیگانه آلبر کامو بیفتید اما قلم و روایت نویسنده بسیار به کافکا نزدیکه.

•  قاتل هیچ دلیلی برای قتل نداره پس صرفا دنبال تغییر می چرخه و میخواد هدفی پیدا کنه، پیدا کردن این هدف در شخصیت داستان می تونه اشاره به وضعیت جامعه جوانان لهستان بعد از جنگ جهانی دوم داشته باشه فریاد نامتعارف برای معنا!

• با اینکه تصویرسازی داستان بسیار تاریکه و دیدن بخش طنز در این تاریکی یه امر سخته اما طنز سیاهی در داستان وجود داره، طنزی که به شکل غیرمتعارفی همه چی رو به سخره میگیره.

• شخصیت پردازی و حرکت رو به جلوی شخصیت داستان به مقصد دیوانگی به بهترین حالت پیش میره و روایت به شکلی ادامه پیدا میکنه که تمایز واقعیت و رویای شیدا آمیز غیر قابل تشخیص میشه.

• این کتاب که از روی ترجمه انگلیسی به فارسی برگردونده شده به اندازه کافی به لحن نویسنده نزدیکه و تجربه ی رضایت بخشی رو ایجاد می کنه جوری که خواهان خوندن دیگر آثار این نویسنده میشین اما این نویسنده ناکام در سن بیست و پنج سالگی به علت مشکل قلبی فوت میکنه و این رمان در کشوی میزش پیدا می شه با مهری که رویش نوشته: رد شده از طرف ناشر!
      

        • پرده جهنم مجموعه ای از داستان های کوتاهی به قلم آکوتاگاوا است که در ابتدا با زندگینامه ی کاملی از نویسنده شروع می شود، زندگینامه ای که باعث به وجود اومدن انس فوق العاده ای با خالق این اثر می شود.

• تصویرسازی و گسترش دنیای داستان در همچنین آثار کوتاهی بزرگترین نقطه قوت این مجموعه به حساب می آید، تصویرسازی که گهگاه به قدری منزجر کننده میشن که حتی خوندنشون آزار دهنده میشه چه برسد به تصور کردنشون.

• فرهنگ ژاپنی و آیین های ژاپنی در این کتاب کاملا قالب است و اکثر داستان ها در فضای  ژاپن قدیم روایت می شود که به خوبی مخاطب رو در دل اون فضا قرار میده.

•با خوندن زندگینامه ای که در ابتدای کتاب آورده شده پنجره ی جدیدی رو به مخاطب باز میشه که کمک میکنه به خوبی داستان و هدف نویسنده درک بشه و شیرینی فهم رو به روان مخاطب میرسونه.

• نوع روایت داستان معمولا به صورت دوم شخص و حالت خاطره گویی همراه است  که ترجمه ی فوق العاده ای که شدیدا به لحن نویسنده وفادار باقی مانده خوندن این پرده ی جهنمی رو به امر شیرینی تبدیل می‌کند.

• نکته ای که باید قبل از انتخاب کتاب به اون توجه داشته باشید این هست که داستان اول این مجموعه آخرین اثر نویسنده پیش از خودکشی هست، اما با تمام این تفاسیر برای شروع به خواندن آثار این نویسنده کاملا انتخاب مناسبی هست.

• پس اگر به دنبال خوندن یک اثر ژاپنی واقعی هستید این کتاب درست ترین انتخاب برای شماست.

پ.ن : در صورت لذت بردن از این کتاب می‌تونید مجموعه داستان کوتاه راشومون از همین نویسنده که توسط نشر امیر کبیر چاپ شده رو خریداری کنید.
      

        مهر مادری به تنهایی قادر به غلبه بر شانزده سال جدایی می شه؟

• از آخرین باری که ریچل پرایس دیده شده شانزده سال می گذره و آخرین نفری که اون رو زنده دیده دختر دو ساله اش بوده که الان به سن هجده سالگی رسیده اما دقیقا وقتی که راجع به این اتفاق شروع به ساخت مستند می کنند ریچل پرایس برمی گرده!

• نسبت به بقیه کتاب های این نویسنده شخصیت پردازی و پرداخت به جزئیات و طبیعت کتاب به شکل کامل تری انجام میشه و قرار گرفتن در دل اتمسفر داستان به کار لذت بخشی تبدیل میشه.

• اما از طرفی اوایل داستان وجود شخصیت های زیاد میتونه کمی گیج کننده باشه،  نویسنده فرصتی برای شناخت به خواننده نمی ده و چپ و راست کاراکترهای خودش رو به روی صحنه میاره هر چند که در ادامه این مشکل حل میشه

•ترجمه کتاب و کار نشر نون کاملا خوب بوده و طراحی جلد هم قابل قبوله پس از این نظر من مشکلی ندیدم.

• اگه طرفدار سه گانه دختر خوب از این نویسنده هستید (مخصوصا جلد آخر) میتونید از اون نیمه اول کتاب چشم پوشی کنید و سراغ این داستان برید. اما اگه تازه می خواید شروع به خوندن آثار این نویسنده کنید یه قدم به عقب بردارید لباس های بیرونتون رو بپوشید و از نزدیک ترین کتابفروشی جلد اول مجموعه دختر خوب رو بخرید.
      

        •اصلا انتروپوسِن ( Anthropocene) یعنی چی ؟

• بزارین اینجوری تعریفش کنم، به دورانی که سرآغاز تاثیر فعالیت های انسان برا اکو سیستم هست رو انتروپسِن میگن( اگه میتونی سه بار پشت هم تکرارش کن).

• من از بچگی عادت به امتیاز دادن به چیز های مختلف رو دارم، کتاب؟ لازانیا؟ آب معدنی؟ میزارن خنکی خونه ی خاله ی بابام؟ مهم نیست چی باشه من همیشه پیدات میکنم و از یک تا ده بهت امتیاز میدم.

• جان گرین در این کتاب راجب به چیزهای مختلفی مثل هات داگ، طاعون، جنگ، چمن های همیشه سبز جلوی خونه های آمریکایی ها و... حرف میزنه و در آخر از یک تا پنج بهشون نمره داده و ما هم یک صندلی گذاشتیم و همراه شدیم با دغدغه های این نویسنده و با هر مکثش بین حرفاش سر تکون میدیم میگیم: عجب، دیگه چی ؟

• کتاب بیشتر حالت تک نگاری داره و در هر فصل که نهایتاً پنج صفحه میشه راجب موضوعات مختلفی حرف میزنه، طبیعیه که قرار نیست خوندن همشون لذت بخش یا مفید باشه چون ما تو همه ی دغدغه ها و علاقمندی ها با این نویسنده هم نظر نیستیم پس هر از گاهی پیش میاد که خوندن کتاب خسته کننده بشه.

• جلد این اثر( برعکس جلد های جدید نشر چشمه) واقعا حس خوبی رو القا میکنه و یادآوری میکنه که باید کمتر در گذشته یا اینده باشیم و یکم بیشتر روی حال تمرکز کنیم، که واقعا زندگی کنیم.

• ترجمه ی کتاب متوسط بودش و آنچنان خبری از پانویس ها از طرف مترجم نیستیم و بیشتر پانویسی ها از طرف خود نویسنده هستش.

•خوندن این کتاب اصلا برای شروع جان گرین خوانی مناسب نیست، در واقع اگه چندتا کتاب از این نویسنده نخونده باشین می‌تونه حتی حوصله سر بر هم باشه اما برعکس اگه چند کتاب از این نویسنده خونده باشین حتی اشارات به کتاب های دیگه هم میتونه براتون لذت بخش باشه.

• به امروزت از یک تا ده چند میدی؟
      

        •«گی دی موپاسان» در ستایش این کتاب گفته: خواندن « مرگ ایوان ایلیچ» تولستوی من را به کلی از خود نا امید کرده است؛ می‌خواستم تک تک کتاب هایم را بسوزانم.

• در این داستان کوتاه همان طور که از اسمش مشخص است ما به تماشای مرگ ایوان ایلیچ می‌نشینیم، به تماشای زجرکش شدن یک انسان جلوی چشمانمان، خیر نمی توانیم کمک کنیم، ما نیز باید زجر بکشیم؛ اما با خواندن...

• کتاب شروعی طوفانی دارد دقیقا مانند کتاب «بیگانه» از آلبرکامو و مخاطب با وجود دانسته هایش در شوک نگه می‌دارد و بعد تازه شروع به روایت این داستان ترسناک می‌کند.

• قلم تولستوی در این کتاب بی‌رحمانه و کاملا رک ترس از مرگ را یادآوری می‌کند  حتی اگر گمان کنیم از آن در امانیم آنچنان بی‌رحمانه بی تفاوتی اطرافیان و جهان را پس از مدتی به گوشمان می‌زند که انگار خود نویسنده هم در این ترس شریک است، البته که همینطور هم است، در زمان بازنویسی این کتاب زن تولستوی در نامه ای می‌نویسد که تولستوی در حال نوشتن کتاب تلخی است و به نظر می‌رسد این تلخی از وجود خودش برخواسته.

•جدا از تصویرسازی خوب، بخش مثبت این داستان توجه ی ویژه ی نویسنده به بخش روانشناختی است به گونه ای که به خوبی ارجحیت درد درونی را نسبت به درد جسمانی در زمان مرگ نشان می‌دهد؛ چه می‌شود اگر در زمان مرگ به این بینش برسید که کل زندگی خود را به بیهودگی سپری کرده اید؟

• کار نشر کتاب پارسه برای این کتاب بی نظیر بوده، صحافی و چاپ خوب، ترجمه ی فوق العاده ی آقای آتش بر آب و مقدمه ی فوق العادشون خواندن این کتاب رو دوچندان لذت بخش کرد. اشاره به اقتباس های این اثر، عکس جلدهای کتاب و ترجمه های دیگر آن در دیگر کشورها و اشاره به سمفونی هایی که این اثر الهام بخش آن ها بوده دیگر نقاط مثبت این مترجم و نشر هستند.

• این کتاب را بخوانید و پیش از مرگ، مرگ را تجربه کنید. اما حواستان باشد، شاید دیگر هیچ چیز مثل قبل نباشد.