فکر می کردم بعد از دیدن  برنامه ی 《زندگی پس از زندگی》عباس موزون، کتاب چیز جدیدی برایم نداشته باشد.
 کتاب را فامیلی سفارش داده بود تا برایش بخرم. 
چند صفحه ای ورق زدم و بعد دیدم که چسبیدم به کتاب. 
یک علت پیگیری، آینده ی مبهم پس از مرگ است و این مقوله از هر دهانی چیزی برای شنیدن دارد.
و بعد همان که گفتند، انسان است و نسیان.
لازم بود تذکری دریافت کنم و بازنگری دوباره در زندگیم.
      

        ماهی سیاه کوچولو گفت《 من خیال نمی کردم شما اینقدر خود پسند باشید من شما رو می بخشم ، چون این حرف ها رو از روی نادونی  می زنید!》

داستانی ساده و شیرین برای همه.
 
      

        کتاب را شنیدم . با ترجمه ی عالی پیمان خاکسار و صدای شنیدنی  اشکان عقیلی پور. 
گاهی به دیوار فرهنگ آمریکا می خوردم  که باعث می شد نفهمم چه می خواهد بگوید.
شخصیت اصلی پسر چاق و هیکلیست که بر خلاف تمام آثاری که دیده بودم چه تلویزیونی و سینمایی خرفت نبود. خاص با نگاهی فلسفی بود.
 شخصیت پردازی های درست و تصویر سازی های عالی در کنار دیالوگ ها ی شیرین از جذابیت های کتاب بود.
شخصیت هایی که زنجیر وار به هم وصلند و در آخر گره از کار هم باز می کنند.
در آخر داستان  ایگنشس در مغزتان باقی می ماند؛ گاهی دیالوگ هایش را با صدای بم با لحن خطابه از زبان شما صادر خواهد کرد. 
کتاب نقدی با زبان طنز بر  زندگی آمریکایست.
      

        امان از اسم های روسی!
برای من اسم های روسی مثل قیافه ی مردم چین هستند:همه شان شبیه همه اند.
چیزهایی که برای  من جالب بود، به عنوان یک نو روسی خوان اللخصوص داستایفسکی این هست:
چه قصه گوی خوبی هستند ایشان. 
وقتی شروع می کنند و داستان را تعریف می کنند مدام مثل بازی های  رایانه ای یک پرونده،  کنار شخصیت باز می کنند .
 در کنارش روانشناسی و تنوع  شخصیت ، هم قابل تامل است.
هر چند در این زمانه شخصیت پردازی جلوی مخاطب شکل نمی گیرد و نوعی ضعف محسوب می شود.
 باید در نظر داشت نثر قدیمی ست.
کتاب مختصر و مفید در عین حال پر محتوا.
 کتابی  با تصاویر زنده و پویا.
      

        سبک نویسنده  برایم جالب بود:
خود نوشت ، گزارش، نامه.
هرچند اول کار، از نامه بازی خوشم نیامد .
البته این مدل نوشتن به زیرکی آقای نویسنده هم برمی گردد.
به خاطر این مدل نوشتن از جزئیات بیشتر صرف نظر شده بود.
 صبوری پیشه کردم و رفته رفته داستان به مذاقم خوش نشست.
همخوانی کتاب با دوستان  (حلقه کتاب مبنا )بی تاثیر نبود.
تصاویر تاریخی خاصی داشت که با دقت خوبی نویسنده آن را نگاشته بود.


      

        "ما سرزمین غریبی داریم. اگر آن را بشناسی عاشقش می شوی، چه روشنفکر باشی چه غیر روشنفکر، چه باسواد باشی چه بی سواد" 

 گفته ی نادر ابراهیمی را در کتاب" ایل من بخارای من " درک کردم.
وقتی محمد بهمن بیگی با نثر زیبایش ایل را، وطن را، به تصویر می کشد. 

 شجاعت و مهمان نواز ی های ایل،
 اسب ها و تفنگ ها،
حیا و مظلومیت زنان، آمیخته با هنرهای چشم نواز،
 نواهای دلنشین ایل،
 همه و همه وجودم را پر کرد از عشق به وطن.
وطنی که کفه ی خوبیهایش خیلی بیشتر و شیرین تر است.

کم و کسری های وطن را، بهمن بیگی ها جبران می کنند.

آدم های عاشقی که از کوره راهها نمی ترسند و دل به پشت میز نشستن نمی سپارند.

طعمش آنقدر شیرین بود که در هر بخش مکث کردم و گاهی چند بار خواندم تا آن را با همان جزیئات تصور کنم.
صحنه هایی زیبا و دلنشین که دوست داری همان جا، در همان سطر، سیاه چادر بزنی.

زینت کتابخانه اس و یادگاری نفیس برای نسل بعد.
روح نویسنده غرق رحمت الهی.
      

        حمید رضا صدر آدم خوش صحبتی ست. حتی وقتی از فراز و نشیب سرطان می گوید.
 علی رغم اندوه جاری در کتاب، همراهش ماندم.
ارجاع های جان دارِ تاریخی سینمایی، تصاویر زنده، در کنار زبان سرحال و روان ، کشش لازم را داشت. 
درون مایه برای من، عشقی بود که با تمام درد و رنج بیماری، قوه ی محرکه ی بیمار شده بود. عشق به همسر، به فرزند، عشق به زندگی .
صدر وقتی به بیماریش پی می برد به زنش می گوید: نمی خوام دکترا تیکه پاره ام کنن ... 》.
 چیزی که در بیماری و مرگ پدرش به آن رسیده بود. 
اما، گریه های مهرزاد ورق را برمی گرداند. برای درمان سرطانی که وارد استیج چهارم شده تا آمریکا می رود و می جنگد.
صدر جایی به خودش می گوید:
《تویی که همیشه اعتقاد داشتی مرگ همین نزدیکی هاست، می بایست چنان که شایسته است به استقبالش بروی. با روی آرام با کلامی اطمینان بخش با نگاهی فیلسوف مآبانه!
اما داری همه چیز را خراب می کنی، بهم می ریزی.
می دانی فقط آدم های ترسیده، بی دل و جرات به بدبینی، بد و بیراه گویی کشیده می شوند.
با این وصف کاری از دست بر نمی آید!》
سختی رویارویی مرگ را در این جملات یافتم.
جایی که مفاهیم فرو میریزند و باید از نو بازیابی شوند.
      

        کتاب را صوتی گوش دادم . با صدای نویسنده. موسیقی خوبی روی متن سوار بود.
برای من که اطلاعات اندکی از کانادا داشتم خوشایند بود. خودمانی بودن نویسنده و زبان طنزش جذابیت متن را دو چندان کرده بود ؛و اینکه بیشتر آدم ها را نشان داده بود تا خود کانادا را.
      

        کتاب را تمام کردم و نشستم به تماشای زندگی!
زندگی خودم و آدمهای اطرافم.
 روایت ها بدون ایراد روایی نبودند ولی حال تامل بعد آن ارزش خواندن کتاب را دارد.
      

        شخصیت ها در زمان جنگهایی که بین فلسطین و اسرائیل رخ داده ،زندگی می کنند. از سال ۱۹۴۸ تا ۲۰۰۲.
آنقدر  واقعی که باورشان می کنی و رنجشان رنجت می شود. حتی شاید نیمه، کتاب را رها کنی ،آنقدر که حزن، قلبت را به درد می آورد. این کتاب حال خوشی ندارد و کتابی نیست که شب موقعه ی خواب بخوانی و یا صبح را با آن شروع کنی!
هر فصل عنوانی دارد و هر بار از زبان کسی بیان می شود.حجم اطلاعات در هر فصل بالاست . اتفاقات در کنار هم چیده شده و گاهی هضم آن نفس گیر است .
نویسنده با بیان حالات فلسطینی ها به درگیری درونی یهودی ها هم پرداخته. از احساساتی که در وجودشان هست. 
فهم من این است: جاهایی در کتاب نویسنده سعی داردجنگ را چیز باطلی نشان دهد و زندگی مسالمت آمیز با یهودیان را  متصور شود.( صد صفحه ی آخر)
به عنوان نتیجه ی کتاب، در کنار بیان تمام ظلم های که در حق فلسطینی ها شده ، یک نوع پذیرش اسرائیل را بیشتر درک کردم تا انتقام  از  آن ها را !



      

        داستایفسکی بخوانید!
با همین پند و اندرزها به سمتش رفتم ولی از صفحات زیاد کتابهایش ترسیدم.تا به قمار باز در کتابخانه ی محله مان رسیدم .کتاب سبک تری بود.
فصل اول چندان دلچسب نبود علت هم نا آشنایی با  نگارش قدیمی کتاب و مدل  زندگی های آن موقعه بود.
کم کم داستان برایم شکل گرفت .از عشق و نفرت عجیب  آقا معلم تا قمار باز شدنش .  پرداخت جذابی داشت و همراهش بودم.
فکر می کنم تا مدتها به چرایی این عشق و قمار فکر کنم.
برای ورود به دنیای جناب نویسنده انتخاب خوبیست.
      

        چه انسان های شریفی که در تاریخ کشته شدند ،ربوده شدند ،گمشان کردند!
و چه دل هایی که خون شد !
چه انسانهایی که نبودش هیچ وقت جبران نشد و حسرت رفتنشان، تا ابد روی دوش تاریخ سنگینی خواهد کرد...
      

        محمد طلوعی ، زیر سقف دنیا ، پی آدم ها  و خانه ها را گرفته . از رشت ایرانمان و کشورهایی که به آنها سفر کرده : دمشق جنگ زده تا پاریس  و ایتالیا.
آدم هایی که وقتی تعریفشان می کند، توی ذهنت، هزار آدمی را که دیده ای ،مرور می کنی. خانه هایی را که زیست کردی و دل کندی ،توی  ذهنت می آیند.
      

        نویسنده،  عاشقی به سبک یک نقاش را روایت می کند .دو زاویه دید راوی کتابند: عاشق و دانای کل.
عشق از دید نقاش به صورت جذابی روایت شده البته تا نیمه ی  کتاب.
 از وسط به بعد حالت دو گانه ای می گیرد و هدف از "عشق" به" هویت" تغییر می کند.
ای کاش نویسنده در آخر کتاب ،باز بر می گشت به نقاش عاشق . ولی کتاب به نا آگاه تمام  شد. انتظارش را نداشتم.
حس می کنم کتاب یک حلقه مفقوده دارد . خرده روایت های بسیار  و سیر در گذشته ، تمرکز را از نقاش دور کرد.
متن گاهی سخت خوان می شد و گاهی روان. 
یک جورایی تاریخ رضا شاهی را بیشتر  نشان می داد .
تصاویر کتاب و جملات خاص نویسنده از حالات و احساسات  نقاش  عاشق برای من جذاب بود.
      

        نثر نادر خان ابراهیمی زیبا و روان ،بر جانم نشست.چه خوب نشان داده که این آدمیزاد باید ،همه دم بدود و امیدوار باشد . 
((شادی ،نداشتن غم نیست؛بلکه داشتن کوهی از غم ،و غلبه بر این کوه است.))