کتاب را تمام کردم و نشستم به تماشای زندگی!
زندگی خودم و آدمهای اطرافم.
 روایت ها بدون ایراد روایی نبودند ولی حال تامل بعد آن ارزش خواندن کتاب را دارد.
      

        شخصیت ها در زمان جنگهایی که بین فلسطین و اسرائیل رخ داده ،زندگی می کنند. از سال ۱۹۴۸ تا ۲۰۰۲.
آنقدر  واقعی که باورشان می کنی و رنجشان رنجت می شود. حتی شاید نیمه، کتاب را رها کنی ،آنقدر که حزن، قلبت را به درد می آورد. این کتاب حال خوشی ندارد و کتابی نیست که شب موقعه ی خواب بخوانی و یا صبح را با آن شروع کنی!
هر فصل عنوانی دارد و هر بار از زبان کسی بیان می شود.حجم اطلاعات در هر فصل بالاست . اتفاقات در کنار هم چیده شده و گاهی هضم آن نفس گیر است .
نویسنده با بیان حالات فلسطینی ها به درگیری درونی یهودی ها هم پرداخته. از احساساتی که در وجودشان هست. 
فهم من این است: جاهایی در کتاب نویسنده سعی داردجنگ را چیز باطلی نشان دهد و زندگی مسالمت آمیز با یهودیان را  متصور شود.( صد صفحه ی آخر)
به عنوان نتیجه ی کتاب، در کنار بیان تمام ظلم های که در حق فلسطینی ها شده ، یک نوع پذیرش اسرائیل را بیشتر درک کردم تا انتقام  از  آن ها را !



      

        داستایفسکی بخوانید!
با همین پند و اندرزها به سمتش رفتم ولی از صفحات زیاد کتابهایش ترسیدم.تا به قمار باز در کتابخانه ی محله مان رسیدم .کتاب سبک تری بود.
فصل اول چندان دلچسب نبود علت هم نا آشنایی با  نگارش قدیمی کتاب و مدل  زندگی های آن موقعه بود.
کم کم داستان برایم شکل گرفت .از عشق و نفرت عجیب  آقا معلم تا قمار باز شدنش .  پرداخت جذابی داشت و همراهش بودم.
فکر می کنم تا مدتها به چرایی این عشق و قمار فکر کنم.
برای ورود به دنیای جناب نویسنده انتخاب خوبیست.
      

        چه انسان های شریفی که در تاریخ کشته شدند ،ربوده شدند ،گمشان کردند!
و چه دل هایی که خون شد !
چه انسانهایی که نبودش هیچ وقت جبران نشد و حسرت رفتنشان، تا ابد روی دوش تاریخ سنگینی خواهد کرد...
      

        محمد طلوعی ، زیر سقف دنیا ، پی آدم ها  و خانه ها را گرفته . از رشت ایرانمان و کشورهایی که به آنها سفر کرده : دمشق جنگ زده تا پاریس  و ایتالیا.
آدم هایی که وقتی تعریفشان می کند، توی ذهنت، هزار آدمی را که دیده ای ،مرور می کنی. خانه هایی را که زیست کردی و دل کندی ،توی  ذهنت می آیند.
      

        نویسنده،  عاشقی به سبک یک نقاش را روایت می کند .دو زاویه دید راوی کتابند: عاشق و دانای کل.
عشق از دید نقاش به صورت جذابی روایت شده البته تا نیمه ی  کتاب.
 از وسط به بعد حالت دو گانه ای می گیرد و هدف از "عشق" به" هویت" تغییر می کند.
ای کاش نویسنده در آخر کتاب ،باز بر می گشت به نقاش عاشق . ولی کتاب به نا آگاه تمام  شد. انتظارش را نداشتم.
حس می کنم کتاب یک حلقه مفقوده دارد . خرده روایت های بسیار  و سیر در گذشته ، تمرکز را از نقاش دور کرد.
متن گاهی سخت خوان می شد و گاهی روان. 
یک جورایی تاریخ رضا شاهی را بیشتر  نشان می داد .
تصاویر کتاب و جملات خاص نویسنده از حالات و احساسات  نقاش  عاشق برای من جذاب بود.
      

        نثر نادر خان ابراهیمی زیبا و روان ،بر جانم نشست.چه خوب نشان داده که این آدمیزاد باید ،همه دم بدود و امیدوار باشد . 
((شادی ،نداشتن غم نیست؛بلکه داشتن کوهی از غم ،و غلبه بر این کوه است.))
      

        《آقا بیا》یا 《آقا نیا》!
مسئله این است ،در درونتان چه خبر است ؟
《کمی دیرتر 》آدم را می برد به اعماق این دو کلمه تا بیینی کدام طرفی هستی !
حقیقت درونی خودت را جستجو می کنی .
شاید دنبال حد وسطی بگردی"کمی دیرتر".ولی این هم با آقا نیا ،توفیری نمی کند!
      

        ماجرای کتاب برمیگردد به سال ۱۳۹۱.
راستش من اصلا خبری از این سفر نامه هیچ کجا نشنیدم!
کاروان چند ملیتی ،چند مذهبی با مسئولیت  کاملا مردمی  می روند به سمت فلسطین .
می روند تا حصر را بشکنند و جوانه ی امید تازه ای در دل مردم در بند فلسطین  بکارند.
فراز نشیب سفری زمینی  ،سفری که از هند آغاز می شود تا برسد به پشت مرزهای فلسطین را می خوانید البته نقطه ی شروع کتاب ایران است.
کتاب در لایه ی ملایم طنزی از شیطنت های ایرانیان پیچیده شده و این سختی سفر را کمی قابل تحمل تر کرده.
سفر ی با زبان ،فرهنگ و مهم تر از همه مذهب های متفاوت اما با یک هدف مشترک.
هدفی مقدس  برای رهایی یک ملت مظلوم.
مردمی از کشورهای آسیایی و اروپایی و حتی آمریکای مدافع اسرائیل و حتی تر  خاخام های یهودی قرار می گذارند تا پشت مرزهای فلسطین جمع شوند.
اراده های محکم که باعث ترس اسرائیل می شود و تهدید کشورهای میزبان کاروان الی البیت المقدس.
آدمهایی که در زندگی منفعل نبودند و کاری که می توانستند را با فروتنی انجام دادند. 
اگر حرفه ای هستید ،شاید کمی نقص در نویسندگی آزارتان دهد ولی در کل کتاب خوش خوان و روانی است .
در ضمن اینکه تجربه ی خاصی را به نمایش گذاشته است.

      

        ۲۵ روایت که ساده شروع می شوند و با یک جمله‌ پایانی آدم را تکان می دهند.
روایت هایی ایرانیزه و با توصیفات احساسی در قواره ی یک شاعر .
از ۲۵ روایت اکثرشان این طور بود.
      

        هدایت زهر تلخ را طوری هنرمندانه  در دهانت می ریزد که در آخر ایستاده تشویقش می کنی !
      

        داستان های کوتاه :ساده ،آرام و دلنشین.برای بانوان شیرین تر است.
زندگی هایی در اطرافمان که اینجا بهتر می بینم  و می اندیشیم شان.
      

        کتاب تنوع خوبی داشت .
عنوان ،مقدمه،عکس ها ،همه چی کنار هم جذبم کرد تا کتاب زود تمام شود.
آقای ضابطیان بیشتر به مردم پرداخته بود تا اقلیم .  این زاویه دید را دوست داشتم.
طوری که آخر کتاب برای ایبیس دلم تنگ شد.

      

        با ترجمه ی دیگری  گوش دادم .حرصم گرفته 
 که  برم دنبال ترجمه ی آقای دریا بندری .
قصه کاملا تصویری ست.انگار تو هم با پیرمرد داری با دریا می جنگی .کتابی که بعدش می شینی و فکر می کنی....
      

        مرور چه بر سرمان گذشت در کرونا  ....
 خدا رو شکر که هستیم و دعا که خدایا از بلاهایی که به  عقلمون نمی رسه  محفوظم کن به قول مادر بزرگ خانم غفار حدادی.