اگر میخواهید حالتان خوب بشود، از خواندن این کتاب شک نکنید، البته من ترجمه دیگری را خوانده ام
        

          من این رمان رو با ترجمه‌ی پیمان خاکسار خوندم و لذت بردم
        

          چقد شخصیت ایگنیشس تو مخ بود 😅😅
کتاب جالبی بود
        

          کتاب خیلی عجیبی بود. نه می‌تونستم باهاش ارتباط بگیرم و نه می‌تونستم رهاش کنم!!
در کل کتابی نبود که بخوام یک‌بار دیگه بخونمش. هرچند که بعضی جاهاش خیلی خندیدم.
        

          اگر حوصله خواندن ناطوردشت را داشتید این کتاب را هم می‌توانید بخوانید. 
شخصیت اصلی اتحادیه ابلهان قرار است کلی حرصتان را در بیارد و به صورت خیلی پر رنگ حماقت‌هایمان را یادآوری کند. 
        

          رولینگ استون:”اتحادیه ابلهان تقریبا همه جا نقد شده و تمام منتقدین هم عاشقش شده اند.استثنائا این بار همه حق دارند.”
این کتاب توی بهترین شکل خودش هست و بهتر از این نمیتونست باشه؛اگر به کمدی علاقمند باشید.
        

          چند سالی است که ترجمه‌های پیمان خاکسار فروش خوبی دارند. شاهدش چاپ‌های چندباره‌ی ترجمه‌های اوست که در بازار کم‌رونق کتاب به چشم می‌آید. خاکسار روی نویسنده‌های مشهور و کتابهای مهم‌شان دست نمی‌گذارد. بااین‌حال، داستان‌هایی انتخاب و ترجمه می‌کند که به مذاق خواننده‌ی ایرانی خوش می‌آیند. از داستان بلند عامه‌پسند، که در زمان انتشارش بوکوفسکی هنوز نویسنده‌ی شناخته‌شده‌ای برای ایرانی‌ها نبود، تا ترجمه‌ی رمان جزء از کل نوشته‌ی استیو تولتز که پیش‌تر کسی از این نویسنده‌ی استرالیایی چیزی به فارسی ترجمه نکرده بود. خاکسار در گفت‌وگویی با مجله‌ی تجربه می‌گوید: «من از نویسنده‌ای که در کارش جنون باشد خوشم می‌آید». اگر شما هم از این نویسنده‌ها خوشتان می‌آید، این کتاب‌ها را بخوانید: 
«سوختن در آب، غرق شدن در آتش»، چارلز بوکوفسکی /
«عامه‌پسند»، چارلز بوکوفسکی /
«هالیوود»، چارلز بوکوفسکی / 
«یکی مثل همه»، فیلیپ راس / 
«باشگاه مشت‌زنی»، چاک پالانیک / 
«سومین پلیس»، فلن اوبراین /
«بالأخره یه روزی قشنگ حرف می‌زنم»، دیوید سداریس /
«مادربزرگت رو از این‌جا ببر»، دیوید سداریس /
«اتحادیه‌ی ابلهان»، جان کندی تول /
«برادران سیسترز» ، پاتریک دوویت / 
«اومون را»، ویکتور پلوین / 
«شاگرد قصاب»،  پاتریک مک‌کیب /
«پسر عیسی»، دنیس جانسون / 
«جزء از کل»، استیو تولتز / 
«توانه‌ی برف خاموش»، هیوبرت سلبی جونیور /


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال 1395.
        

          من ترجمه‌ی پیمان خاکساری رو خوندم.
ایگنیشس، شخصیت محوری داستان، چنان شخصیت پردازی خوبی دارد که نمی‌توان فراموشش کرد. در عین حال که از او نفرت پیدا می‌کنی و چندشت می‌شود، کاری می‌کند دلت برایش بسوزد.

نخبه‌‌ای با روحیه‌ی حساس که به بهداشت و روابط اجتماعی  صحیح و قابل قبول در جامعه اعتقادی ندارد و یک همیشه معترضِ خودبرتر پندار است. البته در فضای پر از بی عدالتی  و چرکی که او زندگی می‌کند، این اعتراض‌ها به جا است.
هرچند در نهایت او قربانی است و با همه‌ی تلاش‌هایش، نه کسی او را می‌فهمد، نه برایش اهمیتی دارد.

        

          کتابی طنز ولی نه چندان، در نقد تاریخ آمریکا و تسلط و روایتهای کلیسا... کتابیست خلاف آنچه در مقدمه آمده و برای خواننده ی ایرانی چندان خنده دار نیست ولی روایت مرد فوق لیسانس و تنل و چاقیست که با مادرش و با درآمد حاصل از مستمری بگیری روزگار میگذراند و دونکیشوت وار فکر میکند و صبح را شام میکند و در هیچ کاری پاگیر نمیشود. در کل کتابی نیست که خواندنش را توصیه کنم
        

          وقتي نابغه‌اي حقيقي در دنيا پيدا مي‌شود مي‌توانيد او را از اين نشانه بشناسيد: تمام ابلهان عليهش متحد مي‌شوند.- جانتن سويفت
وقتي با اين جمله به عنوان مقدمه كتاب "اتحاديه ابلهان" رو به رو مي‌شويد خود به خود حس جذابي به آدم دست مي‌دهد و مشتاق خواندنش مي‌شود.
ايگنيشس رايلي فردي كه نميتواند با زمان و مكاني كه در آن زندگي مي‌كند كنار بيايد. تقريبا از همه چيز شاكي است و با تفكرات خاص خودش و نوشته هاي فوق العاده اش سعي در تغيير دنيا دارد
با مادرش، صاحب كارش، خلاصه هركسي كه دور و اطرافش هست مشكل دارد. فقط يك نفر او را درك ميكند و تا حدي شبيه اوست. دختري به نام ميرنا كه زماني با هم هم دانشگاهي بودند. البت ايگنيشس به ظاهر با او هم مشكل دارد.
نامه هاي اين دو براي هم و يادداشت هاي روزانه ايگنيشس فوق العاده زيبا و جذاب هستن. بسياري از جاهاي كتاب مجبورين با صداي بلند بخندين!
پايان كتابم خيلي خيلي به من چسبيد. در طول مطالعه واقعا برام سوال بود كه چطور ميخواد تمومش كنه و وقتي آخرشو خوندم خيلي لذت بردم
از دستش ندين!
        

          این ایگنیشس رایلی خیلی خُل بود.‏
        

          ترجمه ش چنگی به دل نمی زد (با توجه به حجم سانسور مخصوصاً) اما بسیار دوست داشتمش و خواندنی است!
پیشنهاد می کنم در سکوت و تنهایی بخونیدش چون صدای خنده تون ممکنه دیگران رو آزار بده!
        

          ۱. چیزی که باعث شد این کتاب رو بخرم تعریف شخصی بدین شکل بود: فوق العاده ترین کتابی که می تونی بخونی

۲. روند خوندن کتاب برام عذاب آور و شبیه شکنجه بود

۳. ایگنِیشِس جی رایلی از چندش ، رو اعصاب ، مضحک ، بی ادب ، خود برتربین و متوهم (توهم همه چیز دانی)ترین شخصیت هایی بود که تا حالا تو کتابی بهش برخورد کرده بودم و دلم نمی خواد هرگز دوباره باهاش رو به رو بشم 

۴.خوندنش رو هیچ وقت به کسی پیشنهاد نمی کنم

۵.جالبه ریویو ها رو که می خونم یک عده عاشقش شدن که خب منطقیه کتاب سلیقه ای هست 
همونجور که من نتونستم بفهمم چجوری یکی می تونه از سمفونی مردگان و صد سال تنهایی خوشش نیاد احتمالا اونا هم متوجه نشن چطور من از این کتاب خوشم نیومد

۶.جا های زیادی به عنوان اثری خاص و خارق العاده ازش یاد کرده بودن هنوز نفهمیدم دقیقا کدوم بخش از این شکنجه ی اعصاب و بیهوده گویی خاص بود 

۷. اگر بخوام فقط یک نکته مثبت از کتاب بگم اینه که در جامعه ادم هایی شبیه ایگنیشس زیاد دیده میشن
تحصیل کرده های خود برتر بین که دیدگاه های خودشون رو خاص می دونن در عین حالی که قدم از قدم برای کاری بر نمیدارن و انتظار دارن یکی یک شغل با درامدی قابل توجه تقدیمشون کنه

۱۶ مهر ۴۰۳
        

          یک جایی دیدم چاپلین گفته :
 وقتی از نزدیک(کلوز آپ) به زندگی نگاه کنی یک تراژدیه و از دور(لانگ شات) یک کمدی 

متاسفانه من نتونستم خیلی از دور به زندگی شخصیت ها نگاه کنم و خواندن کتاب واقعا عذاب آور بود... 
نمیگم اصلا نخندیم ولی نمیتونم به این کتاب بگم کمدی و نمیتونم به کسی توصیه کنم این کتاب رو بخواند چون ته این همه عذاب کشیدن هم هیچ چیزی نداشت
        

          بد نبود ولی اینقدر که همه تعریف میکنن من خوشم نیومد، خیلی باهاش ارتباط نگرفتم
        

          چیزی که باعث می‌شود این کتاب را تا صفحه آخر بخوانید، شخصیت‌های درگیرکننده‌ای است که داستان را پیش می‌برند.
اتحادیه ابلهانی‌ با تمام ویژگی‌های انسانی نظیر خشم، مهر، سرخوردگی، حسادت، امید، ترس، طمع، آرمان‌گرایی، یاس، رخوت و... که تصمیم‌هایشان به هم گره می‌خورد و مخاطب را نگران سرنوشتشان می‌کند.
کتاب روایت‌کننده انسان مدرن است در تقابل با خودش، همین برای توجیه کسالت و جذابیت توامانش کافی است.
        

          
اتحادیه ابلهان، قصه ایگنیشس و رفقا!
ایگنیشس به تعبیر خود کتاب' یک ذهن عجیب و غریب قرون وسطایی است در صومعه شخصی خود' که حالا باید از اون صومعه شخصی‌ بیرون بیاد و با جامعه پیرامونش روبرو بشه. و قطعا این برای ایگنیشس ساده نیست.. 
. 
مادری اهل میگساری، یک کافه نه چندان خوشنام ، کاکا سیاه جویای کار و یک شرکت فرسوده محورهای فرعی حول ایگنیشس رو تشکیل میدن و هر یک داستان خودشون رو دارن.. 
.
به لحاظ فرم
رمان پیرنگ جذابی داره. به ویژه پایان‌بندی خیلی خوبش که اتفاقات پرآشوب ، هر کدوم به سرانجامی میرسن. واقعا از این جهت کار قویه.. 
. 
اما محتوا..
ای کاش میتونستم بنویسم ناترازی ایگنیشس با جامعه پیرامون خودش نوعی نقد نمادین و بنیادین به وضعیت آمریکایی هستش و هر یک از ما ایگنیشسی در درون داریم که در فشارهای زندگی دفنش کردیم و... 
اما حقیقتا اینگونه نیست!! 
به نظر [شخصی] من، در همه شخصیت های داستان، حتی  ایگنیشس، نوعی 'سطحی بودن' دیده میشه؛ و نویسنده در هجو وضعیتی که تصویر کرده دست خالیه و چندان قوتی نداره .. به عبارت دیگه هرقدر هم که از وضعیت پیرامونی خودمون ناراضی باشیم، باز هم نمی‌خواهیم با ایگنیشس یا بقیه شخصیت های داستان همذات‌ پنداری کنیم. لذا انتظارات رو باید در حد معقول نگه داشت. 
.
سر جمع، کتاب زیباست و خواندنی. فکر می‌کنم امتیاز 3.5 گویای مجموع خوب و بدش باشه. 
. 
.
پ.ن : ناطور دشت هم  تقریبا در همین فضاست. ولی این یکی از ناطور دشت خیلی بهتره!  
پ. ن 2: جرم انگاری ولگردی بهانه کافه دار میشه برای استثمار جونز سیاه‌پوست... حالا ما که اینجا اجراش نمی‌کنیم ولی واقعا چی شد یه روزی به این نتیجه رسیدند که این معضل رو با مداخله کیفری میشه حل کرد؟ 

        

          اتحادیه ابلهان و ایگنیشس جی. رایلی عجیب و غریبی که خودش رو جدا از جامعه و زمانه‌ش حس می‌کنه...
اولین بار این کتاب رو سال ۹۵ خوندم و امسال هم سه ماهی دستم بود که دوباره بخونمش! همچنان نظرم رو همون ۴ ستاره‌ایه که اون سال دادم و از سابقه‌ی گودریدز به اینجا منتقل شدن.

ایگنیشس یه پسر سی ساله‌ی تحصیل‌کرده‌س با جهان‌بینی فلسفی خاص خودش اما بدون شغل (تا وقتی که مجبور می‌شه). با این همه سوادی که حتی ادبیات حرف زدنش رو هم خاص می‌کنه، بلد نیست با نزدیکانش چطوری ارتباط درست برقرار کنه. به انحرافات سینما و تلویزیون انتقاد داره اما هیچ فیلم جدیدی رو هم از دست نمی‌ده! به دنبال انجام کارهایی تو جامعه برای احقاق حق سیاه‌پوست‌ها یا فعالیتی در راستای صلح جهانیه اما بیشتر برای اینکه حال هم‌دانشگاهی سابقش رو بگیره! و...

اتحادیه ابلهان کتابیه که آدم هم از دست شخصیت‌هاش اعصابش خورد می‌شه و هم نگران عاقبت‌شونه. و این نه فقط در مورد شخصیت اصلی (ایگنیشس) بلکه در مورد شخصیت‌های فرعی کتاب هم برقراره. اصلا یه جذابیت کتاب برای من همین بود که داستان تعداد زیادی شخصیت رو می‌خونیم که جلو میره و به هم گره می‌خورن. اگه قرار بود نزدیک ۴۷۰ صفحه فقط از ایگنیشس بخونیم اصلا جالب نمی‌شد :))
جدای از خود داستان و نقد و تحلیل‌های مختلفی که وجود داره، به نظرم این شخصیت‌ها با ویژگی‌های اغراق‌شده‌ی رو اعصاب‌شون (همه‌ی این اعضای اتحادیه‌ی ابلهان!) این قابلیت رو هم دارن که آدم رو با ویژگی‌هایی خودخواهانه یا رفتارهای اشتباه در خودش روبه‌رو کنن.
        

          شاید بتوانیم بگوییم داستان آنقدر جذاب نیست که مخاطب را میخکوب کند اما نمی‌توانیم آن‌را داستان نامناسبی معرفی کنیم.
روایت، روایتِ سالمی است و مشخص است که هم مترجم و هم نویسنده خوب توانسته‌اند کار خودشان را انجام دهند. من گمان می‌برم نویسنده اثر فقط خواسته روایت روزهایی در آمریکا را به تصویر بکشد که بی‌عدالتی بیداد می‌کند و پلیس از ابزار اجبار و خودخواهی استفاده می‌کند، از طرفی هم جهل جامعه نمی‌گذارد که اتفاقات خوب رخ بدهد. معتقدم یکی از دلایلی که این کتاب در جهان دیده شده همین پرداخت مناسب نویسنده به مقولۀ عدالت هست. وقتی با خوانندگان مختلفی از این کتاب صحبت می‌کردم، حتی آن‌ها که از قلم نویسنده خوششان نیامده بود، از بی‌عدالتی‌ها می‌گفتند.
پیشنهاد می‌کنم این کتاب را به‌صورت جمعی بخوانیم و باهم به گفتگو بپردازیم
        

          وقتي نابغه‌اي حقيقي در دنيا پيدا مي‌شود مي‌توانيد او را از اين نشانه بشناسيد: تمام ابلهان عليهش متحد مي‌شوند.- جانتن سويفت
وقتي با اين جمله به عنوان مقدمه كتاب "اتحاديه ابلهان" رو به رو مي‌شويد خود به خود حس جذابي به آدم دست مي‌دهد و مشتاق خواندنش مي‌شود.
ايگنيشس رايلي فردي كه نميتواند با زمان و مكاني كه در آن زندگي مي‌كند كنار بيايد. تقريبا از همه چيز شاكي است و با تفكرات خاص خودش و نوشته هاي فوق العاده اش سعي در تغيير دنيا دارد
با مادرش، صاحب كارش، خلاصه هركسي كه دور و اطرافش هست مشكل دارد. فقط يك نفر او را درك ميكند و تا حدي شبيه اوست. دختري به نام ميرنا كه زماني با هم هم دانشگاهي بودند. البت ايگنيشس به ظاهر با او هم مشكل دارد.
نامه هاي اين دو براي هم و يادداشت هاي روزانه ايگنيشس فوق العاده زيبا و جذاب هستن. بسياري از جاهاي كتاب مجبورين با صداي بلند بخندين!
پايان كتابم خيلي خيلي به من چسبيد. در طول مطالعه واقعا برام سوال بود كه چطور ميخواد تمومش كنه و وقتي آخرشو خوندم خيلي لذت بردم
از دستش ندين!