نشر چشمه چاپ دوم مجموعه داستان بنی‌آدم نوشته‌ی محمود دولت‌آبادی را در ده‌هزار نسخه منتشر کرده است. ده‌هزار نسخه‌ی چاپ اول این کتاب در عرض دو ماه به فروش رفته.غیر از این، رمان کلنل دولت‌آبادی هم‌چنان گرفتار ممیزی ارشاد است و بعید به نظر می‌رسد مجوز انتشار بگیرد. نویسند‌ی کلیدر در گفت‌وگو با روزنامه‌ی شرق (سی فروردین 1395) گفته: «در دوره‌ی قبل که می‌گفتند نمی‌شود [کلنل را چاپ کرد] و مدام ایراد گرفتند و من تصحیح کردم. در دروه‌ی جدید مرا دعوت کردند و صحبت کردیم. بنا شد کتاب در آستانه‌ی نوروز منتشر شود. من از وزارت ارشاد آمدم بیرون، فردایش اعلام کردند: کلنل از سد سانسور گذشت و منتشر شد. درحالی‌که من در پاسخ خبرنگار گفته بودم هنوز این اتفاق نیفتاده. بعد از انتشار خبر، بلافاصله «کلنلِ» قلابی آمد. همه‌ی این‌ها بازی بود و من بسیار متأسفم. این که اصرار دارم کتابی که در زبان فارسی نوشته می‌شود با تشخص زبان فارسی منتشر شود، چیزی غریب با امتیاز خاصی نیست که من می‌خواهم، نه در اینترنت که به شیوه‌هایی دیگر می‌توانم کارهایم را چاپ کنم. یک نسخه هم که به ایران وارد شود همه از روی آن چاپ می‌کنند. اما این کارر ا نکرده‌ام. من پرنسیب‌ها را رعایت کرده‌ام. انضباط یک نویسنده‌ی ایرانی را رعایت کرده‌ام. انضباط یک نویسنده‌ی ایرانی را رعایت کرده‌ام، ولی برخی افراد این پرنسیب‌ها را هرگز محترم نشمرده‌اند و مانده‌ام در این سوال که آیا ایشان هم‌وطن‌های من هستند.»


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال 1395.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

شش داستان کوتاه. داستان‌های این مجموعه با حال و هوای داستان‌های کوتاه قدیمی دولت‌آبادی بسیار متفاوتند.


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال 1395.
        

          مجموعه داستان «بنی‌آدم» که آخرین داستانش در بهمن ماه ۱۳۹۴ نوشته شده و بر اساس مشخصات کتاب باید پیش از نوروز ۱۳۹۵ منتشر شده باشد، نوید یک نویسنده خوب داستان کوتاه در آغاز راه را می‌دهد! ای کاش آقای دولت‌آبادی وقتی را که به نوشتن رمان‌هایی همچون سلوک اختصاص دادند، صرف نوشتن داستان کوتاه کرده بودند. برعکس آنچه در داستان اول و پشت جلد کتاب نوشته‌اند، به گمانم ایشان در حوزه داستان کوتاه نویسنده بهتری هستند. هرچند نویسنده‌ای در آغاز راه که کمی دیر به این حوزه وارد شده است.
نکته پایانی هم این که کاش ویراستار و ناشر صرفا به دلیل نام نویسنده کار خود را آسان نگیرند، جدای از آن که کتاب در بخش‌هایی بی‌دلیل سخت‌خوان و پر دست‌انداز می‌شود، غلط‌های ویرایشی و حتی تایپی هم کم ندارد. با همه این‌ها این اثر آقای دولت‌آبادی را بیش از آثار پیشین ایشان پسندیدم.
        

          دروغ چرا اثر را نپسندیدم. شاید بهتر باشید دولت آبادی کوتاه ننویسد... کلیدر بنویسد، سلوچ بنویسد، قصه سالخورده‌ها را...
        

          "بنی آدم" را با ذوق خاصی شروع به خواندن کردم چرا که کتابی جدید بود از "محمود دولت آبادی" و در آن داستان هایی بود که تا پیش از خواندن انتظار نداشتم آنقدر جدید باشند؛ مربوط به دو یا سه ماه گذشته! چیزی که در کتاب جلب توجه می کرد شکست ساختار دستور زبان مرسوم بود که با توجه به مهارت و اسم و رسم نویسنده، آدم نمی داند به کاری که کرده ایراد بگیرد یا عادت نداشتن خودش به این نوع از افعال عجیب و دستکاری زمان افعال و بوجود آوردن ساختارهایی که تا پیش از این دیده نشده اند. 
چند داستان اول درون مایه تخیلی دارند، بعدی ها فقط یادداشتِ پاره ای از مشاهداتند بدون هیچ هدفی اما در انتها دو داستان آخر "چوب خشک بلوط" و "اتفاقی نمی افتد" خواننده را به وجد می آورد که این همان "دولت آبادی" است و کتاب را اشتباه نخریده است. 
نکته دیگری که توجه من را جلب کرده بود، سردرگمی آدمهاست که در بیشتر داستان ها به چشم میخورد. اینکه افراد چیزی در دل دارند که به زبان می آید اما نمی آید. کاری می خواهند بکنند که معلوم نیست می کنند یا نمی کنند. این تعلیق میان خیال و واقعیت در بیشتر داستان ها (مخصوصا داستان های اولی) بسیار پررنگ است. این که انگار هرچیزی حق ورود به دنیای واقعی را نداشته باشد. 
همچنین در داستان پایانی "اتفاقی نمی افتد" (که از نظر من بهترین داستان کتاب هم بود) نکته ی برجسته این بود که اگر فیلم را به عنوان مجموعه ای از چیزهایی که در حال رخ دادن و هم دیده شدن هستند در نظر بگیریم، داستان می تواند مجموعه ی چیزهایی باشد که رخ داده اند و رخ نداده اند. برتری داستان در این است که می توان آن سوی وقایع و آن نیمه دیگر اتفاقات که انجام نشده اند اما احتمال رخدادشان می رفت را نشان دهد. می دانم که یادداشتم کمی پیچیده شد و از پس جمله بندی هایش به خوبی برنیامده ام اما می دانم که اگر کتاب را بخوانید حتما منظور من را متوجه خواهید شد!
        

          و باز هم قلم زیبا و پیچیده‌ی محمود دولت‌آبادی؛
لذت بردم و از داستان "اسم نیست" که سبک متفاوت و خیالی داشت و پایانی حیرت‌انگیز و داستان "اتفاق نمی‌افتد" که جریان سیال ذهن بود، بیشتر. :)