نشر چشمه چاپ دوم مجموعه داستان بنی‌آدم نوشته‌ی محمود دولت‌آبادی را در ده‌هزار نسخه منتشر کرده است. ده‌هزار نسخه‌ی چاپ اول این کتاب در عرض دو ماه به فروش رفته.غیر از این، رمان کلنل دولت‌آبادی هم‌چنان گرفتار ممیزی ارشاد است و بعید به نظر می‌رسد مجوز انتشار بگیرد. نویسند‌ی کلیدر در گفت‌وگو با روزنامه‌ی شرق (سی فروردین 1395) گفته: «در دوره‌ی قبل که می‌گفتند نمی‌شود [کلنل را چاپ کرد] و مدام ایراد گرفتند و من تصحیح کردم. در دروه‌ی جدید مرا دعوت کردند و صحبت کردیم. بنا شد کتاب در آستانه‌ی نوروز منتشر شود. من از وزارت ارشاد آمدم بیرون، فردایش اعلام کردند: کلنل از سد سانسور گذشت و منتشر شد. درحالی‌که من در پاسخ خبرنگار گفته بودم هنوز این اتفاق نیفتاده. بعد از انتشار خبر، بلافاصله «کلنلِ» قلابی آمد. همه‌ی این‌ها بازی بود و من بسیار متأسفم. این که اصرار دارم کتابی که در زبان فارسی نوشته می‌شود با تشخص زبان فارسی منتشر شود، چیزی غریب با امتیاز خاصی نیست که من می‌خواهم، نه در اینترنت که به شیوه‌هایی دیگر می‌توانم کارهایم را چاپ کنم. یک نسخه هم که به ایران وارد شود همه از روی آن چاپ می‌کنند. اما این کارر ا نکرده‌ام. من پرنسیب‌ها را رعایت کرده‌ام. انضباط یک نویسنده‌ی ایرانی را رعایت کرده‌ام. انضباط یک نویسنده‌ی ایرانی را رعایت کرده‌ام، ولی برخی افراد این پرنسیب‌ها را هرگز محترم نشمرده‌اند و مانده‌ام در این سوال که آیا ایشان هم‌وطن‌های من هستند.»


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال 1395.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

شش داستان کوتاه. داستان‌های این مجموعه با حال و هوای داستان‌های کوتاه قدیمی دولت‌آبادی بسیار متفاوتند.


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال 1395.
        

          دروغ چرا اثر را نپسندیدم. شاید بهتر باشید دولت آبادی کوتاه ننویسد... کلیدر بنویسد، سلوچ بنویسد، قصه سالخورده‌ها را...
        

          سبکی بسیار متفاوت از استاد دولت آبادی در داستان نویسی. 
یک مجموعه که شامل 6 داستان می شود. داستان های عجیب و غریب...
        

          کتاب را که خواندم و زمین گذاشتم، تشویش عجیبی داشتم. بیش از هر چیزی، سردرگمیِ بنی‌آدم در روایت‌ها بود که به چشم می‌آمد! خودِ داستان‌ها هم معلّق بودند... انگار از اساس بنا نبود همه چیز مشخص و آشکار شود و قرار بود این روایت‌ها تجسّم آدمیزاد و حیرانی‌اش باشند! 
آن قسمت‌هایی که پا در واقعیت داشت را دوست داشتم اما به شخصه با قسمت‌های خیالی ارتباط نگرفتم. داستان «پیر بلوط» بیش از همه به دلم نشست اما توصیفات و جریان داستانیِ بی‌نظیر «اسم نیست» هم قابل چشم‌پوشی نیست.
        

          بنی آدم مجموعه داستان های کوتاه از محمود دولت آبادی  که اگر بخواهم صادق باشم خیلی این اثر را نسبت به اثر دیگر ایشون که خواندم خیلی دوست نداشتم . 
حتی خود ایشون هم این نکته رو ذکر کردن که نوشتن داستان کوتاه کار من نیست. این هنر بزرگ را کافکا داشت ،...
ولی حتما آثار بلند ایشون رو مطالعه کنید
۰۳/۹/۷
        

          اگر اشتباه نکنم همون سال 94 که منتشر شد خریدمش.اولین کتابی شد که از دولت آبادی میخوندم و متاسفانه علی رغم حجم کمش نتونستم تمومش کنم.بسیار ناامید شدم و ناراحت که چرا نتونستم با کتاب ارتباط برقرار کنم.بعد از سالها این دفعه جای خالی سلوچ رو خریدم و میخوام بخونمش.امیدوارم این یکی رو بتونم باهاش ارتباط برقرار کنم.
        

          "بنی آدم" را با ذوق خاصی شروع به خواندن کردم چرا که کتابی جدید بود از "محمود دولت آبادی" و در آن داستان هایی بود که تا پیش از خواندن انتظار نداشتم آنقدر جدید باشند؛ مربوط به دو یا سه ماه گذشته! چیزی که در کتاب جلب توجه می کرد شکست ساختار دستور زبان مرسوم بود که با توجه به مهارت و اسم و رسم نویسنده، آدم نمی داند به کاری که کرده ایراد بگیرد یا عادت نداشتن خودش به این نوع از افعال عجیب و دستکاری زمان افعال و بوجود آوردن ساختارهایی که تا پیش از این دیده نشده اند. 
چند داستان اول درون مایه تخیلی دارند، بعدی ها فقط یادداشتِ پاره ای از مشاهداتند بدون هیچ هدفی اما در انتها دو داستان آخر "چوب خشک بلوط" و "اتفاقی نمی افتد" خواننده را به وجد می آورد که این همان "دولت آبادی" است و کتاب را اشتباه نخریده است. 
نکته دیگری که توجه من را جلب کرده بود، سردرگمی آدمهاست که در بیشتر داستان ها به چشم میخورد. اینکه افراد چیزی در دل دارند که به زبان می آید اما نمی آید. کاری می خواهند بکنند که معلوم نیست می کنند یا نمی کنند. این تعلیق میان خیال و واقعیت در بیشتر داستان ها (مخصوصا داستان های اولی) بسیار پررنگ است. این که انگار هرچیزی حق ورود به دنیای واقعی را نداشته باشد. 
همچنین در داستان پایانی "اتفاقی نمی افتد" (که از نظر من بهترین داستان کتاب هم بود) نکته ی برجسته این بود که اگر فیلم را به عنوان مجموعه ای از چیزهایی که در حال رخ دادن و هم دیده شدن هستند در نظر بگیریم، داستان می تواند مجموعه ی چیزهایی باشد که رخ داده اند و رخ نداده اند. برتری داستان در این است که می توان آن سوی وقایع و آن نیمه دیگر اتفاقات که انجام نشده اند اما احتمال رخدادشان می رفت را نشان دهد. می دانم که یادداشتم کمی پیچیده شد و از پس جمله بندی هایش به خوبی برنیامده ام اما می دانم که اگر کتاب را بخوانید حتما منظور من را متوجه خواهید شد!
        

          و باز هم قلم زیبا و پیچیده‌ی محمود دولت‌آبادی؛
لذت بردم و از داستان "اسم نیست" که سبک متفاوت و خیالی داشت و پایانی حیرت‌انگیز و داستان "اتفاق نمی‌افتد" که جریان سیال ذهن بود، بیشتر. :)
        

          نمیگم مثل سلوچ بود، مثل کلیدر بود یا حتی مثل دیگر کتاب های بلند آقای نویسنده.
اما  میشه ازش تقدیر کرد مخصوصا از داستان دوم یعنی [اسم نیست]. واقعا خوب بود واقعا خیلی خوب بود ولی انقدر که از دولت آبادی کتاب های بهتر از این هم منتشر شده که نام بردم، توقع از این نویسنده بالا رفته.
اگر این کتاب روی جلدش اسم هر نویسنده‌ای جز محمود دولت آبادی  را می‌نوشتند قطعا بیشتر از اینها بهش پرداخته میشد.

        

          مجموعه داستان «بنی‌آدم» که آخرین داستانش در بهمن ماه ۱۳۹۴ نوشته شده و بر اساس مشخصات کتاب باید پیش از نوروز ۱۳۹۵ منتشر شده باشد، نوید یک نویسنده خوب داستان کوتاه در آغاز راه را می‌دهد! ای کاش آقای دولت‌آبادی وقتی را که به نوشتن رمان‌هایی همچون سلوک اختصاص دادند، صرف نوشتن داستان کوتاه کرده بودند. برعکس آنچه در داستان اول و پشت جلد کتاب نوشته‌اند، به گمانم ایشان در حوزه داستان کوتاه نویسنده بهتری هستند. هرچند نویسنده‌ای در آغاز راه که کمی دیر به این حوزه وارد شده است.
نکته پایانی هم این که کاش ویراستار و ناشر صرفا به دلیل نام نویسنده کار خود را آسان نگیرند، جدای از آن که کتاب در بخش‌هایی بی‌دلیل سخت‌خوان و پر دست‌انداز می‌شود، غلط‌های ویرایشی و حتی تایپی هم کم ندارد. با همه این‌ها این اثر آقای دولت‌آبادی را بیش از آثار پیشین ایشان پسندیدم.
        

          هیچی از داستان‌های این کتاب متوجه نشدم
واقعا خوشم نیومد
        

          "بنی‌آدم" مجموعه‌ای از داستان‌ کوتاه است که بین سال‌های ۹۱ تا ۹۴ و تحت‌تأثیر فضای جامعهٔ آن روز نوشته شده. داستان‌هایی غریب و وهم‌آلود با شروعی مبهم و شخصیت‌هایی گذرا، گنگ و نامفهوم که مقصد و چشم‌اندازی ندارند.
در این میان‌ داستان "چوب خشک بلوط" جذابیت بیشتری دارد. تمرکز داستان بر نبود اقتدار پدرانه در جامعهٔ امروزی و بی‌توجهی به پدر است.
مهاجرت و عدم پذیرش قهرمان در جامعه‌ای که ظرفیتش پر شده، از سایر موضوعات کتاب است.
در یکی از داستان‌ها ارجاعات گذرایی به "سمک عیار" یا قصه‌های "هزارویک‌ شب" می‌شود.
در پشت جلد، که بخشی از داستان اول کتاب است آمده:
«گفتم، همان اول کار گفتم که نوشتن داستان کوتاه کار من نیست. این هنر بزرگ را کافکا داشت، ولفگانگ بورشرت داشت و می‌توانست بدارد که در همان "بیرون، جلو در" جان سپرد و داغش لابد فقط به دل من یکی نیست، و پیشتر از او چخوف داشت که بالاخره خون قِی می‌کرد در آن اتاق سرد، و چند فقره‌ای هم رومن گاری، آنجا که پرندگان پرواز می‌کنند می‌روند در پرو می‌میرند.»
دولت‌آبادی دربارهٔ این کتاب می‌گوید:
«زمانی که این کتاب را می‌نوشتم می‌دانستم که جوابی برای سؤال‌‌هایش ندارم، من در آن لحظه فقط می‌دانستم که باید این‌ها را بنویسم و نوشتم! ... در همان داستانی كه می‌گویم كار من داستان‌نویسی نیست، من داشتم برای خودم چیزی می‌نوشتم. اما خود سوژه سراغم می‌آید و می‌گوید مرا بنویس! و من نوشتمش. به این ترتیب من در ابتدا تصمیم نمی‌گیرم چه كار كنم. ... شاید برایتان جالب باشد كه بگویم یكی از داستان‌های این مجموعه را كه ماجرای آن در آلمان می‌گذرد، ابتدا كه شروع كردم، می‌خواستم در قالب رمان بنویسم ولی دیدم چیزی كه می‌خواهم را در رمان پیدا نمی‌كنم، پس به این صورت نوشتمش و خیلی هم خوب شد كه آن را به صورت داستان كوتاه و با فشردگی و ایجاز نوشتم. اگر آن را در رمان پیدا می‌كردم، دو سه سال از وقت و عمرم را برای نوشتنش می‌گذاشتم. مثلاً داستان "اتفاقی نمی‌افتد" در واقع ذهنیتی بود كه سالیان پیش برای نوشتن رمانی با این مضمون داشتم، ولی به این شكل درآمد. در ذهنم همیشه این بوده كه آدم‌ها چگونه در یک جامعه‌ به‌تدریج به چیز دیگری تبدیل می‌شوند و در این پروسه خودشان متوجه این دگرگونی می‌شوند یا نه. داستان "اتفاقی نمی‌افتد" مقولهٔ فشارهای سیاسی و خشنی است كه بر انسانی وارد شده و او طی این مراحل خشونت‌بارِ زندگی به‌تدریج از آدمی كه بوده دچار مسخ‌شدگی می‌شود تا جایی كه او را خرچنگ صدا می‌كنند. این آدم دیگر خود را باور ندارد. خرچنگ، درواقع اسم مستعاری است كه ساداس به او داده است و به این ترتیب تفاوتش در بافت اجتماعی هم دیده می‌شود.»
او دربارهٔ آگاهانه نوشتن و بازنویسی می‌گوید:
«نوشتن داستان برای من با یک تلنگر از ندانستن آغاز می‌شود. درحقیقت وقتی آگاهانه به داستان نگاه می‌كنم كه آن را نوشته باشم و تمام شده باشد. در گذشته وقتی داستانی می‌نوشتم، یک سال صبر می‌كردم و مدام به آن رجوع می‌كردم و ویرایشش می‌كردم و مثل یک بیگانه به آن نگاه می‌كردم. حالا هم این كار را می‌كنم، منتها در مدت زمان كمتر. این همان نگاه آگاهانه به داستان است كه گفتم. بعد مثل یک خواننده، آن را می‌خوانم و خودم متوجه می‌شوم كه شاید چیزی اضافه شده باشد یا بیرون زده یا ... بنابراین وقت نوشتن اصلاً به صورت آگاهانه نگاه نمی‌كنم.»