زبانی که در روایتِ این داستان به کار گرفته شده رو چندان دوست نداشتم؛
نمی‌دونم شاید هم به خاطر راحت‌تر ارتباط برقرار کردن اینطور نوشتنش.
شخصیتی که داستان از زبانش روایت می‌شد رو تا قبل از این کتاب نمی‌شناختم و حتی چیزی هم در موردش نشنیده بودم به همین خاطر برام جالب بود تا حدودی.
امیدوارم خدا به ما توان و توفیق بده پشت امامِ زمانمون رو خالی نکنیم.
      

        هیچی از داستان‌های این کتاب متوجه نشدم
واقعا خوشم نیومد
      

        حس می‌کنم مغزم متلاشی شده‌.
ذهنم گنجایشِ درکِ این‌همه جنایت رو نداره.
یعنی چی می‌شه که آدم به اینجا می‌رسه؟
امیدوارم خدا هیچ‌وقت ما رو به خودمون واگذار نکنه که حال و روزمون حتی یک‌ذره شبیه اینا بشه.
همیشه برای کسایی که جلوی تکفیری‌ها مقاومت کردن احترام قائل بودم و حقیقتش الان احترامم چند برابر شد.
درسته حالم بد شد ولی کتاب جالبی بود برام چون چیزای جدیدی فهمیدم.
اگر روحیه‌ی حساسی دارید نخونید.
      

        اولین کتابی بود که از جلال‌ آل‌احمد خوندم و به واسطه‌ی کتاب علوم‌وفنون و تعریف‌های دبیرمون ترغیب شدم به مطالعه‌ش.
به شددددتتتت قلمش رو دوست داشتم.
سبک نوشتار برام جدید بود و تا قبل از این کتابی نخونده بودم که این شکل نوشته شده باشه.
غرض‌ورزی‌هایی در این کتاب مشاهده می‌شه که دوستان در یادداشت‌های قبلی بهش اشاره کردن.
به وضوح می‌شه طرفداری از کمونیسم و ضدسرمایه‌داری بودن رو دید.
این که تونستم یک گوشه‌ی کوچیکی از وضعیت آموزشِ ایرانِ چند سال قبل رو بفهمم خوشحالم می‌کنه اما همونطور که یک عزیزی در یادداشتشون اشاره کرده بودن، این قضیه که خیلی از مشکلات گذشته‌مون هنوز حل نشده و بلکه با قدرت بیشتری همچنان پابرجاست، قلب رو به درد میاره.
      

        دلم می‌خواست طولانی‌تر می‌بود؛ به نظرم کاملاً کشش ادامه دادن رو داره.
اما جالب بود.
روایت و توصیفی که از فقر و فسادی که با خودش به همراه میاره یک بیانِ واقعی بود که درک عمیقی از مشکلات جامعه به آدم می‌ده.
شخصیت‌پردازی‌ها هم عالی.
      

        همیشه از سرطان می‌ترسیدم و می‌ترسم؛ به همین دلیل هم بود که این کتاب رو خوندم.
البته یکی از نزدیکانم قبلاً دچار این بیماری شده و شکر خدا شکستش هم دادن، اما خب دلم می‌خواست از جزئیات بیشتری مطلع باشم‌.
کل کتاب رو با بغض خوندم.
روایتِ کاملاً جدیدی از این بیماری ارائه شد که با همه‌ی چیزای کلیشه‌ای و قهرمانانه‌ای که توی فضای مجازی و رسانه‌های مختلف دیده بودم فرق داشت.
این کتاب احساساتِ خالصه.
یه دیدگاه جدیدی بهتون می‌ده، یه حرف‌هایی رو می‌زنه که احتمالاً تو دل خیلی از مبتلایان گیر کرده یا تبدیل به بغض شده و در سکوت از بین رفته.
ناراحت شدم دیدم من اولین یادداشت این کتابم؛ امیدوارم بیشتر خونده بشه
و ان‌شاءلله که این غول بی‌شاخ و دم از همه‌ی عزیزان به دور باشه💙
      

        چیزی که اول از همه دلم می‌خواد بگم اینه که عزیزانِ من! این کتاب از مجموعه‌ی آبنبات‌ها جداااااستتتت...😂
اصلاً نمی‌تونم درک کنم که چرا این دو تا با هم مقایسه می‌شن.
سبک جفتشون فرق داره و هر کدوم و واقعاً حال‌وهوای خودشونو دارن.
خب حالا نظرم:
از جلد اولش خیلی برام جذاب‌تر بود و روند داستانی‌ش رو بیشتر دوست داشتم.
طنز آن‌چنانی هم نیست اما خب گه‌گاهی لبخندی رو مهمون لب‌هاتون می‌کنه و در کل حس‌وحالش قشنگه و از تاریکی دنیا دورتون می‌کنه.
به قول یادداشت یکی از عزیزان، درک نمی‌کنم که چرا کل دغدغه‌ی شخصیت‌های خانم این داستان فقط ازدواج و همسر بود😭
یه ستاره رو هم به همین دلیل کم کردم.
ولی در کل لذت بردم و دوستش داشتم و با شخصیت‌ها تجربه‌های جالبی رو از سر گذروندیم.
برای رفع خستگی و کمی شیرین کردن لحظاتِ سخت مناسبه🌻
      

        راستش من با امید خیلی زیادی به قلم آقای نبویان این کتاب رو شروع کردم
ولی خب به دلایلی خوشم نیومد.
خب اول از همه، بیشتر از اینکه کتاب حالت داستان‌گونه داشته باشه، صرفاً روایتِ راوی بود؛
یعنی اصلاً گرهی ایجاد نمی‌شه که شما رو ترغیب کنه ادامه‌ی داستان رو پیش ببرید.
فقط چند تا روایت کوتاهه که از یه شاخه به شاخه‌ی دیگه پریده و برای بنده جذب‌کننده نبود.
و دوم، مقادیر زیااااادی از کلمات قلنبه سلنبه استفاده شده بود که سواد کم من اصلاً ضرورت وجودشون رو نمی‌فهمه.
حس می‌کنم به خاطر تلاش در افزایش طنز داستان به‌کار گرفته شدن اما خب چندان موثر نبودن حقیقتاً.
 به شخصه تمایلی به خوندن جلدهای بعدی ندارم.
اما آقای نبویانِ درخشان همچنان برام یک الگو و اسطوره هستن و این نظرات من هیچ ارزشی دربرابر سواد و تجربه‌ی ایشون نداره.
      

        خب..
خیلی کند پیش رفت؛ از صفحه‌ی ۱۰۰ به بعد تازه داستان جون گرفت.
جزئیاتِ غیرضروری زیادی داشت که رو اعصابه.
حرف زدن راوی سوم شخص با خواننده رو هم که اصلاً دوست ندارم.
در حد کوری نبود.
      

        کتاب‌های آستان قدس که دیگه ثابت‌شده‌ست..
چی بگم من اصلا؟🤨
با تشکر از غین‌عینِ عزیزم بابت هدیه‌ی دلپذیرش🌻
      

        شوک شدم و نمی‌تونم زیاد بنویسم
فقط یک نفر بیاد اشک‌های من رو جمع کنه.
      

        یکی از کتاب‌هایی بود که از نمایشگاه گرفتم؛
اصلاً توی لیستم هم نبود اما خب نمی‌دونم چی شد که یهو راه خودش رو توی کیسه‌ی خریدام باز کرد.
 افتخار این رو داشته‌م که مدت نه چندان کوتاهی شاگردِ شاعرِ این کتاب باشم و بابتش خوشحالم.
تصویرپردازیِ بی‌نهایت جدیدِ شعرها فوق‌العاده بادقت و ظرافت انجام شده که این امکان رو فراهم می‌کنه تا بیشتر بشه باهاش ارتباط گرفت.
هم‌چنین مضمون‌های جدید و قابل‌تفکری که به کار گرفته شده به قشنگیِ این کتاب اضافه می‌کنه.
دیگه نمی‌دونم چجوری ازش تعریف کنم:))
عالی.
      

        چیزی که ارزش این کتاب رو هزار برابر می‌کنه، اینه که بر اساس یک داستان واقعیه:)))
همین مسئله‌ست که قلب خواننده رو موقع خوندن لبریز از احساسات واقعیِ غم، هیجان، انتظار، شادی و... می‌کنه.
این کتاب نشون می‌ده که مهربونی هنوز زنده‌ست و به خیلی‌ها هم زندگی می‌بخشه.
واقعاً لذت بردم.
امیدوارم بیشتر شناخته بشه.
      

        کجا تصمیم گرفتم این کتاب رو بخونم؟ 
همون‌جا که یه قسمت کوچیک از یکی از داستان‌هاش رو توی خودارزیابی کتاب علوم‌و‌فنونم دیدم + همون جا که یکی از داستان‌هاش رو توی کتاب فارسی خوندیم.
فراتر از چیزیه که بشه با کلمات توصیفش کرد:)))
خط‌به‌خطش با احساس خالص نوشته شده و اشک آدم رو درمیاره
داستان‌های مربوط به جنگ رو کلا دوست دارم ولی این یکی دیگه شاهکار بود💘
      

        خب اول از همه بگم یادداشت و نظر من با نظر تنها یادداشت دیگه‌ای که برای این کتاب نوشته شده کمی فرق داره
نظر دوست عزیزم محترمه و من هم صرفاً برداشت خودم رو می‌گم🦋
از لحاظ داستان‌نویسی واقعاً قوی بود
یعنی از اون دست کتاب‌هایی بود که به هیچ عنوان حوصله‌ت رو سر نمی‌بره و هر چند صفحه تو با یه گِره جدید یا یه غافلگیری جدید روبه‌رو می‌شی که باعث می‌شه دلت بخواد ادامه بدی و بری جلو
از لحاظ محتوا هم دوستش داشتم
اینکه نشون می‌داد ظلم پایدار نیست و ظالم سر جاش نمی‌مونه قشنگ بود
تصویرسازی‌ها هم فوق‌العاده بود و انگار واقعاً با شخصیت اصلی همراهت می‌کرد
اما خب بله همونطور که خود نویسنده اشاره کرده داستان بر پایه‌ی فمنیسم هست
این که داستان درباره بازپس‌گرفتن حقوق انسانی زنان بود واقعاً عالیه ها
امّا مسئله اینه که کلا مردها رو کنار می‌ذاشت یه جورهایی😂
و در واقع موجود اضافی تلقی می‌شدن تقریباً.
اینجاش به نظرم می‌لنگه و خب درست نیست دیگه~
در کل، زندگی با "دکا" هم زندگیِ جالبی بود:))


*یه حرفِ بی‌ربط: 
اگه این یادداشت رو می‌بینی لطفاً برام دعا کن
سه روز دیگه کنکور دارم.
ممنونم💘