با این کتاب اصلا نتونستم ارتباط بگیرممم.
اصلا نفهمیدمش 100 صفحه بیشتر خواندم تا شاید درک کنم هدف نویسنده رو...اما دریغ.
حیف شد چون خیلی تعریفش رو شنيده بودم.اما ازش خوشم نیومد. 
      

        داستان کتاب خیلی جدید نیست اما نوع بیان نویسنده انقدر ماهرانه است که شما رو افسون میکنه....چه میکنه این موراکامی...
نوع  روابط  بین ساکورو و اطرافیانش رو خیلی دوست داشتم..شخصیتی بسیار محافظه کار و بسیار ملاحظه گر داشت. 
      

        این فقط یک کتاب نیست. به جرات میشه گفت یک روانکاوی دقیق و موشکافانه است از یک کودک که کودکی خود را به یغمی رفته می داند....
تاثیر عمیق پدری دیکتاتور بر پسر حساس و پرفهمی چون فرانتس کافکا...
البته شاید اگر به جای کافکا یک کودک بی خیال و کمتر حساس بود، شاید ، اینقدر دچار تروما نمی شد...
روحیه ی مستبدانه در مقابل حساسیت ژرف ، قطعا فاجعه به بار می آورد...
سطر سطر این کتاب پر از درسه. برخی بخش ها  را نه یک بار که چند بار خواندم، بغض کرد و ادامه دادم....
      

        اصل کتاب الانسان حی هستش و عربیه....
درباره ی ظلم و جنایت صاحبان قدرت و عوام فریبی هایی که می کنند هستش. جالب بود ...انقد که 200 صفحه رو 3 روزه خواندم
      

        زندگی تحت فشار دختر کشیش سبب ایجاد یک فراموشی  موقت برای وی می شود. وقتی  هویتش را گم می کند به من اصلی خودش نزدیکتر میشه.تا قبلش برای خودش زندگی نکرده و فقط به دنبال برنامه هایی بوده که پدرش( آقای کشیش ) براش می چیده و بهش تحمیل میکرده. در واقع دختر کشیش میتونه نماد یک جامعه ی دین زده باشه.
      

        برشی از زندگی چند دوست که هر کدوم در گرفتاری های خود مشغولند.
با خوندنش فکری شدم.و باخودم میگفتم وافعا من چقدر تعیین کننده ی اتفاقات زندگیم هستم. تا کجا انتخاب غلبه دارد بر اتفاق...نمی دونم
      

        کتاب معمایی که بسیار جالب خواننده رو بازی میده و در لحظه ی آخر وقایع طوری طرح میشه که اخواننده غافلگیر میشه.
      

        راستش با اون همه تعریف که سالها ازش شنیده بودم و منو مشتاق خواندش کرده بود، هم راستا نبود....همیشه اسم بزرگ علوی که میاد..اسم چشمهایش هم میدرخشه....اما واقعیتش رو بگم ...این کمتر از انتظار من بود.

      

        داستان یک مبارزه ی نابرابر...
بسیار تاثیرگذار...
      

        دختر سرهنگ و عشق او به حسینا....
دختر سرهنگ سیب سرخی بود وه به دست چلاق افتاده بود...
      

        دو بار خواندمش اما خیلی سال پیش بود
و هر بار فقط و فقط برای هیت کیلیف غصه خوردم
دوست دارم بازم بخوانمش
      

        زمانی که دانش آموز بودم خواندمش...
اما دوست دارم دوباره بخوانمش...
      

        به شدت به نوع نوشتن اورول  در این کتاب علاقه دارممم
همه چیز حساب شده ،همه ی حرف ها به جا....
چقدر قدرتمند مینویسند بعضی نویسندگان

      

        یک داستان منولوگ
درباره‌ی هفته ی آخر زندگی صادق هدایت  در پاریس 
      

        سبکی بسیار متفاوت از استاد دولت آبادی در داستان نویسی. 
یک مجموعه که شامل 6 داستان می شود. داستان های عجیب و غریب...