برگرفته از تجربه‌ی زیسته، از روزهای منتهی به انقلاب اسلامی در خوزستان، البته با نگاهی غیر انقلابی. گیرا و گرم ولی حقیقتا اگر همین رمان را نویسنده‌ای تازه‌کار می‌نوشت، با ایرادات فراوان مواجه می‌شد: عدم تحول شخصیت‌ها و رها کردن به مدت طولانی، حجم بالای گفتن و نشان ندادن
        

          (کتاب آدم زنده) شاید در صفحات ابتدای حجم کلمات عربی (کتاب از عربی ترجمه شده است) اذیت‌تان کند اما اگر به کتاب زمان بدهید تا در دل‌تان جا باز کند، درک می‌کنید که کلمات عربی برای ایجاد فضا توسط مترجم حفظ شده اند و اغلب کلمات عجیبی نیستند.
نویسنده شلخته نوشته است و مترجم هم با دقت به همه موراد این شلختگی اشراف دارد و از آن‌ها نام می‌برد اما به همان علت که احمد محمود با همه ایرادات، تصمیم به ترجمه کتاب گرفته است، شما هم در انتها راضی از مطالعه خواهید بود. سادگی حنطوش و ادبیه جان، شیرینی عشق‌شان و ماجرای غریب‌شان در سوراخ ثقبه‌های وجودتان می‌نشیند.
        

          حس می‌کنم لهجه‌ی جنوبی گرفتم
        

          به نام خدا

تا صفحه چهارصد جلد یکم توانستم بخوانم.

احمد محمود نویسنده مورد علاقه من است اما متأسفانه هرقدر می‌خواهم خوش‌بین باشم نمی‌توانم بی ماجرایی محضِ رمان را نادیده بگیرم. گفت‌وگو نویسی بی نقص و زبان صیقل خورده هم نمی‌تواند بی‌کشش بودن داستان را جبران کند. 
پس، 
چون چاره  نیست می‌روم و می گذارمت...

پ.ن: ان شالله بعدها می‌خوانمش تا ببینم چرا این‌قدر معروف است!
        

          مطمئن هستم اگر نوذر می ماند تا بعد از پیروزی انقلاب بجای کروات همیشه در جیب یک تسبیح می گذاشت ، و آخرین دکمه را می بست و وارد ادارات می شد.

        

          در زبردستی جناب احمد محمود که حرفی نیست.نثر درخشان و تصویرسازی عالی ،این حس را به آدم می دهد که نه یک کتاب پر صفحه،بلکه یک سریال هزار قسمتی را دیده است.سریالی با یک عالمه شخصیت ریز و درشت که هر کدامشان جهان خودش را دارد و باید حداقل یک داستان کوتاه نوشته باشی تا بدانی خلق این همه شخصیت و جهان چه کار با شکوهی است.
اما دروغ چرا.از خواندن این همه داستان لذتی نبردم.جهانی که خلق شده بود اگر چه خیلی واقعی بود،اما جذاب نبود،با شکوه نبود، از بودن در این محله و زندگی با این آدم ها که هیچ کدامشان  گوهر جذابی برای روایت نداشتند لذتی نبردم.کتاب روایت گر درخشانترین برگه تاریخ معاصر کشور است،اما از آن همه درخشش هیچ اثری در داستان نیست و همین امر،آن هیجان لازم را هنگام اتمام خوانش، به آدم نمی دهد.حتی اگر بخواهیم بگویم احمد محمود موافق این انقلاب نبوده و خواسته یک اثر منتقدانه بنویسد،دوز انتقادش هم آنقدر بالا نیست که بگویی به به چه تصویر جدید و دل انگیزی از آن روزها به من داد. کتاب پر است از اتفاقات روزمره که اگر حرف می شد،چیزی از اصل ماجرا کم نمی شد.
        

          احمد محمود در رمانی عظیم و ۱۸۰۰ صفحه‌ای شرایط سیاسی-اجتماعی ایران در سال‌های پیش از انقلاب تا پیروزی انقلاب رو شرح میده. از نظر اهمیت و حجم کتاب قابل مقایسه با رمان‌هایی مثل خانواده‌ی تیبو است. شخصیت محوری و اصلی کتاب پسری به اسم بارانه که پدرش رو در مبارزات سیاسی و اخیرا برادر محبوبش رو در حادثه‌ای از دست داده. شخصیت‌های کتاب افراد مرتبط با باران هستند. افراد خانواده‌ش، برادر بزرگتر ناخلفش برزو، مادرش خاور، مادر بزرگش بی‌بی سلطنت، خواهر و شوهر خواهرش بلقیس و نوذر اسفندیاری، عمو فیروز و پسرهاش شهروز و شهباز، دختری که دوستش داره مائده و خانواده‌ش. در کنار اینها فردی که باران پیشش میره سر کار، اوستا یارولی و همسایه‌های مغازه شخصیت‌های دیگه‌ی کتاب هستند. به نسبت رمان‌های مشابه احمد محمود سعی کرده بی‌طرف باشه اما گاها این سعی به نتیجه منجر نشده، مخصوصاً هرچقدر به انتهای کتاب و انقلاب نزدیک میشیم مبالغه در شرح بعضی اتفاقات و رفتارها (مثل رفتار نظامی‌ها) کم گویی از بعضی رفتارها و اتفاقات دیگه بیشتر به چشم میاد (البته مقداری از این احتمالأ برای فرار از سانسور بوده). کتاب روایت محور نیست و سنگ بنای داستان بر دیالوگ‌های بین شخصیت‌های کتاب بنا شده. کتاب کاملاً روان و شیرین نوشته شده و شما رو با خودش همراه می‌کنه مخصوصاً شخصیت نوذر اسفندیاری. به نظرم اتفاقات احساسی و عشقی کتاب خیلی کمه به نسبت اجتماعی بودن کتاب. در کتاب یک شخصیت فرعی به نام مهراب وجود داره که به نظر میاد اعتراضات احمد محمود به شرایط و اتفاقات از زبان اون بیان میشه، اگر این شخصیت نبود، وضع کتاب در جهت‌گیری خراب بود.ه