"سرگذشتِ من چندان پُر لطف نیست. مثل کرورکرور آدمی که پا گذاشته‌اند روی این خاک و چند گامی می‌پیمایند و دوباره در خاک فرومی‌روند، من هم جایی به دنیا آمدم و جایی از دنیا خواهم رفت."میرزاده عشقی 
کتاب داستان چند روز از زندگی میرزاده عشقی است که نویسنده با تخيل خود آنرا نوشته است. 
        

                تصمیم داشتم کتاب رو سریع بخوانم اما با توجه به اینکه دو جلد رو در یک جلد چاپ کردند و با کاغذ ضخیم امکان جابجایی کم بود از طرفی دوست داشتم با آنت زندگی کنم و کامل آنرا حس کنم برای همین زمان زیادی برد تا جلد یک و دو تمام شود . در کل از این کتاب بسیار آموختم با اینکه داستان در ۱۱۰ سال پیش در پاریس می گذرد برایم خیلی ملموس بود حس می کردم  نهایت در۳۰، ۴۰سالگی خودم در تهران اتفاق افتاده است 
        

                شروع کتاب برایم جالب بود،  یک روانپزشک کودکان با یک نویسنده همکاری کرده و مشکلات و مسائل برخی از مراجعین خود را به صورت داستان نوشته‌اند، کودکان درگیر تروما و  توضیح داده که خیلی وقت نیست که روانپزشکان و  روانشناسان به دنبال تاثیر  حادثه و شوک و ضربه های روحی و  جسمی (تروما)بر کودکان هستند. 
خواندنش را به کسانی که با کودکان، بخصوص  کودکان در معرض خطر کار می کنند . توصیه می‌کنم .
        

                خیلی عجیب است.  مثلا وقتی دو میلیون نفر از مردم  کامبوج از گرسنگی می مردند، پل پوت چه غذایی می خورد؟ 
نویسنده به دنبال آشپزهای تعدادی از دیکتاتورها گشته و باهاشون صحبت کرده 
حرفهای جالبی زدند . توصیه می‌کنم  حتمأ بخوانید. 
        

                خیلی ها خواستند به  نحوی به دکتر شریعتی بگویند آری این چنین شد برادر  . اما واقعا آگاهی از چگونه  بود هم برای همه لازم است. 
        

                چقدر  اشک ریختم  برای مظلومیت پسربچه شيطون و  مردم آزار درخت زیبای من 
        

                اوایل کتاب بنظرم جالب آمد اما بعد فقط تمامش کردم که ببینم ديگه چطور مسائل را توجیه می کنه ‌ خیلی جای حرف داشت
        

                نمایشنامه  در صفحه ۸۹ تمام شد ، بعد از آن نقداجرایی توسط خانم اسکویی در سال ۱۳۵۶ است و یک گروه دوباره در  واقع نمایشنامه رو اجرا می کنند و در موردش صحبت میشه ، بنظرم این قسمت برای دانشجویان رشته نمایش مناسب است 
        

                امروز  این داستان را شنیدم ، به دلم ننشست کتاب های دولت آبادی را باید خواند، باید حسش کرد کلمه به کلمه اش را 
        

                «وقتی این تحقیق را شروع کردم می‌خواستم بر سه عنصر فرودستی بچه‌های کارگر افغانستانی دست بگذارم. بر خلاف رحیم که معتقد بود مردم از وضعیت آن‌ها آگاهند من گمان می کردم که کسی چیزی نمی‌داند و برای ایجاد تغییر لازم است بنویسیم ، که بخوانند و بدانند.
آن روزها هم اخبار زیادی از کودکان کار منتشر می ‌شد( حالا خیلی زیادتر ) اما من فکر می کردم کاری جدی‌تر لازم است. طولانی‌تر از گزارشی چند دقیقه‌ای»
از متن کتاب ص۱۹۵
این کتاب نوشته کسی است که از نزدیک شاهد تلاش‌های شبانه روزی‌اش برای اینکه «صدای رنج دیدگان » باشد بوده و هستم 
        

                عالی بود بخصوص پایانش
        

                شاید اگر مادر نبودم و دوران جوانی را پشت سر نگذاشته بودم ، نظرم فرق می کرد. اما الان معتقدم در این داستان نسبت به پدر و مادرها کم لطفی کرده، پدرها که همه بی فکر، بی مسئولیت و...۵۰درصد خیانت کار . مادرها اهل پز دادن و چشم و هم ‌چشمی و  دیدن سریال‌های بی محتوا و......
البته شاید اگر اینگونه نبود مجوز چاپ نمی گرفت ، شاید می خواست بگه بچه‌های این خانواده‌ها به پوچی می رسند و سر از اوین در می‌آورند.
درکل سبک نگارش کتاب جالب بود ، اینکه در مورد کارهای گروهی یه جمع ۵نفره نوشته و بعد تک تک آنها را از زبان خودشان معرفی می کنه و مشکلات و دغدغه‌هایشان  را می گوید 
        

                بارها خبرهای مربوط به حمله مسلحانه به مدرسه‌ای در آمریکا و کشته شدن چند کودک یا نوجوان را شنیده بودم اما هیچگاه به اینکه چه عواقبی ممکن است داشته باشد فکر نکردم.
این کتاب خیلی خوب این مسأله را مطرح کرده و باعث می شود. به این اتفاقات  بی توجه نباشیم امیدوارم هرگز دیگر تکرار نشود.
        

                در ۳،۲کتابی که از خانم سلیمانی خواندم سعی کرده نامی از وقایع انقلاب و اوایل انقلاب ببرد ، در این کتاب هم چند خانم به قول خودش در آستانه ۶۰ سالگی بیشتر از ۳۰ سال است که با هم دوست هستند ، 
مسایل و مشکلاتی که ایشون مطرح می کنه بنظر من مال این سن نیست ، درسته من خودم که همسن ایشون هستم خاطرات زیادی از انقلاب و بعد از آن دارم اما باز هم بنظرم این خاطراتی که خانم سلیمانی همیشه از آنها می نویسد برای دست کم ۶۵ ، ۷۰ ساله های این زمان است . و  از طرفی این حجم از خیانت و دروغ و دورویی در یک جمع ۷،۶ نفره دور از ذهن است.
        

                داستان خیلی برایم ملموس بود و می توانم به جای گوران نام چند شهر کوچک را که از نزدیک می شناسم بگذارم،