[...] در اعماق یا‌س و ناامیدی امنیت خاصی بود که نمی‌خواستند از دست بدهند.

تو همیشه از خنده مردم، کلافه‌یی. چرا؟ چه بهتر از اینکه -به هر دلیل، اما نه به ابتذال- بخندانیم‌شان؟ تو وقتی می‌بینی که من افسرده‌ام نباید بگذری، سکوت کنی، یا فقط همدردی کنی. بناکننده‌ی شادی‌های من باش! مگر چقدر وقت داریم؟ یک قطره‌ییم که می‌چکیم-در تن کویر- و تمام می‌شویم.

ولی پیرمرد با خود می‌گفت که من ریسمان را میزان می‌کنم، چیزی که هست بخت یاری نمی‌کند. اما کسی چه می‌داند؟ شاید زد و امروز یاری کرد. هر روز روز تازه‌ای است. بهتر آن است که بخت یاری کند، ولی تو کارت را میزان کن. آن وقت اگر بخت یاری کرد آماده‌ای.

هرگز نباید با نگاه اول عاشق شویم. باید تا زمانی که با چشمان باز، عمق و ماهیت آب را بررسی کامل نکرده‌ایم از شیرجه رفتن در آن بپرهیزیم.