یادداشت Saba

        جالب نبود.
این رو به عنوان کسی میگم که عاشق کتاب های روانشناسی و رشد فردیه.
نویسنده روش متفاوتی رو انتخاب کرده بود.شرح دادن بخشی از جلسات تراپی خودش که ضبط کرده بود.
اما تمام کتاب این نبود.حدود سی صفحه آخر یه سری از نوشته های نویسنده رو می‌خونیم که انگار از دل دفتر خاطراتش بیرون اومده و دوست داشته اون ها رو با جهان اطرافش در اشتراک بذاره.یه تعدادی از این نوشته ها مطالب آموزنده و جالبی داشتن یا فرد رو دعوت میکردن که نگاه متفاوتی داشته باشه اما بقیه از نظر من کاملا بی معنی بودن.در واقع مطالب شخصی درباره نویسنده بودن که از نظر من جذابیت چندانی نداشتن.
چرا بعد از شرح دادن جلسات تراپی یهو آخر کتاب درباره مادربزرگش و خانواده ش و خاطراتشون بنویسه؟ آیا این کتاب روند داستانی داشته یا هدف شناخت نویسنده بوده که درک احساسش درباره مادربزرگش برای خواننده مهم باشه؟
اعتراف میکنم نیمه اول جملاتی داشت که با تمام وجودم درکشون کردم.و اصلا هدف این کتاب همین بود.اینکه این احساس رو به من خواننده بده که تنها نیستم و درکم می‌کنه.اما صرفا همین.
این جلساتی که شرح داده بود به من کمک چندانی نکرد.حتی از بس پراکنده بود روند تغییر خود نویسنده هم مشخص نبود.در واقع جلسات تراپی بعد از یه مدت تاثیر خودشون رو نشون میدن و من دوست داشتم به جای خاطرات نویسنده این تاثیر رو به نحوی مشهودتر لمس کنم.
میدونم جلد دوم داره ولی من هیچ تمایلی به خوندنش ندارم.
احساس میکنم این کتاب صرفا به این دلیل نوشته شده که نویسنده می‌خواسته احساسات و افکارش رو به اشتراک بذاره.
و چه بهتر میشد که به جای بیان خاطرات الکی و تراوشات ذهنی نویسنده کتاب تموم میشد چون من صفحات آخر رو به زور خوندم.
اگه مثل کتاب آسایش مت هیگ تمام صفحات نوشته ها و دریافت های خود نویسنده بود میشد اون صفحات آخر رو قابل قبول دونست اما نه این کتاب مشابه آسایشه و نه نوشته ها به اندازه قلم مت هیگ غنی و دلنشین.
آیا پیشنهاد میدم ؟ خیر.وقتی کتاب های روانشناسی قوی مثل ( چرا تا به حال کسی این ها را به من نگفته بود) وجود دارن دلیلی نمی بینم این کتاب رو معرفی کنم و حتی دلیل این همه معروف شدنش رو نمی دونم.
برگردم عقب باز هم میخونم ؟ باز هم خیر