نوشتن موراکامی را دوست دارم...آنگونه اخلاق‌های ژاپنی‌ها که آرام و درونگرا هستند را نیز همینطور...موراکامی شبیه یک روانشناس به عمق آدمی که دارد از او می‌نویسند نفوذ کرده و تمام درونیات او را با ما به اشتراک می‌گذراد.
ترس‌ها، دردها، ناکامی‌ها، هیجانات و بسیاری احساسات دیگر که از گفتنش عاجزم
سوکورو تازاکی بی‌رنگ قطعا بهترین نام بود برای این کتاب عمیق
دنیایی که موراکامی خلق کرد برایم بسیار جذاب بود.

      

        یکی از بهترین داستان‌های فارسی بود
از اون کتاب‌ها که همش میخوای ادامه‌ش بدی و برای من اصلا کسل کننده نمیشد
با صدای خود خانم امیرشاهی شنیدم و همین لذت کتاب رو دوچندان کرد...
      

        دوست دارید یک کتاب چه چیزی به شما هدیه کنه؟
چند داستان در دل هم؟
بوجود آوردن حس کنجکاوی؟
داستان رئال؟ همراه با داستانی سورئال؟
این کتاب کار چند تا کتاب رو همزمان انجام میداد!
کلماتش مثل  آب که راحت خورده میشه و همزمان عطش رو برطرف میکنه وارد ذهنم میشدن و روحم رو جلا میدادن.
عجب اثری، دلنشین دلنشین❤️
      

        کتاب از همون دسته رمان‌های دبیرستانی بود که داستان کلیشه‌ای و ساده و قابل حدسی داشت...اما یک فرقی با آنها داشت و این بود که نیمه‌ی دوم کتاب جوری بود که سریع میخواستی بخونی پس جذاب شده بوده...در انتها نظر من اینه که عامیانه بود، ساده بود و برای سنین نوجوانی مناسب بود 
      

        داستایوفسکی همیشه خوب است.
کتاب متفاوتی بود و دوستش داشتم 
فراز و فرود نداشت ، همه‌اش نامه‌نگاری بود و خودت باید به خیلی اتفاقات پی میبردی.  اینها ضعف نیست فقط دارم مشخصاتش را مینویسم. اتفاقا متفاوت و جذاب بود.
      

        قبل از اینکه این کتاب رو بخونم فکرشم نمیکردم با چنین شاهکاری روبرو بشم ، نمی‌تونم بگم کتاب خوبی بود چون باید بگم عالی بود
روزهایی رو انگار در معدن و کنار خانواده‌ی معدنچیان زندگی کردم، باهاشون بیمار شدم، گرسنه شدم، ترسیدم، خسته شدم، مبارزه کردم
بعضی کتاب‌ها هستن که قرار نیست هیچوقت از ذهنت پاک بشن و ژرمینال یکی از هموناست
برات سوال ایجاد میکنه و جوابی نمیده. تو ذهنت میخوای مسئله رو حل کنی ولی تو هم مثل اتی‌ین نمیدونی چی درسته چی غلط
هرچی کتاب پیش میرفت قلبم رو فشرده‌تر می‌کرد و زمانی که فکر میکردم دیگه بدتر از این نمیشه بدتر هم میشد...
امتیازش از نظر من پنج بود اگر اوایل کتاب کمی گیراتر بود
چون یک سوم ابتدایی کتاب توصیف زیادی داشت و باعث میشد خواننده ای که بی حوصله‌ست این شاهکار رو از دست بده نیم نمره ازش کم کردم وگرنه یکی از بهترین کتاب‌هایی بود که خوندم
پیشنهاد می‌کنم حتما این اثر درخشان رو به خودتون هدیه بدید❤️
      

        این کتاب رو برای دومین بار خوندم و اگر زنده باشم سالهای بعد باز هم خواهم خواند…قلم آقای دولت آبادی رو بسیار دوست دارم و یکجوری انگار کلماتش رو قورت میدم و به جانم میشینه
داستان نیست حقیقته…حقیقتِ دوری هم نیست! مثلا پدربزرگ من میتونه یکی از شخصیت های این کتاب باشه
روستا، مردم روستا ، ارباب، رعیت، ایران، زن،کار، نان،فقر فقر فقر فقر کل این کتاب رو دربرگرفته
غم از صفحات چکه می‌کنه
بَه به این قلم
      

        به قول آقای دولت آبادی : مغزم...مغزم درد می‌کند
اگر تا به حال کتابی از آقای دولت آبادی نخوندید این کتاب اصلا گزینه ی مناسبی برای شروع خوانش کارهای ایشون نیست
من قبلا جای خالی سلوچ و کلیدر رو از ایشون خونده بودم و قلمشونو بسیار دوست داشتم
اما این کتاب
این کتاب داستان خطی نداره و به سبک جریال سیال ذهن نوشته شده ...شما توی کتاب خیلی وقتا گیج و گم میشید ،بیشتر نوشته های کتاب متن های زیبای ادبی هستند که معتقدم آقای دولت آبادی در نوشتن این متون بسیار استادند اما زیاد بودن اینجور متن ها در کتاب باعث شده داستان خیلی کمرنگ باشه