این کتاب رو برای دومین بار خوندم و اگر زنده باشم سالهای بعد باز هم خواهم خواند…قلم آقای دولت آبادی رو بسیار دوست دارم و یکجوری انگار کلماتش رو قورت میدم و به جانم میشینه
داستان نیست حقیقته…حقیقتِ دوری هم نیست! مثلا پدربزرگ من میتونه یکی از شخصیت های این کتاب باشه
روستا، مردم روستا ، ارباب، رعیت، ایران، زن،کار، نان،فقر فقر فقر فقر کل این کتاب رو دربرگرفته
غم از صفحات چکه می‌کنه
بَه به این قلم
      

        به قول آقای دولت آبادی : مغزم...مغزم درد می‌کند
اگر تا به حال کتابی از آقای دولت آبادی نخوندید این کتاب اصلا گزینه ی مناسبی برای شروع خوانش کارهای ایشون نیست
من قبلا جای خالی سلوچ و کلیدر رو از ایشون خونده بودم و قلمشونو بسیار دوست داشتم
اما این کتاب
این کتاب داستان خطی نداره و به سبک جریال سیال ذهن نوشته شده ...شما توی کتاب خیلی وقتا گیج و گم میشید ،بیشتر نوشته های کتاب متن های زیبای ادبی هستند که معتقدم آقای دولت آبادی در نوشتن این متون بسیار استادند اما زیاد بودن اینجور متن ها در کتاب باعث شده داستان خیلی کمرنگ باشه