شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        #معرفی_کتاب 

کتاب مرغ مقلد نوشته‌ی کاترین ارسکین و برنده‌ی جایزه‌ی ادبیات نوجوان آمریکا در سال ۲۰۱۰ است.
داستان کتاب در مورد دخترکی به نام کیتلین است که برادرش را در سانحه‌ی تیراندازی در مدرسه از دست می‌دهد و در مواجهه با این مسئله دچار مشکل می‌شود.
دخترک البته بیماری آسپرگر نیز دارد که نوعی از اوتیسم است و همین باعث شده است نوع ارتباطش با مشاور و دوستان و اطرافیانش به شدت قابل توجه، ساده و جذاب باشد.
برای نوجوان کتاب تقریبا مناسبی است مخصوصا برای ارتباط با همسالان می‌تواند مفید باشد.
با اینکه کلاس و مدرسه مختلط است اما نکته‌ی قابل توجهی در این خصوص ندارد و جالب اینجاست که معمولا دخترها تیم و دورهمی خودشان را دارند و پسرها هم همینطور.

اسم کتاب یادآور کتاب کشتن مرغ مقلد(مینا) از هارپرلی است که در خود داستان هم بارها به این کتاب اشاره شده است.
و حتی بهتر است قبل از مطالعه‌ی این کتاب اول اثر هارپرلی خوانده شود.
دخترک، خود و برادرش را به جیمی و اسکات در کتاب هارپرلی تشبیه می‌کند و ...

زبان کتاب روان و غمگین است و حتی بعضی دیالوگ‌هایش اشک آدم را درمی‌آورد اما با این حال قشنگ است و قابل تأمل.

نمی‌دانم هدف از نوشتن این کتاب، توجه به بچه‌های اوتیسم و نوع ارتباط با آنان بوده است یا عادی سازی اتفاقاتی مثل تیراندازی در مدرسه آن هم توسط یک دانش‌آموز یا نشان دادن همبستگی مردم شهر برای درک و کمک به خانواده‌های قربانیان یا اصلا انتقاد و اعتراض به این نوع اتفاقات که در مدارس آمریکا روزبه‌روز بیشتر رخ می‌دهد، اما هدف نویسنده هر چیزی که بوده است کتابش ارزش این جایزه را داشته است.

#مرغ_مقلد
#کتاب_نوجوان
#یادداشت
#کاترین_ارسکین
      

        اول ممنونم از نشر پرتقال (که من خوندم و در صورت تمایل به خوندن، پیشنهاد می‌کنم) برای خط باحالی که نصف جذابیت کتای واسه اون بود و البته قیمت مناسب ترش(که بازم نمی‌ارزید😅).
خب قشنگ بود ولی طبق معمول نه در اون حدی که معروف شده بود. خیلی جملات ساده‌ای بود که زیاد هم ارتباطی نداشتن. اصلا آدمو به فکر کردن وا نمی‌داشت و راستش احساس می‌کنم هر کسی با یکم مهارت در نوشتن می‌تونه همچین جملاتی بنویسه و لازم نیست واسه نوشتنشون حتما نویسنده قهاری بود..
من کتابایی مثل "پدران،فرزندان،نوه‌ها" یا "دوست داشتن یک احساس عجیب" رو بیشتر پسندیدم.
چیزی که توی این بیشتر خوشم اومد نقاشی های بامزه و مفهومیش در بین جملات بود:).
      

        داستان کتاب در واقع روایتی هست از  قتل هایی که در یک دهکده اتفاق افتاده و براساس واقعیته و در واقع چیزی که باعث تاثیر خیلی عمیق تر کتاب میشه، همین واقعی بودنشه...نویسنده داخل کتاب از تک تک مقتولان و قاتل یا قاتلان  توضیح کاملی رو ارائه می‌ده. ازونجایی که نویسنده کتاب رو در سال ۱۹۵۹ نوشته، میشه یه اثر کلاسیک هم به حسابش آورد. و  خب فصل اول کتاب شاید بخاطر همین کلاسیک بودن یا دلایل دیگه  کند بود و  به نظر میومد شامل توضیحات اضافی و حوصله سر بر هست ،اما وقتی در ادامه داستان رو به جلو میره هم روند کتاب سرعت میگیره و هم تا حدی دلیل اینکه نویسنده  برای این فصل تا این اندازه وارد جزئیات شده تا حدودی مشخص میشه...و باعث میشه درک بهتری از حادثه داشته باشیم...بااینکه اوایل کتاب جلوی خودمو می گرفتم که کتاب رو کنار نگذارم اما کم کم با کتاب انس گرفتم و یه جورایی با توصیفات عمیق کاپوتی شخصیت هارو می‌فهمیدم...دلیل رفتارشون رو درک می کردم و گاهی قلبم فشرده می شد و گاهی عصبانی می شدم و در کل عواطف مختلفی رو در طول خوندن کتاب تجربه می کردم...یه موضوعی هم که به این روند کمک کرد این بود که عکس قاتل و مقتولان در اینترنت موجود بود و نیازی به تصور کردن و ..‌.نبود. در کل خوشحالم که این کتابو خوندم  و اینو مدیون کسایی بودم که این کتاب رو برای همخوانی انتخاب کردند...وگرنه خودم الان سراغش نمی رفتم و اگر هم می رفتم شاید بعد از یه زمانی کنار میگذاشتمش.
      

        داستان کوتاهی در مورد ماجرای خیانت به شاه لویی چهاردهم جوان و جایگزینیش با برادر دو‌قلوش فلیپ بود که توسط آرامیس یکی از اعضا قدیمی ماسکتیر ها ( یک جورایی همون گارد سلطنتی) اتفاق میفته؛
اصلا نمیدونم این کتاب خلاصه است یا چی؟ چون اگه خلاصه نبوده باشه خیلی کتاب بدرد نخور و چرتیه و از دوما بعیده😐 و ترجیح میدم بهش نمره‌ای ندم 🤨
یکی دوتا ترجمه غیر از این دیدم تعداد صفحاتشون تقریبا اندازه همین بود به جز ترجمه اقای منصوری که به دخالت و گسترش رمانایی که ترجمه کردن مشهورن و خب نفهمیدم اخرش که این خلاصه است یا خیر.

ولی یک چیز جالب که فهمیدم اینه که این ماجرای مردی با نقاب اهنین واقعیه ولی نه دقیقا این جوری که دوما نوشته و جزییتاش با واقعیت تفاوت زیادی‌ داره.

پ.ن: این چند وقت که بیشتر کتابای زبان اصلی و البته پی‌دی‌اف خوندم یک جورایی برام از حالت معمول خیلی سخت تر بود که کتابو گرفته بودم توی دستم و داشتم ورق میزدم و نیاز به نور داشتم برای مطالعه و نگران عطف کتاب موقع خوندن و لم دادن بودم، واقعا حال عجیبی بود 🥶
      

        هفتهٔ چهل و چند، بیست روایت است از مادری در همین روزها. 
راویان اغلب مادرانی هستند از قشر تحصیل کرده و به روز که شاید تجربیاتشان با مادران دیروز قدری متفاوت باشد. مادرانی که توانسته‌اند و یا می‌کوشند علی رغم اینکه مادر خوبی هستند هویت مستقل خودشان را فراموش نکنند و تمام آنچه هستند را در «فقط مادری کردن» نبینند. به عبارتی، بزرگ‌تر از آن باشند که در مادری حل شوند، بلکه مادری هم بعدی باشد از ابعاد وجودشان. این کتاب قصه ٔ تغییرات، کنار آمدن‌ها، راه پیدا کردن‌ها، ساخت باورها و یا تخریب آن‌هاست. 
کتاب از قلم و ساختاری مطلوب برخوردار است و نگارش اثر به تبع انتخاب قالب جستار، بیانی همه فهم دارد؛ نه در پی بیانی آکادمیک برای مخاطبی محدود است و نه در پی بیان مطالب سطحی و بازاری. آنچه از هفته چهل و چند و کتاب‌های مشابه که اخیراً وارد بازار نشر شده است می‌توان انتظار داشت این نیست که مادری را با تمام ابعاد آن به نمایش بگذارد؛ یا مادری تمام اقشار را نشان دهد و یا نسخه‌ای واحد برای تمام مادران بپیچد. بلکه آنچه می‌شود در خصوص این کتاب‌ها گفت این است که انتظار می‌رود مخاطب پس از خواندن مجموعه‌ای از اینگونه کتب بتواند با تکثر در الگوهای مادری آشنا شود و از این رهگذر، راه متمایز خود را بشناسد. 

بی شک اگر در نگاشتن این کتاب، از تجربیات مادران چند فرزندی بهره بیشتری برده میشد، محتوا غنی‌تر هم می‌بود. 

در پایان مطالعه این کتاب، را به دو گروه عمده توصیه می‌کنم: 

۱. تمام زنان. 
۲. تمام مردان!
      

        مرگ ایوان ایلیچ” - یه تلنگر 💔

اگه فکر می‌کنید زندگی رو بلدید و می‌دونید چی به چیه، صبر کنید تا این کتاب رو بخونید. تولستوی تو “مرگ ایوان ایلیچ” یه جورایی بهمون نشون می‌ده که چقدر ممکنه تو دام روزمرگی و ظواهر بیفتیم، اونم بدون اینکه حتی حواسمون باشه.
این کتاب اصلا داستان پر پیچ و خمی نداره، ولی حرفاش عمیق‌تر از چیزیه که فکرش رو می‌کنید. در واقع، بیشتر نشون می‌ده چقدر تو زندگی واقعی، درگیر «ایوان ایلیچِ درونمون» هستیم. می‌خونیدش و یهو می‌بینید چقدر این وضعیت آشناست… چقدر خودمون رو تو بطن یه زندگی روتین و بی‌معنی غرق کردیم.
به نظر من، این کتاب یه نقد تند و تیز به جامعه و طرز فکر آدم‌هاست. نقد به اینکه چقدر از خود واقعی‌مون دور می‌شیم و اصالت رو فراموش می‌کنیم. بیشتر از اینکه یه رمان باشه، یه زنگ خطره! تضمین می‌کنم بعد خوندن این کتاب یه نگاه دیگه به زندگی و اولویت‌هاتون دارید.


      

        قالب نوشتاری جُستار را با یک شرط دوست دارم: روایی باشد. شاید این‌طور بگویم بهتر باشد که «روایت را از جستار بهتر می‌پسندم. اگر بخواهم جستار بخوانم، ترجیحم قالب روایی‌ِ آن است.»
در این کتاب مرز مشخصی بین جستار و جستار روایی مشخص نشده بود. دو یا سه نوشته از ۹ نوشته، جستار محض، نزدیک به مقاله یا یادداشت بود؛ پر از ارجاع‌ به کتاب‌ها و منابع کمتر شناخته شده برای من. به سختی می‌خواندم. ولی برخی نوشته‌ها چنان در خرده‌روایت‌ها پیچیده شده بودند که دوست نداشتم تمام شود.
کوتاه درباره این اثر بگویم: مترجم در مقدمه گفته بود که نویسنده از مسائل ساده، چطور به مسائل عمیق می‌رسد. به این جمله‌ی ساده، عمیقاً اعتقاد پیدا کردم. و بنظر باید به آن در نوشته‌هایم اعتنا کنم.
      

        یه جایی در پایان کتاب نوشته شده که: «اگر کسی را از دروغی محروم کنیم که حیاتش را حفظ می‌کند، نابود می‌شود» و من فکر می‌کنم خود اریک امانوئل اشمیت هم قائل بر همین اصل تموم قصه‌هاش رو به وجود می‌آره. 

شخصیت‌های داستان امانوئل اشمیت شبیه خالقشون، از نوعی زیرکی پنهان رنج می‌برن که بهشون کمک می‌کنه تا به حقایق زودتر از دیگران پی ببرن اما این فهمیدنِ سریع واقعیتی که اغلب سخت و دردناکه باعث نمی‌شه سریع‌تر بپذیرنش؛ پس ازش فرار می‌کنن؛ یه جور دیگه می‌سازنش؛ و مهم‌تر از همه، در موردش به همدیگه دروغ می‌گن.
 
شخصیت‌های زیرک کتاب اشمیت خوب می‌دونن که در حال گفتن چجور دروغی‌ان و از دیگران چه دروغایی می‌شنون اما برای خراب نشدن این بازیِ مرموزانه یا با خوبی و‌ خوشی تموم شدن نمایش، ابداً چنین حقیقتی و به روی هم نمی‌آرن. اونا تظاهر می‌کنن که واقعیت همون چیزیه که گفته شده چون نیاز دارن تا بعضی دروغای شیرین رو که از ‌‌تلخی زندگی نجاتشون می‌ده انقدر از زبون بقیه بشنون تا باور کنن. 

از نمایشنامه بی‌نظیر خرده جنایت‌های زن و شوهری گرفته تا داستان‌های‌ کوتاه و داستانکای پراکنده‌ی اشمیت، آدما مدام روی مرز باریک اخلاق و وجدان و انسانیت راه می‌رن و گاهی این مرزها رو رد می‌کنن تا به شکلی نشون بدن اگر چه دروغ گفتن خطاست و جزء ناپسندیده‌ترین اعمال انسانیه ولی در موقعیتی که یقین داریم یک نفر نه با دونستن واقعیت حالش بهتر می‌شه نه تحمل و کنار اومدن باهاشو داره چی؟ درسته که دروغ در هر حال امر نکوهش شده‌ای به شمار می‌آد اما زندگی ما رو در نقطه‌ای قرار می‌ده که می‌دونیم دیگری با فهمیدن واقعیت از پا در می‌آد و حال برای جلوگیری از خطر نابودیِ همان دیگری، ناگزیریم «حقیقتِ ساخته شده»‌‌ای رو از نو خلق کنیم.
      

        این کتاب را پیشتر چندجایی دیده بودم اما نامش برایم بازاری و زرد می‌نمود تا اینکه چند وقت پیش دیدم استاد مصطفی ملکیان در مورد این کتاب صحبت می‌کنند. مختصر و مفید خلاصه کتاب را توضیح دادند. دیدم واقعاً از این سنخ است که جانا سخن از زبان ما می‌گویی.
در واقع حرف اصلی کتاب این است که در جهان معاصر، باورهای بسیاری ما را احاطه کرده‌اند و با اینکه در ظاهر بوی بهبود ز اوضاع جهان می‌شنویم اما دو خطر انسان معاصر را تهدید می‌کند: نسبی‌گرایی و بنیادگرایی. مقدمه کتاب طرح مسأله است و پس از آن در فصل‌های مجزا هر کدام از دو موضع نسبی‌گرایی و بنیادگرایی، با جزییات توضیح داده می‌شود تا به خوبی روشن شود که این‌ها دو روی یک سکه‌اند. پس از آن، مطابق انتظار، کتاب موضع میانه‌ای را معرفی می‌کند که در واقع این است: «جدی بودن در باورهای خود و در عین حال، مجاز دانستن تردید و در صورت نیاز اصلاح باورها». در واقع نام اصلی کتاب هم «در ستایش تردید» است و نویسنده در دو فصل پایانی، توضیح می‌دهد که منظور از تردید چیست، تردید چه خطرهایی دارد و چه نوع تردیدی پسندیده است. سعی نویسنده‌ها بر این بوده که این اعتقاد بدون تعصب را با مثال‌های گوناگون در دین، اخلاق و سیاست توضیح دهند.
البته با همه توضیحات بالا، «اعتقاد بدون تعصب» برای من، خیلی خوشخوان و روان نبود و به لطف یک معطلی سه ساعته در یک صف، کتاب تمام شد. شاید اگر توضیحات استاد ملکیان نبود، همان اوایل کتاب را رها می‌کردم.