با اینکه کلیت نوشته‌ها برای دوست‌داران عکس و عکاسی یقیناً جذاب خواهد بود اما به راحتی نمی‌شه پذیرفت که تمام کتاب در این باره‌ست. اغراق نیست اگر لذتی که حرفش بود رو حاوی شش تک نگاری بدونیم و‌ صدها گریز به موضوعات مختلف‌ و گاه دور از هم. به عنوان خواننده از این پراکندگی اذیت شدم ولی از با چشم خط بردن بعضی خطوط که باید توسط یک نفر نوشته می‌شد لذت هم بردم.
      

        کتاب، بخش بزرگی از زیبایی‌ و بلاغتش رو که بی شباهت به نمایشنامه خارق العاده نیست مدیون مترجمه. همچنین مطالعه یادداشت‌ سروش حبیبی که در پایان کتاب اومده و به فهم بیشتر اوضاع داستان و انگیزه نویسنده کمک خواهد کرد شدیداً توصیه می‌شه.
      

        وای از عباس معروفی. 
پ.ن: با این وجود فکر می‌کنم تجربه مطالعه سال بلوا خوشایندتر بود.
      

        همون پایانی که از داستایفسکی انتظار می‌رفت :)))
      

        مثل  تموم مجموعه نامه‌نگاری‌های عاشقانه، کوتاه، واقعی و غم‌انگیز. البته بیشتر از سایر نامه‌نگاری‌هایی که‌ خوندم مورد پسند واقع شد
      

        جزء بهترین کتابهای مصطفی مستور.
      

        معمولی
      

         معرکه :)
      

        از اینکه در مورد برخی نقاط مختلف دنیا و تجربه سفرش به اونجاها نوشته بود خوشم اومد منتها معتقدم بعضی جاهاش به دلیل ابتذال و اصلا عدم ضرورت دلیلی نداشت چاپ بشه و توی ذوق می‌زنه.
      

        بعضی داستاناش خوب که نه ولی بد نبود.
      

        توی رمان‌های تاریخی مذهبی فراتر از حد انتظارم خوب بود. 
      

        زرد کمر‌نگ.
      

        ترجمه ساده و روان و خوبی داشت ولی نمی‌شه توی کتاب دنبال چیز خارق العاده‌ای بود.
      

        کیفیت کتاب و نوشته‌ها پایین تر از حد انتظارم بود
شبیه چند خاطره نگاری ساده که هیچ احساسی رو حین خواندن توی مخاطبش برانگیخته نمی‌کنه.

      

        فقط بخش‌های عاشقانش جذابیت داشت.