هرچه تلاش کردم مطابق میل نویسنده و ناشر از کتاب برداشتی داشته باشم نشد چون نفهمیدم که نویسنده درباره مرگ می‌خواهد بنویسد یا انشایی نوشته که دوست داشته در آن به مرگ هم اشاره کند..
اون یک ستاره هم بخاطر طرح جلد کتاب بود که دوستش داشتم والا که....
        

          روایت بود تا جستار. تجربه‌های نزدیکی که نویسنده براشون سفر کرده و بدستشون آورده. تجربه‌های زیسته قبلی نویسنده هم قطعا بی‌تاثیر نبودند. در مجموع باید بگم که نویسنده صرفا ناظر بوده، هیچ‌کشف و شهود خاصی براش اتفاق نیافتاده. دو تا روایت آخر رو خیلی دوست داشتم ( از لحاظ موضوع)+ روایت بیمارستان.
        

          نویسنده جایی گفته این اولین تلاشش در زمینه ناداستان است. پس متنی که نوشته باید ریشه در واقعیت داشته باشد؛ اما چیزی که مشخص نیست راوی است. در هیچ کدام از روایت‌ها به کیستی راوی و چرایی حضورش در آن روایت واقف نمی‌شویم و این من خواننده را اذیت می‌کرد. روایت اول بسیار جاندارتر از بقیه بود و آخری بسیار ضعیف‌تر. روایت آخر مجموع چند پاراگراف است که انگار به زور به هم وصله شده‌اند. در کل قلم داستانی مرعشی را بیشتر از قلم ناداستانی‌اش می‌پسندم. راستی انتخاب سوژه کشتن هم در نوع خودش خلاقیت است
        

          گفتم که مضمون های مرعشی به روحیاتم نمی خورد 
خصوصا این یکی ابدا نمی خورد 
منی که دست از خون و اتاق عمل شسته و به سکوت شب پناه برده و هم نشین کلاچ و دنده شده ،برای چون منی 
از مادری گفتن که فرزندش را کشته و به تمیارستان آمده سخت است .
برای منی که یک صفحه از کتاب پروانه ها ....خانم مرضیه اعتمادی را نتوانستم بخوانمش به خاطر موضوعش 
انصافا به جز فصل یک و گاوبازی شرطی ،باقی فصل ها ،سوهان روح بود درون مایه و برون مایه اش
این نظرات سبزیجات پیرامون مضمونیجات
عاما
نظر سبزیجات پیرامون فرمیجات
انصافا اگر این را هرکس جز نسیم مرعشی نمی نوشت 
چشمه چاپ نمی کرد 
چشمه که چه عرض کنم ،انتشارات دایی ناصر ها به جز تیرکس
هم چاپ نمی کرد 
در حد اینکه با هزینه شخصی خودش چاپ کند خوب بود 
اما چشمه بزند نه 

        

          «درباره‌ی کُشتن» مجموعه روایاتی بود که فصل مشترک اکثر اون‌ها جنگ، جنوب ایران و مرگ بود. به یک‌بار خواندن می‌ارزید قطعا اما وای از روایت آخر...وای از روایت آخر...و چه زمانی برسه که بتونیم همچین چیزی راجع به اتفاق مشابهی که در زمانه‌ی خودمون افتاد بنویسیم...
        

          نمی‌دانم چرا به اسم جستار چاپ شدند! مسلما جستار نبودند و همان " روایت‌های مستند" که در پشت جلد کتاب گفته شده نزدیک‌تر است.
نمی‌توانستم آن نخ تسبیح بین روایت‌ها را پیدا کنم. انگار نویسنده روایت‌هایی داشته که به زور گذاشته در یک کتاب.
در روایت بیمارستان راوی خیلی گم بود. انگار خودش اینطور می‌خواست.
روایت اول خوب بود اما دو روایت آخر خیلی ضعیف.
محتوا تلخ بود و اعصاب‌خرد‌کن!
توی لیست دوست‌داشتنی‌هایم از مرعشی نرفت!

        

          شاید تجربه ملال آور مطالعه بین روایت‌های مستقلی که تنها در عنصر دریا و جنوب یا دریای جنوب اشتراک داشتن
جستار “پوست شیر” و “به مقصد آسمان” اگر بر گرفته از تجربه زیسته بوده باشن یقیناً درخور توجه و خونده شدن هستند.
        

          "منقضی شدن،هم رسمی تر است و هم طبیعی تر...تلخیِ مُردن را ندارد." (از متن کتاب)
.
 من شیفته ی قلم خانم نویسنده م😊. با اینکه تِم موضوعاتِ داستانهاش تاریکه و با اینکه چاشنی ای که به روی نوشته هاش میپاشه، تلخه ولی باز عین یه قهوه ی عربیِ سیاه و تلخ، هورتشون می کشم؛ چون بشدت عمیق و پرمفهوم مینویسه و این کتاب هم در نوع خودش، هم به لحاظ موضوعی و هم به لحاظ مستند بودنش، متفاوت و جذاب بود👌🏻. 
.
شما این کتاب رو خوندید؟ 
و یا از ایشون کتابی مطالعه داشتید؟
        

          بد بد بد. خیلی افتضاح.
ایده خیلی خوبه ها؛ اینکه بیای بررسی کنی کشتن کسی رو از منظر اینکه آیا هیچ وقت می تونه درست باشه یا نه. خوبه واقعا این ایده و می شه خیلی چیزا رو اضافه کرد بهش. مثلا آیا کسی که معلولیت پیدا کرده؛ قطع نخاع شده؛ در فقر مطلق داره مثلا«زندگی» می کنه؛ کشتنش بده یا خوب؟ اخلاقی می تونه باشه اصلا عمل کشتن یا نه.
قصد نسیم مرعشی این بوده ولی خیلی بد بود. ناداستان ها ناکافی بودن برای انتقال احساسات. و خب یه تعداد قابل توجهی شون مرتبط به حیوانات بودن؛ اونم نه مستقیم؛ که انگار تکه ای مساوی از یک ناداستان. انگار نقطه تمرکز درست وجود نداشت تو این ناداستان‌ها.
ناداستان «دشت و خون» و «زنده ها و زخم‌ها» هر کدوم به دلیلی خوب بودن. اولی به خاطر توصیفات خوبش و ترکیباتی که ساخته بود؛ و دومی چون بیشتر به عنوان و قصد کتاب مربوط می شد.