از همه‌ی جستار‌های اطراف بیشتر دوستش داشتم. مسیر ذهنی‌ای که گاپنیک در موضوعات نسبتا ساده‌ی جستارهاش طی می‌کنه واقعا خاصه. یه جورایی آدم به این نگاه حسودیش میشه.
طبعا مثل هر مجموعه‌ی جستار یا داستان دیگری همه‌ی جستار ها به یک اندازه لذت بخش نیستند و بعضی هایشان خیلی دغدغه‌ی من نبود ولی از نگاه گاپنیک در همان موضوعات هم میشه لذت برد به نظرم. 
من جستار اطلاعات، دست آخر و صندلی راننده رو خیلی دوست داشتم.
        

          خوب نیست حقیقتن
        

          انتخاب سوژه و شیوه روایت جذاب ، درباره اتفاقی که برای سبک زندگی ما در دوران پسامدرن افتاده.


        

          به ترتیبی که دوست داشتم:
ذائقه از کجا می‌آید؟
چرا راه می‌رویم
مرد به دکتر مراجعه می کند.
صندلی راننده
دیدار اتفاقی با دوست خیالی
        

          دیدار اتفاقی با دوست خیالی؟ عنوانی چنین جالب توجه و قالب جستارگونه که طرفدارش هستم. ولی کتابی که درنهایت باعث شد به علاقه‌م به جستار هم شک کنم!

این کتاب، اولین کتابی بود که در هم‌خوانی گروهی‌مان در باشگاه کتابخوانی شرکت انتخاب شد. از اولین تورقی که در کتاب‌فروشی کردمش، دوستش نداشتم تا به این لحظه که تمامش کرده‌ام ولی نمی‌توانم ادعاکنم که واقعا خواندمش! چون فراوان جاهایی از زیاده‌گویی نویسنده خسته شدم و چشم‌هایم از روی کلمات سر می‌خوردند تا به به نقطه‌ای جدید برای اتصال به قلم نویسنده و مفهومی که پشت زیاده‌گویی‌ها، به راحتی گم می‌شد و دچار zone-outهای فراوانم می‌کرد، برسند.

دست روی موضوع‌‌های جالبی در هر جستار برای اشاره برده بود ولی نحوهٔ پردازش به آن‌‌ها؟ آه مادر بگرید. بد. طولانی. زیاده‌گویی بی‌مورد. ردپای پررنگ از نقد و غر به زندگی نیویورکی در هر پاراگراف! باشه خب داداش. این‌قدر دوست نداری، نکن خب دیگه:))) چه‌طور بگم؟ «مشکلی داری، جمع کن برو.» (مزاح می‌کانم.)

اگر از اون آدم‌هایی بودم که پس از فهم اینکه کتابی رو دوست ندارند و پس از فرصت‌‌هایی که خواسته‌اند بدهند تا تصمیم بگیرند به ادامه یا رها، می‌تونند زمین بذارندش، بی‌شک سر این کتاب و بعد از سه جستار این کار را می‌کردم. و این تازه در حالتی بود که به جستارهای پایانی‌تر که کش‌‌داری و پردازش خسته‌کننده و واقعا بی‌مورد بیشتر وجود داشت، نرسیده بودم!
ولی خب وسواس خواندن تا انتها دارم و پس شد آن‌چه شد!

از حق نگذریم، جستار مربوط به اینترنت را دوست داشتم. ولی خب شاید هم چون بیشترین حوصله رو صرفش کردم و موضوعی‌ست که جداگانه هم مطالعه ازش داشتم.  جستار اول هم بهترین شکل پردازش از نظر داستانی و استعاری رو داشت ولی باز هم در انتهای این جستارها هم همانند تمام جستارهای دیگرش این‌طور بودم که « بابا خب که چی؟!» ( نه اونجور «خب که چی؟»ای که در انتهای لیترالی تمام اتفاقات جهان میشه گفت چون تهش پوچیه‌‌ها... از اونهایی که خب واقعا مگه میشه این همههه حرف زده باشی و واقعا در انتهای احساس کنی چشم‌‌هات فقط از دنبال‌کردن اون همه کلمه سوخت و تا انتها هم همون چیزی رو دید و شنید که تو جملهٔ اول اون فصل دیده و شنیده بود!)
        

          وقتی جستار اول این کتاب را در باغ کتاب خواندم و داشتم از خوش حالی و هیجان روی ابرها پرواز می‌کردم، یکی از کارکنان مجموعه آمد و تذکر داد که لطفا از هر کتابی بیشتر از دو سه صفحه را نخوانید! حق داشت بنده خدا. تقریباً سه ساعت بود که آنجا بودم و چند ده جلد کتاب را زیر و رو کرده بودم و از خیلی‌هایشان هم تکه‌های زیادی خوانده بودم. می‌خواستم برای طرحی به اسم «کتاب ماه» که مربوط به محیط کارم هست و به تازگی مسئولش شده بودم، چند سری کتاب بخرم. باید انتخاب می‌کردم. نمی‌دانم بگویم خوش‌بختانه یا متأسفانه، کل کتاب را بر اساس جستار اولش قضاوت کردم و بعدا در نمایشگاه کتاب 16 جلد خریدم.

جستار اول این کتاب که همان دیدار اتفاقی با دوست خیالی است، واقعا عالی ست. یکی از بهترین‌هایی که خوانده ام. اما در ادامه‌ی کتاب، فقط چند جستار خوب پیدا می‌شود. من فقط «صندلی راننده»، «مردم به دکتر مراجعه می‌کند» و تا حدی هم «اعتصاب فرانسوی» را دوست داشتم. بعضی را حتی نیمه رها کردم.

واقعیت این است که کتاب زیادی در فضای خارج از ایران (حال چه آمریکا و چه فرانسه و چه...) سیر می‌کند و بعضی وقت‌ها به سختی می‌شود ارتباط گرفت. خیلی از جستارها یکهو زیادی پیچیده می‌شدند و از داستان تهی. این بود که دیگر هیچ لذتی نداشتند. انتظار داشتم جستار «اطلاعات» که در مورد اینترنت و حوزه پژوهشی من است برایم جالب باشد؛ ولی الان حتی یادم نمی‌آید موضوعش چه بود. القصه، سه ستاره‌ای که دادم، برای همان سه جستار خوبش بود؛ مخصوصا جستار اول.
        

          خوندن این کتاب مثل حرف زدن با یه دوست بود. مثل بعضی شبا که بیدار می‌مونیم، نیمه‌شب گذشته، ماسک‌هایی که در جامعه به صورت داریم برداشته شده و زمان حرف‌های عمیق و بی‌تکلف رسیده.

گاپنیک از یه موضوع روزمره مثل رستوران رفتن شروع می‌کنه، یه کم با موضوع و مخاطب شوخی می‌کنه و بعد همین‌طور میگه و میگه و در نهایت ربطش میده به یه مسئله‌ی همیشگی و بزرگ فکری بشر. و یه جمله‌ای میگه که به فکر فرو میری و چند بار می‌خونیش.
به این فکر می‌کنم که من از خوندن تاریخ، فلسفه، جغرافیا و چیزای دیگه، چی میخوام؟ دقیقاً همین که بتونم درباره‌ی مسائل زندگی عمیق فکر کنم و سطحی ازشون رد نشم و گاپنیک چنین تجربه‌ای رو به آدم میده.

جستار ژانر جدیدیه که کشف کردم و فعلاً که یکی از بهترینا شده برام.
تو گزارش پیش‌رفت‌هام درمورد هر جستار هم یه چیزایی نوشتم. برای این که دقیق‌تر بدونید هر کدوم در چه موضوعیه، می‌تونید اونا رو هم بخونید :)
        

          جستار آخر و جستار اطلاعات رو بیشتر از بقیه دوست داشتم.
        

          در دور همی‌های کتابخوانی شرکت خوانده شد. 
راستش را بگویم برخی بخش‌ها را نخواندم.
 اما برای دور همی کتاب خوبی بود. از این جهت که بحث‌هایی در کتاب مطرح شده بود که برای گفت‌وگو و شنیدن نظرات دیگران مناسب است.
اما به طور کلی من با کتاب های چند پاره مشکل دارم. مخصوصا اگر محوریت با نویسنده باشد. اصلا نمی‌دانم چرا کتاب شده‌اند یا اگر بهتر بگویم از نظر من کتاب نیستند. حس روزنامه یا مجله خواندن دارم. 
کتاب‌هایی که محوریت با موضوع کتاب باشد قابل قبول ترند. چون مخاطب می‌داند قرار است به سراغ چه برود و در کتاب با چه موضوعی مواجه شود.
اگر با این چیزهایی که من مشکل دارم مشکل ندارید متن ها قابل استفاده هستند.
        

          به زور تمومش کردم و نصف کتاب رو عملاً فقط ورق زدم تا تموم بشه. اصلا باهاش ارتباط نگرفتم و نمی‌فهمیدم می‌خواد چی بگه یا اگه چیزی میخواست بگه خیلی طولش میداد و خسته کننده بود. 
بجز دیدار اتفاقی با دوست خیالی و ذائقه از کجا می‌آید بقیش رو دوست نداشتم. 

        

          جستاری که با اسم خود این کتاب هم هست رو از همه بیشتر دوست داشتم. اون که درباره شکل گیری ذائقه بود رو هم خوشم اومد.
ویژگی‌های فیزیکی کتاب هم خیلی خوبه. سبک با کاغذ خوب