آدام گاپنیک، جستارنویس آمریکایی، را خیلی‌ها با جستارهایی که برای نیویوکر نوشته می‌شناسند اما او در عمر حرفه‌ای‌اش سراغ قالب‌های گوناگون دیگر هم رفته، از رمان کودکانه و خاطره‌پردازی گرفته تا نقد هنری. در سال ۱۹۹۵، نیویورکر او را به پاریس فرستاد تا مدتی در این شهر بماند و جستارهایی درباره‌اش بنویسد؛ جستارهایی که بعدتر در قالب کتاب هم گردآوری شدند.
گاپنیک در جستارهایش نشان می‌دهد که از سرک کشیدن به حوزه‌های مختلف ترسی ندارد. او درباره‌ی هر چیزی که برایش جذاب باشد می‌نویسد، لیبرالیسم و جهانی‌شدن، اینترنت و عصر اطلاعات، راه رفتنِ آدمی‌زاد، ارتباط تاریخ و جغرافیا، سرشلوغی‌های همراه با زندگی شهری مدرن، ذائقه و سلیقه‌ی غذایی و فرهنگی، تجربه‌ی روان‌کاوی فرویدی، فوتبال و زیبایی‌هایش، و حتی تجربه‌اش از یادگیریِ رانندگی در میان‌سالی. و در همه‌ی این‌ها، ترکیبِ وسعت دید، دانش چشمگیر و به‌روز، نگاه کنجکاو و تیزبین، ذهن تحلیلگر و لحنِ شوخ‌وشنگ گاپنیک باعث می‌شود خواندنِ حاصلِ کارش لذت‌بخش باشد؛ یک جور عیش مدام.