مزخرف مثل باقی کتاب‌های جستاری نشر اطراف. فقط جستار اول و سوم ارزش خواندن داشت.
      

        نیمۀ اول کتاب فوق‌العاده بود. نیم بعدی چندان چنگی به دل نمیزد. ولی در کل خوندنش واقعا لذت بخش بود.
      

        خیلی جذاب بود ولی نمیدونم چطوری فکر کرده‌ان که اینو رمان نوجوان نامگذاری کنن. برای نوجوان آشناشدن با تیرگی های زندگی خیلی زوده. باز خداروشکر توی نوجوانی نخوندمش، ولی در کل خیلی جذاب بود و واقعا همزادپنداری می‌کردم خیلی جاها با کرپسلی.
      

        دارن شان! عجب داستانی بود. اشباح، شبح‌واره‌ها، آدم کوچولوها و موجودات دیگر؛ 12 جلد با آن‌ها زیستم و در داستان پیش رفتم. انگار من هم مثل دارن با خواندن کتاب یک زندگی سخت را همراه او گذراندم و حالا این 12 جلد به پایان رسیده است و من در پایان برایش اشک ریختم. از آخرین‌باری که در سفری به سرزمین خیال، به وسیله کتاب‌ها انجام داده بودم، مدت‌ها می‌گذشت و حالا با حماسۀ دارن شان دوباره در سرزمین خیال غوطه‌ور شدم، ماجراجویی کردم و حالا این سفر به پایان رسیده و حس می‌کنم از یک دوست قدیمی جدا شده‌ام، دارن شان! این اسمی‌ست که هیچوقت فراموشش نخواهم کرد، همچنین آن شبح شریف و جذاب، لارتن کرپسلی. من دوباره پس از سال‌ها دوستی در سرزمین خیال پیدا کرده بودم، اما افسوس که مدت این دوستی باید جایی، در پایان جلد 12 به پایان می‌رسید، جایی که داستان پایان یافته بو و تنها چیزی که از آن دنیا آورده‌ام فقط یک جمله است، «حتی در مرگ، کاش پیروز باشی».
      

        امروز سه جلد از این مجموعه رو نشستم یک‌نفس خوندم و الان که تموم شده اومدم یادداشت بذارم. تا اینجا بی‌نظیر بود. دوباره حس سفر به یه دنیای خیالی و ناشناخته رو در من زنده کرد. حس می‌کنم از یک سفر دور و دراز برگشتم و قراره دوباره به یک سفر دیگه برم و در دنیای دارن شان چرخ بزنم.
      

        خیلی فلسفی و دارای حاشیه، عملا به هیچ دردی نمی‌خورد برای فهم و اصلاح اشکالات.
      

        روایت خسته‌کننده. برای امروزِ جوان ایرانی خیلی جاهایش استفاده ندارد. می‌گوید نمی‌خواهد شبیه کتاب های زرد موفقیت باشد، ولی هست.
      

        کتابی بی‌نظیر برای مدیریت تمام زندگی!
      

        گریه‌برانگیز.
      

        این کتاب رو برای اولین بار کلاس چهارم که بودم خوندم و الان بعد از گذشتن این همه سال خاطرات جالبی رو برام زنده کرد. بعد خوندن این کتاب بود که منم دلم خواست با دوستام یه چیزی شبیه "کتری قهوه" بسازیم که یجور پناهگاه باشه که دور هم جمع بشیم و بازی‌ها و ماجراجویی‌های بعدی‌مون رو داخلش برنامه‌ریزی کنیم و همین کار هم کردیم. جایی که ما ساختیم شبیه کتری قهوه نبود، ولی مبدا تمام بازی‌ها و ماجراجویی‌های بعضا خطرناک ما هم بود.
      

        چند فصل اولش خوب بود، باقی‌ش بدرد مخاطب عادی نمی‌خورد، با فرهنگ کتابخوانی ما هم تناقض دارد، اگر عاشق نیل گیمن و داستان‌هایش هستید و می‌خواهید در موردش بیشتر بدانید کتاب خوبی است، وگرنه ثلث اول کتاب را بخوانید و باقی‌اش را بریزید دور.
      

        بعد از خواندنش در می‌یابید که تولستوی چرا مرگ ایوان ایلیچ را نوشته است. به نظرم این کتاب ادامه‌ای است بر مرگ ایوان ایلیچ.
      

        یک‌سوم اول کتاب خوب بود، اما باقیش مزخرف بود.
      

        نیمی از محتوای کتاب خیلی درست و دقیق بود، اما نیم دیگر، کمی زرد و غلط بود. در کل دوستش داشتم.
      

        بسیار دلنشین بود، مخصوصا فصل آخرش.