خیلی فلسفی و دارای حاشیه، عملا به هیچ دردی نمی‌خورد برای فهم و اصلاح اشکالات.
      

        روایت خسته‌کننده. برای امروزِ جوان ایرانی خیلی جاهایش استفاده ندارد. می‌گوید نمی‌خواهد شبیه کتاب های زرد موفقیت باشد، ولی هست.
      

        کتابی بی‌نظیر برای مدیریت تمام زندگی!
      

        گریه‌برانگیز.
      

        این کتاب رو برای اولین بار کلاس چهارم که بودم خوندم و الان بعد از گذشتن این همه سال خاطرات جالبی رو برام زنده کرد. بعد خوندن این کتاب بود که منم دلم خواست با دوستام یه چیزی شبیه "کتری قهوه" بسازیم که یجور پناهگاه باشه که دور هم جمع بشیم و بازی‌ها و ماجراجویی‌های بعدی‌مون رو داخلش برنامه‌ریزی کنیم و همین کار هم کردیم. جایی که ما ساختیم شبیه کتری قهوه نبود، ولی مبدا تمام بازی‌ها و ماجراجویی‌های بعضا خطرناک ما هم بود.
      

        چند فصل اولش خوب بود، باقی‌ش بدرد مخاطب عادی نمی‌خورد، با فرهنگ کتابخوانی ما هم تناقض دارد، اگر عاشق نیل گیمن و داستان‌هایش هستید و می‌خواهید در موردش بیشتر بدانید کتاب خوبی است، وگرنه ثلث اول کتاب را بخوانید و باقی‌اش را بریزید دور.
      

        بعد از خواندنش در می‌یابید که تولستوی چرا مرگ ایوان ایلیچ را نوشته است. به نظرم این کتاب ادامه‌ای است بر مرگ ایوان ایلیچ.
      

        یک‌سوم اول کتاب خوب بود، اما باقیش مزخرف بود.
      

        نیمی از محتوای کتاب خیلی درست و دقیق بود، اما نیم دیگر، کمی زرد و غلط بود. در کل دوستش داشتم.
      

        بسیار دلنشین بود، مخصوصا فصل آخرش.
      

        فوق‌العاده زیبا و دل‌انگیز.
      

        به غیر از رباعی‌ها باقی اشعار ضعیف و سخت‌خوان بودند و نتونستم با وزن‌هاش همراه بشم.
      

        خوب بود ولی میتونست بهتر باشه.
      

        دل‌انگیز، زیبا و کوتاه. پشیمانم که چرا زودتر سراغش نرفتم.
      

        زیبا بود و با پایانش اشک ریختم. به گمانم از آن کتاب‌هایی است که در خاطرم خواهد ماند، شاید داستانش نه، اما پندهایش آری.
البته که به شخصه طرفدار سبک تولستوی در انتقال مفاهیم اخلاقی و عرفانی هستم، اما طریقۀ نصیحت‌های سید مهدی شجاعی هم در این کتاب جالب و زیبا بود.