ایوان ایلیچ، مردی که عمرش را در پیروی از قواعد و هنجارهای جامعه گذراند، در آغوش مرگ، به راز بزرگی پی برد. رازی که در عمق وجودش نهفته بود و تا آن زمان، زیر لایه‌های زندگی روزمره پنهان مانده بود.

مرگ، آینه‌ای شد تا او به زندگی‌اش نگاهی دوباره بیندازد. زندگی‌ای که پر بود از ظواهر، موفقیت‌های سطحی و روابطی که بر پایه منافع بنا شده بودند. در آن لحظات پایانی، او به پوچی همه آن چیزهایی که برایشان تلاش کرده بود پی برد.

ایوان ایلیچ، در آستانه‌ی مرگ، در جستجوی معنای واقعی زندگی بود. او به دنبال آن جرقه‌ای از حقیقت بود که بتواند به او آرامش بخشد. اما آیا توانست آن را بیابد؟ آیا در لحظات پایانی، به آشتی با خود و جهان رسید؟

تولستوی با زبانی ساده و گیرا، ما را به سفری درون‌نگرانه می‌برد. سفری به اعماق وجود یک انسان که در مواجهه با مرگ، به بزرگ‌ترین پرسش‌های زندگی پاسخ می‌جوید. "مرگ ایوان ایلیچ" تنها یک داستان نیست، بلکه آینه‌ای است که هر یک از ما می‌توانیم در آن به درون خود بنگریم و به این پرسش پاسخ دهیم که آیا ما نیز همچون ایوان ایلیچ، زندگی خود را بر اساس ارزش‌های واقعی بنا کرده‌ایم؟

این رمان کوتاه اما تاثیرگذار، ما را به این فکر وامی‌دارد که زندگی واقعی چیست و چگونه می‌توانیم آن را با تمام وجود تجربه کنیم. شاید مرگ ایوان ایلیچ، تلنگری باشد برای ما تا به ارزش‌های واقعی زندگی پی ببریم و قبل از اینکه خیلی دیر شود، تغییراتی در زندگی خود ایجاد کنیم.
      

        چیز جدیدی نداشت، و مطالبش توسط افراد یا روش های دیگه به ذهنمون رسیده، ولی برای یادآوری و ثبت بهتر خوندنش مفید بود.
      

        این دومین کتابی است که از رضا امیرخانی خواندم، کتاب اولی که از او خواندم قیدار بود، قیدار برایم یک تجربۀ دلچسب بود، باهاش زندگی کردم و هنوز داستانش در من تمام نشده، هنوز گاهی در حال عبور از خیابان، وسط مراسم روضه، حدفاصل سوار شدن در اتوبوس تا رسیدن به مقصد، تکه هایی از آن را به خاطر می‌آورم، آن منش و مرام قیدار جلوی چشمم است؛ بگذریم، این یادداشت در مورد قیدار نیست اما اشتراکاتی با آن دارد.
ارمیا داستان جوانِ دانشجویی از قشر مرفه جامعه یا همان 4 درصدی های خودمان! است که برای مدتی به جبهه می‌رود و همان جا می‌شود محل رشد و به قول امیرخانی بزرگ‌شدنش. ارمیا نگاهی متفاوت به دفاع مقدس دارد. جوانِ از جنگ برگشته‌ای که با دنیای دور از جنگ و جبهه غریبه است، ارمیا می‌زند به دل روزمرگی‌ای که جامعۀ آن روز و حتی جامعۀ امروز درگیرش است، ارمیا پوچی دغدغه های بشر امروز را بیان می‌کند، ارمیا نغمۀ امیرخانی است برای دعوت ما به تفکر بیشتر، تفکر برای پاسخ به این سوال که به راستی از زندگی چه می‌خواهیم؟
به نظرم امیرخانی را با این کتاب شروع نکنید که احتمالا بعد از پایان یا حتی در میانۀ کتاب به او ناسزا خواهید گفت، با کتب دیگرش شروع کنید و بعد بیایید سراغ این کتاب تا عاشقش شوید.
      

        کتاب خیلی زیبایی بود، از آن کتاب هایی که بعد خواندنش حالتان را خوب می‌کند، نشان می‌دهد معلم باید فکرکردن را یاد دانش آموز بدهد، یاد بدهد که چگونه خودش را پیدا کند، هویت خودش را بسازد، و نگذارد جامعه مطابق جریان های غلطش هویتش را بسازد و مانند ماشینی او را بکار گیرد. و به قول آقای کیتینگ، دم را غنیمت شمار!
البته برخی عناصر جنسی داخل داستان باعث میشود کتاب برای هر ردۀ سنی‌ای مناسب نباشد.
      

        کتاب خیلی نکات خوبی برای داستان‌نویسی داشت و خیلی خوب همۀ مشکلاتی که نویسنده در مسیر نوشتن بهش برمیخوره رو همراه با راه حل(ها) آورده بود. نکتۀ ضعفش این بود که به مراحل چاپ و ویرایش زیادی بها داده بود، در حالی که اگر روی تکنیک های نوشتن تمرکز میکرد خیلی مفیدتر میشد.
      

        خیلی سخت‌خوان بود و اصلا نویسنده قلم روانی نداشت
      

        Great!
      

        خیلی ضعیف بود
      

        عالی بود
      

        معمولی بود
      

        کتاب خوبی بود، منتها باید با دید« ادب از که آموختی از بی ادبان» بهش نگاه کرد
      

        با کمک به درک تنهایی‌ام، احساس تنهایی‌ام را تا حد زیادی کاهش داد، نقل قول هایش از کتب ادبی هم خیلی جالب بود. در یک کلام کتاب خوبی بود
      

        اشعار این دفتر بیشتر عارفانه است در مقایسه با سایر دفتر ها. اما مثل قبلی ها عالی بود
      

        کاربردی بود
      

        سبک شعری خاصی داره جناب نظری که همین باعث جذابیت اشعارش میشه