مدتی بود که به چیزهای به‌درد‌نخور زندگی فکر نکرده‌بودم. الان که این کتاب تمام شده می‌فهمم که چرا این روزها حالم آرام نیست؛ بیشتر درگیر کارهای مفید شده‌ام.
 پرداختن به «به‌درد‌نخور»های زندگی، همیشه راه نجات من بوده.
کتابی بسیار دوست‌داشتنی..
      

        با این کتاب به تماشای زندگی، در ژرف‌ترین لایه‌ها نشسته‌ام. یادداشت اصلی را بعد از اتمام جلد دوم خواهم نوشت.
      

        اتاق شماره ۶ یکی از چالش‌برانگیزترین نوشته‌هایی است که خوانده‌ام. این چالش‌ها برای من نو نبودند و می‌دانم که پیش از این بارها به این مسائل فکر کرده‌ام. اما زیبایی اصلی کار چخوف اینجاست که این چالش‌ها و پرسش‌ها به راحتی دست از سر خواننده برنخواهند داشت. این پرسش ها دیگر جملاتی تکراری و همیشگی نیستند. نویسنده با موفقیت توانسته این پرسش‌ها را قاب کند و به دیوار ذهن خواننده برای مدتی طولانی بیاویزد. احتمالا گریزی از مشاهده هرروزه‌ی این قاب‌ها نیست.
اگر دکتر یفیمیچ می‌توانست تصویر نهایی خود در اتاق شماره ۶ را  قبل از شروع مصاحبت با ایوان دمیتریچ مشاهده کند، باز هم این کار را می‌کرد؟ باز هم همان فلسفه شوپنهاوری(که شخصا برایم سرلوحه زندگی‌ست) را تحویل دمیتریچ می‌داد؟

از زمین تا آسمان است؛ فرق میان دیدن و بلعیدن پدیده...
      

        قسمت آکواریوم رو با تمام حواس خوندم و تاثیر‌ها پذیرفتم...
درکل به انتها رسوندن کتاب کار دشواریه.
      

        خوندم و لذت کافی نبردم. هم تقصیر خودم بود هم کتاب.
      

        چطور می‌شه در داستانی انقدر کوتاه، شخصیت‌هایی ساخت که انگار سال‌هاست می‌شناسیشون و لبخند و اخمشون هم برات آشناست..
شگفت‌زده شدم و با اینکه تجربه‌ی بی‌نظیری داشتم حین خوندنش، هیچ نکته مثبتی هم نمی‌تونم درباره‌اش بگم با کلمات:)
قلبم تند می‌زنه و احساس درد می‌کنم؛ شاید بخاطر این باشه که این کتابو دست‌کم گرفته بودم و دارم تاوانشو پس می‌دم الان...
      

        نظر خاصی ندارم
      

        به گمانم این کتاب طولانی‌ترین کتابیه که تا به امروز خوندم و از همه عواملی که سبب شدن بالاخره بخونمش ممنونم:)
نویسنده کتاب، بی‌شک یه نابغه‌اس. تمامی ویژگی‌هایی که باعث می‌شه از خوندن یه کتاب لذت ببری رو داشت؛ شخصیت‌پردازی، فضاسازی، روایت کِشنده و ساده، تعلیق‌های به‌جا، شوک‌های کارامد و خیلی چیز‌های دیگه...
خیلی خیلی کمک‌کننده بود برام که بتونم روزنه‌ای پیدا کنم برای ورود به دنیا و آثار نیچه و این خیلی خوشحال‌کننده‌اس.
ترجمه هم که کم‌نظیر واقعا.
بخوانید و لذت ببرید.
      

        مزخرف محض...
لطفا به وقت و پولتون با نخریدن این کتاب احترام بگذارید.
      

        مجموعه ای از نوشته های جستار‌مانند، بعضاً جالب و کوتاه.
فرم کتاب برام جدید بود و نسبتاً دوستش داشتم.
 هرچقدر به پایان نزدیک‌تر می‌شدم بیشتر ارتباط می‌گرفتم و حس بیشتری دریافت می‌کردم.
 نوشته‌های آخر که بیشترش درباره دلبستگی  و نحوه برخورد با جدایی و جابجایی بود، زاویه دید خیلی قشنگی داشت و تاثیرگذار بود برام.
آدم وقت جابجایی و رفتن، چیزهایی رو گم می‌کنه ولی گم شدن اون چیز‌ها به معنی وجود نداشتنشون نیست...
یه جایی در دنیا، دور یا نزدیک، اون چیز‌ها وجود دارن؛ آدم‌ها، شادی‌ها، خنده‌ها، غصه‌ها، کوچه‌ها، ساختمون‌ها و ...
فقط ماییم که دیگه نیستیم:)
دل‌کندن همیشه سخت بوده و هست و از شانس بد ما، دنیا جاییه که بیشتر از هرچیزی دیگه‌ای مجبورت می‌کنه که دل بکنی و رها کنی..
      

        بسیار لذت بردم و دوستش داشتم.
 مشتاق برای خواندن آثار دیگر تولستوی دوست‌داشتنی و نوشته های دیگر آقای برلین:)
سنگینی برخی واژه‌ها و نیازمندی نوشته به اندیشیدن و بررسی، نتونست سدی بشه برای پیش‌رفتن در نوشته؛ که از دیدگاه من به‌خاطر ترجمه استادانه و همچنین نبوغ نویسنده  در پیش‌برد نوشته در راستای درست و هدف‌مند بود.
پیشنهاد می‌کنم.
      

        اول کتاب حس می‌کردم قراره مسیر پیشرفت و کمال دخترک نقال رو دنبال کنم ولی اواخر کتاب فهمیدم با یه تراژدی طرف هستم..
قسمت های پایانی کتاب خیلی تاثیرگذار بود و از خوندنش لذتِ (به نوعی) نامشروع بردم:)
      

        دوسش داشتم ولی نقطه ضعف اصلیش به نظرم بی نظمی ای هستش که تو جریان اصلی داستان وجود داره و انگار نویسنده از پرش افکار رنج می‌بره:))
ایده داستان خیلی پتانسیل داشت که به نظرم به طرز مطلوبی ازش استفاده نشد.
تکه هایی از کتاب بود که واقعن دوسشون داشتم ولی نمی‌تونم بگم خیلی خفن بود یا چیزهای دیگر..
      

        خوب نیست حقیقتن
      

        ترجمه می‌تونست بهتر باشه و شاید بهتر باشه با یه ترجمه دیگه بخونید.
هم قسمت «زیرزمین» رو دوست داشتم هم «از برف نمناک» ولی گیرا‌ترین بخش کتاب برای من، مکالمات مرد زیرزمینی با دختر جوان آسیب‌دیده است. به شدت تحت تاثیر قرار گرفتم و این حرف داستایوسکی رو باور کردم که در پاورقی صفحه اول گفته همچین شخصیتی(یعنی مرد زیرزمینی) باید در دنیای واقعی وجود داشته باشد(نقل به مضمون).
در کل کتاب سخت‌خوان و آزاردهنده ای هستش به نظرم ولی خوشحالم از خوندنش.