واقعا لذت بردم.
خیلی وقت بود که قصد داشتم از ساعدی یه چیزی بخونم و باهاش آشنا شم و خوشحال و راضی ام که این اتفاق بالاخره افتاد.
متن روان و گیرا بود و لحن شخصیت ها در گوش صدا می‌کرد. نوعی خشونت هم در دیالوگ ها نهفته بود که به من خیلی چسبید.
ورزیل نسخه مینیمال ایران ماست. مردمش هم ماییم.
سال‌‌های زیادیه که فراموش کردیم نجات‌دهنده، خود ما هستیم. هیچ «موسیو»ای نمی‌تونه و نمی‌خواد که ورزیل مارو نجات بده. چقدر باید مصیبت ببینیم تا اینو بفهمیم؟
لبخند تلخم بعد بستن کتاب رو یادم می‌مونه...
      

        ابتدای کتاب نوشته: تقدیم به بدنوشتن
همین.
بد بود. خیلی بد.
      

        خیلی خیلی خیلی فراتر از حد انتظارم بود.
تو کتاب‌هایی که خونده‌ام دیوانه های بسیاری به تصویر کشیده شده اند ولی این بی‌مانند بود؛ باورپذیرتر از این نمی‌شد.
متن یک جمله گزاف هم نداشت و همه‌اش در خدمت ساختن هنرمندانه شخصیت داستان بود.
قبل این کتاب «نه‌آدمی» دازای رو خوانده بودم که محتوای بسیار نزدیکی به این کتاب داشت و ممنونم از نویسنده عزیز که تجربه مزخرف قبلی رو شست و برد.
مهم نیست چی می‌خوای بگی یا چی نشون بدی، باید هنرمندانه و باورپذیر این کار رو انجام داد؛ هرچند خود ایده و حرف این کتاب هم بسیار شگفت‌انگیز بود.
بیشتر از یادداشت‌های زیرزمینی دوستش داشتم.
از بهترین کتاب‌هایی بود که خوانده ام.
شاهکار.
      

        مثل همه‌‌ چیزهای دیگه تمام شد.
دو سه ماهی می‌شه که این کتاب رو زندگی می‌کنم و حالا انگار این زندگی موازی به پایان رسیده.
دلتنگ خواهم شد؛ خیلی زیاد. خیلی بیشتر از حدی که الان متصور ام.
برای اصالت و خلوصی که در لوین دیدم.
برای  کیتی ساده‌دل و مهربان.
برای دالی که مادرترین بود و یک تودهنی محکم به زندگی و سیاهی‌هایش.
برای استیوا که با حضورش حتی منِ خواننده رو هم سرِحال می‌آورد و بی‌خیالی آرامش‌بخش‌اش نسبت به دنیا.
برای الکسی الکساندرویچ اتوکشیده و سردرگم.
برای ورونسکی که نمی‌دونم از جنگ سالم برگشت یا نه.
برای نیکلای، سرگی ایوانویچ، آگافیا میخائیلونا، پرنس و پرنسس، بتسی و بقیه آدم‌ها.
برای آنا...
این جهان پناهگاه من بود تو روزهایی که سخت می‌گذشت و بی‌تردید عادت کردن به نبودنش ساده نخواهد بود.
همه‌ی آدم‌های این جهان همیشه در ذهن و قلبم می‌مونن.

ممنون از تولستوی بخاطر شاهکار بی‌مانندش و ممنون از خودم که یه روز تصمیم گرفتم «آنا کارنینا» بخونم.
      

        مدتی بود که به چیزهای به‌درد‌نخور زندگی فکر نکرده‌بودم. الان که این کتاب تمام شده می‌فهمم که چرا این روزها حالم آرام نیست؛ بیشتر درگیر کارهای مفید شده‌ام.
 پرداختن به «به‌درد‌نخور»های زندگی، همیشه راه نجات من بوده.
کتابی بسیار دوست‌داشتنی..
      

        با این کتاب به تماشای زندگی، در ژرف‌ترین لایه‌ها نشسته‌ام. یادداشت اصلی را بعد از اتمام جلد دوم خواهم نوشت.
      

        اتاق شماره ۶ یکی از چالش‌برانگیزترین نوشته‌هایی است که خوانده‌ام. این چالش‌ها برای من نو نبودند و می‌دانم که پیش از این بارها به این مسائل فکر کرده‌ام. اما زیبایی اصلی کار چخوف اینجاست که این چالش‌ها و پرسش‌ها به راحتی دست از سر خواننده برنخواهند داشت. این پرسش ها دیگر جملاتی تکراری و همیشگی نیستند. نویسنده با موفقیت توانسته این پرسش‌ها را قاب کند و به دیوار ذهن خواننده برای مدتی طولانی بیاویزد. احتمالا گریزی از مشاهده هرروزه‌ی این قاب‌ها نیست.
اگر دکتر یفیمیچ می‌توانست تصویر نهایی خود در اتاق شماره ۶ را  قبل از شروع مصاحبت با ایوان دمیتریچ مشاهده کند، باز هم این کار را می‌کرد؟ باز هم همان فلسفه شوپنهاوری(که شخصا برایم سرلوحه زندگی‌ست) را تحویل دمیتریچ می‌داد؟

از زمین تا آسمان است؛ فرق میان دیدن و بلعیدن پدیده...
      

        قسمت آکواریوم رو با تمام حواس خوندم و تاثیر‌ها پذیرفتم...
درکل به انتها رسوندن کتاب کار دشواریه.
      

        خوندم و لذت کافی نبردم. هم تقصیر خودم بود هم کتاب.
      

        چطور می‌شه در داستانی انقدر کوتاه، شخصیت‌هایی ساخت که انگار سال‌هاست می‌شناسیشون و لبخند و اخمشون هم برات آشناست..
شگفت‌زده شدم و با اینکه تجربه‌ی بی‌نظیری داشتم حین خوندنش، هیچ نکته مثبتی هم نمی‌تونم درباره‌اش بگم با کلمات:)
قلبم تند می‌زنه و احساس درد می‌کنم؛ شاید بخاطر این باشه که این کتابو دست‌کم گرفته بودم و دارم تاوانشو پس می‌دم الان...
      

        نظر خاصی ندارم
      

        به گمانم این کتاب طولانی‌ترین کتابیه که تا به امروز خوندم و از همه عواملی که سبب شدن بالاخره بخونمش ممنونم:)
نویسنده کتاب، بی‌شک یه نابغه‌اس. تمامی ویژگی‌هایی که باعث می‌شه از خوندن یه کتاب لذت ببری رو داشت؛ شخصیت‌پردازی، فضاسازی، روایت کِشنده و ساده، تعلیق‌های به‌جا، شوک‌های کارامد و خیلی چیز‌های دیگه...
خیلی خیلی کمک‌کننده بود برام که بتونم روزنه‌ای پیدا کنم برای ورود به دنیا و آثار نیچه و این خیلی خوشحال‌کننده‌اس.
ترجمه هم که کم‌نظیر واقعا.
بخوانید و لذت ببرید.
      

        مزخرف محض...
لطفا به وقت و پولتون با نخریدن این کتاب احترام بگذارید.
      

        مجموعه ای از نوشته های جستار‌مانند، بعضاً جالب و کوتاه.
فرم کتاب برام جدید بود و نسبتاً دوستش داشتم.
 هرچقدر به پایان نزدیک‌تر می‌شدم بیشتر ارتباط می‌گرفتم و حس بیشتری دریافت می‌کردم.
 نوشته‌های آخر که بیشترش درباره دلبستگی  و نحوه برخورد با جدایی و جابجایی بود، زاویه دید خیلی قشنگی داشت و تاثیرگذار بود برام.
آدم وقت جابجایی و رفتن، چیزهایی رو گم می‌کنه ولی گم شدن اون چیز‌ها به معنی وجود نداشتنشون نیست...
یه جایی در دنیا، دور یا نزدیک، اون چیز‌ها وجود دارن؛ آدم‌ها، شادی‌ها، خنده‌ها، غصه‌ها، کوچه‌ها، ساختمون‌ها و ...
فقط ماییم که دیگه نیستیم:)
دل‌کندن همیشه سخت بوده و هست و از شانس بد ما، دنیا جاییه که بیشتر از هرچیزی دیگه‌ای مجبورت می‌کنه که دل بکنی و رها کنی..
      

        بسیار لذت بردم و دوستش داشتم.
 مشتاق برای خواندن آثار دیگر تولستوی دوست‌داشتنی و نوشته های دیگر آقای برلین:)
سنگینی برخی واژه‌ها و نیازمندی نوشته به اندیشیدن و بررسی، نتونست سدی بشه برای پیش‌رفتن در نوشته؛ که از دیدگاه من به‌خاطر ترجمه استادانه و همچنین نبوغ نویسنده  در پیش‌برد نوشته در راستای درست و هدف‌مند بود.
پیشنهاد می‌کنم.