یادداشت علیرضا اورسجی

        واقعا لذت بردم.
خیلی وقت بود که قصد داشتم از ساعدی یه چیزی بخونم و باهاش آشنا شم و خوشحال و راضی ام که این اتفاق بالاخره افتاد.
متن روان و گیرا بود و لحن شخصیت ها در گوش صدا می‌کرد. نوعی خشونت هم در دیالوگ ها نهفته بود که به من خیلی چسبید.
ورزیل نسخه مینیمال ایران ماست. مردمش هم ماییم.
سال‌‌های زیادیه که فراموش کردیم نجات‌دهنده، خود ما هستیم. هیچ «موسیو»ای نمی‌تونه و نمی‌خواد که ورزیل مارو نجات بده. چقدر باید مصیبت ببینیم تا اینو بفهمیم؟
لبخند تلخم بعد بستن کتاب رو یادم می‌مونه...