یادداشت علیرضا اورسجی

        اتاق شماره ۶ یکی از چالش‌برانگیزترین نوشته‌هایی است که خوانده‌ام. این چالش‌ها برای من نو نبودند و می‌دانم که پیش از این بارها به این مسائل فکر کرده‌ام. اما زیبایی اصلی کار چخوف اینجاست که این چالش‌ها و پرسش‌ها به راحتی دست از سر خواننده برنخواهند داشت. این پرسش ها دیگر جملاتی تکراری و همیشگی نیستند. نویسنده با موفقیت توانسته این پرسش‌ها را قاب کند و به دیوار ذهن خواننده برای مدتی طولانی بیاویزد. احتمالا گریزی از مشاهده هرروزه‌ی این قاب‌ها نیست.
اگر دکتر یفیمیچ می‌توانست تصویر نهایی خود در اتاق شماره ۶ را  قبل از شروع مصاحبت با ایوان دمیتریچ مشاهده کند، باز هم این کار را می‌کرد؟ باز هم همان فلسفه شوپنهاوری(که شخصا برایم سرلوحه زندگی‌ست) را تحویل دمیتریچ می‌داد؟

از زمین تا آسمان است؛ فرق میان دیدن و بلعیدن پدیده...