بیشتر آدم‌های دنیا دیوانه بودند. آن بخشی هم که دیوانه نبودند، عصبی بودند. آن بخشی هم که دیوانه یا عصبی نبودند، احمق بودند. هیچ شانسی نداشتم. انتخابی نداشتم. 
فقط ادامه بده و منتظر پایان باش. کار سختی بود.
- از متن کتاب-

راوی با موقعیت‌های غریب مواجه می‌شود، موقعیت‌های احمقانه و فانتزی.. اما همانطور که می‌گوید سختی کار همین ادامه دادن است، ادامه دادن پوچی تا انتهای یک گردباد..
        

          انقدر این کتاب روون هست که باور نمی‌کنید که یک نویسنده محشر پشت داستانه . در کل داستان  با ازاد بودن شخصیت همراه میشید و لذت میبرید
        

          چند سالی است که ترجمه‌های پیمان خاکسار فروش خوبی دارند. شاهدش چاپ‌های چندباره‌ی ترجمه‌های اوست که در بازار کم‌رونق کتاب به چشم می‌آید. خاکسار روی نویسنده‌های مشهور و کتابهای مهم‌شان دست نمی‌گذارد. بااین‌حال، داستان‌هایی انتخاب و ترجمه می‌کند که به مذاق خواننده‌ی ایرانی خوش می‌آیند. از داستان بلند عامه‌پسند، که در زمان انتشارش بوکوفسکی هنوز نویسنده‌ی شناخته‌شده‌ای برای ایرانی‌ها نبود، تا ترجمه‌ی رمان جزء از کل نوشته‌ی استیو تولتز که پیش‌تر کسی از این نویسنده‌ی استرالیایی چیزی به فارسی ترجمه نکرده بود. خاکسار در گفت‌وگویی با مجله‌ی تجربه می‌گوید: «من از نویسنده‌ای که در کارش جنون باشد خوشم می‌آید». اگر شما هم از این نویسنده‌ها خوشتان می‌آید، این کتاب‌ها را بخوانید: 
«سوختن در آب، غرق شدن در آتش»، چارلز بوکوفسکی /
«عامه‌پسند»، چارلز بوکوفسکی /
«هالیوود»، چارلز بوکوفسکی / 
«یکی مثل همه»، فیلیپ راس / 
«باشگاه مشت‌زنی»، چاک پالانیک / 
«سومین پلیس»، فلن اوبراین /
«بالأخره یه روزی قشنگ حرف می‌زنم»، دیوید سداریس /
«مادربزرگت رو از این‌جا ببر»، دیوید سداریس /
«اتحادیه‌ی ابلهان»، جان کندی تول /
«برادران سیسترز» ، پاتریک دوویت / 
«اومون را»، ویکتور پلوین / 
«شاگرد قصاب»،  پاتریک مک‌کیب /
«پسر عیسی»، دنیس جانسون / 
«جزء از کل»، استیو تولتز / 
«توانه‌ی برف خاموش»، هیوبرت سلبی جونیور /


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال 1395.
        

          با این کتاب به جناب بوکوفسکی سلامی جانانه می‌کنم و با خیال راحت و آغوشی گشوده، در قفسهٔ کتاب‌ها چشمم رو بر روی آثارش در انتخاب خوانش‌های بعدیم متوقف می‌کنم و با کمترین میزان تورق و بررسی محلی، اثر بعدیش رو به دست می‌گیرم!

نثر ( که در این‌جا بی‌شک از هنر ترجمه و نوشتار جناب خاکسار هم باید تقدیر همیشگی رو به جای آورد!) و طنز و قلم بوکوفسکی خیلی سبک منه! رک، کمی خارج از عرف( و ادب اجتماعی) و عجیب! زاویهٔ دیدی که در توصیفات و طریقهٔ پردازش به ساده‌ترین لحظات و فضاها و اجسام، به راحتی احساس می‌شه و شاید با خواندن یک پاراگراف از این قلم هم بفهمم که مال بوکوفسکیه. امضادار. می‌دونی؟

جالبه؛ هفتهٔ قبلش با دوستان در سفر بودیم و یکی از بچه‌ها کتابی از بوکوفسکی رو خوانش می‌کرد. در انتهای شبی که به پایان رساندنش، به قدری بدش اومده بود که میون خواب و بیداری، صدای کوفتن سرانگشت‌هاش به دکمه‌های کیبورد هنگام نوشتن ریویو، جمله‌ای که بعد بستن کتاب به زبون آورده بود رو تایید عملی می‌کرد :« وا. این چرا اینجوری بود؟ خیلی چرت بود! شما چیزی ازش خواندین؟! نخوانین!»

و بعد از درنظرنگرفتن پیشنهادش و پذیرفتن پیشنهاد عزیزترین دوستم( با سلیقهٔ صددرصد مشابه) برای کتابی در عید که روان و خواندنی باشه، می‌فهمم که بوکوفسکی از اون نویسنده‌هاست که یا خیلی با آثارش حال می‌کنی، یا خیلی بدت میاد و همون اثر اولی که ازش به دست گرفتی رو هم به زور به پایان می‌بری!
        

          اثری به شدت خواندنی و جذاب. اثری که می‌توان همراه آن لبخند زد و حتی با دیدی موشکافانه جامعه‌ای که بوکوفسکی آن را موردنظر قرار داده است را شناخت. 
بوکوفسکی در حالی که آثارش دچار شلختگی‌های عمدی است، همیشه حرفی برای گفتن دارد که مخاطب آن را برای مدت زیادی در گوشه‌ای از ذهنش نگاه دارد.
        

          عامه پسند _ چارلز بوکوفسکی 
برخلاف اسمش فکر نمیکنم کتاب عامه پسندی باشه ولی کاملا مطابق سلیقه من نوشته شده بود . هیجان انگیز و غیر قابل پیش‌بینی ! تو تک تک صفحاتش غافلگیر شدم . هر چقدر تلاش میکردم تصمیمات شخص اول داستان رو پیش بینی کنم نمیشد . یه نویسنده‌ی عالی . یه داستان عالی و یه پایان خیلی خیلی عالی که مدت ها بود تو کتاب هایی که میخوندم پیداش نمی‌کردم. 
داستان تقریبا از زبون یک فرد مست نوشته بود و این مستی و افکار پر جرأت و نبوغ خود کارآگاه ، ترکیب خیلی جالبی شده بود . کلی حاضر جوابی ازش یاد گرفتم. 
و یه نکته مثبتش هم این بود که کلی چیز بی منطق رو یه طوری کاملا منطقی به هم وصل کرده بود .
من از نشر نیک فرجام خوندم که بی کیفیت بود ولی ترجمه بدی هم نداشت . 
خوندن کتاب رو به همه پیشنهاد می‌کنم.
        

          نمی‌دونم والا. طنز خاصیه و جهان خاصی. باید اهلش باشید که باهاش کیف کنید. وگرنه همش براتون عجیب و درک نشدنیه. خیلی معمولی بود برام. ایر خوبه، انتقاد های ظریف جذابی داره، ولی هنوز بنظرم اتحادیه ابلهان جذاب‌تر بود.
        

          نوشته پشت کتاب انقدری من رو جذب کتاب کرد که هیجان داشتم برای خوندن و سطح انتظار بالایی داشتم اما متاسفانه اصلا انتظاراتم و بر اورده نکرد...
دوستش نداشتم واقعا. مثل مغازه خودکشی پایان پر مفهوم و قشنگی نداره. اما فضای خیالیش یجورایی مثل فضای مغازه خودکشیه. اگه از اون سبک خیالی و عجیب بودن خوشتون میاد بخونید حتما. ولی من اصلا دوستش نداشتم:) در ضمن، ویراستاری این کتاب واقعا "افتضاح" بود.
        

          عامه‌پسند هم تموم شد؛ 
من درنهایت، از قلم بوکوفسکی بسیار لذت بردم، با اینکه کتاب داستان شاید آنچنان جذابی نداشت. 
بوکوفسکی در عامه‌پسند، که آخرین رمان رو قبل از فوت شدنش هست  مدام به مرگ و بیهودگی زندگی اشاره میکنه. 
مهم نیست بوکوفسکی چه چیزی نوشته، من عاشق قلمش هستم و درباره ترجمه هم باید بگم که، خب مثل آثار دیگه بوکوفسکی دچار سانسور شده و پیشنهادم اینه که آثار بوکوفسکی را با زبان اصلی بخونید. 
روی سنگ قبر بوکوفسکی به درخواستش نوشته شده:«تلاش نکن» 
همسرش این چنین جمله رو تعبیر میکنه: اگر شما همه‌ی وقتتان را صرف کوشیدن کنید، آنگاه همه‌ی آنچه انجام داده‌اید کوشیدن بوده، پس نکوشید و فقط انجامش دهید.
اگر قصد مطالعه کتاب رو داشتید، سراغ ترجمه آرش یگانه برید که رایگان هم در دسترس هست. 
        

          از نرم افزار فیدیبو گوش کردم. نمی دانم چرا هر کسی فکر می کند می تواند کتاب صوتی بخواند. این کتاب را صدای آقای صحت شنیدم. اگر چه کتاب قابل تاملی بود ولی ایکاش  فرد دیگری این کتاب را صوتی می کرد.
        

          اغلب بهترین قسمت‌های زندگی اوقاتی بوده‌اند که هیچ کار نکرده‌ای و نشسته‌ای و درباره‌ی زندگی فکر کرده‌ای.
منظورم این است که مثلا می‌فهمی که همه چیز بی‌معناست، بعد به این نتیجه می‌رسی که خیلی هم نمی‌تواند بی‌معنا باشد، چون تو می‌دانی که بی‌معناست و همین آگاهی تو از بی‌معنا بودن تقریبا معنایی به آن می‌دهد.
می‌دانی منظورم چیست؟ بدبینی خوش‌بینانه.

حرفهای قلمبه سلمبه زدن درباره این کتاب همانقدر اشتباه است که نخواندنش. اصلا چرا باید پی رگه های فلسفی و اندیشه نویسنده باشیم؟ کافی نیست که فقط نگاه کنیم و با واقعیت تطبیق دهیم!؟ آِیا واقعا همینطور نیست؟


واما:)
در راستای اینکه چطور بود؟

خب من با بوکفسکی چندسال پیش با یه مجموعه شعرش،سوختن در آب و غرق شدن در آتش ، آشنا شدم و از همون موقع طنز مخلوط با کنایه‌اش بدجور منو درگیر خودش کرد و وقتی هم که عامه پسندش رو برای خوندن برداشتم توقع چند ساعت لذت بردن در عین غمگین شدن رو داشتم که با بهترین وجه براورده شد.

اگه بخوام درباره بوکفسکی و نوشته هاش بگم؛

بوکفسکی خودش یه موجود عجیبه، با یه صراحت دیوانه وار، یه آدم ساده که شاید هیچ کدوم از اون فضیلت های بزرگی که ما از یه آدم انتظار داریم رو نداره و شاید بشه گفت یه جاهایی خیلی هم رذل و حال به هم زنه _ استناد میکنم به مصاحبش با شان پن که شاید تو اینترنت باشه_
اما موضوع نوشته های بوکفسکی؛
تا اونجا که من ازش خوندم، بیشتر زندگی روزمره مدرنه، با مخلوط وهم، بیماری های روانی، فقر، روزمرگی و ملال و...
و اگه بخوام مختصر بگم بوکفسکی دقیقا از چی حرف میزنه، باید بگم اون داره زندگیمون رو نقاشی میکنه، البته شاید بهتر این باشه که، داره کاریکاتور زندگیمونو میکشه!
و خب گمونم همین کافی باشه که آدم دوست داشته باشه بخوندش؛)

⏪ اما بازم درباره اینکه چطور بود؛
من زیاد سخت گیر نیستم، بهش ۵ از ۵ میدم:)
        

          بوکفسکی خاکستری و آبی می‌نویسه. غمگین و ناامید. انگار تو دنیا هیچ چیز نمیتونه خوشحال‌ت کنه و هیچ چیز قشنگی وجود نداره. اما حرف‌های خوبی‌هم زد. یکجا گفت: 
خوشحال کردن من کار آسانی. بود تنها مشکل این وسط، بقیه آدمهای های دنیا بودن.
دقیقا حرفی که بعد از شنیدن صدای قناری زد. هرقدر حیوانات دنیا رو دوست داشتی و زیبا می‌کنن آدم‌ها برعکس‌اند.
        

          زیادی شلوغش میکنن.. بدون سانسور هم بود تازه
        

          در واقع این کتاب ، اولین اثری بود که از بوکفسکی مطالعه کردم. و مسیری که با دستان طی میشد اونقدر شیرین و فارغ از پیچیدگی بود که انگار تو یک فیلم سینمایی هستم و دارم بازیگر ها و شخصیت ها رو از نزدیک تماشا میکنم .
یکی از چیزایی که قلم بوکفسکی رو خاص میکنه همین سادگی در نوشتارشه ! نکته ها و جملات مهمی بین شخصیت ها رد بدل میشه اما ما بین این ها متوجه یکسری جملات خاص هم میشید.
اگه این کتاب رو خونده باشید قطعا رد پای ریز و درشت سانسور ها رو میتونید در جای جای کتاب حس کنید اما بازم با تمام این ها ، چیزی از زیبایی اثر و قلم بوکفسکی کم نشده و همینه این فرد رو برام خاص میکنه .
من این کتاب رو خوندم و به شدت مایل شدم الباقی کتاب های بوکفسکی رو هم تهیه کنم و مطالعه کنم . . .
امیدوارم که شما هم مثل من لذت کافی رو از مطالعه کتاب های بوکفسکی از جمله این کتاب بِبرید 🖤
        

          نقد «عامه‌پسند» :


 بوکوفسکی در این کتاب خواسته در قالب یک داستان جنایی به بررسی مفاهیم عمیق‌تری مثل پوچی زندگی، مرگ  بپردازه. 
بنظرم فضای کتاب ،فضای تلخیه  و  دنیای کتاب یک دنیای بی رحم ولی طنزی که بوکوفسکی بکار برده باعث شده که یک تناقض جذاب بوجود بیاد و خواننده بعد اتمام کتاب اصلا حس افسردگی نداشته باشه.
همه اینها در کنار سبک نوشتاری ساده و سرراست بوکوفسکی باعث شد از خوندنش لذت ببرم.
   انتظار داشتم پایان کتاب جذابتر باشه درحالی که اصلا عمق نداشت. ولی این مسئله تاثیری بر جذابیت کل کتاب نداشته. 
البته ترکیب فضای تلخ با طنز برای همه لذت‌بخش و جذاب نیست (خود نویسنده هم اول کتاب گفته تقدیم به بدنوشتن که شاید یجور خودآگاهی از  محدودیت نوشته هاش باشه یا یجور شوخی با استانداردهای ادبی )
جالب نیست؟ یکی از پیامهای اصلی کتاب بنظرم اینه که مرگ گریبان همه رو میگیره و این آخرین اثر بوکوفسکی بوده و بعد این کتاب میمیره.🫢
        

          ستاره ی کم دادنم بخاطر پیمان خاکسار بود
پر از سانسور
کتاب اصلی رو بخونید یا با ترجمه آرش یگانه
        

          اوایل داستان خیلی بهتر بود. سرعت بالاتری داشت. ابهام شیرینی توی اتفاقات تودرتو و بی‌ربط وجود داشت. ولی پایان و جمع بندی کار را دوست نداشتم. کتاب یک داستان pulp یا همان عامه پسند و شاید گفت مزخرف است. از این چیزهایی که آدم‌های بیکار زیاد میخوانند و خوش می‌گذرانند و چیزی از ادبیات و اینها حالی شان نمی‌شود. در واقع، انتظار این است که وقتی کسی اسم رمانش را شخصا میگذارد عامه پسند، واقعا چنین چیزی ننویسد و صرفا با استفاده از پوسته‌ای عامیانه، حرف متفاوتی را بزند. حالا اگر چنین کاری هم کرد، من خیلی حالی ام نشد. ولی بد نبود. برای گذران وقت.
        

          تموم شد. نمی‌دونم. شیفته‌ی این شدم که چه‌طور شخصیت نیک در برابر اتفاقات بزرگ و ترسناک و دلهره‌آوری که می‌افتاد انقدر نرمال برخورد می‌کرد-انگار که فقط سقف اتاقش چکه می‌کنه- و مثلا جلوش چندتا آدم‌و می‌کشتن و خیلی ریلکس می‌رفت خونه پوره‌ی سیب‌زمینی می‌خورد. چقدر یه آدم باید بِکِشه که به اینجا برسه یعنی:) دوستش داشتم. فکر می‌کنم برای اینکه کامل بفهممش خیلی کوچیکم. شاید تو دهه‌ی پنجم زندگیم وقتی همسن نیک بودم دوباره بخونمش. ترجمه‌ هم خوب بود. خیلی از جمله‌هاشو هایلایت کردم که اصلا فکر نمی‌کردم-کلا فکر نمی‌کردم از بوکوفسکی خوشم بیاد ولی مثل اینکه خوشم اومده، خیلیم زیاد-ولی آخر موخره‌ای که مترجم نوشته بود یه جمله داشت-هر آدمی قله‌ای داره و فکر می‌کنم چارلز بوکفسکی به قله‌ی خودش رسید و روش پرچم خودش رو زد-به نظرم همینکه مهم نیست من هیچوقت نمی‌تونم با بوکوفسکی حرف بزنم بااین‌حال برام تبدیل به آدمی شده که آرزو می‌کنم یکی از دوستام بود یعنی موفقیتش. یعنی چیزی که اون می‌خواسته رو بگه فهمیدم(؟)و می‌خوام دربارش با "خودش" حرف بزنم فکر می‌کنم یه نویسنده چیزی بیشتر از این نمی‌خواد.


پ.ن: not too much
        

          گره گشایی های دم دستی چیزی ‌ست که رسما لج مرا در می آورد. از صفحه هشتاد واقعا دوست نداشتنی شده بود.
        

          بوکفسکی توی خاطره‌ی من یعنی یکی از اون عکس معروف‌هاش. سیگاربه‌لب سرش رو خم کرده و به دستش تکیه داده، انگار کن خودش رو به خواب زده و یه خانوم لخت خندان نشسته رو پاهاش. بوکفسکی اینه و من یکی از اون دیوونه‌هایی تصورش می‌کنم که وقتی قلم به دست می‌گیرن، دیگه هیچ چی متوقف‌شون نمی‌کنه. می‌نویسن، می‌نویسن، یه ریز می‌نویسن و یه جاهایی دیوانه می‌کنن آدم رو با نوشته‌هاشون. و بوکفسکی عجیبه. هر دو کتابی که ازش خوندم، من رو انداخت تو رودربایستی. بعد عامه‌پسند گفتم وَو، چه چیزی!بعد پرسیدم خب شخصیت‌پردازی‌ها کجان؟ داستان چیه اصن؟ این رمانه حالا مثلا؟ ولی عجیبه این آدم.
عامه‌پسند خوبه چون طنز خوبی داره، چون خشونت جذابی داره، چون هم تو محتوا و هم تو فرم خالی و پوچه، و مهم‌تر این‌که چون عمدا رها و بی‌سخت‌گیری نوشته شده. رها یعنی نویسنده ساختار و چارچوب رمان، شخصیت‌پردازی و انسجام داستان به یه ورش بوده و فقط خواسته حرف بزنه و «پوچِ هرروزه‌ی از ازل تا ابد» رو بیان کنه. می‌گید نه؟ خودش می‌گه: «تقدیم به بد نوشتن»

مطمئنم این کتاب خیلی‌ها رو به یاد Pulp Fiction انداخته. اما نظرتون درباره‌ی Grindhouse چیه؟ شبیه‌تر نیستند؟