انقدر این کتاب روون هست که باور نمی‌کنید که یک نویسنده محشر پشت داستانه . در کل داستان  با ازاد بودن شخصیت همراه میشید و لذت میبرید
        

          بیشتر آدم‌های دنیا دیوانه بودند. آن بخشی هم که دیوانه نبودند، عصبی بودند. آن بخشی هم که دیوانه یا عصبی نبودند، احمق بودند. هیچ شانسی نداشتم. انتخابی نداشتم. 
فقط ادامه بده و منتظر پایان باش. کار سختی بود.
- از متن کتاب-

راوی با موقعیت‌های غریب مواجه می‌شود، موقعیت‌های احمقانه و فانتزی.. اما همانطور که می‌گوید سختی کار همین ادامه دادن است، ادامه دادن پوچی تا انتهای یک گردباد..
        

          چند سالی است که ترجمه‌های پیمان خاکسار فروش خوبی دارند. شاهدش چاپ‌های چندباره‌ی ترجمه‌های اوست که در بازار کم‌رونق کتاب به چشم می‌آید. خاکسار روی نویسنده‌های مشهور و کتابهای مهم‌شان دست نمی‌گذارد. بااین‌حال، داستان‌هایی انتخاب و ترجمه می‌کند که به مذاق خواننده‌ی ایرانی خوش می‌آیند. از داستان بلند عامه‌پسند، که در زمان انتشارش بوکوفسکی هنوز نویسنده‌ی شناخته‌شده‌ای برای ایرانی‌ها نبود، تا ترجمه‌ی رمان جزء از کل نوشته‌ی استیو تولتز که پیش‌تر کسی از این نویسنده‌ی استرالیایی چیزی به فارسی ترجمه نکرده بود. خاکسار در گفت‌وگویی با مجله‌ی تجربه می‌گوید: «من از نویسنده‌ای که در کارش جنون باشد خوشم می‌آید». اگر شما هم از این نویسنده‌ها خوشتان می‌آید، این کتاب‌ها را بخوانید: 
«سوختن در آب، غرق شدن در آتش»، چارلز بوکوفسکی /
«عامه‌پسند»، چارلز بوکوفسکی /
«هالیوود»، چارلز بوکوفسکی / 
«یکی مثل همه»، فیلیپ راس / 
«باشگاه مشت‌زنی»، چاک پالانیک / 
«سومین پلیس»، فلن اوبراین /
«بالأخره یه روزی قشنگ حرف می‌زنم»، دیوید سداریس /
«مادربزرگت رو از این‌جا ببر»، دیوید سداریس /
«اتحادیه‌ی ابلهان»، جان کندی تول /
«برادران سیسترز» ، پاتریک دوویت / 
«اومون را»، ویکتور پلوین / 
«شاگرد قصاب»،  پاتریک مک‌کیب /
«پسر عیسی»، دنیس جانسون / 
«جزء از کل»، استیو تولتز / 
«توانه‌ی برف خاموش»، هیوبرت سلبی جونیور /


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال 1395.
        

          نقد «عامه‌پسند» :


 بوکوفسکی در این کتاب خواسته در قالب یک داستان جنایی به بررسی مفاهیم عمیق‌تری مثل پوچی زندگی، مرگ  بپردازه. 
بنظرم فضای کتاب ،فضای تلخیه  و  دنیای کتاب یک دنیای بی رحم ولی طنزی که بوکوفسکی بکار برده باعث شده که یک تناقض جذاب بوجود بیاد و خواننده بعد اتمام کتاب اصلا حس افسردگی نداشته باشه.
همه اینها در کنار سبک نوشتاری ساده و سرراست بوکوفسکی باعث شد از خوندنش لذت ببرم.
   انتظار داشتم پایان کتاب جذابتر باشه درحالی که اصلا عمق نداشت. ولی این مسئله تاثیری بر جذابیت کل کتاب نداشته. 
البته ترکیب فضای تلخ با طنز برای همه لذت‌بخش و جذاب نیست (خود نویسنده هم اول کتاب گفته تقدیم به بدنوشتن که شاید یجور خودآگاهی از  محدودیت نوشته هاش باشه یا یجور شوخی با استانداردهای ادبی )
جالب نیست؟ یکی از پیامهای اصلی کتاب بنظرم اینه که مرگ گریبان همه رو میگیره و این آخرین اثر بوکوفسکی بوده و بعد این کتاب میمیره.🫢
        

          با این کتاب به جناب بوکوفسکی سلامی جانانه می‌کنم و با خیال راحت و آغوشی گشوده، در قفسهٔ کتاب‌ها چشمم رو بر روی آثارش در انتخاب خوانش‌های بعدیم متوقف می‌کنم و با کمترین میزان تورق و بررسی محلی، اثر بعدیش رو به دست می‌گیرم!

نثر ( که در این‌جا بی‌شک از هنر ترجمه و نوشتار جناب خاکسار هم باید تقدیر همیشگی رو به جای آورد!) و طنز و قلم بوکوفسکی خیلی سبک منه! رک، کمی خارج از عرف( و ادب اجتماعی و عجیب! زاویهٔ دیدی که در توصیفات و طریقهٔ پردازش به ساده‌ترین لحظات و فضاها و اجسام، به راحتی احساس می‌شه و شاید با خواندن یک پاراگراف از این قلم هم بفهمم که مال بوکوفسکیه. امضادار. می‌دونی؟

جالبه؛ هفتهٔ قبلش با دوستان در سفر بودیم و یکی از بچه‌ها کتابی از بوکوفسکی رو خوانش می‌کرد. در انتهای شبی که به پایان رساندنش، به قدری بدش اومده بود که میون خواب و بیداری، صدای کوفتن سرانگشت‌هاش به دکمه‌های کیبورد هنگام نوشتن ریویو، جمله‌ای که بعد بستن کتاب به زبون آورده بود رو تایید عملی می‌کرد :« وا. این چرا اینجوری بود؟ خیلی چرت بود! شما چیزی ازش خواندین؟! نخوانین!»

و بعد از درنظرنگرفتن پیشنهادش و پذیرفتن پیشنهاد عزیزترین دوستم( با سلیقهٔ صددرصد مشابه) برای کتابی در عید که روان و خواندنی باشه، می‌فهمم که بوکوفسکی از اون نویسنده‌هاست که یا خیلی با آثارش حال می‌کنی، یا خیلی بدت میاد و همون اثر اولی که ازش به دست گرفتی رو هم به زور به پایان می‌بری!
        

          عامه‌پسند هم تموم شد؛ 
من درنهایت، از قلم بوکوفسکی بسیار لذت بردم، با اینکه کتاب داستان شاید آنچنان جذابی نداشت. 
بوکوفسکی در عامه‌پسند، که آخرین رمان رو قبل از فوت شدنش هست  مدام به مرگ و بیهودگی زندگی اشاره میکنه. 
مهم نیست بوکوفسکی چه چیزی نوشته، من عاشق قلمش هستم و درباره ترجمه هم باید بگم که، خب مثل آثار دیگه بوکوفسکی دچار سانسور شده و پیشنهادم اینه که آثار بوکوفسکی را با زبان اصلی بخونید. 
روی سنگ قبر بوکوفسکی به درخواستش نوشته شده:«تلاش نکن» 
همسرش این چنین جمله رو تعبیر میکنه: اگر شما همه‌ی وقتتان را صرف کوشیدن کنید، آنگاه همه‌ی آنچه انجام داده‌اید کوشیدن بوده، پس نکوشید و فقط انجامش دهید.
اگر قصد مطالعه کتاب رو داشتید، سراغ ترجمه آرش یگانه برید که رایگان هم در دسترس هست. 
        

          از نرم افزار فیدیبو گوش کردم. نمی دانم چرا هر کسی فکر می کند می تواند کتاب صوتی بخواند. این کتاب را صدای آقای صحت شنیدم. اگر چه کتاب قابل تاملی بود ولی ایکاش  فرد دیگری این کتاب را صوتی می کرد.
        

          اثری به شدت خواندنی و جذاب. اثری که می‌توان همراه آن لبخند زد و حتی با دیدی موشکافانه جامعه‌ای که بوکوفسکی آن را موردنظر قرار داده است را شناخت. 
بوکوفسکی در حالی که آثارش دچار شلختگی‌های عمدی است، همیشه حرفی برای گفتن دارد که مخاطب آن را برای مدت زیادی در گوشه‌ای از ذهنش نگاه دارد.
        

          خودسانسوری، مرض خودفروختگان تجاری‌.
مترجم نه زبان می‌داند و نه ساختار نوشتار بوکوفسکی. اشارات فرهنگی و اجتماعی نثر بوکوفسکی را هم عجالتا فاکتور می‌گیریم. آن‌قدر نثر را تکه تکه کرده که اگر بخواهیم تعداد سانسور را بشماریم، از تعداد صفحات کتاب فراتر می‌رود.
یک نقل‌قول معروف از همین کتاب این است که «من با استعداد بودم؛ یعنی هستم! بعضی وقت‌ها به دست‌هام نگاه می‌کنم و فکر می‌کنم که می‌توانستم پیانیست بزرگی بشوم؛ یا یک‌چیز دیگر. ولی دست‌هام چه کار کرده‌اند؟ یک‌جایم را خارانده‌اند.»
یک جایم را خارانده‌اند. کجایت را خارانده‌اند؟ نسخه بازاری نباید کلمه تخم را به کار ببرد؟ اگر نه، مگر مجبور به ترجمه شده‌اید؟
کمی جلوتر، در یک دعوای لفظی، نیکی بلین، به نیابت از بوکوفسکی می‌گوید: 
"she's handled more turkeyneck than the corner butcher"
مترجم دولت اسلامی ترجمه کرده که «مادر پتیاره تو ناموسش کجا بود؟»
یک دیالوگ با بار سنگین فرهنگی و یک استعاره خنده‌دار تبدیل شده به ساده‌ترین چیزی که ممیزی نخورد. طرز تفکر مترجم و سیستم نشر همین است.
آقای بوکوفسکی یک مصاحبه معروفی دارد و در آن از اینکه کتاب‌هایش در دانشگاه تدریس می‌شود، اظهار تنفر می‌کند. چون فکر می‌کرد این یعنی بی‌خطر بودن. سوال این است که وقتی این پیرمرد هرزه دائم‌ الخمر، چارلز بوکوفسکی، متوجه شود که حکومت اسلامی کتاب‌هایش را با سانسور(بخوانید مثله کردن نثر) و با اهداف تجاری چاپ و توزیع می‌کند، چه می‌کند؟ چه می‌گوید؟
یقیناً این‌بار شیر گاز را نمی‌بندد.
همین.
این شما و این بوکوفسکی در حال تفکر.
        

          چه جوششی چه مردی و چه نوشته ای . لذت برم از بوکوفسکی کبیر  
        

          Pulp، یا «عامه پسند» که در سال ۱۹۹۴ منتشر شد، آخرین رمان چارلز بوکوفسکی است؛ نویسنده‌ای که به خاطر توصیف‌های بی‌پرده، خام و بی‌تعارف از زندگی در حاشیه‌های جامعه شناخته می‌شود. برخلاف بسیاری از آثار نیمه‌زندگی‌نامه‌ای بوکوفسکی، Pulp یک هجویه‌ای از ژانر کارآگاهی کلاسیک است که پوچی، طنز تلخ و مضامین وجودی را با هم ترکیب می‌کند. این کتاب خداحافظی بوکوفسکی با خوانندگانش است، زیرا اندکی پیش از مرگش تکمیل شد. این رمان به "نوشته‌های بد" تقدیم شده و نشان‌دهنده لحن شوخ‌طبعانه و نقد بازیگوشانه او به قراردادهای ادبی است.

داستان رمان درباره نیک بلین، یک کارآگاه خصوصی بداقبال در لس‌آنجلس است که فاصله زیادی با کارآگاهان شیک و توانمند داستان‌های نوآر کلاسیک دارد. بلین ورشکسته، دائماً‌الخمر و گرفتار اضطراب وجودی است. پرونده‌های او عجیب‌وغریب هستند، از یافتن نویسنده گم‌شده‌ای به نام سِلین (که گفته می‌شود مرده است) گرفته تا بررسی اینکه آیا زنی که خود را بانوی مرگ می‌نامد، واقعاً همان شخصی است که ادعا می‌کند یا نه. در طول مسیر، بلین با بیگانگان، شخصیت‌های مشکوک و موقعیت‌های سوررئالی مواجه می‌شود که مرزهای واقعیت و توهم را محو می‌کند.

با وجود عناصر کمدی و پوچ‌گرایانه، Pulp به موضوعات عمیق‌تری مانند مرگ، بیهودگی و جستجوی معنا در دنیایی آشفته می‌پردازد. تحقیقات بلین که از کنترل خارج می‌شود، بازتابی از آگاهی بوکوفسکی نسبت به مرگ قریب‌الوقوع خودش است و این رمان را نه‌تنها به یک هجویه بلکه به تأملی بر شرایط انسانی تبدیل می‌کند.

ترکیب طنز، بی‌پروایی و تأملات وجودی، Pulp را به اثری منحصربه‌فرد در کارنامه بوکوفسکی تبدیل کرده که هم نشانه‌ی جدایی از و هم در عین حال تکمیل‌کننده مضامین و سبک اوست.

چند نکته جالب درباره Pulp اثر چارلز بوکوفسکی

ادای احترام هجوآمیز
این رمان یک هجویه از ژانر کارآگاهی کلاسیک است و کلیشه‌ها و تکرارهای این سبک را به سخره می‌گیرد. کارآگاه خصوصی بوکوفسکی، نیک بلین، به طرز خنده‌داری بی‌عرضه، دائما‌الخمر  و بسیار دور از قهرمانان شیک و تیزبین داستان‌های نوآر کلاسیک است.

 تأمل در مورد مرگ
بوکوفسکی هنگام نوشتن Pulp با بیماری لوکمیا مبارزه می‌کرد و این رمان بازتابی از آگاهی او نسبت به مرگ است. شخصیت بانوی مرگ، که در طول داستان حضور دارد، می‌تواند نمادی از رویارویی بوکوفسکی با مرگ خودش باشد.

 دنبال‌کنندگان خاص
Pulp ممکن است مشهورترین اثر بوکوفسکی نباشد، اما به دلیل ترکیب منحصربه‌فرد طنز، وجودگرایی و هجویه ژانر، دنبال‌کنندگانی خاص پیدا کرده است. طرفداران، لحن سبک‌تر و پوچ‌گرایانه این رمان را در مقایسه با موضوعات تاریک‌تر آثار قبلی او تحسین می‌کنند.

اهمیت عنوان
عنوان Pulp اشاره‌ای به مجلات و رمان‌های عامه‌پسند اوایل قرن بیستم است که به خاطر داستان‌های مهیج و گاهی پر از اغراق خود شناخته می‌شدند. رمان بوکوفسکی همزمان این سبک را هم به سخره می‌گیرد و هم به آن ادای احترام می‌کند و ترکیبی منحصربه‌فرد از هجویه و بزرگداشت خلق می‌کند.


برای دیدن ویدئوی معرفی این کتاب و نویسنده‌ی آن به صفحه‌ی اینستاگرام podreview‌ مراجعه کنید.
(لینک صفحه در پروفایل)
        

          واقعیت‌ش رمان عجیبی بود، یعنی جا داره حرف درباره‌ش زیاد زد.
در‌ واقع می‌شه مضامین‌ش رو سطح‌بندی‌کرد. یعنی در یک سطح بیرونی، متنِ روان، ترجمهٔ خودمونی، شیوا و بدور از ادبی سازی داشت.
از طرفی وقتی در قالب موقعیت‌ها و سناریوهای داستان کلی می‌بینی، انگار یکسری اتفاقات دنیای روزمره خودمون داره به بازی گرفته می‌شه. با فراز و نشیب‌‌های روزمره شروع می‌کنه به تلنگر زدن.
به نظر می‌آمد یک مقدار نویسنده انگار دچار افسردگی یا زدگی از محیط اطراف‌ با بحران روحی شده بوده.
در پایان من خودم به شخصه انتظار نقطه ختم شگفت‌انگیزتری داشتم، حداقل این‌گونه پر شتاب تمام نمی‌شد!
        

          دیوونمون کردی آقای بوکفسکی، چقدر همذات پنداری های زیادی میتونستم بکنم با شخصیت اصلی داستان، با اینکه تو دو دنیای متفاوت زندگی میکنیم خیلی حس هاشو حس‌ میکردم
اما اسم انگلیسی داستان بیشتر حس و تصویر‌ فضای کتاب رو بهم منتقل میکنه تا ترجمه ای که برای اسمش انتخاب شده، هر چند جایگزین بهتری هم به ذهنم نمیرسه
        

          من این کتاب رو  کاملا اتفاقی شروع  کردم به خواندن و از همان ابتدا منو جذب کرد. بخش عظیمی از این کتاب به مرگ اشاره داشت، شاید چون بوکوفسکی پذیرفته بود پایان زندگیش نزدیک است. 
در این داستان با کارگاهی طرفیم که از دنیای اطرافش ناراضیه و از آدم ها بیزار است. باقی شخصیت های داستان نه تنها متنوع، بلکه غیر منتظره هستند!  در کل لذت بردم.
        

          داستان در مورد یه کاراگاه به فنا رفته در تمام سطوح زندگیه که یهو چند تا پرونده عجیب و غریب پشت سر هم از آسمون روی سرش میوفته و زندگیش رو بگی نگی تغییر میده.
اگه بخوام سطح طنز خودم رو با یه کتاب توصیف کنم، این کتاب رو پرت می کنم توی صورت دریافت کننده.
طنز کثیفی که داشت واقعا بهم حال داد، همه چیز داشت dirty، dark و یه کوچولو offensive.
می تونم بگم موقع خوندنش اصلا زمین نذاشتمش و همینطور رفتم جلو.
شاهکار بود
تامام
        

          نمی‌دونم والا. طنز خاصیه و جهان خاصی. باید اهلش باشید که باهاش کیف کنید. وگرنه همش براتون عجیب و درک نشدنیه. خیلی معمولی بود برام. ایر خوبه، انتقاد های ظریف جذابی داره، ولی هنوز بنظرم اتحادیه ابلهان جذاب‌تر بود.
        

          برای من سرگرم کننده بود با ترجمه‌ی خوب پیمان خاکسار.
        

          خب این کتاب هم تموم شد 
روان بود قلم نویسنده خوب بود
اما داستان دوست‌داشتنی ای نبود...
        

          این کتاب رو یا کلا نخونید یا نسخه‌ی زبان اصلی یا سانسور نشده‌اش رو تهیه کنید و بخونید. 
        

          تصور می‌کردم که چیزهایی بیشتری از کتاب یاد بگیرم و یا دوست داشته باشم اما متاسفانه آن چنان من رو مجذوب نکرد