«نادیا» اثریه که عملاً تجربه‌ای زنده از سوررئالیسم رو جلوی چشم خواننده می‌ذاره. برتون با روایت رابطه‌ی کوتاه و مرموزش با زنی به نام نادیا، مرز میان واقعیت و خیال، عشق و جنون، و الهام و دیوانگی رو به چالش می‌کشه.
کتاب پر از لحظات شاعرانه و تأمل‌برانگیزه و گاهی حس می‌کنی داری درون ذهن برتون قدم می‌زنی، جایی که تصادف‌های روزمره معنا پیدا می‌کنن.

ترجمه واقعاً عالی بود و تونسته حال‌وهوای شاعرانه و پیچیدگی متن اصلی رو منتقل کنه.
 



      

        رمان تخم‌مرغ‌های شوم اثر میخائیل بولگاکف نمونه‌ای درخشان از پیوند ادبیات، طنز و علم است. شگفتی قلم بولگاکف در این است که می‌تواند هم‌زمان با نگاهی علمی بنویسد و در همان لحظه، با طنزی گزنده و تخیلی هولناک، خواننده را غافلگیر کند. او در روایتش از علم و فناوری، تنها به شرح یک ماجرای علمی بسنده نمی‌کند، بلکه پیامدهای اعتماد کورکورانه به پیشرفت و خطاهای حکومتی را با قدرتی خارق‌العاده به تصویر می‌کشد. 

شخصیت های اغراق آمیز اما زنده کتاب ، تصویری روشن از بوروکراسی غلط و غرور خطرناک قدرت می‌سازد. روایت بولگاکف پرشتاب و گاه مضحک است و همیشه در بطن خود نقدی عمیق از نظام شوروی را به همراه دارد.

زیبایی تخم‌مرغ‌های شوم در این است که هم‌زمان یک داستان علمی-تخیلی پرهیجان است و نیز تمثیلی ژرف از مسئولیت‌ناپذیری قدرت در برابر علم. تخیل بولگاکف نه تنها سرگرم‌کننده است، بلکه چشم ما را به آسیب‌پذیری جامعه انسانی در برابر اشتباهات بزرگ باز می‌کند.

این رمان کوتاه اما تأثیرگذار، شاهکاری است که همچنان زنده و تازه می‌ماند؛ چرا که پرسش‌هایی بنیادین درباره علم، قدرت و مسئولیت را پیش می‌کشد. تخم‌مرغ‌های شوم نه فقط به خاطر داستانش، بلکه به خاطر جسارت، طنازی و عمق اندیشهٔ بولگاکف اثری شگفت‌انگیز است.
      

        بعد سگم بر می‌گردد پیشم مسحورکننده بود و ترغیبم کرد تا بیشتر از یون فوسه برنده نوبل ادبیات 2023 بخوانم.
آنچه من را بیشتر جذب کرد، روایت روان‌پریشانه و پرآشوبِ راوی اول‌شخص بود؛ جایی که مرز میان واقعیت و هذیان در هم می‌شکست. لحظه‌ هایی که در اوج آرامی یک جنون مرگ‌بار را همراه خود حمل می‌کرد. گاهی او در بزنگاه‌های جدی ناگهان می‌خندد، حتی یادش می‌رود که چه کرده و چه شده است. همین فراموشی‌ها و خنده‌های بی‌موقع، رمان را به فضایی کابوس‌وار و روان‌پریشانه می‌برد. 
برای من، این کتاب تصویری دیوانه‌وار از ذهن انسانی بود که میان عشق، فقدان و جنون در نوسان است. تجربه‌ای تاریک و به‌یادماندنی.
تجربه‌ای بسیار شبیه به نازنین از داستایفسکی.
      

        
کتاب تابستان در بادن بادن از لئونید تسیپکین برای من تجربه‌ی چندان جذابی نبود. هرچند نویسنده در خلال روایت، بخش‌هایی از زندگی داستایوفسکی، همسرش و ماجرای اعتیاد او به قمار را به شکلی جالب توصیف می‌کند، اما در مجموع نتوانستم با سبک و ژانر کتاب که فکر می‌کنم از نوع «جریان سیال ذهن» است ارتباط برقرار کنم. برای من کتاب بیشتر خسته‌کننده و دشوار بود.



      

        صفحه ۱۳۹