بعد سگم بر می‌گردد پیشم مسحورکننده بود و ترغیبم کرد تا بیشتر از یون فوسه برنده نوبل ادبیات 2023 بخوانم.
آنچه من را بیشتر جذب کرد، روایت روان‌پریشانه و پرآشوبِ راوی اول‌شخص بود؛ جایی که مرز میان واقعیت و هذیان در هم می‌شکست. لحظه‌ هایی که در اوج آرامی یک جنون مرگ‌بار را همراه خود حمل می‌کرد. گاهی او در بزنگاه‌های جدی ناگهان می‌خندد، حتی یادش می‌رود که چه کرده و چه شده است. همین فراموشی‌ها و خنده‌های بی‌موقع، رمان را به فضایی کابوس‌وار و روان‌پریشانه می‌برد. 
برای من، این کتاب تصویری دیوانه‌وار از ذهن انسانی بود که میان عشق، فقدان و جنون در نوسان است. تجربه‌ای تاریک و به‌یادماندنی.
تجربه‌ای بسیار شبیه به نازنین از داستایفسکی.
      

        
کتاب تابستان در بادن بادن از لئونید تسیپکین برای من تجربه‌ی چندان جذابی نبود. هرچند نویسنده در خلال روایت، بخش‌هایی از زندگی داستایوفسکی، همسرش و ماجرای اعتیاد او به قمار را به شکلی جالب توصیف می‌کند، اما در مجموع نتوانستم با سبک و ژانر کتاب که فکر می‌کنم از نوع «جریان سیال ذهن» است ارتباط برقرار کنم. برای من کتاب بیشتر خسته‌کننده و دشوار بود.



      

        صفحه ۱۳۹