: ... یعنی دروغ بود؟ یا به این زودی فراموش کردی چطور یه دلِ شکسته روح آدم رو ذره‌ذره از هم می‌دره، چطوری به یه فرد خودآزار تبدیلت میکنه، چطور باعث میشه اون‌قدر اون چیزی رو که وجودت رو از هم شکافته بخوای که دیگه هیچی ازت نمونه؟

شما طردم کرده بودید، شما آدم ها. با آن سکوت تحقیرآمیزتان من را راندید. درست در برهه‌ای که پرشورترین احساساتم را نثارشان می‌کردم، جواب اشتیاقم را با آزار دادید و تا آخر عمر رنجیده‌خاطرم کردید. حالا مسلما من حق دارم بین شما و خودم دیوار بکشم.

تنها ماندن با خودِ مزخرفم بهتر از بودن با یک نفر دیگر بود. هرکسی که باشد. همه‌شان آن بیرون دارند حقه‌های حقیر سر همدیگر سوار می‌کنند و کله‌معلق می‌زنند.

هروقت احساس می‌کردم دنیای بیرون از تحملم خارج است می‌توانستم بروم جایی توی ذهنم. مشکل اینجا بود که ناراحتی مدام غافلگیرم می‌کرد.

فقط یک نسل نادون و ابله کافیه تا تاریخ دستخوش تغییر یا به کلی پاک بشه. یه نسل لازمه تا تاریخ رو عوض کنن. نسل بعدی اون تاریخ رو آموزش بدن و به این ترتیب. نسل بعدی طوری بزرگ می‌شه که اون دروغ ها به تاریخچه اش تبدیل شده.