سعی کرد به پارک بگوید، تو جونِ منو نجات دادی. البته نه برای همیشه و کل زندگی‌ام. شاید فقط فعلا جان او را نجات داده بود. ولی تو زندگی منو نجات دادی و الان من مالِ تو هستم. این وجودِ الانِ من، مال توئه. برای همیشه.

: ... یعنی دروغ بود؟ یا به این زودی فراموش کردی چطور یه دلِ شکسته روح آدم رو ذره‌ذره از هم می‌دره، چطوری به یه فرد خودآزار تبدیلت میکنه، چطور باعث میشه اون‌قدر اون چیزی رو که وجودت رو از هم شکافته بخوای که دیگه هیچی ازت نمونه؟

شما طردم کرده بودید، شما آدم ها. با آن سکوت تحقیرآمیزتان من را راندید. درست در برهه‌ای که پرشورترین احساساتم را نثارشان می‌کردم، جواب اشتیاقم را با آزار دادید و تا آخر عمر رنجیده‌خاطرم کردید. حالا مسلما من حق دارم بین شما و خودم دیوار بکشم.

تنها ماندن با خودِ مزخرفم بهتر از بودن با یک نفر دیگر بود. هرکسی که باشد. همه‌شان آن بیرون دارند حقه‌های حقیر سر همدیگر سوار می‌کنند و کله‌معلق می‌زنند.

هروقت احساس می‌کردم دنیای بیرون از تحملم خارج است می‌توانستم بروم جایی توی ذهنم. مشکل اینجا بود که ناراحتی مدام غافلگیرم می‌کرد.