پیش‌نوشت:
در کتاب‌خوانی عادت بدی دارم و آن فرار از آثار بزرگ و نویسندگان بزرگ است. فکر کنم همین جمله‌ی کوتاه کافی است تا بدانید چقدر از آثار بزرگِ نویسندگانِ بزرگ فراری‌ام. نمی‌دانم چرا. اما شاید آن‌ها را نگاه داشته‌ام برای روزهای پیری‌ام. شاید می‌خواهم با آسوده‌ترین خیال‌ها سراغ آن‌ها بروم و مزمزه‌شان کنم. از این‌رو هم «بادها» نخستین اثری است که از «یوسا»ی بزرگ، این تنها غول ادبیِ زنده در روزگارمان می‌خوانم.

«یوسا» در این کتاب مادرید را در آینده‌ای به تصویر می‌کشد که در آن سینماها تعطیل شده‌اند، بیشتر مردم نمی‌دانند که کتابفروشی‌ها چطور جاهایی بوده بطوریکه در پاریس کمتر از ۴ کتابفروشی باقی مانده است، خوردن گوشت در این زمانه ممنوع شده است و خطر، تابو و ممنوعیت از رخ روابط جنسی چنان رخت بربسته که جوانان دیگر علاقه‌ای به برقراری رابطه‌ی جنسی ندارند و حتی آن را تقبیح می‌کنند.
روزنامه‌ها از بین رفته و مردم در نمایشگرهای بزرگی در سطح شهر از اخبار مطلع می‌شوند و به جای خواندن کتاب و رمان، پای کامپیوترهای‌شان با چند خط دستور و مشخص کردن یک دوره‌ی زمانی و توصیف این‌که چه جور داستانی دوست دارند، بووووم! یک داستان نو برای خودشان دارند. داستی که نویسنده‌اش یک کامپیوتر یا هوش مصنوعی است. (مانند همان‌چیزی که با ظهور چت‌جی‌پی‌تی تا حدودی شاهدش بوده‌ایم.)
        

          
«بادها» شرحِ پریشانیِ پیرمردی است که دچارِ زوالِ عقل شده و فراموشی گرفته و، سرگردان در خیابان‌هایِ شهرِ مادرید، راهِ خانه‌اش را گم کرده.
او که سابقاً روزنامه‌نگار بوده، از استحالۀ ذوق و سلیقۀ نسلِ جوان در عرصۀ فرهنگ و هنر و دین و سبکِ زندگی شکایت‌ها دارد. او در جامعه‌‌ای زندگی می‌کند که دیگر هیچ‌کس به بسته‌شدنِ سینماها و تعطیلیِ موزه‌ها و خلوت‌شدنِ گالری‌ها وقعی نمی‌نهد.
به‌عقیدۀ او امروزه، در هیچ زمینه‌ای، دیگر اثری از نبوغِ انسانی نیست؛ همه‌چیز محصولِ ماشین‌ها و کارخانه‌ها و هوشِ مصنوعی است.
در سراسرِ داستان، ما شاهدِ تک‌گویی‌هایِ پیرمرد و شِکوه و گلایه‌هایِ او از وضعِ موجود هستیم، که خب ممکن است گاهی با او هم‌رای باشیم و گاه نه.
        

          یوسا، این آخرین بازمانده‌ی نسلِ طلاییِ نویسندگانِ آمریکای لاتین، دیگر پیر شده، خیلی پیر و مطمئنم مثل هر اسطوره‌ی دیگری از این پیرشدن رنج می‌برد.
بنظرم بادها رنج‌گویه‌های یوسا در قالب رمانی دیستوپیایی است؛ جایی که پیرمردی روایتِ دنیایی را بدست می‌گیرد که بسیار دیجیتالی شده، جایی که سینماها را می‌بندند و کاغذهای آغشته به جوهر را برای منافعِ زیست‌محیطی می‌سوزانند.
حال ما خواننده‌ی یک‌روز لز زندگی این پیرمردِ سنتیِ تکنولوژی‌گریز خواهیم بود.

بادها بشدت مرا به‌یاد مقاله‌ی "تمدنِ نمایشی" یوسا انداخت، گویی نویسنده تزِ اصلی مقاله_ابتذال_را در قالب داستانی برای مخاطب جا می‌اندازد.
        

          یوسای سال‌های اخیر رو تو جستار و مقاله به یوسای داستان‌نویس ترجیح می‌دم.
        

          
پیرمردی علاقه مند به ادبیات، سینما و هنر در عصری مدرن که کتاب کاغذی، سینما و تاتر وجود ندارد. عصری که هنر ساخت دست هنرمندان نیست و فقط چیزی مکانیکی است.
پیرمرد در حالی که آدرس خانه‌ی خود را فراموش کرده است و سرگردان به دنبال خانه‌اش میگردد، از دنیایی که در آن زندگی می‌کند سخن می‌گوید. 
به ابتذال کشیده شدن هنر، جنگ‌های اتمی، از بین رفتن بیماری‌هایی مثل سرطان و ایدز، ممنوعیت گوشت و کاغذ و تغییر کلیساها ...
خواندن این کتاب شما را با پیرمرد و ترسش از مرگ و فراموشی، علایق او به موسیقی فاخر و ادبیات و انتقادهایش به عصری مدرن همراه میکند.
یک‌ داستان کوتاه، جذاب و کمی طنز که ارزش خواندن دارد.