بسم‌الله‌الرّحمن‌الرّحیم
سلام و نور.
چوب به دست‌های ورزیل اثر جناب غلامحسین ‌خانِ ساعدی.
کتاب را می‌توان  یک کتاب کاملا سیاسی  دانست  و البته که هست.
پایان این کتاب  هم مثل پایان کتاب  مزرعه حیوانات(قلعه حیوانات) با نوعی استحاله  روبرو   می‌شویم. استحاله‌ای نامبارک.
خوانش این کتاب به همه کتاب‌دوستان  پیشنهاد می‌شود.
          

            چوب بدستهای ورزیل، نمایشنامه‌ای که حرف داره و اون حرف رو خیلی خوب طرح کرده و بهش پرداخته. فارغ از اینکه آیا این حرف بدون استثنا آیا همیشه درست هست یا نه، نمایشنامه‌ی جالبی بود. داستان از جایی شروع میشه که مردم روستایی به نام ورزیل در میدان روستا دور هم جمع شدن تا راه حلی برای مشکل تازه به وجود اومده‌ی حمله‌ی گرازها به زمین‌های کشاورزی‌شون پیدا کنند، اولین کسی که زمینش مورد حمله قرار گرفته هیچ حس همدلی از طرف بقیه دریافت نمیکنه و بهلول وار شروع می‌کنه به نیش و کنایه زدن و بعد اهالی برای حل مشکل به دور باطلی می‌افتن.
قاعدتاً مهمترین حرف نمایشنامه در مورد هجوم بیگانگان(نه از راه جنگ) به کشور و فرهنگ می‌تونه باشه (به نظر من) و این بیگانه اگه فقط به معنای کسی که به زبان دیگری حرف میزنه نباشه، من باهاش موافقم تا حدودی، مثلا کسی که یه دستمال دور سرش میپیچه هم ممکنه بیگانه باشه و کشور رو بچاپه و به فنا بده.ه
          

            کتاب نوزدهم
۱۱مرداد ۴۰۲
‌
حکایت آدم‌هایی که برای حل مشکلاتشون دست به دامان بیگانگانی میشن که مشکلات بزرگتری براشون ایجاد میکنن.
          

            🔻ساعدی به فضاهای روستایی و بازنمایی واقع‌گرایانهٔ آن‌ها علاقه دارد. قصهٔ این نمایشنامه هم مثل اثر درخشانش، «عزاداران بیل»، در چنین فضایی رقم می‌خورد. نویسنده با یک قصهٔ تمثیلی، به زیبایی نقاب از چهرهٔ استعمار برداشته و از طریق یک داستان استعاری دلایلِ استعمار را در رفتار و کنش‌های یک ملت جست‌وجو می‌کند. استعمار یک پدیدهٔ پیچیده و تدریجی‌ست که با وعدهٔ آبادانی و پیشرفت شروع می‌شود. مخاطب اصلی ساعدی در اینجا تودهٔ مردم هستند که اگر آگاه و هشیار باشند می‌توانند جلوی نفوذ و سلطهٔ بیگانه را بگیرند و درغیر این صورت خودشان زمینه را برای بردگی خود مهیا خواهند کرد.

🔻بنابراین مسئلهٔ ساعدی، مسئلهٔ یک روز و دو روز نیست. مضمون و پیام اصلی نمایشنامه هنوز هم زنده و گرم و به‌روز است و به درد اهالی جامعهٔ امروز ما می‌خورد. نویسندگان بزرگ کسانی هستند که حرف‌ها و پیام‌هایشان  محدود به دورهٔ حیات آن‌ها نیست و از زمانهٔ خودشان جلوترند.

🔻پایان نمایشنامه شوکه‌کننده و بسیار تامل‌برانگیز است. نویسنده ضربهٔ پایانی را محکم‌تر می‌زند و در لحظهٔ درستی نمایشنامه را به پایان می‌رساند تا مخاطب فرصت کافی برای تفکر داشته باشد. اگرچه وقایع نمایشنامه تاحدی قابل پیش‌بینی‌ست، اما تعلیقِ حاکم بر قصه و همچنین استحالهٔ تدریجی و هولناک برخی شخصیت‌ها (آن‌گونه که در عزاداران بیل هم دیده بودیم) مخاطب را ترغیب به دنبال کردن داستان می‌کند.
          

            در کتابخانه دانشگاه بدنبال کتاب سووشون میگشتم که چشمم خورد به این کتاب، برش داشتم و با صفحه‌هاش وررفتم حجم کتاب خیلی کم بود و با خودم گفتم ارزش نداره نمیخونم(اصلا نویسنده را نمیشناختم) بالاخره تصمیم گرفتم و برداشتم.
چون حجم کتاب کوچک بود و تازه نمایشنامه هم بود، اول این کتاب را خواندم.
اگر رشته‌ام علوم سیاسی نبود و دید من سیاسی نبود، شاید این کتاب به دلم نمی‌نشست، اما نشست.
نمیخوام از داستانش تعریف کنم، چون باقی رفقا نظراتشون را گفتند، اما تازگی داستان برای من جالبه، نویسنده خوب با یک نمایشنامه ساده توانسته مفهوم را به گونه‌ای برساند که هنوز تازه باشه.
نگاه به اجنبی و کمک خواستن از آنها آخر نمایشنامه را به شدت غم‌انگیز کرد و من را به فکر فرو برد.
تلخی داستان کمک دوباره از مسیو بود...
پیشنهاد میکنم با دید سیاست این کتاب را بخوانید نه از لحاظ اینکه فقط نمایشنامه یا یک اثر ادبی...
          

            کتاب  به  صورت نمایش نامه کوتاه ۷۰صفحه ای هستش
راجع به یه روستا نوشته شده که گرازها  به محصولات کشاورزی آسیب میزنن.ازدوتا شکارچی خارجی کمک میگیرین ولی وبال گردنشون میشن



          

            نمایشنامه به گونه‌ای بود که انگاری نمی‌شد روی صحنه برد. گرچه صحنه فقط یک مکان تقریبا ثابت بود، اما اتفاق‌ها به گونه‌ای بود که اجرایش روی صحنه به نظر کمی سخت می‌آمد.
از این بگذریم، کم‌کم دارم به نوشته‌های ساعدی علاقمند می‌شوم. قصه‌هایش درگیرت می‌کنند. خصوصا این قصه. دلت برای اهالی ورزیل می‌سوزد. دلت می‌تپد که نکند مشکلی برایشان پیش بیاید. این‌ همدردی‌ها همه در ۸۲ صفحه‌ی الکترونیک و ۱۶ صحنه اتفاق افتاده؛ نه یک قصه‌ی چند جلدی.
شخصیت‌ها و برخی اتفاق‌های داستان شبیه قصه‌های بیل بود، اما در کل حرف دیگری داشت. به نظرم ساعدی می‌خواست بگوید: مشکلت را خودت حل کنی، بهتر از این است که به اجنبی بسپاری. هیچ‌کس جز خود آدم(آدم‌های ده) دلش برای خودش(ده خودش) نمی‌سوزد. آخر عاقبت داستان نیز همین را نشان می‌داد.
در پایان؛ اگر با این قصه، یک داستان بلند می‌نوشت، بیشتر از نمایشنامه می‌پسندیدم. البته این نظر من است که داستان را بیشتر از نمایشنامه می‌پسندم.
ولی ویراستاری ضعیف طاقچه برای این اثر، در نظر من بی‌تاثیر نیست.