البته من ترجمه مراد فرهادپور از «من نه» رو خوندم.
      

        این لحن تیزی که سردوزامی داره انگار بازنمای خشم و تمرین تف کردن خشمه که حالا روی کاغذ نشسته. ترکیبی از خشم، غم، عقده و به قول اون دکتر دانمارکی «وهم غربت».
      

        یکی دوتا از شخصیت‌ها جا داشتن تا بیشتر پرداخت بشن (کتاب تموم شد ولی هنوز اسمشون رو قاطی می‌کنم یا درست نفهمیدم کی به کیه) اما داستان کشش به شدت زیادی داره. بیگانه‌هایی که برای فهمیدن و درک عشق اومدن زمین و این وسط چندتا آدم تو چند نسل مختلف درگیر ماجرا می‌شن. شکل روایت برای این داستان جالب بود و پلات توییست بامزه‌ای هم داشت.
      

        بالاخره نشستم پای خوندنش. بامزه‌س. فعلاً همین. :))) بامزه
      

        خوندن این کتاب دردناک بود. اینجا اون بخش از زندگی کروآک رو می‌خونیم که بعد از «در جاده»س وبه شدت تلخه. تلخه اینکه می‌بینی چطور سل پارادایز سرخوش تبدیل شده به جک دلوز غمگین و پارانویید که دیگه دوستاش رو هم به زور تحمل می‌کنه. خیلی هم چیز خفنیه‌ها اینکه اینجوری عوض شدن دوره‌های زندگی و تغییراتش رو ببینی. از این خیلی خوشم اومد که خودش هم می‌گه شهرت روی نوشتنش تأثیر خاصی نداشته و اون به هرحال داره داستان خودش رو تعریف می‌کنه، فقط الان پول و افسردگی بیشتری داره. کارهای کروآک رو دوست دارم چون خود خود زندگی‌ان و قابل درکن و خیلی راحت می‌شه تغییرات زندگی رو توی اونا دید.
      

        فرم رمان خیلی خوب انتخاب شده. و بریده شدن جمله‌ی آخر توی بعضی از یادداشت‌‌ها حس ترس عجیبی بهم می‌داد. صحنه‌ی آخر هم یکی از تأثیرگذارترین لحظه‌هاییه که تاحالا خوندم.
      

        کتاب خوبیه ولی کلاً برام پوینت‌لسه بخوام به این کتاب‌ها امتیاز بدم.
      

        بعداً درباره کتاب یه چیزی می‌نویسم اینجا هم می‌ذارم لینکش رو.
متأسفانه ترجمه‌ی فارسی رو هم یه کمی خوندم و لطفاً سراغش نرین. مترجم واسه اینکه دل و روده‌ی کتاب توی ارشاد درنیاد (یا کلاً غیرقابل چاپ نشه) خیلی جاها رو به خیال خودش سانسور نکرده اما متن رو طوری فارسی کرده که معنی به طور کامل تغییر کرده. در عین حال خیلی جاها رو هم بدون گذاشتن سه‌نقطه حذف کرده بود. یعنی اگه خواننده‌ی فارسی ندونه با چه کاری طرفه و چه بلایی سر کتاب اومده، یه چیز بی‌سر و ته و بی‌معنی‌ رو می‌خونه که به نظرم نخوندنش خیلی بیشتر می‌ارزه.
یه جایی به این پانویس هم رسیدم که انتظار داشتم فقط توی زیرنویس‌های فارسی فیلم و سریال ببینم نه توی کتاب.
<img src="https://s4.uupload.ir/files/photo_2021-09-27_16-49-17_l2zq.jpg" width="40" height="100" alt="description"/>
      

        سجویک قصه‌گوی خوبیه، از اونا که می‌دونه کجا و چطوری پای داستان نگهت داره. ایده کلی این کتابش هم برام جذاب بود و در کل دوستش دارم اما بیش از حد خواسته بود داستان رو توی ابهام غرق کنه و همین خرابش کرد به نظرم.
      

        چه ترجمه خوبی. لحن عالی، انتخاب کلمه‌ها درست، واقعاً بهترین ترجمه‌ای که از سلین خوندم. 
درباره داستان چی بگم جز این‌که بخونین. راوی رک و داستانی جسور. به‌شدت تیره‌تر از بخش‌های جنگ «سفر به انتهای شب» و طنز تلخ بهتری هم توی کل داستان جریان داره.
      

        جایی از زبان بردبری خواندم که برای نوشتن این رمان، از ماشین تایپ کرایه‌ای توی کتابخانه استفاده کرده که هر نیم‌ساعت باید یک سکه جدید بهش می‌خورانده. (یادم نیست کتاب ذن در هنر نویسندگی بود یا آخرین مصاحبه‌ها) با این حساب می‌توانم از  کات‌های سینمایی و سریع داستان بگذرم و شاید اگر ما هم مجبور بودیم همچین داستانی را توی آن شرایط بنویسیم، بهتر از این نمی‌شد.
      

        داستان اول «سان‌شاین» یه پلات نسبتاً مشخصی داشت و پلات بقیه داستان‌ها رو نمی‌شد راحت بفهمی. و خب بیشتر از همه جذابیت این مجموعه برام زبان و لحن هر داستان بود. بعضی جاها روایت اینقدر ذهنی می‌شد که واقعاً تو اون موقعیت داستان برام مهم نبود و فقط داشتم از مسیر لذت می‌بردم.
      

        ذهنی که بتونه از همچین ایده ساده‌ای یه رمان خوب دربیاره رو باید بوسید. یه بوس هم برای آقای بارنز.
      

        کتابی خوب با ترجمه متوسط. اگه ترجمه خسته‌ت نکنه به‌شدت عالیه برای آشنایی بیشتر با سلین و تحلیل جالبی از سفر به انتهای شب.
      

        کوتاه و تلخ. چند روایت کوتاه از آدم‌های به هم پیوسته و شخصیت‌های عمیق.