یادداشت مجتبی بنی‌اسدی

        قالب نوشتاری جُستار را با یک شرط دوست دارم: روایی باشد. شاید این‌طور بگویم بهتر باشد که «روایت را از جستار بهتر می‌پسندم. اگر بخواهم جستار بخوانم، ترجیحم قالب روایی‌ِ آن است.»
در این کتاب مرز مشخصی بین جستار و جستار روایی مشخص نشده بود. دو یا سه نوشته از ۹ نوشته، جستار محض، نزدیک به مقاله یا یادداشت بود؛ پر از ارجاع‌ به کتاب‌ها و منابع کمتر شناخته شده برای من. به سختی می‌خواندم. ولی برخی نوشته‌ها چنان در خرده‌روایت‌ها پیچیده شده بودند که دوست نداشتم تمام شود.
کوتاه درباره این اثر بگویم: مترجم در مقدمه گفته بود که نویسنده از مسائل ساده، چطور به مسائل عمیق می‌رسد. به این جمله‌ی ساده، عمیقاً اعتقاد پیدا کردم. و بنظر باید به آن در نوشته‌هایم اعتنا کنم.