در هر فصل، مرحوم عبداللهی ماجرای رسیدنش به ایده‌ی یکی از آثارش را نوشته. کتاب جالبی ست، هرچند من با تصور دیگری به سراغش رفتم و اول کمی توی ذوقم خورد.
به نظرم حالت مفید خواندنش، خواندن هر فصل و دیدن فیلم مربوط به آن فصل است؛ کاری که امیدوارم در آینده بکنم.
و تصور می‌کنم بار دومی که بخوانمش، دوست‌ترش خواهم داشت. 
      

        یک کتاب بامزه برای تا چهارسال، که یادمان می‌اندازد: ناشناخته‌ها گاهی فقط به دلیل ناشناخته بودن ترسناک‌اند! 
      

        و سیمین دانشور، که اگر زن نبود، حتما شک می‌کردم به این‌که علم غیبی چیزی دارد.
چطور این‌قدر زن‌ها را بلد است این زن؟ 
      

        این کتاب، کتاب محبوب من است.
وارتنبرگ را دوست دارم چون زبان صاف و پوست کنده ای دارد - آن‌چه در اساتید فلسفه سخت یافت می‌شود- و البته آینه‌ی تمام‌نمایی از مجموع علایقم است: فلسفه، سینما، فبک و کانت!
علاوه بر فلسفه‌خوانده‌ها و فلسفه‌دوست‌ها، خواندنش را به کسانی که مباحث مربوط به سینما و عمیق شدن در آن را دوست دارند، پیشنهاد میکنم.
این کتاب یک کلاس درس کامل است؛ از نحوه‌ی صورت‌بندی مطالب، تا تحلیل فیلم‌ها، تا پرداختن به نظریات فلسفی و جزییات آثار سینمایی و...
در کنار خواندنش،‌ می‌توانید از دوباره و طور دیگر دیدن فیلم‌هایی که وارتنبرگ به آن‌ها پرداخته هم لذت ببرید. 
      

        اول از دیدن امتیاز کتاب و نظرات جا خوردم! من خیلی کتاب رو دوست داشتم. شخصیت پردازی‌ش و نحوی که به رغم زیاد نبودن اتفاقات، تورو با خودش همراه می‌کرد و بعضی صحنه‌ها که واقعا خوب توصیف می‌شدن. غم عمیق و عجیب و باشکوهی داشت برای من این کتاب، و امروز، لابلای زمان‌های بی‌کاری سر کشیدمش و از خوندنش راضی‌م.
همش نگران بودم آخرش چی می‌شه، اما حتی پایان متواضعانه‌ش رو هم خیلی دوست داشتم. 
      

        انگار آقای شینسوکه سر این جلد خیلی بی حوصله بوده:')
هرچند بازم بامزه بود 
      

        کوری دورفلد رشک‌برانگیزترین نویسنده‌ی کتاب کودک برای منه. و واقعا اگر می‌تونستم جای یه نویسنده‌ی کودک باشم، دوس داشتم جای اون باشم. نویسندگیش‌ یه طرف، تصویرسازی‌ش یه طرف. از همه جهت تصویر آرزوهای منه خلاصه. این کتابم تصویرسازی‌ش برام به اندازه‌ی خرگوش گوش داد بغل کردنی بود. داستانشم بامزه بود مثل اون، و یه جورایی درباره ی شروع کردن و خودباوری و این ها. اما من بخش دوم قصه، یعنی از جایی که پنگوئن اومد رو، به قوت  «خرگوش گوش داد» ندیدم، و اون نیم امتیاز کمترش، یحتمل از جهت مقایسه‌ش با اون کتاب بود در ذهنم. 
      

        کتاب بامزه‌ای بود. هم تصاویرش هم داستانش.
ماجرا درباره مشکل بزرگ درک نشدن شخصیت توسط بقیه ست، و زرافه‌ای که با صندلی اشتباه گرفته می‌شه.
تنها مشکلش پایان بندی آبکی‌ش بود. 
      

        با تمام مشخصات یک داستان دهه شصتی، تصاویر نسبتا خوف‌ناک، با پیام اخلاقی  مستقیم تو چشم فروشونده و قصه طولانی و کش‌دار:') 
      

        داستان «تو بی‌نظیری» برای همه ی ما داستانی تکراری ست؛ داستان برچسب ها.
داستان با شگفت انگیزی یا فراز و فرود زیادی مواجه نبود، اما دل‌نشین و آرام راه‌ش را می‌رفت و دست مخاطب را هم رها نمی‌کرد.
درون مایه و ایده کلی، هرچند تازه نیست و بسیارند داستان هایی با مضمون مشابه، اما با این حال خواندنش و گفتگو درباره ی آن با کودک، می‌تواند در راستای پذیرش خود و در صلح بودن با ظاهر و باطن و توانایی ها و ناتوانی های فردی مفید باشد. البته به نظر من شاید یکی از اجزای داستان در گفتگو با کودک چالش بیافریند و آن هم نقش نجار در داستان است. به نظر می‌رسد که «ایلای» نمادی از یک قدرت برتر است، اما دیالوگ های او و نقشش در داستان، عملا برداشتی جز خدا بودن (خدای آدمک های داستان) برای مخاطب باقی نمی‌گذارد و مطرح کردن آن با کودک یک طور چالش برانگیز است و مطرح نکردنش طور دیگر!
      

        اغلب اطلاعات این کتاب در اینستاگرام به کرّات دیده می‌شود و شاید نکات ناب و خاصش برای طرفداران پروپاقرص جهان جادویی هری پاتر اندک باشد، اما برای تفریح و تنفس دوباره در کوچه دیاگون و سکوی نه و سه چهارم و راهروهای هاگوارتز کتاب بدی نیست و می‌توان برای وقت هایی که حال و حوصله ی کار دیگری را نداریم، روی ورق زدنش حساب کنیم:)
      

        مثل یک قطعه شعر کوتاه، که بعد از خواندنش دوست داری انقدر مرورش کنی تا از بر شوی. یک داستان ِ کوتاه و ساده، اما فوق العاده، زیبا و سرشار از معنا.
از آن کتاب ها که بعد خواندنش به نویسنده اش غبطه خوردم. 
      

        یک خط باریک بنفش، روی مرز بین خیال و واقعیت.
روایت داستان، اول شخص و از زبان یک کودک پنجم دبستان است و حقیقتا هنگام خواندنش باور خواهید کرد که یک کودک ۱۱-۱۲ ساله داستان را نوشته!

روند داستان در عین حال که میتوان گفت غم انگیز است، اما خواندن داستان برای مخاطب، سنگین و حال‌بدکن نیست.
درون مایه ی اصلی اش به جز خیال و واقعیت، حقیقت و دروغ هم هست.
کتاب، تمایز بین واقعیت و حقیقت را هم به خوبی پررنگ میکند. علاوه بر کودکان در آستانه ی نوجوانی، کتاب برای مخاطب بزرگسال - خاصه والدین- هم می‌تواند لذت بخش و حتی آموزنده باشد. آموزنده از جهت دیدن جهان از دریچه ی چشم یک انسان ظاهرا هنوزْ کوچک.

آن یک امتیاز را به خاطر این‌که واقعی بودن یا نبودن گربه اذیتم می‌کرد، ندادم. همین‌قدر بدجنس! 
      

        من به نیت خواندن یک کتاب عرفانی به سراغ این کتاب رفتم و منتظر دریافت نکات نابی در باب عرفان عطار و همچنین ادبیات عرفانی و ظرافت های ادبی و زبانی بودم.
اما چیزی که با اون مواجه شدم معمولی ترین و ساده ترین نکات ِ اخلاقی و دینی بود که با استناد به ابیات عطار مطرح شده بودند. درواقع بیشتر شبیه به جمع اوری مجموعه ای از وعظ های اخلاقی و دینی از اشعار عطار بود.
من نهایتا میتونم بگم با یک عبارت و مطلب از کتاب بود که احساس کردم چیز تازه ای آموختم و باقی مطالب تماما تکراری و معمولی بودن.
      

        دوبار تلاش بی فرجام برای خواندنش و جلوتر از صفحه‌ی چهل بردنش داشتم و متاسفانه نشد که نشد.