به شکل کاملا نارسیستی عاشقش شدم، چون انگار خود خود خود من بودم. آن‌قدر که حتی قبل از آن‌که بخوانیمش، بنا به اسم و جلدش، آقای نوروزی آمد گفت:  «زندگینامه‌تو پیدا کردم!» درست هم گفت. 
      

        بالاخره در ۲۵ سالگی برای اولین بار تن تن خواندم! :) 
      

        تصویرسازی خیلی بامزه‌ای داشت.
یک قسمت‌هایی از کلمات و اطلاعات مناسب سازی و ساده سازی شده برای بچه‌ها نبود. 
      

        خب چرا واقعا؟ -_-
      

        بیش از آن‌که برایم حکم یک کتاب از نادرخان را داشته باشد، حکم یک دیدار داشت. انگار کن کنار پدر بزرگت نشسته‌ای و او برایت از خاطراتش می‌گوید. ( البته که هیچکس در عالَم هستی برایم پدر بزرگم نمی‌شود! اما نادرخان چون خیلی عزیز‌ اند، به حق می‌توانند سِمت پدربزرگ پدری را داشته باشند.)  و وقتی این پدر بزرگ، نادر ابراهیمی‌ست، پر واضح است که خاطرات هم خاطرات ویژه‌ای‌اند. اما خب وقتی حرف از نشستن و خاطره گفتن است، گاهی اطاله کلام و تکرار و حرف توی حرف آوردن هم هست. برای همین این کتاب را به رغم آن که برایم دلچسب بود و واقعا وقت خوبی خواندمش، به همه پیشنهاد نمی‌کنم و به نظرم نادرابراهیمی‌دوستانِ قدر و قدیمی می‌توانند دوستش داشته باشند و از خواندنش لذت ببرند.
بعضی قسمت‌های کتاب برایم به واسطه‌ی آن‌که زیاد در زندگی نادرخان کنکاش کردم، تکراری بود. مثل قسمت مربوط به سریال «آتش، بدون دود» که در مستند و مصاحبه‌هایش دیده بودم. اما بسیاری از قسمت‌ها هم سرشار از شگفتی، آشنایی با ابعاد تازه از شخصیت نادر ابراهیمی و آشنایی با مسائل واقعی قبل انقلاب و اوائل انقلاب بود.
و شاید تعداد خطوطی که زیرشان خط کشیدم، یا صفحاتی که شماره صفحه‌شان را اول کتاب نوشتم، از باقی کتاب‌های نادر ابراهیمی کمی کمتر بود، اما هم از خواندنش خوشحالم هم آن‌چه باید می‌‌شنیدم و برمی‌داشتم را برداشتم و بارم از کتاب را بستم.

+ و چرا هرچه‌قدر هم از این مرد می‌خوانم و می‌شنوم و پیدا می‌کنم، باز هم چیز تازه‌ای هست؟ یک تن، چقدر می‌تواند تجربه‌های متفاوت و عمیق و ویژه داشته باشد!؟ 

      

        مثل این معلم‌های بدجنس که دستشان به بیست نمی‌رود تا بچه‌ها «پررو»  نشوند، پنج ندادم! اما واقعا لیاقتش را داشت.
اولش که آقای نوروزی پیشنهاد داد بخوانمش، از روی اسم و جلد قضاوتش کردم و گمان نمی‌کردم اینقدر خوب باشد.
اما واقعا خوب بود.من عاشق کتاب‌های کم‌حرف و متواضعی که حرفی برای گفتن دارند ام.
این کتاب در جملات کوتاه و بی هرگونه زیاده‌گویی، از واقعیت می‌گوید. واقعیتی که فقط یک واقعیت ساده است، اما هرکدام ما بنا به نگاهمان و درکمان از جهان، آن را طور خاصی می‌فهمیم و درک می‌کنیم. 
      

        برای کسانی که می‌خواهند مطالعات جدی و آکادمیک در حوزه‌ی فلسفه‌هنر و زیبایی‌شناسی داشته باشند، کتاب خوبی ست.
آقای احمدی هرچند نگاه جانب‌دارانه و طرفدارانه‌ای به هنر مدرن دارند، اما مطالب مفیدی را در این کتاب دسته‌بندی و جمع‌آوری کردند و خب مشخصا کتابی‌ست که مناسب رجوع‌ کردن‌های مسئله محورانه است، نه یک نفس خواندن. 
      

        [یک نظر نامحبوب]

به رغم این‌که مدت‌ها این کتاب را نشان کرده بودم تا روزی بخرم و به رغم نامش که خیلی دلم را برده و دوستش دارم و حتی علت نام‌گذاری‌اش. و به رغم آن‌که موضوعش برایم خیلی جالب و بیش از آن، مهم بود؛ اما هرچه کردم بیش از چند فصل نتوانستم بخوانم.
واقعا دوستش نداشتم و از این بابت ناراحتم! و بعد از مدت‌ها ماندن در قفسه‌ی «درحال خواندن» و از این‌ور خانه به آن‌ور گذاشتنش، بیخیالش شدم. :') 
      

        خودنوشت ِ نادرخان راجع به خود خود خودش و ماجراجویی‌هایی که در شغل پیدا کردن داشته، دیگر یادداشت و تعریف و تمجید و توصیه نمی‌خواهد اصلا! 
      

        خیلی دوستش داشتم. البته شاید این‌که در موزه‌ی نادرخان و با صدای مهدیه شنیدمش هم بی اثر نباشد، اما واقعا دوست داشتنی بود.
من تا به حال با کتاب‌کودک‌های قدیمی کمی  ارتباط برقرار کردم. آن‌هایی که خواندم اغلب جملات طولانی یا موضوعات و پرداخت‌های کلیشه‌ای داشتند. حتی یکی از کتاب‌های خود نادرخان را هم که قبلا خوانده بودم، زیاد دوست نداشتم. اما این عجیب به دلم نشست. 

داستان دختربچه‌ای که نمی‌داند قلب کوچکش را به چه کسی بدهد. و کم کم با بخشیدن قلبش به عزیزانش، می‌فهمد چه قلب بزرگی دارد.. :')

تصویرسازی‌های کتاب آن‌قدر که باید خوب نبودند و حیف! 
      

        درست است که کتاب «ساربانْ سرگردان» گویا از آثار نسبتا ضعیف سیمین محسوب می‌شود، اما اثر ضعیف ِ سیـمیـن، آنقدرها نمی‌تواند ضعیف باشد! 
دوستش داشتم. البته اول‌هایش را بیشتر. عنصر «طوطک» - با این‌که از چیزهای سوررئال و جادویی در داستان‌ها خوشم می‌آید- توی کتم نرفت و یک‌کم شخصیت پردازی‌ها، مخصوصا سلیم و شخصیت‌های فرعی، به نظرم ضعیف شده بودند.

کاش جلد سومش هم بود:') 
      

        در هر فصل، مرحوم عبداللهی ماجرای رسیدنش به ایده‌ی یکی از آثارش را نوشته. کتاب جالبی ست، هرچند من با تصور دیگری به سراغش رفتم و اول کمی توی ذوقم خورد.
به نظرم حالت مفید خواندنش، خواندن هر فصل و دیدن فیلم مربوط به آن فصل است؛ کاری که امیدوارم در آینده بکنم.
و تصور می‌کنم بار دومی که بخوانمش، دوست‌ترش خواهم داشت. 
      

        یک کتاب بامزه برای تا چهارسال، که یادمان می‌اندازد: ناشناخته‌ها گاهی فقط به دلیل ناشناخته بودن ترسناک‌اند! 
      

        و سیمین دانشور، که اگر زن نبود، حتما شک می‌کردم به این‌که علم غیبی چیزی دارد.
چطور این‌قدر زن‌ها را بلد است این زن؟ 
      

        این کتاب، کتاب محبوب من است.
وارتنبرگ را دوست دارم چون زبان صاف و پوست کنده ای دارد - آن‌چه در اساتید فلسفه سخت یافت می‌شود- و البته آینه‌ی تمام‌نمایی از مجموع علایقم است: فلسفه، سینما، فبک و کانت!
علاوه بر فلسفه‌خوانده‌ها و فلسفه‌دوست‌ها، خواندنش را به کسانی که مباحث مربوط به سینما و عمیق شدن در آن را دوست دارند، پیشنهاد میکنم.
این کتاب یک کلاس درس کامل است؛ از نحوه‌ی صورت‌بندی مطالب، تا تحلیل فیلم‌ها، تا پرداختن به نظریات فلسفی و جزییات آثار سینمایی و...
در کنار خواندنش،‌ می‌توانید از دوباره و طور دیگر دیدن فیلم‌هایی که وارتنبرگ به آن‌ها پرداخته هم لذت ببرید.