به نظرم خوندن درباره فرایند شکل‌گیری ایده و فیلمنامه یک فیلم که قبلا دیدی‌اش یا میتونی ببینی‌اش کار جالب و سرگرم‌کننده‌ایه. حالا اگر نویسنده از این فرصت برای آموزش اصول نویسندگی به طور عام و فیلم‌نامه‌نویسی به طور خاص استفاده کرده باشه که دیگه نور علی نوره.
البته اگر اصلا انگیزه حرفه‌ای از خوندنش ندارید و فقط می‌خواین سرگرم بشین، از بخش‌هایی از کتاب باید بپرید و بگذرید.
        

          این کتاب چیزی فراتر از آموزش فیلمنامه‌نویسی است. اصغر عبداللهی با آن نثر داستان‌گو و شیرین‌اش در هر فصل کتاب روایتی را تعریف می‌کند و به واسطه آن روایت، یکی از عناصر مهم در نوشتن فیلمنامه را مطرح می‌کند. روایت‌ها از تجربه‌هایی در دوران زندگی حرفه‌ایش سرچشمه می‌گیرند و در واقع به نوعی خاطرات او هستند که حالا به شکلی مدون برای رسیدن به مقصود مورد نظر بدین شکل درآمده‌اند. در پایان هر فصل ما متوجه می‌شویم که این روایت مربوط به کدام فیلمنامه عبداللهی بوده است و خود این امر لذتی مضاعف در پی دارد وقتی میفهمی که روند نوشتن فیلمنامه یک فیلم که دوستش داشتی چطور بوده است. در قسمت پیوست کتاب فیلمنامه کوتاهی با عنوان شلیک به کلاغ‌ها آمده که چندسال قبل به صورت تله‌تئاتر ساخته شده بود. این فیلمنامه چند صفحه‌ای به نظر من یک نمونه عالی برای آموختن عناصر روایت به موجزترین شکل ممکن است.
        

          صمیمی، این اولین صفتی است که می‌شود برای این کتاب استفاده کرد. عمواصغر عبداللهی در اینجا از تجربه‌های نگارشی خودش گفته و این کار را هم طوری صمیمانه و خودمانی مطرح کرده که یک نفس می‌خوانی و تازه بعد از تمام شدن جربان خواندن می‌فهمی در یک کلاس درس فوق‌العاده شرکت کرده‌ای
        

          این کتاب، قصه‌ی قصه‌هاست.
        

          یک کتاب بسیار عالی برای علاقه مندان به فیلنامه نویسان و به طور کل نویسندگان!
مرحوم اصغر عبداللهی در این اثر، ماجرای شکل گیری چند اثر خود را با بیانی جذاب و لحنی گیرا و شیوا بیان کرده است
از ایده اولیه تا پردازش ایده و مشکلات حین کار و اتفاقات گوناگون در طول نگارش فیلمنامه و برخی تغییرات  و...
در این بین نکات مختلف فنی پیرامون اصول گوناگون فیلمنامه نویسی را نیز آورده که به غنای کار کمک شایان توجهی کرده است
        

          کتاب‌های آموزشی معمولا خشک و محتوامحورند. سخت می‌شود با فصل هایش همراه شد و معمولا خواندن‌شان زمان می‌برد. 
این کتاب تمامش تجربه است‌. به قول احسان رضایی، عمواصغر، نشسته دانه به دانه تجربه فیلمنامه‌هایش را کلمه کرده و تحویل نسل بعدی نویسندگان داده.
به این حجم از سادگی هم اکتفا نکرده و باز ساختار دیالوگ محوری طراحی کرده که مخاطب خسته نشود. انتهای هر بخش هم از فیلم موردنظرش اسم برده که برویم ببینیم.
خلاصه که، گل در بر و  می در کف و معشوق به کام است‌‌.
        

          حس میکردم پیری و جوانی یک نفر نشسته اند به صحبت باهم...
        

          ۶ ماه لذت بردم از خوندن این کتاب
اینطوری می خوندم که هر فصل رو می‌خوندم، می‌رفتم فیلم مربوط به اون فصل رو می‌دیدم بعد می رفتم سراغ فصل بعدی
صبحانه برای دو نفر
شلیک به کلاغ ها
یک غناری یک کلاغ
فیلم هایی بود که دیدم و خوشم اومد
خداحافظی طولانی و خواهران غریب رو هم قبلن دیده بودم.
خلاصه که کتاب ماندگاری شد تو ذهن من. در حین همه‌ی این ماجراها، به طور ضمنی آموزش فیلمنامه نویسی هم بود در ضمن!
        

          نویسنده، که خود نمایشنامه و فیلمنامه‌نویس است، سعی دارد با ارائه روایت‌هایی از فرآیند نگارش و تعدیل تعدادی از آثارش که به فیلم و نمایش تبدیل شده‌اند، درس‌هایی در زمینه نویسندگی و اصول آن به خواننده بدهد.

نویسنده تاحدی در زمینه دستیابی به این هدف موفق بوده است و در مواردی درسهایی، هرچند سطحی و مختصر، درباره دیگر جنبه‌های فیلمسازی ارائه کرده است.

مطالعه کتاب احتمالاً برای علاقه‌مندان به نویسندگی سودمند خواهد بود.
        

          در طاقچه خواندمش،بلند ترین لیست هایلایت در طاقچه ام را این کتاب به خودش اختصاص داده است!استاد عبدالهی از دل قصه هایی که خود خالقشان بوده به مخاطب نویسندگی یاد میدهد.آموزشش از جنس آموزشهای خشک آکادمیک نیست‌.از خلال تجربه هایش به نویسنده ی نو قلم هر آنچه به کارش می اید را خیلی صمیمی می‌گوید.جوری که اصلا احساس نمی کنید او‌ در مقام استادیست و شما در مقام شاگردی.هرچند که احتمالا مثل من بزرگترین لیست هایلایت را از صحبت های این استاد چیره دست درست خواهید کرد☺️
وقتی حرف از پشت صحنه میشود،اغلب گریمورها و عوامل صحنه را نشانمان میدهند ،اما این کتاب پشت صحنه ی قصه ها آنجا که در ذهن نویسنده چه گذشته که به این داستان رسیده را نشانمان میدهد و این از جذابیت های کتاب است
البته دوست داشتم،استادی نزدیکتر به نسل من برایم راوی این کتاب میشد.صرفا از این باب که جز خواهران غریب سایر فیلم ها مربوط به سال های بسیار دور بود و من ندیده بودمشان
        

          روحت شاد اصغر عبدالهی...روحت شاد مرد بزرگ
        

          می‌تونه در لحظه جالب باشه، اما چیزی رو درونم عمیق و موندنی نکرد‌.
        

          به نام او

این کتاب را چند وقت میشه توامان هم شنیدم و  هم خواندم و بسیار لذت بردم. به طوری که بعد از این کتاب دو تای دیگر از کتابهای مولف را تهیه کردم تا بخوانم. البته اصغر عبداللهی نام آشنایی برای اهالی سینما و داستان است ولی چون من کمتر داستان ایرانی خوانده‌ام تا پیش از این چیزی از او نخوانده بودم. 

کتاب را مدتها پیش به توصیه رفیقی خریدم ولی به دلیلی رغبتی برای خواندنش نداشتم. شاید اگر دلیلم را بگویم شاید مسخره بنماید ولی چه کنم که برای من کتاب‌خوان این چیزها هم مهم است. واقعیت طرح جلد کتاب به‌خصوص رنگ آن برای من پس‌زننده بود. برای من کتاب‌آرایی اعم از صفحه‌آرایی، قطع و طرح جلد مهم است. من کتاب که می‌خوانم حتی تعداد خطهای صفحه را هم می‌شمرم. کلا تمام این مولفه‌ها به بهتر خواندن و بیشتر لذت بردن از کتاب کمک می‌کنند. باری نمی‌خواهم بیش از این به این مسئله بپردازم چرا که خودم در نشری مسئولیت دارم و هر نوع نقدی که می‌خواهم بکنم می‌تواند متوجه کار خود من هم باشد.

باری کتاب از دوازده قصه تشکیل شده. شاید عده‌ای که این کتاب را خوانده‌اند بگویند جستار. اگر حرف آن‌ها را بپذیریم باید بگوییم جستارها یا تک‌نگاریهایی که از روایت داستانی نهایت بهره‌برداری را کرده است. عبداللهی در هر بخشی از این کتاب داستان نگارش یکی از فیلمنامه‌ها یا نمایش‌نامه‌هایش را روایت می‌کند و در خلال هر کدام به یکی از مولفه‌های مهم در فیلمنامه‌نویسی می‌پردازد. مثل گفتگونویسی، شخصیت‌پردازی، پایان‌بندی و چیزهای دیگر. نثر عبداللهی بسیار روان همه‌فهم و جذاب است. او پیش از آن‌که فیلمنامه‌نویس باشد داستان‌نویس بوده. و حالا که من این کتاب را خوانده‌ام و با فیلمهایی که او متنش را نوشته و من پیش از این دیده‌ام مقایسه‌ای سردستی و شتابزده کردم به این نتیجه رسیدم که او بیش از آن‌که فیلمنامه‌نویس موفقی باشد داستان‌نویس موفقی است. هرچند شاید اهالی سینما نظر دیگری داشته باشند. به هررو «قصه‌ها از کجا می‌آینده» قصه‌هایی برای چگونگی تعریف‌کردن قصه‌ها است. قصه‌هایی که نهایتا به تصویر کشیده می‌شوند. خواندنش را به‌شدت توصیه می‌کنم
        

          وقتی دنبال کتابی می‌گشتم که در ماشین آن را بی‌دغدغه جلوی بچه‌ها گوش بدهم آن را پیدا کردم. شنیدن آن، انگیزه شرکت کردن در کنکور ارشد در رشته ادبیات نمایشی را در من ایجاد کرد. کتابی جذاب برای یک نویسنده خصوصاً فیلمنامه‌نویس‌ها.
        

          این کتابو فروردین همین امسال تموم کردم.
کتاب خیلی آموزنده ای بود و خیلی چیزا رو بهم یاد داد، همه‌چیز رو با مثال جلو می‌رفت و مثال ها از فیلم‌هایی که آقای عبداللهی نوشته بودند، بود.
تهش هم یکی از نمایش نامه‌های استاد بود. خیلی از چهارچوبی که کتاب «الگو های جهانی داستان» برام گذاشته بود اومده بود بیرون و می‌گفت اونقدر ها هم الگویی نیست.(نه اینکه هیچی به هیچی باشه... نه.) خیلی شیرین شد برام نویسندگی...

البته اینو بگم بعد این کتاب باید بنویسید چون اگه ننویسید صرفا وقتتون هدر رفته برای خوندن کتاب. بابام همیشه می‌گفت بنویس و نترس
        

          ایده نوشتن کتاب اینه که با نوشتن چند تا روایت و داستان، اصول و فنون داستان نویسی رو یاد میده. من که خیلی لذت بردم و خیلی مطالب جدید یاد گرفتم
        

          بسیار جذاب و دلنشین و شیرین بود
خاطره نویسی با پس زمینه ی آموزشی و همچنین ترغیب کننده برای دیدن فیلم ها و سریال ها
        

          "خب چی پلاته؟"
این سئوال همیشگی من در کلاس داستان نویسی از استادم بود. شبیه نرگس محمدی در جوکر خیره می‌شدم به استادم و می‌گفتم "الآن تو پلاتیم؟".
حقیقت این است که وسط خواندن همین کتاب هم خیلی متوجه نشدم سر همان کلاس نشسته‌ام. اما این دفعه خوب فهمیدم پلات یعنی چی.
اولین چیزی که برایم تحسین برانگیز بود، از روش شکلی نویسنده در جستارها بود. انگار که یک کمد را سه طبقه کرده باشد و همزمان بداند کدام کلمه را در کدام طبقه بگذارد. ذهن منظم و باهوش همیشه ترکیب برنده‌ایست که دوست دارم تا آخر عمر مخاطبش باشم.
خلاصه که این کتاب اگر کمی نوشتن را دوست داشته باشید خیلی جذاب، و اگر فقط بخواهید به‌عنوان چند جستار بخوانیدش جذاب است. 
خلاصه‌اش می‌شود ورود به دنیای نارنیا، از پشت کمد فیلم‌هایی که ساخته شده‌اند.
        

          بعید است یک قلم به دست عاقل در پی تجربیات یک کهنه کار نباشد. اصغر عبدالهی در این کتاب هم برای مان داستان گفته و هم داستان نوشتن را آموخته. جزئیات این که یک ایده خام چگونه به یک فیلمنامه تبدیل می‌شود، را بسیار جذاب و گیرا توصیف کرده است. قلمش سبز باد...لذت بردم 
        

          قلم روان آقای عبداللهی را خیلی پسندیدم. فرآیند شکل گیری ایده و سوژه ها خیلی شیرین و جالب بود.