به نظرم خوندن درباره فرایند شکل‌گیری ایده و فیلمنامه یک فیلم که قبلا دیدی‌اش یا میتونی ببینی‌اش کار جالب و سرگرم‌کننده‌ایه. حالا اگر نویسنده از این فرصت برای آموزش اصول نویسندگی به طور عام و فیلم‌نامه‌نویسی به طور خاص استفاده کرده باشه که دیگه نور علی نوره.
البته اگر اصلا انگیزه حرفه‌ای از خوندنش ندارید و فقط می‌خواین سرگرم بشین، از بخش‌هایی از کتاب باید بپرید و بگذرید.
        

          این کتاب چیزی فراتر از آموزش فیلمنامه‌نویسی است. اصغر عبداللهی با آن نثر داستان‌گو و شیرین‌اش در هر فصل کتاب روایتی را تعریف می‌کند و به واسطه آن روایت، یکی از عناصر مهم در نوشتن فیلمنامه را مطرح می‌کند. روایت‌ها از تجربه‌هایی در دوران زندگی حرفه‌ایش سرچشمه می‌گیرند و در واقع به نوعی خاطرات او هستند که حالا به شکلی مدون برای رسیدن به مقصود مورد نظر بدین شکل درآمده‌اند. در پایان هر فصل ما متوجه می‌شویم که این روایت مربوط به کدام فیلمنامه عبداللهی بوده است و خود این امر لذتی مضاعف در پی دارد وقتی میفهمی که روند نوشتن فیلمنامه یک فیلم که دوستش داشتی چطور بوده است. در قسمت پیوست کتاب فیلمنامه کوتاهی با عنوان شلیک به کلاغ‌ها آمده که چندسال قبل به صورت تله‌تئاتر ساخته شده بود. این فیلمنامه چند صفحه‌ای به نظر من یک نمونه عالی برای آموختن عناصر روایت به موجزترین شکل ممکن است.
        

          صمیمی، این اولین صفتی است که می‌شود برای این کتاب استفاده کرد. عمواصغر عبداللهی در اینجا از تجربه‌های نگارشی خودش گفته و این کار را هم طوری صمیمانه و خودمانی مطرح کرده که یک نفس می‌خوانی و تازه بعد از تمام شدن جربان خواندن می‌فهمی در یک کلاس درس فوق‌العاده شرکت کرده‌ای
        

          این کتاب، قصه‌ی قصه‌هاست.
        

          کتاب‌های آموزشی معمولا خشک و محتوامحورند. سخت می‌شود با فصل هایش همراه شد و معمولا خواندن‌شان زمان می‌برد. 
این کتاب تمامش تجربه است‌. به قول احسان رضایی، عمواصغر، نشسته دانه به دانه تجربه فیلمنامه‌هایش را کلمه کرده و تحویل نسل بعدی نویسندگان داده.
به این حجم از سادگی هم اکتفا نکرده و باز ساختار دیالوگ محوری طراحی کرده که مخاطب خسته نشود. انتهای هر بخش هم از فیلم موردنظرش اسم برده که برویم ببینیم.
خلاصه که، گل در بر و  می در کف و معشوق به کام است‌‌.
        

          یک کتاب بسیار عالی برای علاقه مندان به فیلنامه نویسان و به طور کل نویسندگان!
مرحوم اصغر عبداللهی در این اثر، ماجرای شکل گیری چند اثر خود را با بیانی جذاب و لحنی گیرا و شیوا بیان کرده است
از ایده اولیه تا پردازش ایده و مشکلات حین کار و اتفاقات گوناگون در طول نگارش فیلمنامه و برخی تغییرات  و...
در این بین نکات مختلف فنی پیرامون اصول گوناگون فیلمنامه نویسی را نیز آورده که به غنای کار کمک شایان توجهی کرده است
        

          حس میکردم پیری و جوانی یک نفر نشسته اند به صحبت باهم...
        

          ۶ ماه لذت بردم از خوندن این کتاب
اینطوری می خوندم که هر فصل رو می‌خوندم، می‌رفتم فیلم مربوط به اون فصل رو می‌دیدم بعد می رفتم سراغ فصل بعدی
صبحانه برای دو نفر
شلیک به کلاغ ها
یک غناری یک کلاغ
فیلم هایی بود که دیدم و خوشم اومد
خداحافظی طولانی و خواهران غریب رو هم قبلن دیده بودم.
خلاصه که کتاب ماندگاری شد تو ذهن من. در حین همه‌ی این ماجراها، به طور ضمنی آموزش فیلمنامه نویسی هم بود در ضمن!
        

          نویسنده، که خود نمایشنامه و فیلمنامه‌نویس است، سعی دارد با ارائه روایت‌هایی از فرآیند نگارش و تعدیل تعدادی از آثارش که به فیلم و نمایش تبدیل شده‌اند، درس‌هایی در زمینه نویسندگی و اصول آن به خواننده بدهد.

نویسنده تاحدی در زمینه دستیابی به این هدف موفق بوده است و در مواردی درسهایی، هرچند سطحی و مختصر، درباره دیگر جنبه‌های فیلمسازی ارائه کرده است.

مطالعه کتاب احتمالاً برای علاقه‌مندان به نویسندگی سودمند خواهد بود.
        

          کتاب، تجربه‌نگاری از نوشتن فیلم‌نامه است و برای کسانی مناسب است که با مقدمات فیلم‌نامه‌نویسی آشنایی دارند و حالا می‌خواهند از تجربه یک استاد برای نوشتن فیلم‌نامه استفاده کنند و با مشکلاتی که در مسیر نوشتن مواجه می‌شوند آشنا شوند.
متن بسیار روان و جذابی دارد.
        

          در ذهن نویسنده و گارگردان چه می گذرد؟ دنیای واقعیِ صحنه ی فیلم برداری چه شکلی است؟ طرح و پلات را چطور انتخاب کنیم؟ کتاب ،  تجربه ی زیسته ی کسی است که ایده هایش را عملی می کند. 


        

          اینهمه سادگی و بی‌اطوار بودن اصغرعبداللهی آدم را نمک‌گیر کتاب می‌کند و صدالبته که انصافاً یادداشت‌ها برای نوشتن هم خیلی به‌دردبخورند.

[بیست‌ونه از صد]

یادداشت بار دوم:

این کتاب را برای بار دوم بود که می‌خواندم. این بار خیلی بیشتر دوستش داشتم و دفعه‌ی بعد که بخوانم احتمالا بیشترتر دوستش دارم. اصغر عبداللهی در این کتاب نشسته درباره‌ی قصه‌ساختن حرف زده، اما نه به روش‌های معمول و تکراری. بلکه با لحن قشنگ متواضع خودش و با روایت‌کردن شرایط واقعی نوشتن حرفه‌ای.
این کتاب برای من بیشتر از روایت و آموزش نوشتن، این است که: نویسنده‌ی حرفه‌ای چگونه باید باشد و چگونه نباید. 
کاش دیده‌ بودم اصغرعبداللهی را. کاش معاشرتی می‌داشتیم با هم.
        

          قلم روان آقای عبداللهی را خیلی پسندیدم. فرآیند شکل گیری ایده و سوژه ها خیلی شیرین و جالب بود. 
        

          در طاقچه خواندمش،بلند ترین لیست هایلایت در طاقچه ام را این کتاب به خودش اختصاص داده است!استاد عبدالهی از دل قصه هایی که خود خالقشان بوده به مخاطب نویسندگی یاد میدهد.آموزشش از جنس آموزشهای خشک آکادمیک نیست‌.از خلال تجربه هایش به نویسنده ی نو قلم هر آنچه به کارش می اید را خیلی صمیمی می‌گوید.جوری که اصلا احساس نمی کنید او‌ در مقام استادیست و شما در مقام شاگردی.هرچند که احتمالا مثل من بزرگترین لیست هایلایت را از صحبت های این استاد چیره دست درست خواهید کرد☺️
وقتی حرف از پشت صحنه میشود،اغلب گریمورها و عوامل صحنه را نشانمان میدهند ،اما این کتاب پشت صحنه ی قصه ها آنجا که در ذهن نویسنده چه گذشته که به این داستان رسیده را نشانمان میدهد و این از جذابیت های کتاب است
البته دوست داشتم،استادی نزدیکتر به نسل من برایم راوی این کتاب میشد.صرفا از این باب که جز خواهران غریب سایر فیلم ها مربوط به سال های بسیار دور بود و من ندیده بودمشان
        

          "خب چی پلاته؟"
این سئوال همیشگی من در کلاس داستان نویسی از استادم بود. شبیه نرگس محمدی در جوکر خیره می‌شدم به استادم و می‌گفتم "الآن تو پلاتیم؟".
حقیقت این است که وسط خواندن همین کتاب هم خیلی متوجه نشدم سر همان کلاس نشسته‌ام. اما این دفعه خوب فهمیدم پلات یعنی چی.
اولین چیزی که برایم تحسین برانگیز بود، از روش شکلی نویسنده در جستارها بود. انگار که یک کمد را سه طبقه کرده باشد و همزمان بداند کدام کلمه را در کدام طبقه بگذارد. ذهن منظم و باهوش همیشه ترکیب برنده‌ایست که دوست دارم تا آخر عمر مخاطبش باشم.
خلاصه که این کتاب اگر کمی نوشتن را دوست داشته باشید خیلی جذاب، و اگر فقط بخواهید به‌عنوان چند جستار بخوانیدش جذاب است. 
خلاصه‌اش می‌شود ورود به دنیای نارنیا، از پشت کمد فیلم‌هایی که ساخته شده‌اند.
        

          روحت شاد اصغر عبدالهی...روحت شاد مرد بزرگ
        

          بعید است یک قلم به دست عاقل در پی تجربیات یک کهنه کار نباشد. اصغر عبدالهی در این کتاب هم برای مان داستان گفته و هم داستان نوشتن را آموخته. جزئیات این که یک ایده خام چگونه به یک فیلمنامه تبدیل می‌شود، را بسیار جذاب و گیرا توصیف کرده است. قلمش سبز باد...لذت بردم 
        

          بسیار جذاب و دلنشین و شیرین بود
خاطره نویسی با پس زمینه ی آموزشی و همچنین ترغیب کننده برای دیدن فیلم ها و سریال ها
        

          چه کسی جز اصغر عبداللهی ممکن بود داستان‌های آموزشی بنویسد برای فیلمنامه‌نویسی؟
هر فصل داستان کاملی با جزئیات است که به عنصر مهمی در نوشتن فیلمنامه می‌پردازد و نکته‌ی جالب این‌که این داستان‌ها همه مربوط به فرآیند شکل‌گیری فیلمنامه‌ای هستند که فیلمش ساخته شده و مخاطب آن را دیده یا می‌تواند این خروجی را ببیند.
        

          یه سری کتاب‌ها هستن که آدم دلش نمی‌خواد تموم بشن. به خاطر تاثیری که می‌ذارن روی زندگی آدم، روی حال آدم، روی کار آدم. این کتاب برای من از همون کتاب‌ها بود. نوشته‌های اصغرعبداللهی در مورد فیلمنامه‌هاش کمکم کرد به شکل دیگه‌ای با هیولایی که از فیلمنامه توی ذهنم ساخته بودم، مواجه بشم و یه مقدارترس کمتری از رفتن به سمت این شغل داشته باشم. روحشون شاد