ابوالمشاغل نوشته نادر ابراهیمی همان‌طور که از اسم کتاب مشخصه در زمینه شغلی از مصائب و مشکلات زندگی‌ش میگه که با چه وضعیت‌هایی روبه‌رو شده و برای تخطی نکردن از باور و اعتقادات خودش در سخت‌ترین شرایط مالیِ زندگی، در مقابل  داشتن بهترین فرصت زندگی مرفه، دست از کار کشیده و برای باورهاش استقامت می‌کنه.

کتاب بیشتر به وجود فسادهای سیستمی و سازمانی در دستگاه‌های دولتی و همچنین مواجه با اون در زندگی شخصی نویسنده که خودش رو ابن‌مشغله معرفی می‌کنه می‌پردازه.

ابن‌مشغله برای ساختنِ فیلمِ کتابِ خودش یعنی «آتش بدون دود» وارد عرصه سینما و تلوزیون میشه که باز هم با فضایی روبه‌رو میشه که در تعارض با باورهای خودش میدونه و بر همین اساس به همراه چند نفر از دوستان خودش تصمیم میگیره برای تغییر این وضعیت اقدام کنه و بعد از ورود به فضای سینما آیین‌نامه‌ای داخلی وضع میکنه که دوست دارم این قوانین رو اینجا بنویسم :
مشروب خوری، مطلقا ممنوع! مصرف تریاک حشیش و شیره و… هر نوع مخدر شناخته شده یا ناشناس مانده‌ی دیگر، مطلقا ممنوع! ورق بازی و هر نوع قمارِ یک نفره، دو نفره، چند نفره، به هر شکل و اسم، حتی بدون شکل و اسم، مطلقاً ممنوع! پوشیدن لباس‌های آستین کوتاه یا هر جای دیگر کوتاه، و نیز باز بودنِ دگمه‌های بالای یقه، برای آقایان و بانوان محترم، مطلقاً ممنوع! گپ زدن‌های دو نفره‌ی آقایان و بانوان محترم، جدا از جمع و بیرون ِ ﴿سالنِ گفت‌وگو﴾ یا محل تمرین و سر صحنه، مطلقاً ممنوع! بیرون رفتنِ آقایان و بانوانِ محترم از محوطه‌ی اردوگاه، بدون اجازه و حضور نماینده‌ی اردوگاه، مطلقاً ممنوع! گفتنِ هر نوع لطیفه، مَثَل و مَتَل که توهین یا بی احترامی نسبت به مردم یکی از بخش‌های وطن تلقی شود، مطلقاً ممنوع!

این قوانینِ انقلاب‌گونه من رو بیاد کتابِ قلعه حیواناتِ جورج اورول انداخت اونجا که حیوانات هر روزشون رو با سرود انقلابی که ترتیب داده بودن شروع می‌کردن و همیشه ادامه می‌دادن و در نهایت هم تونستن با اتحادشون انقلاب رو به ثمر برسونن که البته اونجا هم وجود فساد در سیستم باعث انحراف انقلاب‌شون شد. ابن مشغله با همه‌ی مصائب سعی کرد تا آخرین لحظه برای تغییر و به هدف رسیدن تلاش کنه ولی غافل از اینکه برای یک انقلاب باید به اِن‌تا قُلاب وصل شد(تعبیر شخصی بود😅) تا انقلاب به ثمر بنشینه. و در نهایت با وجود کارهای دیگر بعد از ساخت فیلم آتشِ بدون دود، فساد‌ها و باج‌خواهی‌ها باعث از بین رفتن گروه و بی کاری چندین باره ابن‌مشغله میشه.
        

          اگر چالش هایی درباره ارزشهای خود و فضای کسب و کارتان دارید خواندن هر دو کتاب ابوالمشاغل و ابن مشغله را به شما پیشنهاد میکنم . جمله ای از کتاب : هر انسان واقعی در زندگی پایبند اصولی ست که با تهدید و تطمیع و تمسخر از آن اصول منحرف نمیشود .
        

          مثل همیشه با کتاب نادر ابراهیمی زندگی کردم و لذت بردم...
        

          خوب
        

          کاشکی ابن‌مشغله، ابن‌مشغله می‌ماند و هیچگاه ماهیت خود را به ابوالمشاغل -در مقام شرح و توصیف و روایت- نمی‌داد.
گیج و سردرگم شدم از این‌همه پرانتز باز کردن و حاشیه‌گویی‌هایی که آنچنان لزومی برای بیانشان احساس نمی‌شد.
انگار، نویسنده خواسته بود صرفاً دین خود را به برخی افراد و برخی حوادث در دل همان پرانتزها ادا کند؛ که حوصله‌ام را سر برد و پیش از رسیدن به صفحه یکصدم کتاب، رهایش کردم.
با این حال، جملات خوب و قابل‌تاملی از ابوالمشاغل را برای خود به یادگار -یادداشت کردم و - نگه داشتم.
        

          داستان زندگی، با چاشنی دانسته‌ها و اندیشه‌های پیرگاهی

Merged review:

داستان زندگی، با چاشنی دانسته‌ها و اندیشه‌های پیرگاهی
        

          «ابولمشاغل»
تصور کن که نشسته ای و هنرمندی خوان دلش را صمیمانه برای تو بگشاید و از ناملایمات روزگار شغلی و حرفه ای اش برایت قصه ها تعریف کند. اگر «ابن مشغله» را نخواندی اصلا به سراغ این کتاب نرو که این دو تقدم و تاخری دارند بسان «نوجوانی» و «میان سالی». 

کسانی که حال و حوصله و دل و دماغی برای شنفتن حرف دل و تجربه چندساله بزرگ مردان را ندارند از نظر من یا متکبرترین انسان ها هستند و یا دل مرده ترین آنها. صراحت لهجه ابن مشغله مرا هم بی پروا کرده است! یافتن کسی که در تلویزیون زمان حکومت سابق کارهایی انجام داده و با امثال محمدعلی کشاورزها کار کرده، مثل یک مرد -اینجا نقش صفت دارد،هرچند بدعتی است در ادبیات- جان و مال و آبرویش را در دست گرفته و برای آرمان هایش جنگیده و با هرکسی نشست و برخواست نکرده و حتی پس از انقلاب با تمام دغدغه های روشنفکری اش در کمال متانت به قم می رود و برای طلاب کلاس برگزار می کند و سپس راهی جبهه های جنوب می شود چون حسی وظیفه شناسانه وجدان کم نظیرش را به تحرک وا داشته بود. 

دوست عزیزم، همانی که این متن را می خوانی، با فراغ بال و خاطری آسوده شما را می سپارم به قلم این دستان خسته و دل شکسته که با چشمان با صلابتش از مرزهای اندیشه این خاک پهناور دفاع کرد. 
روح و یاد و اندیشه ات جاوید سرباز وطن.
        

          به ابن مشغله نیمی از ستاره ندادم که این یکی پنج گرفته باشد، واقعا هم همین طور است.
احساسات کودکانه و _نو_ جوانانه ابن مشغله، بدون اینکه خرفت و بیمار و فرسوده بشود، به ابوالمشاغل می رسد.

نادر آدم قابلی است، از هر انگشتش هنر می بارد، بنابر این احیانا نصیحت و حکمت او، نه از سر ناتوانی و بی چاره گی، بلکه ما بَعدِ هنر ها و حرفه هاست، دانسته ها را می داند، خوانده ها را خوانده است، کلمه ها را نوشته است و خطوط را تنظیم کرده است. با داشتن همه ی اینها، با خطرات و خاطرات شان، می نشیند، آرام، با وقار، مهربان، و نصیحت می کند، بزرگانه، و من گوش می دهم، کودکانه، و از او می خواهش می کنم که بعضی جا ها را دوباره برایم تعریف کند.
        

          ابن مشغله و ابوالمشاغل زندگینامه خودنوشت نادر ابراهیمی هستند که نشان می دهند قلم ایشان چقدر قدرتمند و در به کارگیری واژگان و تعابیر چقدر خلاق است.
برخی مشکلات اجتماعی امتداد یافته در طول تاریخ ما را هم نشان می دهد.
"هر انسانی برای خودش اصولی دارد که با تطمیع، تهدید و تمسخر از آنها کوتاه نمی آید" از جملات کتاب دقیقا در مقابل جمله معروف "هر کسی قیمتی دارد" قد علم می کند و درس زندگی می دهد. کتاب کم از این جملات ندارد. روحش شاد. 
        

          این کتاب همچنان روایت جست‌وجوی کار و زندگی پرفراز و نشیب نادر ابراهیمی هست. اما در مقایسه با جلد اول، کشش کمتری داره و از نظر داستانی هم ضعیف‌تر عمل کرده.
از نقاط ضعف کتاب، به شعارزدگی و نگاه صفر و صدی نویسنده میشه اشاره کرد. اصرار مداوم بر اینکه "ما خوب بودیم و دیگران بد" که در ابتدا تا حدی قابل‌درکه ، اما به مرور آزاردهنده می‌شه. این افراط، گاهی با نگاه متعصبانه به مسائل اعتقادی همراه می‌شه حتی قضاوت‌های تندی رو هم شامل میشه.
ابوالمشاغل کتابی که بیش‌تر از این که روایت جذابی رو ارائه بده، بازتاب‌دهنده‌ی شخصیت واقعی و دغدغه های نادر هست، با همه‌ی خوبی‌ها و بدی‌هاش. 
انتظار خوندن چیز بهتری داشتم...

        

          داستان یک زندگی جلد دوم - ادامه ای بر ابن مشغله
زندگی نامه خودنوشته نادر جان ابراهیمی داستان زندگی او بین سالهای ۵۰ تا ۶۵
هنگام خواندن کاملا متوجه این تفاوت ۱۵ ساله بین دو اثر میشوید 
نادر ابراهیمی جوان در ابن مشغله 
نادر ابراهیمی میان سال در ابوالمشاغل
به گفته خودش سال های سخت در هم کوبیدن او 
آنجا سخن از پسری بود و اینجا سخن از پدری
خیلی برای من حرف داشت این دو کتاب  خیلی 
-----------------------------------------
رومن رولان گفته است: عشق ، آن نیست که دو نفر به هم نگاه کنند.
عشق ، آن است که دو نفر به یک نقطه نگاه کنند.
ابن مشغله میگوید : و آن نقطه هر قدر دورتر ، آرمانی تر ، و انسانی تر باشد ، آن عشق هم عمیق تر و پایدارتر است

Merged review:

داستان یک زندگی جلد دوم - ادامه ای بر ابن مشغله
زندگی نامه خودنوشته نادر جان ابراهیمی داستان زندگی او بین سالهای ۵۰ تا ۶۵
هنگام خواندن کاملا متوجه این تفاوت ۱۵ ساله بین دو اثر میشوید 
نادر ابراهیمی جوان در ابن مشغله 
نادر ابراهیمی میان سال در ابوالمشاغل
به گفته خودش سال های سخت در هم کوبیدن او 
آنجا سخن از پسری بود و اینجا سخن از پدری
خیلی برای من حرف داشت این دو کتاب  خیلی 
-----------------------------------------
رومن رولان گفته است: عشق ، آن نیست که دو نفر به هم نگاه کنند.
عشق ، آن است که دو نفر به یک نقطه نگاه کنند.
ابن مشغله میگوید : و آن نقطه هر قدر دورتر ، آرمانی تر ، و انسانی تر باشد ، آن عشق هم عمیق تر و پایدارتر است
        

          بهتر از آقای ابراهیمی داریم اصلا؟!

Merged review:

بهتر از آقای ابراهیمی داریم اصلا؟!
        

          زندگی من را این کتاب و ابن مشغله که ویش از این باید خوانده شود زیر و رو کرد، نادر ابراهیمی عزیز مثال آزادگیست برای من، حق این مرد هیچگاه شناخته نشد
        

          ابن مشغله‌ای که در بند پول و جایگاه نیست و اصول و خط قرمزهای خودش را دارد و هیچوقت تن به باج دادن و باج گرفتن نمی‌دهد، پیش روی ما نشسته و تجربه‌های گران زندگی‌اش را به رایگان برای‌مان می‌گوید ...
 #ابن‌مشغله و #ابوالمشاغل از مجموعه‌ی مردان کوچک
 #ما_بدون_زنان_خوب_مردان_کوچکیم 

        

          زندگی‌نامه‌ی فوق العاده‌ای بود.

چقدر جذاب بود اگر بعد از خرداد ۶۵ را هم در بر داشت.

ظلم‌ستیزی‌ها و مبارزات، واقعا به آدمی روحیه میدهد و گرد ناامیدی را پاک می‌کند.

نمی‌توانم از خیر این جمله نسبت به کتاب بگذرم: خواندنش واجب!
        

          ابوالمشاغل به نوعی ادامه کتاب ابن مشغله نادر ابراهیمی است. او در ابن مشغله از انواع و اقسام شغل‌هایش در نوجوانی و جوانی گفته و در این کتاب بیشتر به کارهای حوالی دهه 50 و 60 خود می‌پردازد که اکثرا با تلویزیون است. شرح پشت صحنه آتش بدون دود، ماجراهایی که در ساخت سفرهای دور و دراز پیش آمد و از همه مهمتر نقش حزب توده در بیکاری و سختی و بدنامی نادر ابراهیمی بعد از انقلاب به خوبی بیان شده‌اند
پشتکار و امید و تلاش نادر و همراهی همسرش در هر فضا و زمانی بسیار خواندنی است
        

          آرزوها سربازان سپاه زندگی ما هستند
ما برای رسیدن به پیروزی، فوج فوج از خوب‌ترین و محبوب‌ترین سربازان مان را در تمامی جبهه‌ها  از دست‌می‌دهیم: دلاوران‌را، مومنان را، پاکبازان، وشاید، آن‌ها را که اگر‌می‌ماندند می‌توانستند جهان‌را عوض کنند...
        

          بیش از آن‌که برایم حکم یک کتاب از نادرخان را داشته باشد، حکم یک دیدار داشت. انگار کن کنار پدر بزرگت نشسته‌ای و او برایت از خاطراتش می‌گوید. ( البته که هیچکس در عالَم هستی برایم پدر بزرگم نمی‌شود! اما نادرخان چون خیلی عزیز‌ اند، به حق می‌توانند سِمت پدربزرگ پدری را داشته باشند.)  و وقتی این پدر بزرگ، نادر ابراهیمی‌ست، پر واضح است که خاطرات هم خاطرات ویژه‌ای‌اند. اما خب وقتی حرف از نشستن و خاطره گفتن است، گاهی اطاله کلام و تکرار و حرف توی حرف آوردن هم هست. برای همین این کتاب را به رغم آن که برایم دلچسب بود و واقعا وقت خوبی خواندمش، به همه پیشنهاد نمی‌کنم و به نظرم نادرابراهیمی‌دوستانِ قدر و قدیمی می‌توانند دوستش داشته باشند و از خواندنش لذت ببرند.
بعضی قسمت‌های کتاب برایم به واسطه‌ی آن‌که زیاد در زندگی نادرخان کنکاش کردم، تکراری بود. مثل قسمت مربوط به سریال «آتش، بدون دود» که در مستند و مصاحبه‌هایش دیده بودم. اما بسیاری از قسمت‌ها هم سرشار از شگفتی، آشنایی با ابعاد تازه از شخصیت نادر ابراهیمی و آشنایی با مسائل واقعی قبل انقلاب و اوائل انقلاب بود.
و شاید تعداد خطوطی که زیرشان خط کشیدم، یا صفحاتی که شماره صفحه‌شان را اول کتاب نوشتم، از باقی کتاب‌های نادر ابراهیمی کمی کمتر بود، اما هم از خواندنش خوشحالم هم آن‌چه باید می‌‌شنیدم و برمی‌داشتم را برداشتم و بارم از کتاب را بستم.

+ و چرا هرچه‌قدر هم از این مرد می‌خوانم و می‌شنوم و پیدا می‌کنم، باز هم چیز تازه‌ای هست؟ یک تن، چقدر می‌تواند تجربه‌های متفاوت و عمیق و ویژه داشته باشد!؟ 

        

          با لذت عمیقی خواندم و دلم برای نادر ابراهیمی که هیچ‌گاه ندیدمش و خیلی هم دیر سراغ کتاب‌ها و اندیشه‌هاش رفتم، تنگ شد.
نمی‌دونم این سبکی که مرحوم نوشته تو چه دسته‌ای از انواع روایات قرار می‌گیره اما اگه تو هیچ کدوم هم جای نگیره نه عجیبه نه مهم، چرا که خود نادر ابراهیمی هم در هیچ قالب مرسوم و عرف زمانه خودش جا نمی‌شد. بخش عمده سختی‌هایی هم که کشید برای همین بود که نه باج داد و نه از اصولش عدول کرد. چقدر هم این مدل زندگی کردن سخته و پایداری می‌خواد.
کاش از این نادرها بیشتر بود یا اگه هستن می‌شد در زمان حیات شناختشون و ازشون درست زندگی کردن رو یاد گرفت.
        

          وقتی در مورد مسایلی می نویسی که دیگری شاید ننویسد و یا حتی فکر نوشتنش هم به ذهنش خطور نکند و البته تو هم نادر ابراهیمی باشی، نتیجه اش می شود این کتاب. جلد 2 است ولی من اول این جلد را خواندم.