خیلی دوستش داشتم. البته شاید این‌که در موزه‌ی نادرخان و با صدای مهدیه شنیدمش هم بی اثر نباشد، اما واقعا دوست داشتنی بود.
من تا به حال با کتاب‌کودک‌های قدیمی کمی  ارتباط برقرار کردم. آن‌هایی که خواندم اغلب جملات طولانی یا موضوعات و پرداخت‌های کلیشه‌ای داشتند. حتی یکی از کتاب‌های خود نادرخان را هم که قبلا خوانده بودم، زیاد دوست نداشتم. اما این عجیب به دلم نشست. 

داستان دختربچه‌ای که نمی‌داند قلب کوچکش را به چه کسی بدهد. و کم کم با بخشیدن قلبش به عزیزانش، می‌فهمد چه قلب بزرگی دارد.. :')

تصویرسازی‌های کتاب آن‌قدر که باید خوب نبودند و حیف! 
        

          هی اینور اونور داشتم دنبالش میگشتم و در نهایت فهمیدم ایشونو تو کتاب فارسی کلاس هفتم خونده بودیم:)
قشنگه
چه وقتی کلاس هفتم بودم چه الان و چه هفتاد سالگی
همیشه مهمه که کی میتونه وارد قلبمون بشه✨️
منم همونایی رو راه میدم که نادر جان ابراهیمی راه میده
        

          خیلی قشنگ بود عمیق و دوست داشتنی.
چون نویسنده اش نادرخان بود تصمیم به خوندنش گرفتم.
کیف کردم و سرحال اومدم با قلمش که برای بچه ها مهم ترین مفاهیم رو به زبان ساده گفته
یه ستاره کم دادم چون تصویرگری‌اش خیلی بهتر از اینا میتونست باشه  ولی بد نبود.