یادداشت ز.مسعودی

        هفتهٔ چهل و چند، بیست روایت است از مادری در همین روزها. 
راویان اغلب مادرانی هستند از قشر تحصیل کرده و به روز که شاید تجربیاتشان با مادران دیروز قدری متفاوت باشد. مادرانی که توانسته‌اند و یا می‌کوشند علی رغم اینکه مادر خوبی هستند هویت مستقل خودشان را فراموش نکنند و تمام آنچه هستند را در «فقط مادری کردن» نبینند. به عبارتی، بزرگ‌تر از آن باشند که در مادری حل شوند، بلکه مادری هم بعدی باشد از ابعاد وجودشان. این کتاب قصه ٔ تغییرات، کنار آمدن‌ها، راه پیدا کردن‌ها، ساخت باورها و یا تخریب آن‌هاست. 
کتاب از قلم و ساختاری مطلوب برخوردار است و نگارش اثر به تبع انتخاب قالب جستار، بیانی همه فهم دارد؛ نه در پی بیانی آکادمیک برای مخاطبی محدود است و نه در پی بیان مطالب سطحی و بازاری. آنچه از هفته چهل و چند و کتاب‌های مشابه که اخیراً وارد بازار نشر شده است می‌توان انتظار داشت این نیست که مادری را با تمام ابعاد آن به نمایش بگذارد؛ یا مادری تمام اقشار را نشان دهد و یا نسخه‌ای واحد برای تمام مادران بپیچد. بلکه آنچه می‌شود در خصوص این کتاب‌ها گفت این است که انتظار می‌رود مخاطب پس از خواندن مجموعه‌ای از اینگونه کتب بتواند با تکثر در الگوهای مادری آشنا شود و از این رهگذر، راه متمایز خود را بشناسد. 

بی شک اگر در نگاشتن این کتاب، از تجربیات مادران چند فرزندی بهره بیشتری برده میشد، محتوا غنی‌تر هم می‌بود. 

در پایان مطالعه این کتاب، را به دو گروه عمده توصیه می‌کنم: 

۱. تمام زنان. 
۲. تمام مردان!