بعد خوندن این کتاب شاید تنها سوالی که برای من پیش میاد اینه که چرا زودتر نخونده بودمش و تنها خواسته ای که دارم اینه که کاش پاک میشد که دوباره می‌خوندم این شاهکار بیضایی رو ، واقعا کیف کردم از خوندنش.
        

          به نام خدا
روایت‌های متفاوت، بالاخره شاه چگونه کشته شده است؟

مطالعه این نمایشنامه یکی از شیرین‌ترین نمایشنامه‌هایی بود که تا به‌حال خوانده‌ام.

بهرام بیضایی در این نمایشنامه به‌خوبی و هوشمندانه از دیالوگ‌هایی استفاده کرده است که انسان را به وجد می‌آورد. خواندن دیالوگ‌ها در ظاهر کمی خوانش‌شان سخت بود، اما وقتی توی عمق دیالوگ‌ها فرو میروی، شیرینی‌شان را بر زبانت میچشی. چقدر آقای بیضایی توی نگارش ماهر هستند. 

تا حالا آثار بهرام بیضایی را نخوانده بودم و این نمایشنامه اولین کاری بود که از ایشون خوانده‌ام. و چرایی خواندن این اثر ارزشمند هم برمی‌گردد به باشگاه نقل روایت. در دوره مطالعه جدید این باشگاه، این اثر فاخر را معرفی کرده بود تا آن را مطالعه کنیم. دلیل انتخاب هم به‌زعم من روایتی‌های متفاوتی بود که در این کتاب نگارش شده است. روایت‌هایی از قتل شاه و از زوایای متفاوت.

این نمایشنامه را باید با دقت خواند. بدون هیچ حواس‌پرتی. باید وقتی که مطالعه میکنی توی دیالوگ‌ها فرو بروی. وگرنه گیج‌ میشی. خودم این نمایشنامه را ۲ بار مطالعه کردم و بار دوم روایت‌های متفاوت را فهمیدم. چونکه روایت‌ها در این نمایشنامه چرخشی هستند. یک بار آسیابان می‌شود پادشاه و بار دیگر زن. و زن می‌شود آسیابان و آسیابان می‌شود زن. دختر بار بعد می‌شود شاه. اینگونه چرخشی روایت‌ها تغییر می‌کند. این موضوع بار اول گیج کننده بود و وسط‌های نمایشنامه نفهمیدم که چی شد. یک بار زن که از زبان پادشاه روایت میکرد، بار دیگر تغییر می‌کرد و با خود میگفتم که چی شد؟ تا می‌آمدم و می‌فهمیدم که قضیه از چی قرار است، نقش‌ها دوباره تغییر می‌کرد. به‌خاطر همین دوباره آن را خواندم. اما لذتی که بار دوم این نمایشنامه را مطالعه کردم، هنوز بر زبانم است. 

انگار که این نمایشنامه، یک فیلم سینمایی هم از آن اقتباس شده است. بر همین اسم کتاب. خود آقای بیضایی هم آن فیلم را کارگردانی کرده است. حقیقتا فیلم را تماشا نکرده‌ام، نمی‌دانم شاید هم تماشا کنم در آینده. ولی من خواندن متن را بیشتر ترجیح می‌دهم تا بنشینم ۲ساعت فیلم تماشا کنم. 

اما بهرام بیضایی در این نمایشنامه به چه موضوعی پرداخته است؟ اسم کتاب، فاش می‌کند درون‌مایه نمایشنامه را. مرگ یزدگرد. 

یزدگرد بعداز حمله اعراب و شکست خوردن ساسانی‌ها از آنها، فرار می‌کند و در آسیابادی کشته می‌شود. روایت‌های متفاوتی هم در تاریخ وجود دارد که از نحوه مرگ یزدگرد نوشته شده است. و آقای بیضایی هم در این نمایشنامه این موضوع را با درایت هوش خود آن را وصف می‌کند. همون روایت چرخشی که در بالای متن ذکر کرده‌ام. تکنیک بازی در بازی، به این نوع روایت چرخشی گفته می‌شود.

این روایت‌های متفاوتی که در این نمایشنامه ذکر می‌شوند تاحدودی متناقض هستند. حتی به‌گونه‌ای که در یک جایی از این نمایشنامه، شاهی که مرده است را می‌گویند این خود آسیابان است و این مردی که اینجا حاضر هست، پادشاه هستش! آخر نفهمیدم که شاه چگونه کشته شد. البته خورده‌ای هم از آقای بیضایی نمیگیرم.

بیضایی با روایت‌های متفاوتی که در این نمایشنامه بکار برده است، میخواسته نشان بدهد که هنوز و هنوزه این روایت‌ها متفاوت است و هیچ قطعیتی نیز از نحوه کشته شدن شاه وجود ندارد. 

یک پادشاه در یک آسیابان کشته شده است‌ و حالا سرکرده و سردار و موبد به محل کشته شدن شاه آمده‌اند تا کسانی که باعث مرگ شاه شده‌اند را مجازات کنند. و سرباز هم بیرون مشغول است تا گوری بکند و داری را آماده کند، تا مجازات انجام شود. حالا آسیابان و زن و دختر با روایت‌های متفاوتی که به این افراد می‌دهند، تلاش می‌کنند که بتوانند از این مخمصه‌ای که گرفتار آن شده‌اند نجات بیابند. و در آخر نمایشنامه تازیان می‌آیند و محاکمه هم نیز پایان می‌پذیرد.

در این نمایشنامه دیالوگ‌هایی که بین شخصیت‌ها رد و بدل می‌شود، در بعضی از جاها اشاره‌‌‌‌هایی دارد و کنایه‌هایی می‌زند. در ادامه و بخش آخر یادداشت بعضی از این دیالوگ‌ها را می‌آورم و تحلیلی هم از آن ارائه می‌دهم.

""سردار: بگو ای آسیابان پسر مرده، پس تو از پادشاه کینه‌ی پسرت را جستی!
آسیابان: آری، انبار سینه‌ام از کینه پر بود. با اینهمه من او را نکشتم. نه از نیکدلی، از بیم""
در اینجا اشاره‌ای به این دارد که مردم یک کشور سینه‌ای پر از درد و کینه از پادشاهان خود دارند، و پادشاهانی که ظلم به مردم می‌کنند و مردم هم تن به این خواسته ظالمانه می‌دهند. نه به‌خاطر اینکه از خاطر مشروعیت اون نظام سیاسی حکومت باشد، و یا اینکه عاشق چشم و ابروی پادشاه هستند، بلکه به خاطر ترسی که از پادشاه و تنبیه‌هایی که پادشاه بر آنها تحمیل می‌‌کند. آسیابان در اینجا می‌گوید که من پادشاه را نکشتم، نه به‌خاطر اینکه نیکدل هستم، بلکه به‌خاطر ترس. در این دیالوگ‌، اشاره‌ای به این دارد که اگر مردم یک حکومت ظالم، ساکت هستند و چیزی نمی‌گویند، به‌دلیل‌ ترس است.
......
""زن (در نقش پادشاه): دیوانه؟ ها، آهای _ آی. آری دیوانه. سپاه من، آن انبوه پیمان شکنان، هنگام که به پشتگرمی ایشان به‌انبوه دشمن تاختم به‌من پشت کرد و گریخت، موی من سپید نبود ای مرد تا آن هنگام که بی‌کسی ناگاه چنین تنگ مرا در خود بفشرده بود. ترس من چنان بزرگ بود که سپاه تازیان از هول آن شکافت و راه بر من گشود.
آسیابان: می‌شنوی، او از دوستان می‌گریزد، نه دشمنان.""
در اینجا اشاره‌ای به این دارد که اگر یک نظامی هم فرومیپاشد، نه به خاطر دشمن است، نه. بلکه به‌خاطر اینکه مسئولان این حکومت، پشت یکدیگر نیستند و یک شکاف عمیقی بین آنها هست که در به وجود آمدن بحران، آنها شانه‌های خود را از زیر مسئولیت خالی میکنند  یا اینکه زیرآبی یکدیگر می‌زنند و خیانت می‌کنند. پادشاه در این نمایشنامه هم اول از سپاه خود ضربه خورد تا اینکه از دشمن. اینجا میشه کودتا‌های نظامی هم از این نوع فروپاشی‌ها مثال زد. سران ارتش که کودتا می‌کنند و نظام را ساقط می‌کنند. در نهایت، برای اینکه ریشه اصلی فروپاشی و شکست یک حکومت را در آن بیابیم، باید به شکاف بین نهادهای آن حکومت و خیانت‌هایی که انجام می‌شود نگاه کنیم.
 ......
""دختر: سینه‌ام. شکمم. دردی در هر دو جا دارم
آسیابان (در نقش پادشاه): از گرسنگی است دختر جان. من امروز دانستم. در تیسفون مرا از دنیا خبر نبود. بسیار ناله‌ها بود که من نشیندم. من به دنیا پشت کرده بودم، آری، و اینک دنیا به‌من پشت کرده است.""
در اینجا بیضایی به خوبی شکاف بین پادشاه و توده مردم خود اشاره می‌کند. پادشاهی که از مردم خود هیچ خبری ندارد. نمی‌داند که مردم کشورش به چه مشکلاتی گرفتار هستند و چگونه زندگی می‌کنند. پادشاهی که به فکر خود و کاخ خود و حرمسرای خود است. نظام‌های پادشاهی گذشته اغلب اینگونه بودند. ما حتی تاریخ گذشته هم میخوانیم، از پادشاه و جنگ‌ها و صلح‌ها و پیروزی‌ها و شکست‌ها و شیوه حکومت‌رانی و ... پادشاهان و سلسله‌های پادشاهی میخونیم، عملا مردم در این تاریخ‌نگاری نقشی ندارند. تاریخ را کسانی نوشته‌اند که در کاخ‌های پادشاه زیست می‌کردند، نه اینکه در بین مردم بوده‌‌اند. آنها چیزی را مینویسند که پادشاهان میخواهند، از دید پادشاه شرایط را مینویسند نه از دید و جو و شرایط مردم. آره، پادشاه نه اصلا، اما خیلی کم از اوضاع و احوال مردمش خبر داشت. یک ضرب المثلی هم هست که میگوید، سواره خبر از حال پیاده ندارد. شاید مستقیما ربطی به این موضوع ندارد، اما اشاره‌ای به این مبحث دارد. 
......
""زن: پندنامه بفرست ای موبد، اما اندکی نان نیز بر آن بیفزای.‌ ما مردمان از پند سیر آمده‌ایم و بر نان گرسنه‌ایم.""
وعظ موبد چه ارزشی دارد که وقتی مردم شکمهایشان خالی است؟ اینجا نقدی است بر وعظ و پند و دستورالعمل‌های دینی که وقتی مردم حتی نمی‌توانند زندگی روزمره خود را بگذرانند؟ آیت الله جوادی عاملی در یکی از مصاحبه‌هایشان اشاره میکنند: اگر بین مردم و نان مردم فاصله بیافتد دیگر خبری از دین نخواهد بود، اقتصاد یعنی نان مملکت، دینداری مردم بدون اقتصاد سخت است. 
آری سخت است. بدون نبود معیشیت درست، دین‌داری سخت است.

در نهایت پیشنهاد می‌دهم که این‌نمایشنامه فاخر را بخوانید. با حوصله و با دقت بخوانید. کمی متن سنگین است و کمی هم گیج کننده. اما اگر با دقت آن را مطالعه کنید، شیرینی آن بر زبانتان می‌نشیند و باعث می‌شود که عاشق کارهای آقای بیضایی بشوید، و مانند من علاقه پیدا کنید و برای خواندن دیگر آثار آقای بیضایی، در آینده وقت بگذارید.
        

          شگفت‌زده شدم. :)
و البته کار بهرام بیضایی همینه خب!
        

          این کتاب دنبال این نیست که آدم بده یا آدم خوبه رو پیدا کنه، دنبال این نیست که بگه چه کسی مظلوم و چه کسی ظالم هست، چه کسی بی گناه و چه کسی گناهکار هست؛ همه ی شخصیت ها یه جورایی تقصیراتی دارن و به عبارتی خاکستری هستن.
جایی پادشاه ظالم به نظر میرسه و جای دیگه آسیابان و زن.

یزدگرد پادشاهی عیاش، ترسو و ناکارامد بود.
یزدگرد مردی بزرگ، عادل و مقدس بود.
یزدگرد کدوم بود؟ 
ما نمی دونیم و هیچ وقتم به طور قطعی نخواهیم دونست چون تاریخ همیشه به دست پیروز میدان نوشته میشه و اینجا موضوع تنها یزدگرد نیست میشه به تمام تاریخ تعمیمش داد.
 اما عده ای این گفته های تاریخی رو با اطمینان می پذیرند و گروهی هم معتقد هستن اقای بیضایی با این نمایشنامه اشخاصی رو مورد توهین قرار داده اما ایا واقعا این طوره؟ یا خود ما انقدر شخص، گروه یا دوره ای رو مقدس می شماریم که توان تحمل کوچک ترین حرف و نظر مخالف رو از دست میدیم، طوری که انگار به بخشی از هویت خودمون توهین شده.
ایا درسته که هویت خودمون رو به چنین چیز های گره بزنیم؟
بزرگترین آورده‌ی این کتاب برای من، مرور این نکته بود که در تقدس گرایی هیچ سودی نیست و قدم گذاشتن در مسیرش به تعصب و شاید هم جهل منتهی میشه.

ناگفته نمونه که عاشق زبان فارسی متفاوتش شدم و بر خلاف اینکه در نگاه اول سخت به نظرم رسید راحت تونستم ارتباط بگیرم.
این مدل شیوه‌ی داستان در داستان رو هم دوست داشتم باعث شده بود تا اخرین صفحه در تعلیق بین شک و یقین قرار بگیرم که حتی تا اخر هم همراهم باقی موند و فکر می کنم هدف نویسنده بوده.
پ‌ن۱: جملات قصار قابل تاملی داشت.
پ‌ن۲: فکر می کنم نیاز به خوندن مجدد این کتاب در اینده باشه انگار هنوز حرفی داره که نفهمیدم یا نشنیدمش.

۱۶ خرداد ۱۴۰۴
        

          یکی از بهترین هایی بود که من خونده بودم 
و شاید باید بارها و بارها بهش برگشت
        

          بیضایی ذهنم، مساوی بود با مسافران و سگ‌کشی. آثاری با اجراهای نمایشی و فیلمنامه‌ای وزین و سنگین. به مناسبتی قلاب نگاهم به مرگ یزدگرد گیر کرد. خاطره خوبی از ساسانیان و هخامنشیان و دسته‌بیلیان تاریخ، به سبب درس تاریخ ایام مدرسه نداشتم و می‌خواستم صرفا اجرای تئاتری‌اش را ببینم اما چه متنی! چه تعلیقی! چه کششی! چه توصیفاتی!
کتاب لاغر اندام است به قد و قامت؛ راحت‌الحلقوم است به کام.

از هرگونه پیشنهاد برای ادامه مطالعات در اتمسفر بهرام خان بیضایی استقبال می‌کنم.
        

          دیدنش فیلمش بعد از خوندن کتاب میتونه خیلی به فضاسازی کمک کنه
        

          نمایشنامه، داستان یزدگرد سوم آخرین پادشاه ساسانی است که از جنگ مسلمانان به مرو می گریزد و در آسیابی پناه می گیرد. داستان از زبان آسیابان، زن آسیابان و دختر ایشان بیان می شود که روایت هر کدام متفاوت با دیگری است. سردار سپاه، سرکرده ی سپاه و یک موبد نیز از دیگر  شخصیت های موجود در این نمایشنامه است.  کلام در این نمایشنامه بسیار قوی  و روان و از قدرت تصویرپردازی بسیار بالایی برخوردار است.

نکته جالب توجه این است که این نمایشنامه ی کوتاه و موجز از جایی شروع می شود که جسد شاه در خانه ی آسیابان پیدا می شود و به حوادث قبل و علت فرار شاه و جنگ با اعراب و غیره کاری ندارد و در حقیقت همان مجلس شاه کشی و شیوه ی مرگ یزدگرد سوم ساسانی نقطه ی اوج داستان است که در همان ابتدا مطرح شده است.
        

          داستان حول محور مرگ یزدگرد که از دست اعراب مسلمان به سمت مرو فرار کرده و در آسیابی پنهان شده ...
این نمایشنامه  منو بسیار زیاد یاد فیلم راشومون می اندازه
مرگ یزدگرد  از زبان چند نفر با روایت  مختلف شرح داده می شود
کاراکترها در این نمایشنامه  جای کاراکتر دیگر هم بازی میکنند
علاوه بر نقش خودشان در برخی قسمت نقش فرد دیگری را بازی می کنند 
ایده بسیار جالب  و دوست داشتی بود
        

          *از نظر من*:
مثل آبی که مدام به تشنه ای نشان می دهد و مدام دور سرش می گرداند، بی آنکه قطره ای به دهانش بریزد خنکای آب را به جانش می نشاند و هر لحظه، از لحظه ی پیش تشنه تر اش می کند و صد البته که مشتاق تر. 
پایانش انقدر دلچسب بود که مگر می توانستم آرزو کنم کاش تمام نمی شد؟ 

بخوانید که تجربه ایست، تشنه ای که سیر از اشتیاق است و هوس!
        

          بسم الله الرحمن الرحیم 

... پس يزدگرد به‌سوی مرو گریخت و به آسیایی درآمد. آسیابان او را در خواب به طمع زر و مال بکشت...

 سطر بالا را تاریخ می‌گوید. بهرام بیضائی هم شروع میکند به کار:
آسیابی نیمه تاریک. جسدی روی زمین افتاده. بالای سرش موبد در حال زمزمه. آسیابان ایستاده بی حرکت با چهره ای وحشت زده. و زن او که بر میخیزد و دخترش که جیغ میکشد.

این صحنه آغازین است. مجلس شاه کشی است. شاه بی جان است و سردار میگوید آسیابان باید کشته شود.
 موبد(فرد روحانی در آیین زرتشت) که در حال زمزمه برای روح پادشاه است تا آرام گیرد و سرکرده ای که به سرباز میگوید تا دار را آماده کند هم با رای سردار موافقند.
سردار میگوید: تو کشته خواهی شد، بی درنگ! اما نه به این آسانی؛ تو به دار آویخته می‌شوی_ هفت بندت جدا، استخوانت کوبیده، و کالبدت در آتش! همسرت به تنور افکنده می‌شود؛ و دخترت را پوست از کاه پر خواهد شد...

این ها فقط دو صفحه اول نمایشنامه است. بهرام بیضائی ۶۰ صفحه مینویسد. قوی و با شکوه. خلاق است و همین خلاقیت است که لذت خواندن را دو چندان میکند. کتاب ادبیات کهن است و هم ادبیات امروزی. گویی ترکیب شده.

 در صفحات مرگ یزدگرد به دنبال تاریخ نباشید. درست است که نویسنده از تاریخ استفاده کرده اما هدف انتقال تاریخ نیست. بلکه هدف خلق اثری ادبی است که بیضائی هم خوب بلد است.
        

          نمایشنامه جذاب و راز آلودی که یه واقعه تاریخی رو روایت میکرد.
از اون جهت به این نمایشنامه میگم راز آلود که تا آخر داستان ، خواننده اثر، نمیدونست که یزدگرد چگونه به قتل رسید . 
نثر نمایشنامه کمی سخت  بود اما با توجه به مضمون قوی، این مورد زیاد به چشم نمی آمد. 
اگه این نمایشنامه دوباره به صحنه تأتر بره، مشتاقم که مشاهده اش کنم.

امیدوارم این اثر رو بخونید و لذت ببرید.🌹
        

          اصلاً فکر نمی‌کردم از کتاب خوشم نیاد و برام معمولی باشه!
اما وقتی نمایشنامه رو خوندم، هیچ چیز خاص و درخشانی درش ندیدم :( شاید برای همون دوران مناسب بوده و یا شاید این منم که نمی‌تونم درخشش اثر رو ببینم.
به هر حال برام شبیه نمایشنامه‌های سارتر بود. شعاری و دیالوگ‌های قصارِ زیاده از حد. گویا قسمتی معروف از کتاب در باب این است که رعیت از پند سیر است و بر نان گرسنه؛ انقدر این مطلب را با عناوین مختلف دیده و شنیده‌ام که شنیدن مستقیم و شعاری‌گونه‌اش از شخصیت زن در نمایشنامه لطفی برام نداشت.
دو قسمت رو اما خیلی دوست داشتم. یکی نیایش آخر داستان و دیگری هم جایی که سردار خواست از تازیان بپرسند «ویرانه چرا می‌سازند؟ آتش چرا می‌زنند؟ سیاه چرا می‌پوشند؟ و این خدایی که می‌گویند چرا چنین خشمگین است؟»
تکنیک استفاده شده از نظر تئوری جالب بود اما زمانی که در متن به کار رفت، برای من تا حدی تصنعی شد. بعد که فیلم ساخته‌شده رو دیدم از بازی خوب و به دور از تصنع بازیگران واقعاً متعجب شدم!
زبان استفاده‌شده در متن هم با وجود شبه کهن بودن بسیار روان است که نشانه‌ی تسلط بیضایی بر زبان پارسی است.
        

          داستانی به شدت جذاب و پر از جملات قصار 
نوشته عجیب آقای بیضایی و با فیلمی عالیتر از اون 
        

          شاهکارِ واقعی!
        

          در باب پادشاهی و مرگ

«پادشاه‌بودن بهتر است یا مرگ؟». در برزخ واپسین لحظات زوال ساسانیان، یکی از سرداران یزدگرد جلوی چشم ما نقش کارآگاهی را بازی می‌کند تا معما را حل کند: چه کسی پادشاه را کشته؟ پادشاه، تجسّد فرّه‌ی ایزدی، اما بدون شک والاتر از آن است که رعیتی بتواند خون او را بریزد. این یک داستان کارآگاهی بی‌بدیل است و یک تراژدی درخشان. در متن بیضایی نقش‌ها بی‌وقفه عوض می‌شوند. دختر نقش پادشاه را بازی می‌کند، زن نقش آسیابان را و ما مدام از خود می‌پرسیم آیا این پادشاه نیست که نقش آسیابان را بازی می‌کند و سپس با بازی‌کردن نقش خودش سعی می‌کند به کارآگاه قصه القا کند که پادشاه مرده؟ از کجا باید فهمید کسی شاه است یا آسیابان؟ و این تازه نخستین پرسش فلسفی-سیاسی بیضایی است. «اگر آسیابان آن میان افتاده پس من که هستم؟». آیا پادشاه مرگ را به اسارت در دست دشمنان ترجیح داده؟ در این صورت آیا فرّه‌ی ایزدی چیزی جز زبونی وحشتی مستمر است که پشت نقاب بکارت و معصومیتی الاهیاتی پنهان شده؟ یا نه، پادشاهی چنان والا چنان از جهان ناسوت زندگان فراتر است که از آن سوی بام، به جانب مغاک مرگ افتاده است؟ بی‌شک هیچ رساله‌‌ای در فلسفه‌ی سیاسی (اگر چنین چیزی در زمانه‌ی ما و به زبان فارسی حتی نوشته شده بود) هرگز حتی نمی‌توانست هوس کند به ژرفای هستی‌شناسی سیاسی بیضایی در این تراژدی نزدیک شود. در متن بیضایی پادشاهی، مرگ و تقدّس در گردابی هایل می‌گردند و در هم می‌تنند تا سرانجام حتی تاریخ را از پای درآورند. این متنی بی‌بدیل است در باب سلطنت و سرچشمه‌های تقدس (مرگ)، یا به عبارت دیگر، الاهیات سیاسی. بیضایی وقفه‌ای ژرف در تسلسل اندیشه‌ای می‌افکند که قرن‌هاست فرودستی مردمی سرخورده را به آرزوی رقّت‌آور قدرت مطلقه پیوند زده است. در تراژدی بیضایی، پادشاه چندان مقدس است که حتی زنده‌بودن برای او تنزّلی و وهنی بیش نیست؛ شأن او بالاتر از این حرف‌هاست! پادشاه برای آنکه بتواند حکمرانی کند باید در جایگاهی چنان قدسی جای گیرد که سرانجام جز جایگاه رهایی از امر زمینی نیست، و این چیست جز مرگ؟! پس بی‌شک حق با زن آسیابان است، که شاید جذاب‌ترین شخصیت کل این تراژدی باشد: «پادشاه پیش از این به دست پادشاه کشته شده بود».
        

          .
ارنستو ساباتو اعتقاد داشت نبوغ نه در یافتن معناها و افق های بکر و جدید، بلکه در دیدن مسائلی است که همه میبینند اما متوجه زوایای پنهانی نمیشوند که یک روز نابغه ای به کشف آن میرسد.
.
بیضایی به راستی نابغه است.
چرا که دست به خلق بخشی از تاریخ زده است که شاید یکی از بزنگاه های تاریخی ما بود و به راحتی از آن گذر کرده ایم.
بزنگاهی که اگر به روشنی به آن خیره شویم شاید خود و فرهنگمان را بهتر بشناسیم و به جای نفرت و یا پرستش، به شناخت معناها برسیم.
.
مرگ یزدگرد نمایشنامه ای از #بهرام_بیضایی است که در ابتدای دهه شصت به صورت فیلمی سینمایی نیز ساخته شد.
داستان این نمایش از نقطه ای آغاز میشود که خود پایان یک تاریخ بود.
داستان فرار یزدگرد، پادشاه پادشاهان از سپاهیان تازی و عرب نژاد.
یزدگرد در این گریز به آسیابی رسید و به دست آسیابان کشته شد.
.
"...پس یزدگرد به سوی مرو گریخت، و به آسیابی در آمد.آسیابان او را در خواب به طمع زور و مال بکشت..." تاریخ.
.
بیضایی این بخش را گرفت و رها نکرد.
پارادوکس جالبی در این تراژدی وجود داشت. پادشاه یک سرزمین که حراست و حفظ جان و مال و امنیت مردمش در دستش بود، به دست آسیابانی که گندم نان مردم گرسنه را آسیاب میکرد به طمع شکم گرسنه کشته شد.
اما این یک داستان عبرت آموز است؟ تا اینجا بخشی از تاریخ است که باید بررسی شود.
چرا؟ این پرسش شاید کلید خلق نمایشی برای بیضایی بود تا صحنه محاکمه آسیابان را پس از مرگ پادشاه نشان دهد.
.
{موبد: بسیار آتشکده ها که هنوز برجاست. مردمان را باید به گفتار گرم، و آیین ستیز آموخت.
زن: پُر نگو موبد! در مردمان به تو باور نیست از بس که ستم دیده اند.}
.
.
{موبد: آه اینان چه میگویند؟ سخت از پلیدی چندانست که جای مزدااهورا نیست...دانش و دینم میستیزند و خرد با مهر؛ گویی پایان هزاره ای اهورایی است. باید به سراسر ایران زمین پندنامه بفرستیم.

زن: پندنامه بفرست ای موبد، اما اندکی نان نیز بر آن بیفزای. ما مردمان از پند سیر آمده ایم و بر نان گرسنه ایم.}

.
آری بیضایی تاویل خود را از این حادثه خلق میکند. حادثه ای که آسیابانی پیر به همراه خانواده گرسنه و بیمار خود، زمانی که پادشاه شکست خورده ای را میبیند، دست به خون او آلوده میکند.
آیا باید این مردمان را پست دانست؟
آیا میتوان آنها را به محاکمه ای دادگر سپرد؟ 
آنها تمام روزگاران عمر خود را برای این پادشاه خرج کرده اند تا حافظ امنیت آنها باشد. اما در بد حادثه او شکست میخورد و میگریزد.
حال باید این آسیابان که نماد مردمان و اجداد ماست را سرزنش کرد؟ تاریخ خونین ما چنین حقی به ما خواهد داد؟
.
.
بیضایی به خوبی این نبوغ را داشت که تاریخ پر از خونریزی را دیده و بداند که این مردم گاه چاره ای جز پستی و دنائت نداشته اند. تا زنده بمانند.
.
{زن: چنین مینماید. و این خود بد نیست. دیوانگی او به سود می انجامد. و خرد به زیان. آه دخترم؛ آنچه بر او گذشت چنانش درهم کوبیده که خود نمیداند کیست. تا کی چنین باشد و چنین کند خدا داناست.}
.
.
در نهایت نمیتوان یزدگرد، ایران پیش از حمله اعراب و در کل تاریخ را بدون داوری مردمان ستم دیده خواند و نگاه کرد. اگر شکوهی داشت برای پادشاهان بود و مردمان رنجور تنها ستم کشیده و بیداد میدیده اند.
چه از خودی و چه بیگانه.
.
.
{زن: آری اینک داوران اصلی از راه میرسند. شمارا که درفش سپید بود این بود داوری؛ تا رأی درفش سیاه آنان چه باشد.}
.
در پناه خرد
        

          بهترین و تلخ ترین  نمایشنامه‌ای که تا حالا خوندم...
        

          من ابتدا فیلمش را دیدم و خیلی خوشم اومد به همین علت هم رفتم و کتابش را هم خریدم و خوندم
خوندن این نمایشانه از دیدنش بهتر بود و کلماتی هم یادگرفتم که معنی شون را نمیدونستم 
این یک اثر فوق العاده بود که سال های بعد به احتمال بسیار زیاد دوباره به سراغش خواهم رفت 
نمونه جملاتی که خیلی دوست داشتم( خیلی زیاد بود میتونم بگم هر چند صفحه چند جمله بود که زیرش خط کشیدم پس یه تعداد محدود را گفتم در یادداشت به اشتراک بگذارم )  :

_بی گمان زور او از زری است که در کیسه دارد . 
_ایا دشنام و ناسزا هم سرمایه ی بزرگان است که هرگاه که بخواهندخرج می کنند ؟ نه، این سنگ و کلوخی است بر زمین ریخته که من نیز می توانم چندتایی از آن را به سوی شما پرتاب کنم. 
_ پادشاهی که وحشت پرچم اوست و سپاهش تنهایی است . 
_به او انچه را داد که خود داشت . 
_توانگران می رهند و ناتوانان در بندند . 
_ما مردمان از پند سیر امده ایم و به نان گرسنه ایم.
_ -آه اگر اسبم نگریخته بود + [خشنود] با هم میخوردیمش  -خود را انبار شاهان می کنی +تو خود را انباز گدایان کرده ای . 


:)

        

          از بهترین نمایشنامه های فارسی. چندین بار خوندمش و هیچوقت تکراری نمیشه. دیگه بعدش دیوانه وار فقط بیضایی میخوندم. پیشنهاد میکنم فیلمش رو هم حتما ببینید و لذت ببرید از بازی بینظیر سوسن تسلیمی.