مرگ ایوان ایلیچ تولستوی، انفجاری است علیه زندگیِ مبتذل.
داستانِ مرگِ تدریجیِ یک قاضیِ موفقِ ظاهراً عادی، تبدیل می‌شود به نقدی بیرحمانه از جامعهٔ بورژوازیِ قرن نوزدهم. ایوان ایلیچ، عمری را صرفِ "درست زندگی کردن" (بر اساس معیارهای اجتماعی) می‌کند: شغلِ محترمانه، خانهٔ مجلل، خانوادهٔ متشخص. اما لحظهٔ مواجهه با مرگ، تمام این زندگی را به پوچیِ مطلق تبدیل می‌کند.  

نقطه اوج داستان اینجاست که 
مرگ، به ایوان می‌آموزد که هرگز "واقعاً" زندگی نکرده است. روابطش تصنعی، موفقیت‌هایش پوچ، و حتی خانواده‌اش در دردِ عمیقِ او بی‌تفاوت‌اند. تولستوی با چاقویِ تیزِ روان‌کاوی، تمامیِ دروغ‌هایِ زندگیِ "مطابقِ انتظار جامعه" را می‌درد و فریاد می‌زند:  

آنچه وحشتناک‌ترین چیز بود، این بود که ببیند همه دروغ می‌گویند... و او باید آن دروغ را تا پایان با مرگی وحشتناک مُهر کند."

مرگ، تنها حقیقتِ نهایی است که زندگیِ ساختگی را درهم می‌شکند. تولستوی خواننده را به چالش می‌کشد:  
*آیا تو هم داری زندگیِ دیگران را زندگی می‌کنی؟ یا جرئتِ زیستنِ حقیقتِ خودت را داری؟

هراس از مرگ و پوچیِ زندگیِ غیراصیل، دردی انسانی است.
تولستوی خواننده را مستقیماً در مقابل پرسشِ وجودیِ خودش قرار می‌دهد: *"اگر امروز بمیری، آیا واقعاً زندگی کرده‌ای؟"*

این رمانِ کوتاه، نه تنها یک شاهکار ادبی، بلکه شلیکِ‌ هشداردهنده‌ای به وجدانِ خفتهٔ بشر است.

امیدوارم این کتاب رو بخوانید و لذت ببرید 🌹💫
      

        جدا از هر چیزی بگم که واقعا نثر کامو و نوشته‌های اون برای من خیلی خواندنی و جذاب و هر بار که کتابی ازش شروع میکنم ، مشتاق میشم تا زودتر بخونم . خب  جدا از همه اینها، نقد و نظرم رو بخوان راجب به کتاب بیگانه بگم : 

بیگانه داستان مردی‌ست به نام مرسو که نسبت به دنیا، احساسات و حتی مرگ مادرش بی‌تفاوت است. کامو از طریق این شخصیت، مفهوم پوچی را نشان می‌دهد: جهانی بی‌معنا که انسان در آن تلاش می‌کند معنا بسازد.
مرسو به خاطر بی‌احساسی‌اش بیشتر از قتل محاکمه می‌شود، و این نشان می‌دهد جامعه بیشتر با رفتار "غیراستاندارد" مشکل دارد تا با جرم واقعی.

بیگانه نقدی است بر معناجویی انسان در جهانی بی‌معنا، و تقابلی بین فرد صادق و جامعه‌ای که ریاکاری را ترجیح می‌دهد.

امیدوارم دوستان کتاب خوان ،این اثر رو تهیه و مطالعه کنند و لذت کافی رو ببرند 🌹


      

        اثر زیبا و قابل تأملی بود . 
در «حدیث شطرنج»، سوایگ با نگاهی دقیق به تأثیرات مخرب رژیم نازی بر روح انسان، داستانی تمثیلی از تقابل میان زور و اندیشه می‌سازد. شخصیت «دکتر B» نمادی از روشنفکری است که تحت فشار فاشیسم ابتدا اندیشمند اما آرام است، اما همین‌که درگیر دیوانگی شطرنج می‌شود، آرام‌آرام سلامت روانش را از دست می‌دهد . این اثر به‌درستی رابطه تنش جنگ و فروپاشی روان انسان را به تصویر می‌کشد؛ آن‌قدر که بعضی منتقدها گفته‌اند: «هرچه دکتر B در شطرنج پیشرفت می‌کند، بخش بیشتری از سلامت روانش را فدا می‌کند»
سوایگ در مقدمه و وامتن اولیه کتاب روشن می‌کند که سفر تبعیدی‌اش پس از اشغال اتریش توسط هیتلر – و تبعات روانی و اجتماعی آن – الهام بخش خلق این دو اثر بوده. «آخرین روزهای سیسرو» نیز نوعی بازخوانی تاریخی است که در آن سوایگ از درد خود دوری وطن می‌نویسد؛ بازخوانی آگاهانه‌ای از سقوط یک تمدن. در مورد نثر کتاب هم بخواهم بگم ،بسیار منسجم وخوب نگارش شده بود .

امیدوارم که کتاب دوستان عزیز این اثر قابل تأمل و زیبا رو مطالعه کنند و لذت کافی ببرند . 🌹
      

        نمایشنامه جذاب و راز آلودی که یه واقعه تاریخی رو روایت میکرد.
از اون جهت به این نمایشنامه میگم راز آلود که تا آخر داستان ، خواننده اثر، نمیدونست که یزدگرد چگونه به قتل رسید . 
نثر نمایشنامه کمی سخت  بود اما با توجه به مضمون قوی، این مورد زیاد به چشم نمی آمد. 
اگه این نمایشنامه دوباره به صحنه تأتر بره، مشتاقم که مشاهده اش کنم.

امیدوارم این اثر رو بخونید و لذت ببرید.🌹
      

        یک نوشته بسیار منسجم و عالی با جملات تامل برانگیز که ساعت ها می‌تونه خواننده رو به فکر فرو ببره.

بحث و جدل هایی که نویسنده با شخصیت های داستانش داشت و کشمکش‌هایی که بین اون ها در طول داستان بود ، هر خواننده‌ای رو به داستان جذب میکرد و من می‌تونم بگم که برای شخص خودم این اتفاق افتاد.
یک جای داستان که واقعا بی نظیر و خاص بود برای من ، بخش های اول کتاب و در گیری نویسنده و با اون سوسک بیچاره بود،که جملات اون بخش و مضمون اون جملات به ناخودآگاه من رسوخ کرد.
در بیشتر جاهای داستان به دلیل عقیده نگارنده اثر ، مضمون های دینی مخصوصا اسلام به چشم میخورد.

حقیقتا از نظر من این داستان پتانسیل بیشتر بودن  رو داشت ، دوست نداشتم در حد یه داستان کوتاه باشه

زیاد پرچانگی نمیکنم، امیدوارم هر چه زودتر این کتاب رو مطالعه کنید و لذت ببرید  🌹🌹
      

        کتاب بسیار خوبی بود که تقابل مقوله ای به نام مدرنیسم رو با پدیده ها و واقعیت های اصیل جامعه قدیم در شهر مادرید را توصیف می کرد .
 به خوبی به خواننده خاطر نشان کرد که اگر مدرنیسم به تمام لایه های زندگی بشر رسوخ کند، با وجود سهولت در تمام زمینه ها،  اما آن اصالت ، سرزندگی و جذابیتی‌‌‌‌ که پدیده های  فرهنگی جامعه قدیمی مثل سالن های سینما ، گالری‌های نقاشی، کتابخانه ها ، سالن های اجرای موسیقی و اُپرا که به لایه های فرهنگی جامعه رنگ و لعاب می‌بخشند، 
به راحتی به فراموشی سپرده خواهند شد و نوعی فرهنگ در جامعه حاکم می شود  که انسانی راکه در گیر عصر دیجیتال است و اهمیتی برای ارزش های  فرهنگی اصیل قائل نیست ،  پرورش خواهد داد ، که همه این ها در نهایت به نابودی و زوال روح آدمی منجر خواهد شد. 
یک نتیجه و یافته ی مهمی که از کتاب یادگرفتم این بود که باید برای بقاء ، حفظ و زنده نگهداشتن فرهنگ  و ارزش های قدیمی تلاش بسیار کرد

اگر به مسائل و مضامین مذکور علاقه دارید،  این کتاب پیشنهاد خوبی برای شما میباشد دوستان . 

امیدوارم مطالعه کنید و لذت ببرید 
      

        اصلا دوست نداشتم داستان  تموم بشه ‌ . چه قلمی، چه محتوایی ، چه داستان پردازی بی‌نظیری. 

در اغلب مواقع خودم رو وسط داستان  و  در میخانه مکزیکوسیتی تصور می‌کردم و با داستان ژان باتیست کلمانس همراه میشدم.

کامو مفاهیم مد نظرش مثل رنج ، غربت ، شهوت ، زناء،عشق،  وفاداری، خودخواهی و توجه به خدا ..... رو بهترین نحوی که میشد به نثر تبدیل کرده بود.

سیر داستان به گونه ای بود که اون جمله معروف کامو از زبان ژان باتیست کلمانس "  من در پاریس وکیل دعاوی بودم، ولی امروز قاضی تائب هستم  " در پايان داستان به خوبی و جزء به جزء ، تشریح شده بود.

این اثر فاخر و آثار دیگر این جادوگر قلم به شدت پیشنهاد میشه.
امیدوارم بخونید و لذت ببرید. 

                                                        پاينده باشید .🌹
      

        برای منی که فیلم سرزمین شمالی و سال های دور از خانه از تلویزیون ژاپن رو دیده بودم و از این سبک فیلم سازی با این مضامین و محتوا خوشم میاد ، اثر ( داستان توکیو ) در خور و شایسته تقدیر  بود . 
تکنیک هایی که در یادداشت‌های دانلد ریچی در باره سبک فیلم سازی اوزو نوشته شده بود، با خوندن فیلم نامه بیشتر برای خواننده داستان ملموس تر میشد.
در داستان به خوبی مشکلات و مشقت هایی که افراد مسن ممکن هست در کهنسالی با آنها مواجه بشوند ، به نحوه احسنتی‌‌‌‌‌ توسط نوادا و اوزو به نگارش و تصویر در اومده بود.

پایان فیلم خیلی غمگین تموم شد و من خواننده به خوبی اون تنهایی پايانی شوکیچی رو درک کردم.

برای دوستداران سینما کلاسیک که آثار شرقی هم باب میل و سلیقه شون هست ، این کتاب خیلی پیشنهاد میشه .

امیدوارم ،مطالعه کنید و لذت ببرید.