*از نظر من*:
این کتاب می تواند نگاه شما را حتی به دنیای صنعتی امروز تغییر دهد، و می تواند در لایه های عمیق وجودی شما کاری کند تا گرایش هایی بسیار مهم و متنوع به گشت و گذار در تاریخ هنر و فلسفه هنر به وجود بیاید. این کتاب هنر را از آسمان به زمین می آورد!
این کتاب را دوبار بخوانید.
      

        *از نظر من:*
_بله چارلز عزیز متوجهم،....، بله شما درست می فرمائید،....، بالاخره این هم زاویه دید شماست، محترم است،.... بله.... .
و اینطور شد که دست از خواندن قلم عالیجناب کشیدم! چون نویسنده ی محترم ما معتقد است تمام مفاهیم در عمق ماجرا بایستی شکل بگیرند، و لزوما سیر داستانی، سرعتش، زیبایی اش، کشش اش، و هر "اشِ" دیگرش، فدائیان راه مفهوم درونی اند. و دقیقا به همین دلیل، کتاب او، اولین کتابی است که پس از سالها، نیمه رهایش کردم...! کار زشتی کردم... امیدوارم روزی دوباره به سراغش بروم، و آن روز نظرم تغییر کرده باشد.
با احترام، چون کتاب را کامل نخواندم، اجازه ی پیشنهاد دادن ندارم:)
      

        *از نظر من*:
نمی دانستم که فرق بین "مرور" و "خلاصه" چیست. شاید به خاطر همین کتابِ اشتباهی برداشتم:) اما خب، عدو شود سبب خیر گر خدا خواهد. موضوع ‌کتاب لااقل برای من بسیار نو بود. قصد هوپر معرفی ‌کردن نویسنده های خوب یا کتاب های خوب نبود، اما در حاشیه بسیار خوب جای خودش را پیدا کرده بود. شاید از دور اینطور به نظر نرسد اما، این کتاب ارزش *چند* بار خواندن را دارد!
خواندن این کتاب را به " آدم های کتاب"(به قول هوپر) توصیه می کنم:)
      

        *از نظر من*:
موضوع کتاب جالب است، مفاهیمی مثل لذت در مکاتب مختلف به صورتی مختصر بیان شده اند. برای کسی که می خواهد یک دید کلی داشته باشد مفید است. نکته ی قابل توجه این است که نویسنده در قسمت هایی که قصد دارد نظرات اسلام را در مورد بحث مطرح کند، بیانی منزجر کننده یا بسیار موضع گیرانه ندارد، و صرفا در جایگاه بیان ایستاده است، که این امر یکی از نکات خیلی مثبت این کتاب است. نکته ی بعدی درباره زبان است. در کتاب های تخصصی معمولا زبان نویسنده پر از کلمات عجیب غریب و قلمبه سلمبه است که گاهی بین خود متخصصین هم در ترجمه ی آن کلمه دعواست! این کتاب زبانی روان دارد و از نوشتن جملاتی خیلی طولانی وغیر قابل فهم اجتناب کرده است. 
و نهایتا خواندن این کتاب  را پیشنهاد می کنم:)
      

        *از نظر من*:
کتاب از زاویه کلی و بیرونی بی معنا و بی هدف است. بعد از خواندنش از خودم پرسیدم: "خب؟" داستان زمانی می تواند برای خواننده معنا پیدا کند، که مقدمه ی کتاب را خوانده باشد:) یعنی بدانی که دیوید کاپرفیلد، تغییر یافته ی خود چارلز دیکنز است. پس متن با دانستن این مورد تازه جالب می شود. دیگر می دانی داری داستان زندگی نویسنده را از قلم خودش و از ذهن نویسنده ی خودش می خوانی. و دومین جنبه ی ارزشی کتاب زمانی است که به شکلی غیر تحمیلی و نامحسوس، فضای جامعه انگلستان را برای خواننده به تصویر می کشد. 
با این حال، خواندن این کتاب را پیشنهاد نمی کنم:) مگر اینکه بخواهید از نگاهی ساده، به فضای زندگی اقتصادی مردم انگلستان، نگاهی گذرا داشته باشید.