«هدف نهایی هنردوستان، باید خلق جهانی باشد که در آن کمتر به آثار هنری نیازمندیم.» بنظرم که کاملا منطقیه. و خیلی خوشحالم که فاصلمون با اون جهان اونقدری هست که به سن من قد نده.
        

          از متن کتاب:
امروزه موزه‌ها سعی می‌کنند با ادعای نایابی اشیایی که در مجموعه‌شان دارند بازدیدکننده‌ها را به خود جذب کنند. می‌گویند آن‌چه دارند نه‌تنها خوب که همچنین غیرمعمول و بسیار کمیاب‌اند؛ درحالی‌که ایده‌آل حقیقی موزه‌ها باید این باشد که آن‌چه را خوب و مهم است خیلی معمولی کنند و در اختیار همه قرار دهند. انرژی کسانی که عاشق هنرند نباید وقف اندوختن گنج پشت دیوارهای بلند شود، باید وقف گسترش ارزش‌های آثار هنری به ‌طور گسترده در سراسر جهان شود. مأموریت هنردوستان واقعی باید کاهش اهمیت نسبی موزه‌ها باشد؛ به‌ این معنا که حکمت و بینشی که در حال حاضر آن‌جا جمع شده است نباید این چنین حسودانه محافظت و دچار شیءپرستی شود، باید سخاوتمندانه و بی‌قاعده در سرتاسر زندگی پخش شود. برای هدایت‌‌مان در مسیر این آرزو ممکن است مثال گریت ریتولد،طراح هلندی قرن بیست، را دنبال کنیم. طنزی کنایه‌آمیز در زندگی حرفه‌ای او هست که بسیاری از آثارش در حال حاضر فقط در موزه‌ها یافت می‌شوند؛ به عنوان مثال، اثر افسانه‌ای او، صندلی قرمز آبی، افتخار جایگاهی در گالری طراحی موزه‌ی هنرهای مدرن نیویورک را دارد. 
.....
موزه زمانی نقش مهمی داشت. اشیایی را نگه می‌داشت که در غیر این صورت ممکن بود گم شوند؛ آن‌ها را در دسترس همگان قرار می‌داد و مجموعه‌حقایق موثقی درباره‌ی آثار فراهم می‌کرد؛ اما الان موزه صرفاً مقدمه‌ای است بر یک زندگی خوب زیسته‌شده و نه چکیده‌ی آن. شامل مجموعه‌ای از نکاتی است درباره‌ی این‌که چه‌طور ممکن است زیسته باشیم، اما نهایتاً رابطه‌اش با هنر مانند رابطه‌ی مدرسه با زندگی است؛ در نقطه‌ای خاص باید پا به جهان بیرون بگذاریم و بیاموزیم که همه‌ی راهنماها را با همه‌ی احترامی که برای‌شان قایل‌ایم و سپاس‌گذارشان نیز هستیم کنار بگذاریم. تکمیل مأموریت موزه بستن درهای خودش است تا این‌که اتاق بازی، آشپزخانه، حمام، پارک و دفتر کار بتوانند معبد ارزش‌های ما شوند؛ همان‌قدر که زمانی راهروهای آرام و مرمرین گالری‌ها چنین بودند.
        

          تمام‌قد از این کتاب ممنونم که علی‌رغمِ ترجمه نه‌چندان سلیس و سخت‌خوان بودنش، مُهرِ پایانی بود بر  بخش بزرگی از تعارض‌های درونی من در بابِ "تقابل"ِ شغل و علایقم، که دریافت‌هایم از این کتاب، آن را بیشتر از قبل برایم به "تعامل" تبدیل کرد.
.
یک امتیاز کمتر بابت ترجمه سخت و کیفیت بسیار پایین عکس‌های کتاب
        

          زمانی که این کتاب را در قفسه کتابفروشی به دست گرفتم، بخش "کارکردهای هنر" آن من را مشتاق به خواندن کرد و البته که از مطالعه آن بخش هم بسیار لذت بردم و نکته آموختم؛ اما سایر بخش‌های کتاب به مزاج بنده آن قدرها خوش نیامدند و انتظاراتی که در ابتدای مطالعه در من ایجاد شده بود را برآورده نکردند.
کلیشه و اطناب زیادی در متن وجود داشت. همین طور چاپ سیاه و سفید عکس‌ها، که البته به‌جهت اقتصادی شدن قیمت کتاب اقدام خوبی از جانب نشر چشمه بود، مجددا باعث دلزدگی من شد؛ چرا که بخش زیادی از محتوای کتاب به شرح و تفصیل عکس‌ها پرداخت کرده بود. 
مخلص کلام این‌ است‌ که‌ متأسفانه از مطالعه  کتاب لذت کافی را نبردم و این درسی شد که پیش از خریدهای آتی، جستجوی بیشتری را درباره کتاب‌ها انجام دهم. 
        

          در سال‌های پیش وقتی متوجه می‌شدم کتابی که در دست دارم کتاب مناسب یا خوبی نیست بسیار نگران می‌شدم. از این‌که اون مطالب رو متوجه نشم و یا وقتم هدر بره از بد بودن مطالب! اما حالا با روی باز با هرکتابی، با هر سطحی استقبال می‌کنم و در ادامه همراهش میشم. شاید کتاب تنها هدفش پس زدن مخاطب و تنها گذاشتن کتاب توسط مخاطب باشه! در اون شرایط کاری از دستم بر نمیاد. چیز‌های زیادی راجع به این کتاب وجود داره که دوستش ندارم. دلایل زیادی هم داره.
 مواردی که از این کتاب اصلا نمی‌پسندم و نمی‌پذیرم:
یک: مورد اول ترجمه بد این کتابه. من صادقانه سررشته‌ای در ادبیات و مترجمی ندارم اما برای من لااقل این ترجمه، ترجمه روانی نبود.
دو: مورد بعدی و مهم محتوای اصلی و کلی کتابه. در قسمت‌های ابتدایی کتاب صحبت‌هایی راجع به تاثیرات هنر بر روان ما می‌شه که می‌تونه درست باشه. هرچند که کم‌‌و‌بیش درک نکردم اون‌هارو و موافق هم نیستم. (شاید انسان خوش‌بینی نیستم). حتی اگر این صحبت راجع به تاثیرات هنر رو بپذیرم، مثال‌های هنری که می‌زنه اصلا پذیرفتنی نیستن. خوش‌بینی و تفسیر‌های دل بخواهی از بعضی آثار پشت هم تکرار می‌شد. آثاری که جای اون‌ها در اون قسمت نبود. 
سه: مورد قبلی مارو به مورد بعدی می‌رسونه. یعنی دنبال کردن تفسیر‌ها و منطق شخصی نویسنده. اما نکته جالب این‌جاست که اصلا به این مورد اشاره نمی‌کنه و بر این باوره که حرف‌هاش درست ترین و اصلی ترین هستند.
چهار: قطعا وقتی عنوان کتاب « هنر همچون درمان» هست قابل حدس هم بود که برای هنر وظایفی در نظر گرفته می‌شه. یک خط باریکی بین تاثیر ناخودآگاه آثار هنری بر افراد و وظیفه آثار هنری وجود داره که کتاب اصلا خطی رو در نظر نمی‌گیره ظاهرا. به طور کلی بدیهی فرض کردن یک سری مطالب راجع به هنر، وظایف و تاثیراتش چیز خوشایندی نبود که درموارد پیش اشاره کردم بهش.
پنج: کتاب در قسمت‌هایی به وضوح اهمیت دانستن تاریخ هنر رو زیر سوال می‌بره. ( واقعا عصبانی هستم سر این مورد) نمیگه برای احساس نزدیکی عمیق با اثر هنری و هنرمند در کنار فهم تاریخ هنر ( حتی نسبی) این دیدگاهی که من مطرح می‌کنم رو دنبال کنید. بلکه میگه فقط دیدگاه من رو دنبال کن!

هفت:  لحنی همراه با تهمت به ارگان‌های زیاد. این نظر‌های شخصی و در بعضی مواقع بی‌پایه و اساس در میانه کتاب به حدی می‌رسه که تبدیل به تهمت میشه. به طور کلی عقیده‌ی من بر اینه که این حرف‌هایی که راجع به تاریخ هنر و مخصوصا گالری‌ها و‌موزه‌ها زده میشه، برای مخاطبی که گالری و‌ موزه‌های زیادی نرفته و یا تازه با هنر و محیط هنری روبرو شده بسیار آسیب زننده‌ست. این نگاه،‌ نگاهی بی‌رحمانه و خصمانه‌ست. 
کتاب نکات مثبتی هم داره. برای من صحبت درباره‌ی چیز‌های جدید، دیدن آثار هنری جدید و‌ هنرمند‌های جدید و زاویه‌ی دید جدید هم یکی از این نکات بود. 
اما به صورت کلی اگه قصد یک‌جمع‌بندی رو داشته باشم، باید این‌طور بگم که کاش این دو عزیز نویسنده برای صحبت راجع به یک‌سری از موضوعات و دغدغه‌ها دست روی آثار هنری نمی‌ذاشتن و یا اگر گذاشتن دست روی یک سری از آثار که اصلا جای اون‌ها در اون بحث‌نبود نمی‌ذاشتن و اگر باز هم(!) این کار رو کردن، این تفاسیر شخصی و‌در بسیاری موارد اشتباه از آثار رو با چنین اعتماد به نفسی ارائه نمی‌کردن تا نه مخاطبی که اولین برخوردش با آثار هنری و هنر، کتاب شماست آنقدر نگاه خوش‌بینانه به بعضی آثار و هنرمند‌ها پیدا نمی‌کرد و گمان نمی‌کرد که تفسیر آثار هنری چقدر آسانه و هم انقدر بدبین نسبت به جامعه هنری و مکان‌های هنری مثل موزه‌ها. اون‌هم چون شما اینطور فکر کردید و تشخیص دادید.! قسمت‌های آخر کتاب به سمت سیاست و اقتصاد میره که چون سررشته‌ای در این مورد ندارم نظری هم نمیدم. این قسمت رو‌کمی معتدل تر دیدم. ( شاید اگر عمیق بشم این بخش هم از نظرم عجیب بیاد) بیشتر قسمت‌های اول کتاب اذیتم کرد.
در کل تجربه خوبی نبود برام و بیشتر عصبانی بودم حین خواندن کتاب. اما خب لذت‌هایی هم داشت. همین.
        

          *از نظر من*:
این کتاب می تواند نگاه شما را حتی به دنیای صنعتی امروز تغییر دهد، و می تواند در لایه های عمیق وجودی شما کاری کند تا گرایش هایی بسیار مهم و متنوع به گشت و گذار در تاریخ هنر و فلسفه هنر به وجود بیاید. این کتاب هنر را از آسمان به زمین می آورد!
این کتاب را دوبار بخوانید.