کتاب داستان کودکی به ظاهر ساده بود؛ به لطف دکتر فتحی پور و کلاس های فلسفه‌اش از این داستان چه ها که یاد نگرفتیم؛ چه ساعاتی که صرف کند و کاو در این کتاب نشد! چقدر که من رشد کردم با این کتاب.
      

         داستان هایی که خوندم بیشتر داستان کودک هستن اما مفاهیم عمیقی رو در پی‌شون دارن که می‌تونن برای همه الهام بخش باشن.
      

        برای آزمون ورودی هنرستان می‌بایست این کتاب رو می‌خوندیم و آزمون می‌دادیم. کتاب رو از دکتر فتحی پور امانت گرفتم و در عرض ده روز مطالعه کردم و امتحان ورودی رو دادم و قبول شدم.

خود کتاب خیلی خوبه. نقاشی و تاریخ هنر رو (ایران و جهان) مورد بررسی قرار میده منتهی با نثری که برای مخاطب غیر متخصص هم جذاب و قابل فهم هست.

پیشنهادمی‌کنم.
      

        کوتاه، مختصر و زیبا در باب هنر مدرن و آثار فونتانا.
      

        مضحک! زرد! 
از لحاظ انسجام در روایت، ضعیف.
شخصیت پردازی ضعیف.

اما؛ سوال ایجاد می‌کنه.
هدف والای مرغ ها، رسیدن به آزادی ذهنیه؛ خب که چی؟
بعد از رسیدن به این قدرت، میخوایم چیکار کنیم باهاش؟

سوالیه که همیشه برام در پی همه چیز مطرح میشه و آزار دهندس. شاید با خوندن یادداشت حاضر ، این خوره به جون شماهم بیفته، ولی می‌ارزه! زندگی شاد و سرسری هزینه‌ای هست که پرداخت می‌کنی و در قبالش پرده از خیلی چیز ها میفته.

از یه جایی به بعد داستان رفت رو تله پورت شدن و ذهن خوانی و این مزخرفات.

کلام آخر، من خوندم، شما نخونید، حیف وقت.
من از نشر صفا بوک خوندم.
      

        کتاب، بلایی که شهوت سر انسان می‌‌آورد را روایت می‌کند!
یک ماه پیش خواندمش، الان فهمیدم چه می‌گوید!
به قول دوستم آیدین، آغاز شهوت لذت و پایانش نابودیست.
      

        لذت بردم. از نثر روان ترجمه‌ی آقای حبیبی و قلم جناب تولستوی. از تصویری که به مشفقی تمام با کلمات ساخته شده، و خوره‌ای که به جان یوگنی ایرتنیف افتاده بود را روایت می‌کرد. از اینکه تولستوی دو مچ خواننده را می‌فشارد و او را می‌لرزاند و فریاد می‌زند:فکر کن! به خود بیا!
 از دو روایت که برای پایان بود.  

از دوست عزیزم امید عبدالله‌ زاده که این کتاب رو اختیار من گذاشت تا بخونم، تشکر می‌کنم.
      

        اولش جلد کتاب منو جذب کرد. خریدم آوردم خونه و شروع کردم به خوندن. قشنگ بود اما گنگ. باید دوباره بخونمش. 

نوشته ها انگار ناقص می‌موندن و نویسنده بدون فاصله می‌رفت موضوع بعدی و این به شخصه اذیتم کرد. 

ارزش خریدن و خوندن داره.
      

        جایی که فلسفه برای من شروع شد، در کودکی.
      

        دوباره به این کتاب نیاز دارم.😔
      

        این مجموعه لعنتی خیلی لجن و ترسناک بود برای من کودک و در عین حال مهیج.
      

        بیشتر یک ژورنال بود تا کتابی که آدم برای مطالعه‌ی سیستماتیک تاریخ بهش رجوع کنه.
      

        جاهایی رو که جالب بود خوندم. کتابی نیست که بشینی از اول تا آخر بخونی. یجورایی مرجعه. سوالات زیادی رو جواب میده. این کتاب رو مدیون دکتر فتحی پور هستم. اول اینکه معرفی کردند. دوم اینکه مدت طولانی به من امانت دادن. شرمنده هم شدم چون علی رغم مراقبت های من گوشه‌ی جلد کتاب تا خورد. بعدش خودم خریدم و به کتابخونم اضافه کردم. 

کتابیه با جستار های مختلف از اقتصاد مرتبط با هنر، چیستی هنر و کاربرد هنر بیشتر از نگاه مخاطب. اینم بگم که اصلا نثر روانی نداره(شاید به خاطر ترجمه هست) و خوندنش رو سخت میکنه.

کتاب خوشگلیه اما سانسور های آزار دهنده داره.(کی با کمر داوود تحریک میشه نمی‌دونم)

در کل خوبه
      

        اول بگم که متن با ارزشی بود.

دوما پر از اطلاعات غلط.

سوما که نامه فیکه. قشنگ مشخصه ایرانی بودنش. منبع این ادعا دقیق یادم نیست، ولی یه روزنامه نگار ایرانی که برای تکمیل مجله‌اش تو کافه نشسته بود،  هر چی فکر می‌کرد نمی‌تونست کاملش کنه. چشمش می‌افته به عکس چارلی چاپلین و این ایده میاد تو سرش. خود روزنامه نگار هم بعد ها اعتراف کرد.
      

        کتاب خوبی بود. نگاه جالبی داشت. برای هنردوست ها و کودکان و نوجوانان مفیده.