هوا ناگهان سرد شد. روز بعد نامزدی‌مان را به هم زدم. کشف کرده بودم که در خوشبختی چه‌قدر خود پرستی وجود دارد. خوشبختی با جدایی سر می‌کند، از حصارها، از کرکره‌های بسته و از فراموش کردن دیگران ساخته شده است؛ خوشبختی بنا را بر این می‌گذارد که فرد از دیدن دنیا به گونه‌ای که به راستی هست سر باز زند؛ در خلال یک شب، خوشبختی چون امری غیرقابل تحمل برمن آشکار شده بود. می‌خواستم عشق را بر خوشبختی ترجیح دهم.

آن‌چه آن هنگام زندگی می‌کردیم، و هر چهار تای‌مان از آن آگاه بودیم، این بود، چیزی شبیه به یک روز مرخصی اضافیِ حین خدمت، کمی مهلت، فاصله‌ی بین دو پرانتز، یک لحظه لطافت. چند ساعتی که از دیگران ربوده بودیم… تا چه زمان یارای آن را خواهیم داشت که این چنین خویش را از بند روزمرگی برهانیم و جانانه نفسی تازه کنیم؟ زندگی هنوز چند روز مرخصی برای‌مان اندوخته بود؟ و نیز چند تا دماغ‌سوخته؟ چند تا دلخوشی کوچک؟ کِی هم‌دیگر را از دست می‌دادیم و رشته‌ها چگونه می‌گسستند؟ هنوز چند سالِ دیگر زمان داشتیم، تا پیش از آن‌که پیر شویم؟ و می‌دانم همه‌ی ما در این‌باره آگاه بودیم، آگاه، خودمان را خوب می‌شناسیم. شرم نمی‌گذاشت درباره‌ی این چیزها حرف بزنیم، اما در آن لحظه‌ی مشخص زندگی، می‌دانستیم.

با من از حقانیت دین بگویید تا با کمال میل گوش فرا دهم. از تکالیف مذهبی بگویید تا مطیعانه گوش سپارم. اما با من از تسلی‌های دین نگویید تا گمان نکنم درک نمی‌کنید.

خودخواه بودن به این معنی نیست که آدم آن‌طور که دلش می‌خواهد زندگی کند، بلکه به این معنی است که آدم از دیگران بخواهد مطابق میل او زندگی کنند.