شخصیت بیش از اندازه بی تفاوت و مبهم مورسو از ابتدا تا انتهای داستان آزاردهنده‌است. 
و دوستی با همسایه‌ای مثل رمون شاید یکم از ابهام این شخصیت کم که و بیشتر برامون توضیحش بده. 
به عرف‌ها و قوانین نانوشته‌ی جامعه توی داستان به خوبی اشاره شده. 
داستان جوری پیش رفت که با اینکه، نباید کسی رو بخاطر بی تفاوتی به مرگ مادرش اعدام کرد اما خواننده نهایتا کاملا حق صدور حکم اعدام  رو به دادستان و اعضای هیئت منصفه میده. 
در نهایت درسته که این داستان خیلی تمجید شده و نقدهای مثبتی گرفته اما برای من اصلا جذابیت و کشش نداشت. 

      

        من واقعا این کتاب رو دوست داشتم صفحات آخر روند کند داستان رو به کل تغییر میده و خواننده رو شوکه میکنه. 
نمیدونم فقط برای من اینجوری بود یا بقیه هم همین فکر و میکنن ولی من واقعا ارباب و بنده رو از مرگ ایوان ایلیچ بیشتر دوست داشتم و برام جذاب تر بود. 
      

        نازنین هم تموم شد. 
داستان امانت فروشی که شاید انقدرها هم برخلاف شغل دوست نداشتنیش بد هم نبود. 
شخصیت پریشونی بود و درک کردن افکار و رفتارش اونقدر ساده و آسون و قابل دفاع نبود. از طرف دیگه شخصیت اصلی زن داستان که ابتدا به ذهن خواننده میاد که چقدر خوش اقبال که گیر اون مرد بقال نیوفتاد اما هرچی داستان جلوتر میره این سوال پررنگ تر میشه که واقعا ازدواج نکردنش با بقال براش خوشبختی آورد؟ 
و اینکه بالاخره مقصر بود یا نه؟ 
شاید نشه گفت مقصر بود و بیشتر بشه گذاشتش بپای خستگی در ابتدای جوانی. 
      

        روایت سه عاشق که من بین این سه نفر دل به راوی داستان دادم، و شخصیت تنها و رویاپردازش رو علارغم منزوی بودن دوست داشتم. 
شاید بشه ازش تعریف یک مرد عاشق رو  کامل کرد. 
و اما عاشق دوم ناستنکا!! 
دختری که محدود شد و با دیدن اولین مرد دل بهش داد، کلیشه اما مکمل داستان. 
نمیدونم میشه قضاوتش کرد که در عین عشق شدید داشتن به دیگری چطور نفر دوم رو هم به قلبش راه داد یا نه؟ 
اما نامه‌ی آخر رو نمیتونم بپذیرم و برام نشون دهنده‌ی خودخواهی این شخصیت بود از نظرم. 

و اما عاشق سوم مردی که بعد از چند روز به انتظار گذاشتن و جواب پیغام ندادن ناستنکا قصه‌ی ما در حیاتی‌ترین نقطه سررسید و پایان خوشمون رو نقش برآب کرد. 

بین این سه نفر خوش شانس‌ترینشون معشوق ناستنکا بود از نظرم. 

و در آخر اسم کتاب واقعا بهم چسبید. 
راستی این اولین کتابم از داستایفسکی بود و حقیقتا باید گفت عجب شروعی😊
      

        بین تمام نمایشنامه‌هایی که تا الان خوندم از همه برام دلچسب‌تر و دلنشین‌تر بود. 
واقعیت خیلی وقت بود علاقه به خوندن نمایشنامه رو از دست داده بودم اما این کتاب رو امروز که از خونه سرکار میرفتم شروع کردم و توی راه برگشت هم قبل از کلید انداختن و باز کردن در تمومش کردم. 
دیالوگ‌های شاخص و درخشان، مفهوم بودن داستان در عین تغییر مکرر نقش‌ها و  روان بودن داستان همه و همه این نمایشنامه رو  به راحتی از هر اثر پیش پا افتاده‌ای متمایز میکنه. 
یکی از یادداشت‌ها نوشته بودن در این متن به دنبال تاریخ نباشید و از داستان پردازی بیضایی لذت ببرید و حقیقتا عمیقا با این جمله موافقم. 
از این داستان پردازی لذت بردم و برای اولین بار با وجود خواندن نمایش بجای تماشا کیف کردم. 
      

        قلم یالوم بیشتر از قبل برام پرکشش و جذاب بود تو این کتاب، روان بودن و سریع پیشرفتن و ارتباط جذاب هر عنصر به هم و داستان پر کشش خواننده رو مجذوب خودش میکرد و در کنار همه‌ی اینا دوربین از روی مراجعه کننده بیشتر روی درمانگر و زندگی شخصی و افکارشون رفته بود که به نظرم جالب و بسیار قابل تامل و بحث بود. 
      

        عمیقا از انتخاب و خوندن این کتاب خوشحالم.کتاب فوق العاده لذت بخش و کاربردی هست و در کنارش خلاصه شده ی تمام فصل ها و تمرین ها که در بخش اخر اومده یک نکته مثبت خیلی بزرگه.ارزش چند بار خوندن رو داره به نظرم.
      

        با اختلاف جذابترین کتاب روانشناسی که تا حالا خوندم بود. به روان ترین شکل ممکن درون انسان و روابط و برخورد صحیح و توضیح میده.به هیچ عنوان از دستش ندید.
      

        طنز تشبیهات اطلاعات جدید و سادگی و روان بودن کتاب همه امتیاز 10 از 10 داره.دارید این کتاب رو میخونید یک دفتر کنار دستتون باشه یادداشت بردارید چون واقعا حجم زیادی از اطلاعات جالب و جذاب بهتون میده.
      

        جلد کتاب کاملا گویای موضوعش هست.نظر شخصی خودم رو هم بخوام بگم برای کسایی که شاید کشوری مثل تاجیکستان براشون اونقدر مانوس نیست اطلاعات جذابی در مورد فرهنگ و مردمشون در اختیار میذاره.بخش آذربایجان اونقدر برام جالب نبود ولی گرجستان هم مثل تاجیکستان شیرین و جذاب بود.
      

        یک کتاب دلچسب دیگه از منصور ضابطیان چرا؟ چون این کتاب پر از اطلاعاتی بود که برای نسلی که با شنیدن اسم ترکیه لوگوی یک شبکه تو ذهنشون چشمک میزنه و تعریفش نهایتا میدون تکسیم و خیابون استقلال هست پر از تازه های خوندنیه.
      

        تعریف من از کشورهای شرقی محدود میشد به ژاپن چین و کره ها تا چند وقت پیش که به لطف یکی از اپیزود های پادکست معجون در مورد ویتنام شنیدم و یادگرفتم. اما این کتاب واقعا روی دیگه ای از این کشور و بهم نشون داد روی به مراتب جذاب تر ویتنام رو.از اسم کتاب تا صفحات پایانی همه دست به دست هم دادن تا تجربه ی یک سفرنامه خوانی لذت بخش دیگه رو به کتابخونه ذهنم اضافه کرد.
      

        نمیدونم با چه کلماتی میزان خوب بودن این کتاب و توصیف کنم.قول میدم بهتون صفحه ی اول و که بخونید تا تموم شدنش دیگه زمین نمیذاریدش.فقط نصفه شب نخونیدش چون مثل من ساعت 3 پیتزا لازم میشید کسی هم نیست به دادتون برسه. اگه ایتالیا رو دوست داری سفر و دوست داری غذا هم دوست داری پاشو همین الان برو این کتاب و بخون.
      

        مثل بقیه سفرنامه ها انتظار معرفی کردن کلی مکان معروف و داشتم ولی تنها چیزی که گیرم اومد خونه ی همینگوی بود البته نه اینکه دوستش نداشته باشم.قلم نویسنده جوریه که حتی سفرش به شمال خودمونم بنویسه شما لذت میبری و کلی میخندی اما در کل از اون حجم از اطلاعاتی که انتظار داشتم خبری نبود ولی مثل همیشه لذت بردم.
      

        اگر خواستید این کتاب رو بخونید بعد از کتابهای مارک و پلو و مارک دو پلو باشه.از خوندن این کتاب کیف میکنید و صدای خندتون قطعا بلند میشه.راحت بگم انگار رفتید تو کافه نشستید یه ماکیاتویی چیزی جلوتونه دوستتونم داره تجربه شخصی سفرش به جاهای مختلف و تعریف میکنه این وسط هم کلا جفتتون یادتون میره یه ناخنکی هم به سفارشتون بزنید.در این حد خوندنش کیف میده.