جالب بود، میخوام حالا فیلمشم ببینم
        

          کش دار، تکراری و نوروز خراب کن :|
        

          من دوسش نداشتم 
        

          معمولاً رمان‌های کوتاه برام جذاب نیستند و دوست دارم حین خوندن رمان هفته‌ها و ماه‌ها با شخصیت‌ها زندگی کنم، جوری که اتفاقاتی که براشون می‌افته مستقیماً رو مود من تأثیر می‌ذاره و انگار یه دوست صمیمی‌ان که هر روز یه مدتی رو با من می‌گذرونند. 
اما هالی گولایتلی صبحانه در تیفانی فرق داره... شخصیت هالی گولایتلی به قدری عجیب و جذابه که نه می‌تونید خیلی باهاش همذات‌پنداری کنید نه می‌تونید ازش فاصله بگیرید. دختری که برای کارهایی که به نظر ما اخلاق‌های نامناسب میاد هم دلایلی مناسب داره و انقدر استقلال فکر داره که بتونه از عقیده‌اش دفاع کنه... هر چند دلم برای باستر خیلی سوخت اما رمان خیلی قشنگی بود. 
و البته فیلم معروفش با بازی آدری هپبورن در نقش هالی گولایتلی یه شاهکار دیگه‌ست که بعد خوندن رمانش ببینید کلی بهتون حال می‌ده.
        

          تو این مورد احتمالا فیلمش جذاب تره ، کتاب یک سری ضعف ها داره که تو فیلم اکثر اون ها برطرف میشه ، کتاب خیلی از جا ها خسته کننده میشه ، با این که خیلی کوتاهه ولی هی کش میاد ، بنظرم قبل شروع کتاب حتما خلاصه کتاب و مقدمه شو بخونید تا تو طول کتاب بدونید  در انتظار چی هستید ، فیلمش هم که دیگه نیاز به تعریف نداره ،عالیه
        

          من همیشه باور داشتم که داستان یک کتاب قطعا از فیلمی که از روش ساخته میشه بهتره. اما با تمام این اوصاف به نظر می رسه که همیشه استثنایی هم وجود داره... اونجایی که حس میکنی داستان القا کننده ی هیچ حسی جز ابتذال نیست و تمام اون چیزهایی که می خونی بریده های آشفته ای از داستان یک زندگی تباه شده ست . "صبحانه در تیفانی" قطعا اولین کتابی بود که به نظرم فیلمش از خود کتاب بهتر بود
        

          یک داستان بلند شسته‌رفته و تروتمیز. می‌شود در یک نشست آن را خواند و لذت برد. شخصیت‌پردازی آن‌قدر قوی انجام شده که مخاطب می‌تواند کاملا نسبت به سرنوشت شخصیت‌ها و احساسات و رنج‌ها و خوشی‌های آنها کنجکاو و علاقه‌مند باشد. به‌خصوص شخصیت هالی و تضادهای درونی او بسیار قوی کار شده است. بیخود نیست که هالی یکی از معروف‌ترین شخصیت‌های ادبیات آمریکا است. حتی اگر غافلگیری پایانی پیرنگ داستان وجود نداشت هم از نظر من کار بسیار خوبی بود. با آن پایان زیبا که عالی هم شده. دوستش داشتم.
        

          در مورد کتاب صبحانه در تیفانی نوشتن برام سخته چون دچار احساسات متناقضی شدم! واقعیتش شخصت اصلی این کتاب منو یاد یه نفر انداخت که نسبت به اون هم احساسات دوگانه‌ای داشتم، گاهی شیفته و گاهی متنفر. الان در مورد این شخص هم همه چیز دوگانه بود، این که این دختر آزاد و رهاست یا بی بند و بار؟ کدومش درست تره؟ باهوشه یا ساده؟ و... به نظرم بهترین قسمت کتاب اونجاست که میگه: «شما نمی‌توانید به یک موجود وحشی دل ببندید. هرچه بیشتر دل ببندید، آن موجود قوی‌تر می‌شود. خلاصه آن‌قدر قوی می‌شود که به جنگل فرار می‌کند. یا می‌پرد روی شاخۀ درخت. بعد درختی بلندتر. بعد هم آسمان. اگر به خودت اجازه بدهی عاشق یک موجود وحشی بشوی، سرنوشتت این است که به آسمان چشم بدوزی»ه
        

          کتابش پایین تر از حد انتظارم بود نسبت به شهرتی که داشت شاید در زمانه خودش معروف بوده ولی الان از نظرم چنگی بدل نمی زد 
پایانش برام مبهم بود نتیجه گیری خوبی نداشت و داستان رو خوب به پایان نبرده بود 
        

          کتاب در مورد شخصیتی به نام هالی گولایتلی است و داستان از زبان همسایه و دوست او، باستر روایت می‌شود. کتاب شخصیت‌محور است پس انتظار اتفاقات هیجان‌انگیز در این کتاب نداشته باشید.
سال‌ها از آخرین برخورد هالی و باستر گذشته و خبر پیچیده که او در آفریقا دیده شده است. حالا با یک فلش‌بک داستان اصلی شروع می‌شود و تا پایان کتاب ادامه می‌یابد. شما در طی این فلش‌بک با یکی از مشهورترین و محبوب‌ترین شخصیت‌های فرهنگ آمریکا آشنا می‌شوید. در کنار باستر به روح آزاد هالی غبطه می‌خورید و برای حماقتش افسوس. با مشکلات روانی او آشنا می‌شوید و تصمیماتش را درک می‌کنید. و در پایان کتاب همچون دیگران عاشقش شده و از او بیزار می‌شوید.
در مورد ترجمه‌ی کتاب باید بگویم خوب است ولی ادبی نوشته شده و این کمی برای این کتاب توذوق می‌زند. نکته‌ی دیگر هم اینکه اگر برایتان مقدور است حتما نسخه‌ی انگلیسی کتاب را بخوانید تا بهتر هالی را درک کنید.
از روی این کتاب یک فیلم کلاسیک هم با همین نام ساخته شده است. من در زمان نوشتن این یادداشت هنوز فیلم را ندیده‌ام ولی گویا فیلم تفاوت‌هایی با کتاب دارد منتها شهرتش از کتاب بیشتر است.
در پایان این کتاب را به کسانی پیشنهاد می‌کنم که برای لذت بردن از یک کتاب نیازی به اتفاقات هیجان‌انگیز ندارند. اگر شما هم با زندگی روزمره سرگرم می‌شوید این کتاب برای شما است.
        

          تقریبا از همون صفحه های اولی که شروع کردم به خوندنش فهمیدم از اون کتاباست که باید زبان اصلیشو میخوندم. نه اینکه ترجمه بد باشه ولی کاملا مشخص بود لحن نویسنده و شوخی هاش طوری هستن که فقط تو زبان خودش ميشه فهمیدشون و ازشون لذت برد.
به علاوه این، به نظرم داستان خیلی کوتاه بود. اونقدری که نتونستم با هیچکدوم از کاراکتر ها احساس نزدیکی کنم و ارتباط برقرار کنم. برای همین فکر کنم 2.5 امتیاز خوبی باشه!
        

          مورد علاقه‌ی من نبود متاسفانه
        

          پایان کتاب اون چیزی که دلم میخواست اتفاق نیوفتاد برای همین ناراحتم و بهش ۴ ستاره میدم😂
ولی قشنگ و دلنشین بود . من که لذت بردم :)
        

          شاید برای دوران خودش خفن بوده باشه... ولی الان چیز خاصی نداشت... نه در شروع... نه در پایان...
        

          تا الان هر چه رمان کوتاه خوندم به دلم ننشسته
انگاری از وسط شروع میکنند و از وسط تموم میشه داستان
معمولا برای وقتی کتابی رو میخونیم بعد فیلم رو میبینیم با تمام احساس اون فیلم رو درک میکنیم چون جزئیات رو توی کتاب خوندیم...
و واقعا کتابه خیلی لذت بخش تر از فیلم هست چون تمااام ریزنکات رو میگه و تصور   خیال خیلی فراتر از این همه تکنولوژیه
ولی اینا روی این قضیه و این کتاب صدق نمیکنه 
فیلم بهتر از کتابچه هست
ولی واقعا میشه گفت جذب نمیکنه این کتاب....
        

          تجربه‌ای لذت‌بخش که یک‌روزه تمومش کردم. 

‌چیزی که من رو مجذوب داستان‌های کاپوتی می‌کنه، قلمشه. انگار می‌دونه باید چه کلمات و جملاتی رو به‌کار ببره تا مخاطب رو دنبال خودش بکشونه. این دومین کتابی بود که از ترومن کاپوتی خوندم و نسبت به کتاب اولی که خونده بودم (تابوت‌های دست‌ساز) تا حدی ضعیف‌تر بود، اما جذابیت‌های خاص خودش رو داشت.
‌
 خود داستان نمونه‌ی کامل یک داستان آمریکایی اصیله. از این لحاظ که عناصری توی داستان به چشم می‌خورن که فقط توی داستان‌های آمریکایی می‌تونیم پیداشون کنیم.
‌
مهم‌ترین نقطه‌ی قوت داستان، شخصیت‌پردازیشه: راوی داستان، مردی جوون با نامی تقریباً نامشخص -که تا آخر داستان فاش نمی‌شه- کاملاً منفعله و بیشتر شبیه یک تماشاچی. و هالی، دختری سرزنده، حرّاف و به‌احتمال قریب به یقین، مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی. اتفاقات متنوعی که رخ می‌دن و هم سرگرم‌کننده‌ن و هم گاهی شگفت‌انگیز. 
‌
می‌شه گفت کل داستان حول محور شخصیت هالی می‌چرخه و همه‌ی بخش‌های داستان و سایر شخصیت‌ها رو به هم پیوند می‌ده. شخصیتی متفاوت با ویژگی‌های اخلاقی عجیب‌وغریب که توی ذهن‌تون خواهد موند...
        

          «صبحانه در تیفانی» هم از آن دست کتابها بود که مدتها بود که می‌خواستم بخوانمش ولی نمی‌شد. و خوب شد خواندمش و عجب کتابی بود درواقع با خواندن این رمان یک شخصیت ماندگار داستانی دیگر در ذهن من ثبت شد: هالی گولایتلی. زنی روستایی و سختی‌کشیده که به شخصیتی پیچیده و شهری بدل می‌شود. نمی‌خواهم داستان را لو بدهم فقط می‌توانم بگویم که این اثر کم‌حجم را بخوانید که به احتمال زیاد وقتتان خوش می‌شود. من هم می‌خواهم نسخه سینمایی‌اش را ببینم.
        

          بسم‌الله 
خب، این کتاب و بخاطر تعریفی که از کاراکتر زنش شنیده بودم خوندم.پرداخت خوب و نثر لذت بخشی داشت.و پر از تشبیهات مطبوع و دیالوگ های هوشمندانه.شخصیت مرد داستان «بازداری هیجانی» داشت که گاهی به «محرومیت هیجانی» هم میرسید. اما هالی،رسما کلکسیون اختلالات روانی بود! از کلپتومنیا بگیر تا انواع طرحواره ها و تروما و آخرشم که شیزوفرنی!با توجه به فضای جنگ, رمان قابلیت های زیادی برای پرداخت جامعه شناسانه داشت که همه بالقوه می مونن و فدای سرگشتگی ها و بوالهوسی ها و افسردگی های یه زن بی هویت، میشن!
فساد،تجمل و مصرف گرایی ،اعوجاج جنسی و زوال خانواده بعنوان حقایق غیرقابل گریز، در بستر داستان جریان دارن.هالی، نماینده جامعه ایه که همه میخوان بهش کمک کنن(چه با حسن نیت چه بخاطر نفع و لذت) ولی هیشکی نمی تونه هالی و از دست خودش نجات بده.و نویسنده ناامیدانه و البته بیشتر ساده لوحانه با آرزوی خوشبختی کردن برای هالی و گربه اش، سعی میکنه از تلخی زوال و انحطاطِ محتومِ کاراکترِ پریشانِ قصه اش، کم کنه.