اولین کتابی که از آلبر کامو خوندم بیگانه بود و اونجور که باید و شاید به دلم ننشست؛ اما امروز باید از سقوط بگم سقوطی که نثرش من رو یاد بخش اول یادداشت‌های زیرزمینی و نازنین داستایوفسکی انداخت. 
کتابی سرتاسر مونولوگ که به طرز عجیبی قابل فهم است. 
این کتاب پره از جمله‌هایی که در عین سادگی واقعیت‌هارو به رخمون میکشن و ما با گوشت و پوست درکشون میکنیم. 
این کتاب عجیب به دلم نشست و عجیب از خواندنش لذت بردم. 
      

        با خواندن این کتاب وارد دنیای شعر و نگارگری فارسی، عثمانی و عربی میشوید. 
بیوگرافی کوچکی از هر شاعر و هنرمندی که آثارش در کتاب آمده هم همراهش هست و در کل برای دوستداران شعر و هنر میتونه انتخابه جالبی باشه. 
      

        مثل همیشه خواننده‌ی کتاب شاگرد کلاس درس آلن دوباتن بود. 
تعاریف و توضیحات کاملا قابل فهم این کتاب میتونه چراغ راه و مرهمی باشه به روی اضطراب منزلتی که در حال حاضر با عواملی مثل بلاگرهایی که سر و کلشون پیدا میشه و رشد میکنن و در تلاشند که تصویر زندگی بی عیب و نقصشون رو به رخ مخاطب  بکشند،هر روز بیشتر و بیشتر از قبل میشه. 
      

        نگاهی به تجربه‌ی زیسته عرب زبان‌ها در کشور‌های انگلیسی زبان. 
جستارهایی خواندنی از نویسندگان مصری، فلسطینی، مغربی و... 
خیلی از کلیشه‌هایی که برامون تعریف شده توس این کتاب میشکنند و تغییر میکنند. 
شما در طول کتاب از خوندنش خسته نمیشید و هر بخش با اشتیاق بیشتر مطالعتون رو ادامه می دید. 
      

        توی این کتاب ما یک خانم ژاپنی رو داریم که وارد کشور آلمان شده و شاهد رویاروییش با زبان آلمانی و برخوردها و افکارش در مورد این زبان هستیم، در همین حین نگاهی جدید به موضوعات پیش پا افتاده پیدا میکنیم، به عبارتی میشه گفت اتفاقات یا اشیا روزمره برامون تعبیرهای نو و متفاوتی پیدا میکنن. 
در طول کتاب ما کاملا توی ذهن نویسنده هستیم و باید بگم که ذهن خیلی بازیگوشی داره و شما رو هر بخش با موضوعات متنوعی رو به رو میکنه. 
      

        کتاب از زاویه دید خیلی جالب و متفاوتی به زندگی دیکتاتور‌ها نگاه میکنه و این برای من جذابیت داشت علاوه بر اینکه اطلاعات کلی در مورد این اشخاص به واسطه خوندن کتاب بدست آوردم، صحنه‌های اعصاب خورد کن و ناراحت کننده هم داشته که خوب از اونجایی که داریم  داستان دیکتاتورها رو میخونیم نمیشه این قسمت‌هارو رد کرد. من نسخه صوتی کتاب با گویندگی منصور ضابطیان و گوش دادم و واقعا دوستش داشتم. 
      

        برای من خوندن این کتاب مثل خوردن یه ظرف فالوده توی تابستون بود، همونقدر دلچسب. 
فیلم رو کامل ندیدم اما حالا مشتاق دیدنش هستم. 
شخصیت هالی گولایتلی غافلگیرم کرد، نگاهش به زندگیش، رفتارهاش، سبک زندگیش. 
کتابی بود که خوندنش رو دوست داشتم قشنگ بود. 
      

        شخصیت بیش از اندازه بی تفاوت و مبهم مورسو از ابتدا تا انتهای داستان آزاردهنده‌است. 
و دوستی با همسایه‌ای مثل رمون شاید یکم از ابهام این شخصیت کم که و بیشتر برامون توضیحش بده. 
به عرف‌ها و قوانین نانوشته‌ی جامعه توی داستان به خوبی اشاره شده. 
داستان جوری پیش رفت که با اینکه، نباید کسی رو بخاطر بی تفاوتی به مرگ مادرش اعدام کرد اما خواننده نهایتا کاملا حق صدور حکم اعدام  رو به دادستان و اعضای هیئت منصفه میده. 
در نهایت درسته که این داستان خیلی تمجید شده و نقدهای مثبتی گرفته اما برای من اصلا جذابیت و کشش نداشت. 

      

        من واقعا این کتاب رو دوست داشتم صفحات آخر روند کند داستان رو به کل تغییر میده و خواننده رو شوکه میکنه. 
نمیدونم فقط برای من اینجوری بود یا بقیه هم همین فکر و میکنن ولی من واقعا ارباب و بنده رو از مرگ ایوان ایلیچ بیشتر دوست داشتم و برام جذاب تر بود. 
      

        نازنین هم تموم شد. 
داستان امانت فروشی که شاید انقدرها هم برخلاف شغل دوست نداشتنیش بد هم نبود. 
شخصیت پریشونی بود و درک کردن افکار و رفتارش اونقدر ساده و آسون و قابل دفاع نبود. از طرف دیگه شخصیت اصلی زن داستان که ابتدا به ذهن خواننده میاد که چقدر خوش اقبال که گیر اون مرد بقال نیوفتاد اما هرچی داستان جلوتر میره این سوال پررنگ تر میشه که واقعا ازدواج نکردنش با بقال براش خوشبختی آورد؟ 
و اینکه بالاخره مقصر بود یا نه؟ 
شاید نشه گفت مقصر بود و بیشتر بشه گذاشتش بپای خستگی در ابتدای جوانی. 
      

        روایت سه عاشق که من بین این سه نفر دل به راوی داستان دادم، و شخصیت تنها و رویاپردازش رو علارغم منزوی بودن دوست داشتم. 
شاید بشه ازش تعریف یک مرد عاشق رو  کامل کرد. 
و اما عاشق دوم ناستنکا!! 
دختری که محدود شد و با دیدن اولین مرد دل بهش داد، کلیشه اما مکمل داستان. 
نمیدونم میشه قضاوتش کرد که در عین عشق شدید داشتن به دیگری چطور نفر دوم رو هم به قلبش راه داد یا نه؟ 
اما نامه‌ی آخر رو نمیتونم بپذیرم و برام نشون دهنده‌ی خودخواهی این شخصیت بود از نظرم. 

و اما عاشق سوم مردی که بعد از چند روز به انتظار گذاشتن و جواب پیغام ندادن ناستنکا قصه‌ی ما در حیاتی‌ترین نقطه سررسید و پایان خوشمون رو نقش برآب کرد. 

بین این سه نفر خوش شانس‌ترینشون معشوق ناستنکا بود از نظرم. 

و در آخر اسم کتاب واقعا بهم چسبید. 
راستی این اولین کتابم از داستایفسکی بود و حقیقتا باید گفت عجب شروعی😊
      

        بین تمام نمایشنامه‌هایی که تا الان خوندم از همه برام دلچسب‌تر و دلنشین‌تر بود. 
واقعیت خیلی وقت بود علاقه به خوندن نمایشنامه رو از دست داده بودم اما این کتاب رو امروز که از خونه سرکار میرفتم شروع کردم و توی راه برگشت هم قبل از کلید انداختن و باز کردن در تمومش کردم. 
دیالوگ‌های شاخص و درخشان، مفهوم بودن داستان در عین تغییر مکرر نقش‌ها و  روان بودن داستان همه و همه این نمایشنامه رو  به راحتی از هر اثر پیش پا افتاده‌ای متمایز میکنه. 
یکی از یادداشت‌ها نوشته بودن در این متن به دنبال تاریخ نباشید و از داستان پردازی بیضایی لذت ببرید و حقیقتا عمیقا با این جمله موافقم. 
از این داستان پردازی لذت بردم و برای اولین بار با وجود خواندن نمایش بجای تماشا کیف کردم. 
      

        قلم یالوم بیشتر از قبل برام پرکشش و جذاب بود تو این کتاب، روان بودن و سریع پیشرفتن و ارتباط جذاب هر عنصر به هم و داستان پر کشش خواننده رو مجذوب خودش میکرد و در کنار همه‌ی اینا دوربین از روی مراجعه کننده بیشتر روی درمانگر و زندگی شخصی و افکارشون رفته بود که به نظرم جالب و بسیار قابل تامل و بحث بود. 
      

        عمیقا از انتخاب و خوندن این کتاب خوشحالم.کتاب فوق العاده لذت بخش و کاربردی هست و در کنارش خلاصه شده ی تمام فصل ها و تمرین ها که در بخش اخر اومده یک نکته مثبت خیلی بزرگه.ارزش چند بار خوندن رو داره به نظرم.
      

        با اختلاف جذابترین کتاب روانشناسی که تا حالا خوندم بود. به روان ترین شکل ممکن درون انسان و روابط و برخورد صحیح و توضیح میده.به هیچ عنوان از دستش ندید.